Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους ...

Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους δεν είναι εθνικιστές, δεν ταυτίζονται με καμιά χώρα, γιατί η λατρεία της πατρίδας φέρνει τον πόλεμο, που σκοτώνει ή ακρωτηριάζει τα παιδιά τους.
Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους θα ανακαλύψουν ποια είναι η σωστή σχέση με την ιδιοκτησία, γιατί το ένστικτο κτητικότητας έχει δώσει στην ιδιοκτησία μια τεράστια και ψεύτικη σημασία που καταστρέφει τον κόσμο.
Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους δεν ανήκουν σε καμιά οργανωμένη θρησκεία, γιατί το δόγμα και η πίστη διαιρούν τους ανθρώπους σε αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες, δημιουργώντας ανταγωνισμό και έχθρα.
Οι γονείς που αγαπούν τα παιδιά τους θα εγκαταλείψουν το φθόνο και την αντιπαλότητα και θα βαλθούν να αλλάξουν ριζικά τη δομή της σημερινής κοινωνίας.
Όσο εκείνο που επιθυμούν οι γονείς για τα παιδιά τους είναι η δύναμη, η επιτυχία και οι υψηλές θέσεις, δεν υπάρχει αγάπη στην καρδιά τους, γιατί η λατρεία της επιτυχίας ενθαρρύνει τη σύγκρουση και την αθλιότητα.
Το να αγαπάει κανείς τα παιδιά του σημαίνει ότι βρίσκεται σε πλήρη επικοινωνία μαζί τους κι ότι φροντίζει να έχουν τη σωστή εκπαίδευση, που θα τα βοηθήσει να αποκτήσουν ευαισθησία, νοημοσύνη και ψυχική ισορροπία.
(…) Η νοημοσύνη δεν έχει καμιά σχέση με το να περνάει κανείς τις εξετάσεις του σχολείου. Νοημοσύνη είναι η αβίαστη, χωρίς διεργασίες της σκέψης, αντίληψη που κάνει τον άνθρωπο δυνατό και ελεύθερο. Για να ξυπνήσουμε τη νοημοσύνη σ’ ένα παιδί, πρέπει να αρχίσουμε να καταλαβαίνουμε εμείς οι ίδιοι τι είναι νοημοσύνη.
Πώς μπορούμε να ζητάμε από ένα παιδί να συμπεριφέρεται με νοημοσύνη, όταν δεν υπάρχει νοημοσύνη σε πάρα πολλά πράγματα που κάνουμε εμείς οι ίδιοι;
Το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι δυσκολίες του μαθητή, αλλά και οι δικές μας: οι συσσωρευμένοι φόβοι μας, η δυστυχία και οι απογοητεύσεις μας, από τα οποία δεν έχουμε ελευθερωθεί. Για να βοηθήσουμε το παιδί να έχει νοημοσύνη, πρέπει πρώτα να γκρεμίσουμε μέσα μας τα εμπόδια εκείνα που μας κάνουν στενοκέφαλους και απερίσκεπτους.
Πώς μπορούμε να μάθουμε στα παιδιά να μη ζητάνε προσωπική εξασφάλιση, όταν την αναζητάμε εμείς οι ίδιοι;
Τι ελπίδα υπάρχει για το παιδί αν εμείς, που είμαστε γονείς και δάσκαλοι, δεν είμαστε ευαίσθητα ανοιχτοί στη ζωή, αν χτίζουμε προστατευτικά τείχη γύρω μας;
Για να ανακαλύψουμε την αληθινή σημασία αυτής της πάλης για ασφάλεια, που προκαλεί τέτοιο χάος στον κόσμο, πρέπει να αρχίσουμε να ξυπνάμε τη δική μας νοημοσύνη έχοντας επίγνωση των ψυχολογικών μας διαδικασιών πρέπει να αρχίσουμε να αμφισβητούμε όλες τις άξιες που τώρα μας εγκλωβίζουν.
Δεν πρέπει να συνεχίσουμε να ακολουθούμε απερίσκεπτα τα μοντέλα με τα οποία έτυχε να μεγαλώσουμε.
Πώς μπορεί να υπάρξει ποτέ αρμονία μέσα στο άτομο, κι επομένως στην κοινωνία, όταν δεν κατανοούμε τον εαυτό μας;
Κρισναμούρτι «Η εκπαίδευση και το νόημα της ζωής», μετάφρ. Ν.Πιλάβιος, εκδ.Καστανιώτη

Conversation with Buddhist Scholars

Conversation with Buddhist Scholars from insight on Vimeo.

Κρισναμούρτι:Βλέπετε την αλήθεια-την αλήθεια αυτού του πράγματος- ότι η ταύτιση είναι η ρίζα του “εγώ”, μαζί με τη σκέψη και όλα τα υπόλοιπα; Αυτό είναι απόλυτο γεγονός, όπως είναι μια κόμπρα, όπως κάποιο επικίνδυνο ζώο, όπως είναι ένας γκρεμός, όπως όταν πάρεις κάποιο θανατηφόρο δηλητήριο. Δεν υπάρχει, λοιπόν, καμία ταύτιση απολύτως όταν δεις τον κίνδυνο.Τί σχέση έχω τότε με τον κόσμο,τη φύση, με τη γυναίκα μου, τον άνδρα, το παιδί; Όταν δεν υπάρχει ταύτιση, μπορεί τότε να υπάρχει αδιαφορία, σκληρότητα, βαρβαρότητα; Λες: ” Εγώ δεν ταυτίζομαι” και γίνεσαι ψηλομύτης;
Δρ.Ραχούλα: Αυτό θα ήταν πολύ εγωιστικό.
Κρισναμούρτι: Όχι, όχι εγωιστικό. Αυτό είναι που θα συμβεί;
Δρ.Ραχούλα: Όχι.
Κρισναμούρτι: Όχι, κύριε, δεν μπορείτε να λέτε απλώς, όχι. Γιατί όχι; Αυτό θα συμβεί αν έχεις δει την αλήθεια αυτού του πράγματος, διανοητικά.

«Ζωή δεν έχεις για να ζήσεις, προσμένεις κάτι άλλο…»

ΜΑΡΙΕΤΑ ΔΗΜΟΥΛΑ¨ 01.10.2013

Πρώτα σε ξεχειλώνουν. Ύστερα σε γυρνάνε ανάποδα να ξεράσεις κέρματα, καρδούλες, συνδετήρες και γραφειακή ύλη. Με το στομάχι πλυντήριο και το μυαλό χαλασμένο, λοιπόν, σε φέρνουν πάλι στα κανονικά σου, και για να μη διαλυθείς, σε ράβουν στο πάτωμα με κλωστή τύπου «Φόβος». Και εσύ χωλαίνεις από μέσα και το μυαλό μια μαύρη τρύπα, και τότε έρχεται κάποιος από τα παλιά κι από τα έμπειρα, να σε συμβουλέψει, να στάξει σοφία και επιβίωση πάνω σου και το μόνο που ψιθυρίζει είναι ένα: «Περιχαρακώσου!». Κι εννοεί να ρίξεις ένα συρματόπλεγμα, τίποτα να μη σε αγγίξει, καμία πινέζα να μην πιάσει κόκκαλο και το μόνο που να κοιτάς να είναι η δουλειά σου.

Η δουλειά σου, που απαιτεί σκυφτό κεφάλι, ένα ατέρμονο σκάσε και κολύμπα κι όλο να ανεβαίνουν οι στοίβες, και όλο να παίρνει νύχτα και συ κυπαρισσάκι σκυφτό πάνω από μονάδες και deadlines. Γραμμές θανάτου, και το αντικαρκινικό τίγκα στην απελπισία και στα φυλλάδια για περούκες. Θα ‘θελες αυτή η τρομοκρατία να μη σου ‘χε κόψει τα χέρια κι όλες οι εκπνεόμενες συλλαβές σου να μην ήταν τόσο ψεύτικες, τόσο πλαστικές.

Βέλη τρυπάνε τη σκέψη σου με αυτό το «Περιχαρακώσου!». Βρες μια ζωή για να μη σε απασχολεί, τίποτα άλλο, αλλά η ζωή, αγάπη μου, θέλει χρόνο, κόπο και χιλιόμετρα, κι ο κάθε φίλος έχει τα δικά του ζόρια. Ζωή δεν έχεις για να ζήσεις, προσμένεις κάτι άλλο, χαρά σου η Παρασκευή με μια λιγότερη στοίβα, να ανασάνεις λίγο, ώρα απογευματινή και η Βασιλίσσης Σοφίας όμορφη, για κάπου, για μία στιγμή φωλιάζουν στην άσφαλτο όλες σου οι προσδοκίες. Θα δάγκωνες τον ήλιο αν ήθελες, αλλά το μυαλό σου αποσπούν άλλα πράματα. Κι έτσι θολός και στεγνωμένος, σε μια προσπάθεια να αποφύγεις τη δίνη των δικών σου σφαλμάτων, συνεργείς στις αποφάσεις των άλλων.

Και δε σε βοηθά πουθενά αυτό το κείμενο, όλοι στα λόγια όταν πατάμε όμορφα τα βρίσκουμε. Η δημοκρατία -χρόνια τώρα- είναι μια τέχνη λόγου και περιωπής. Στα λόγια των άλλων όταν πατάς, όμορφα τα βρίσκεις. Στις πράξεις όμως πέφτεις στην τρύπα και σκοτώνεσαι.

Πηγή: http://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG5030

«Συναντήσαμε τον εχθρό: εμείς είμαστε ο εχθρός»

 

Είστε, λοιπόν, ολόκληρη η ανθρωπότητα. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Εάν το δεχτείτε απλώς σαν ιδέα τότε απομακρύνεστε από το γεγονός, από την αλήθεια του, από την πραγματικότητά του, από την ουσία του. Όταν υπάρχει αυτή η πραγματικότητα, αυτή η αλήθεια – ότι είστε η υπόλοιπη ανθρωπότητα – τότε όλη κίνηση της ζωής αλλάζει. Δεν θα μπορείτε να σκοτώνετε κάποιον άλλον γιατί τότε θα σκοτώνετε τον εαυτό σας. Ήταν ένας Αμερικανός στρατηγός – έχω ξεχάσει τ’ όνομά του. Πήγαινε να πολεμήσει και συναντάει τον εχθρό. Και αναφέρει στο αφεντικό: «Συναντήσαμε τον εχθρό: εμείς είμαστε ο εχθρός». Καταλαβαίνετε; Συναντήσαμε τον εχθρό στο πεδίο της μάχης αλλά εμείς είμαστε ο εχθρός- ο εχθρός είναι… εμείς.

Έτσι, όταν υπάρχει αυτή η αλήθεια ότι είστε ολόκληρη η ανθρωπότητα, πλαγιάστε μαζί της, ψάξτε την βαθύτερα, ψηλαφήστε την, ούτε να την αρνείστε ούτε να την δέχεστε, αλλά καθώς το ποτάμι κυλάει μπείτε μέσα και θα δείτε τι βαθιά μεταμόρφωση συμβαίνει. Μια μεταμόρφωση που δεν είναι διανοητική, φαντασιόπληκτη, συναισθηματική ή ρομαντική. Σ’ αυτήν υπάρχει ένα τρομερό αίσθημα συμπόνιας, αγάπης. Κι όταν υπάρχει αυτό, θα δράτε σύμφωνα με την υπέρτατη νοημοσύνη .

Κρισναμούρτι “Η τέχνη της ζωής” μετ.Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη

Πηγή:  http://2insight4.wordpress.com/

Εισαγωγή στον Κρισναμούρτι

Η βουκαμβίλια

Το πρωί ο Αλέξανδρος, ο εγγονός μου που τον έχετε γνωρίσει από διάφορα posts εδώ, πήγε για πρώτη μέρα στο Σχολείο, στην Πρώτη Δημοτικού. Το Σχολείο του αρχίζει νωρίτερα, αλλά  σε λίγες μέρες, αρχίζουν τα μαθήματα σε όλα τα σχολεία. Και να που πριν λίγη ώρα, στο βιβλίο του Κρισναμούρτι που μεταφράζω αυτόν τον καιρό – «Η μόνη επανάσταση» – έπεσα σε ένα κομμάτι όπου ο Κρισναμούρτι μιλάει για ένα Δάσκαλο του Δημοτικού Σχολείου, στην Ινδία, που τον επισκέφτηκε για να συζητήσουν. Ε, μπορώ να μην σας μεταφέρω εδώ αυτό το κομμάτι και να το αφιερώσω σε όλους τους Δάσκαλους και τις Δασκάλες του Δημοτικού; Διαβάστε το και θα καταλάβετε γιατί έβαλα αυτόν τον τίτλο κι αυτή τη φωτογραφία που βλέπετε.
Καλό βράδυ
Π.
Ο επισκέπτης μας ήταν δάσκαλος Δημοτικού. Ήταν Βραχμάνος, με ένα καθαρό dhoti*, ξυπόλητος και φορούσε ένα Ευρωπαϊκό πουκάμισο. Ήταν καθαρός, με διαπεραστικό βλέμμα· είχε φανερά ευγενικούς τρόπους και ο χαιρετισμός του ήταν μια επίδειξη της ταπεινοφροσύνης του. Δεν ήταν πολύ ψηλός και μιλούσε αγγλικά αρκετά καλά, αφού ήταν δάσκαλος αγγλικών στην πόλη. Είπε ότι δεν κέρδιζε πολλά και όπως όλοι οι δάσκαλοι στον κόσμο πολύ δύσκολα τα έβγαζε πέρα. Φυσικά ήταν παντρεμένος και είχε και παιδιά, αλλά όλα αυτά έμοιαζε να τα παραμερίζει σαν να μην είχαν καμιά σημασία. Ήταν ένας υπερήφανος άνθρωπος, με εκείνη την ιδιαίτερη υπερηφάνεια, όχι της επιτυχίας, όχι της ανώτερης κοινωνικής τάξης ή του πλούσιου, αλλά εκείνη την υπερηφάνεια μιας αρχαίας φυλής, του εκπρόσωπου μιας αρχαίας παράδοσης και ενός συστήματος σκέψης και ηθικής, που, όμως, δεν είχε καμιά απολύτως σχέση με αυτό που πραγματικά ήταν εκείνος. Η υπερηφάνειά του ήταν για το παρελθόν που εκπροσωπούσε, και το παραμέρισμα των τωρινών περιπλοκών της ζωής του, ήταν η κίνηση ενός ανθρώπου που τα θεωρεί όλα αυτά αναπόφευκτα αλλά εντελώς περιττά. Η προφορά του ήταν του Νότου, σκληρή και δυνατή. Είπε ότι είχε παρακολουθήσει τις ομιλίες, εδώ κάτω από τα δένδρα, για πολλά χρόνια. Το γεγονός ήταν πώς τον είχε φέρει ο πατέρας του όταν ήταν ακόμη φοιτητής και σπούδαζε στο Κολλέγιο. Αργότερα, όταν βρήκε την τωρινή μίζερη δουλειά του, ερχόταν από μόνος του κάθε χρόνο.
- Σας ακούω εδώ και πολλά χρόνια. Ίσως να καταλαβαίνω λογικά αυτά που λέτε, αλλά δεν μοιάζει να πηγαίνουν πολύ βαθειά. Μ’ αρέσει το τοπίο με τα δέντρα, κάτω από τα οποία μιλάτε, και κοιτάζω το ηλιοβασίλεμα κάθε φορά που το δείχνετε –πράγμα που κάνετε συχνά στις ομιλίες σας– αλλά δεν μπορώ να το νοιώσω· δεν μπορεί να μ’ αγγίξει μέσα μου ένα πεσμένο φύλλο ή να νοιώσω τη χαρά των ίσκιων του σούρουπου, που χορεύουν πάνω στο χώμα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω καθόλου αισθήματα. Έχω, φυσικά, διαβάσει πάρα πολύ, τόσο την αγγλική λογοτεχνία όσο και την λογοτεχνία της πατρίδας μου. Μπορώ και απαγγέλλω ποιήματα, αλλά η ομορφιά που βρίσκεται πέρα από τις λέξεις μου διαφεύγει. Όσο περνάει ο καιρός γίνομαι σκληρότερος, όχι μόνον με την γυναίκα μου και τα παιδιά μου, αλλά και με όλους. Στο Σχολείο βάζω τις φωνές στα παιδιά, όλο και περισσότερο. Αναρωτιέμαι γιατί έχω χάσει την απόλαυση του ηλιοβασιλέματος – αν την είχα ποτέ! Αναρωτιέμαι γιατί δεν νοιώθω πια έντονα για τις εκδηλώσεις του κακού που υπάρχουν στον κόσμο. Το καθετί το βλέπω λογικά, με το μυαλό, και μπορώ να συζητήσω αρκετά καλά –έτσι τουλάχιστον νομίζω– με οποιονδήποτε. Γιατί, λοιπόν, υπάρχει αυτό το χάσμα ανάμεσα στον νου και στην καρδιά; Γιατί να έχω χάσει την αγάπη και το αίσθημα της γνήσιας συμπόνιας και ενδιαφέροντος για τους άλλους;
- Κοιτάξτε αυτή την βουκαμβίλια, κύριε, έξω από το παράθυρο… Βλέπετε έστω την εικόνα; Βλέπετε το φως που πέφτει επάνω της, την διαφάνεια, το χρώμα των κόκκινων λουλουδιών και των πράσινων φύλλων της, το σχήμα και την ποιότητά τους;
- Την κοιτάζω, αλλά δεν σημαίνει απολύτως τίποτα για μένα. Και υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι σαν και μένα. Έτσι ξαναγυρνάω στο ίδιο ερώτημα:  γιατί υπάρχει αυτό το κενό ανάμεσα στη λογική και στα αισθήματα — στο μυαλό και στην καρδιά;
- Μήπως επειδή η εκπαίδευσή μας δεν ήταν ποτέ καλή, αφού εκείνο που μας καλλιέργησαν στο Σχολείο – από τα πρώτα παιδικά μας χρόνια – είναι μόνο η μνήμη και δεν μας είπαν ποτέ να κοιτάξουμε ένα δένδρο, ένα λουλούδι, ένα πουλί ή ένα ποτάμι; Μήπως επειδή έχουμε κάνει τη ζωή μας μηχανική; Μήπως συμβαίνει λόγω του υπερπληθυσμού, όπου για κάθε δουλειά υπάρχουν χιλιάδες που την έχουν ανάγκη; Ή μήπως οφείλεται στην αλαζονεία, στην αλαζονεία για τις ικανότητές μας, στην αλαζονεία για τη φυλή μας, στην αλαζονεία για την πανούργα  σκέψη μας; Νομίζετε ότι αυτό είναι;

---

* Dhoti. Παραδοσιακό Ινδικό είδος παντελονιού.

Από το μπλογκ του  Παραμυθά

Mi Ultimo Tango en Atenas

APURIMAC (feat. Έλλη Πασπαλά) - Mi ultimo tango en Atenas
Στίχοι μουσική Daniel Armando

Armonia neurotica en el microcosmο de la metropoli
cultura narcisista en una monarquia dogmatica
simfonia cacofonica, pandemonium en la  atmosfera
melodia simbolo, melodrama y tragedia.

Orgasmo ideologico del barbarismο a la teoria
politico dislexico en parodia onirica
tirania fantasma, dilema megalomano
de un metabolismο retorico sin tesis ni antitesis.

Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas. 

Patriota heroicο, tragicο, sistematico
hipocrecia paranoica sin dialogo esotericο
teatro ironicο, sindicato plasticο
y epicentro de la epidemia, una quimera, una utopia.

Energia hyperbole, antidotο democraticο
Laberinto critico sin entusiasmo, sin rima
musica epidermica en un pentagrama masoquista
y la simetria toxica de un epilogo necrologico.

Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas. 

Hay un oasis aromatico, paralelo, fisiologico
profeta enigmatico, fenomeno cronico y ortodoxo
sin racismos ni extremismos, sin tabues etnicos
en lirica extasis sus praxis
es el melodico y fantastico antropo.

Este mi ultimo tango en Atenas
tango lloron, que corre por mis venas.

Μια σελίδα απ' το ημερολόγιό μου

28 Ιουλίου 2011

Ώρα μεσημέρι. Σε είκοσι λεπτά θα είμαστε εκεί. Στην Αιγείρα, το μέρος που θα πάμε διακοπές φέτος. Αιώνας μου φάνηκαν αυτά τα είκοσι λεπτά. Όταν φτάσαμε, δεν κρατιόμουν. Ήθελα να πάω στη παραλία. Αυτό και κάναμε. Χωρίς να χάσω χρόνο, έτρεξα προς αυτή. Το θέαμα που αντίκρισα με άφησε άφωνο. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η τεράστια παραλία για την οποία είχα ακούσει τόσα πολλά, είχε εξαφανιστεί. Η θάλασσα την είχε κάνει μια χαψιά. Τότε, απογοητευμένος κίνησα προς ένα παγκάκι. Αργότερα ήρθαν και οι γονείς μου με τον αδερφό μου. Μπήκαμε στη θάλασσα για να κάνουμε μπάνιο. Ήταν ζεστά. Μία απέραντη γαλήνη κάλυπτε τη θάλασσα. Είμασταν μόνοι. Κατά το απογευματάκι, καθώς βγαίναμε από τη θάλασσα, είδαμε αυτό το πανέμορφο φως, αυτό, που ακόμα και οι καλύτεροι ζωγράφοι δεν μπορούν να ζωγραφίσουν. Το φως που οι απομιμήσεις του, δεν πιάνουν μία  αν δε  το βλέπεις από κοντά, το ηλιοβασίλεμα. Το βλέπαμε για κάμποση ώρα, ώσπου το φεγγάρι βρισκόταν στον ουρανό και έλαμπε αμυδρά πάνω από τα πολύχρωμα μαγαζιά. Κατόπιν ξεκινήσαμε για το σπίτι. Δεν ήταν μακριά. Μπορούσες, όμως, να νιώσεις το δροσερό αεράκι και να μυρίσεις την αλμύρα της θάλασσας. Με το που φτάσαμε σπίτι, πήγα αμέσως στο κρεβάτι μου. Μετά από λίγη ώρα είχα κοιμηθεί σαν πουλάκι.
Σ.Π.

Χωρίς ταύτιση: η αλήθεια που βάζει τάξη

Χωρίς ταύτιση: η αλήθεια που βάζει τάξη from insight on Vimeo.

Το θέμα της ομοφυλοφιλίας

Το θέμα της ομοφυλοφιλίας from insight on Vimeo.