Κουνώντας το μαντήλι στο χρόνο που φεύγει...

...με αγάπη σε όσους δραπέτευσαν...

Καλή χρονιά, αγάπη και υγεία εύχομαι από καρδιάς για όλους μας!

ΥΓ είπανε δεν είναι λάθος τη ζωή να ζεις με πάθος...και γι αυτό σωθήκανε!!!

Δημόσιος κατήγορος

Όλα μπορείς να τ'αντιμετωπίσεις: τη θλίψη, τη
συντριβή, ακόμα και το χαμένο όνειρο.
Αλλά πώς να υπερασπιστείς απ΄αυτό το φανταστικό
πρόσωπο που σε κατηγορεί μες στο άδειο δωμάτιο
την ώρα που εσύ κατεβαίνεις τη σκάλα.

Τ.Λειβαδίτης, "ο τυφλός με τον λύχνο" εκδ. κέδρος

Land down under!!!

Μια μέρα,τον καιρό που ήμουν στη Δανία για να κινηματογραφήσω τον Βασιλιά Ληρ, βγήκα μαζί με δύο ηθοποιούς, παλιούς μου φίλους, για πρωινή ιππασία πριν αρχίσει το γύρισμα. Όταν το άλογο που πήγαινε μπροστά μου παραπάτησε, ρίχνοντας τον αναβάτη του στο έδαφος, εγώ έσφιξα δυνατά τα χαλινάρια, και μέχρι να γυρίσω στο πλάι για να κατέβω, εκείνο είχε κιόλας βουλιάξει μέχρι το λαιμό στην άμμο.Ο Μπομπ Λόιντ σηκώθηκε με δυσκολία στα πόδια του, εγώ ξεπέζεψα, και ο Μπάρυ Στάντον, που ερχόταν ακριβώς πίσω μας, γλίστρησε με προσοχή από τη σέλα του στο έδαφος, ένα έδαφος λείο και σκληρό, όπου τίποτα δε μαρτυρούσε πού κρύβονταν τα ύπουλα κομμάτια κινούμενης άμμου. Το άλογο είχε πάψει να βυθίζεται. Τώρα μόνο το κεφάλι, οι ώμοι, τα μεγάλα καπούλια και η ουρά του εξείχαν πάνω απ' την επιφάνεια του γυμνού, γκρίζου, σεληνιακού τοπίου της Γιουτλάνδης. Αναρωτιόμασταν πού να στραφούμε για βοήθεια. Ο Μπάρυ έφυγε καλπάζοντας με την ελπίδα να βρει κάποιον, ενώ ο Μπομπ κι εγώ καθίσαμε κατάχαμα, δεξιά κι αριστερά του αλόγου, χαιδεύοντας τη μουσούδα του και ψιθυρίζοντάς του ήχους ήρεμους και κατευναστικούς. Ήταν μια κοντόχοντρη, λευκή φοράδα και, όπως όλα τα νορβηγικά πόνυ, ήταν καλότροπη, σβέλτη και με σίγουρο πάτημα, χωρίς ποτέ να χάνει την ισορροπία της, ακόμη και πάνω σε πάγο όπου άλλα άλογα γλιστρούσαν. Η κινούμενη άμμος την είχε βρει απροετοίμαστη, αλλά, παρ΄όλα αυτά, η εσωτερική ισορροπία της δεν είχε κλονιστεί, γιατί, έτσι όπως ήταν ακίνητη, έμοιαζε απόλυτα ήρεμη. Ακολουθήσαμε το παράδειγμά της και περιμέναμε ήσυχα. Πέρασε μια ώρα, και δεν ακούγαμε ούτε καθησυχαστικό ήχο από οπλές, ούτε θόρυβο από το τρακτέρ που θα κουβαλούσε το σωτήριο βαρούλκο. Καθώς δε φύσαγε καθόλου, το χιόνι καθόταν απαλά πάνω στους ώμους μας και πάνω στην παχιά της χαίτη.
Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, ολόκληρο το σώμα του αλόγου διπλώθηκε και φούσκωσε, τα μπροστινά του πόδια σηκώθηκαν, τινάχτηκε μπροστά και βρέθηκε έξω θριαμβευτικά, πάνω σε στέρεο έδαφος, ανασαίνοντας βαριά κι εξαπολύοντας σύννεφα αχνού στον κρύο αέρα. Μια στιγμή αργότερα, σταμάτησε ένα φορτηγό με πρόθυμους αγρότες , που απογοητεύτηκαν όταν είδαν ότι δεν τους χρειαζόμαστε. Έτριψα τη μουσούδα της φοράδας και την κοίταξα με θαυμασμό στα μάτια. Με την πανάρχαια σοφία του Βορρά, είχε συγκεντρώσει υπομονετικά τις δυνάμεις της, και μόνο όταν ένιωσε απόλυτα έτοιμη, μόνο τότε έκανε τη μοναδική, επιτυχημένη της προσπάθεια. Ήξερε πώς να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία και πότε να ενεργήσει. Έμοιαζε σαν να μου μιλούσε, κι εγώ συλλογίστηκα το μάθημα που μου έδωσε. Ναι, κατέληξα, πρέπει κι εγώ να τιναχτώ και να απλωθώ-όφειλα στη ζωή μου μια μεγάλη αλλαγή.

Πήτερ Μπρουκ,ΝΗΜΑΤΑ ΧΡΟΝΟΥ εκδ.ΚΟΑΝ

Πυρετός...

"και τώρα ας παίξουμε κρυφτό. Αν κρυβόσουν μέσα στην καρδιά μου, δε θα ήταν δύσκολο να σε βρω. Αλλά αν κρυφτείς πίσω από το δικό σου όστρακο, τότε θα ήταν μάταιο να σε ψάχνει κανείς"
χαλίλ γκιμπράν

ο γλάρος

...και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί...και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί!

Γάτες...

Ο Γκόχα ο Αιγύπτιος, αγόρασε ένα κιλό κρέας και το έδωσε στη γυναίκα του. Όταν γύρισε το βράδυ στο σπίτι, η γυναίκα του του είπε ότι ο γάτος του είχε κλέψει το κρέας και το είχε φάει.
Ο Γκόχα άρπαξε το γάτο, τον έβαλε πάνω σε μια ζυγαριά και τον ζύγισε. Ανακάλυψε πως ο γάτος ζύγιζε ένα κιλό ακριβώς.
Τότε ο Γκόχα, σκεφτικός και κάπως λυπημένος, αναρωτήθηκε δυνατά:
<< Αν εσύ είσαι ο γάτος μου, τότε πού είναι το κρέας; Αν εσύ είσαι το κρέας, τότε πού είναι ο γάτος μου; >>

Τζ. Ρουμί

Σταμάτα πια να τριγυρνάς
ψάχνοντας κάπου να κρυφτείς.
Θεριά σε περιμένουνε στο κάθε σπηλιαράκι.
Αν ζεις με τα ποντίκια
θα σέ ΄βρουν νύχια γάτας.
Η μόνη σου ξεκούραση
είναι με το Θεό να μένεις.
Ζήσε στο πουθενά αφού από εκεί έρχεσαι
κι ας έχεις εδώ μια διεύθυνση.
Γι' αυτό είναι που βλέπεις τα πράγματα διπλά.
Βλέπεις τον άλλον καμμιά φορά σα φίδι επικίνδυνο
ενώ άλλος τον βλέπει όμορφο εραστή.
Έχετε δίκιο και οι δυο!
Μισός μισός είναι ο καθένας μας
σαν το ασπρόμαυρο μοσχάρι.
Ο Ιωσήφ στ' αδέλφια του εφάνταζε άσχημος
κι ας ήταν τόσο όμορφος στα μάτια του πατέρα του.
Έχουμε μάτια που κοιτούν και βλέπουν απ' το πουθενά
και άλλα πάλι που κρίνουμε πόσο μακριά πόσο κοντά
πόσο ψηλά ή χαμηλά.
Κρατάμε δύο μαγαζιά
και τρέχουμε μπρος πίσω.
Κλείσε επιτέλους το μικρό που
διαρκώς φυραίνει.
Άφησε μόνον ανοιχτό
εκείνο που δεν πουλά τα σύνεργα της ψαρικής.
Εσύ είσαι το αψάρευτο το ελεύθερο το ψάρι.

μικρό απάνθισμα από την Ποίηση του Ρουμί σε απόδοση του Β.Ναχμία

ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΑ

Τζ. Ρουμί

Καρφί στραβό στο ήρεμο πρόσωπο
γίνεται η σκέψη.
Χρυσή σπάθα βυθίζεται σ' ένα σωρό σκατά.
Ας υποθέσουμε ότι χαλάρωσες ένα διανοητικό κόμπο.
Ο σάκος αδειανός.
Γέρασες προσπαθώντας να λύσεις τέτοιους γρίφους.
Άντε λύσε και μερικούς ακόμα!
Είναι κι ένας σφιχτόκομπος στον ίδιο το λαιμό σου
το αίνιγμα του αν ζεις αρμονικά
μ΄αυτό που δεν έχει όνομα.
Συνέχεια εξετάζεις ουσία και αιτίες.
Σκορπάς τη ζωή σου σαν προσπαθείς
η σύνταξή σου να είναι σωστή.
Διορθώνεις και τον άνεμο στα λόγια του αέρα!
Στο κάθε χειροτέχνημα νομίζεις αναγνώρισες και τον Δημιουργό.
Τόσο πολύ περήφανος για το συλλογισμό σου!
Ο άνθρωπος της σκέψης συλλέγει αποδείξεις.
Ο μυστικός τ' ανάποδο.
Σκύβει απαλά στο στήθος του καθένα
και χάνεται στην απάντηση.
Η σκέψη βγάζει καπνό πολύπλοκο
στο τέλος της φωτιάς.
Ο μυστικός στέκει στη φωτιά.Ακίνητος.
Η φαντασία τα αγαπά του καπνού τα σχήματα.
Είναι όμως λάθος καίριο απ' τη φωτιά να βγαίνεις.

μικρό απάνθισμα από την Ποίηση του Ρουμί σε απόδοση του Β.Ναχμία

Κάτω απ' τη μαρκίζα

...εσύ όπου να πας σ' 'οποιο ταξίδι...σε λάθος στάση θα κατεβείς!

Αν κάποια μερα , ένας Φίλος μας ρωτούσε...

...ποιά θα ήταν η απάντησή μας;

να ταξιδεύω...

...να ταξιδεύω....να ταξιδεύω...μόνος με τα πόδια να πηγαίνω...καράβια και τρένα να με προσπερνάνε...κι εγώ να ταξιδεύω...χωρίς βιασύνη ,χωρίς προορισμό...μόνο να είμαι...εδώ να ταξιδεύω...στο δρόμο μου να συναντώ τις έγχρωμες γυναίκες, στον τελευταίο τους χορό μ' ένα στο χέρι κέρμα...κυνηγημένες μάγισσες χωρίς την πυρκαγιά τους... να με κοιτάζουν σαν τζουκ μποξ να με περιγελάνε...να ταξιδεύω.

Στη γέφυρα εν ώρα κινδύνου...

Υπάρχει διέξοδος;

...όταν οι κάλπες του μυαλού μας ανοίξουν και η καταμέτρηση των ψήφων έχει σταματήσει, υπάρχει ...

ΗΤΤΑ

Ήττα, Ήττα μου,μοναξιά μου κι ερημιά μου.
Είσαι για με ακριβότερη κι από θριάμβους χίλιους,
Και στην καρδιά μου γλυκύτερη, απ' του κόσμου όλη τη δόξα.

Ήττα, Ήττα μου, αυτογνωσία κι αψηφισιά μου,
Ξέρω, μ' αφορμή δική σου, πως είμαι νέος ακόμα και γοργοπόδαρος

Κι απαγίδευτος- σε μαραμένες δάφνες,
Και μέσα σου βρήκα μοναξιάς απάγκειο.
Και τη χαρά κεινού: π' αποφεύγεται και που καταφρονιέται.

Ήττα, Ήττα μου, αστραπόβολο σπαθί κι ασπίδα μου,
Στα μάτια τα δικά σου διάβασα
Πως ενθρονισμένος θα πει σκλαβωμένος,
Και καταληπτός, ισοπεδωμένος,
Και αδραγμένος, δε σημαίνει άλλο παρά ολοκληρωμένος
Όταν πια σαν ώριμο φρούτο, πέφτεις ανάλωμα.

Ήττα,Ήττα μου, τολμηρέ μου σύντροφε,
Θ' ακούσεις και τα τραγούδια μου και τις σιωπές μου,
Εσύ κι άλλος κανένας, θα μου μιλάς για φτερουγίσματα,
Και για θαλασσινές βιασύνες,
Και για βουνά που λαμπαδιάζουν μες στη νύχτα,
Και μόνο εσύ θα σκαρφαλώσεις, την απότομη και βραχόσπαρτη ψυχή μου.

Ήττα, Ήττα μου, αθάνατο θάρρος μου,
Συ κι εγώ θα γελάμε μαζί, με την καταιγίδα,
Και θα σκάβουμε τάφους για κείνα όλα που πεθαίνουν μέσα μας,
Και θα στεκόμαστε αποφασιστικά στον ήλιο,
Και θα είμαστε επικίνδυνοι.

...στο μπλογκούλΗ με "Ήττα", από τον "Τρελό" του Χ. Γκιμπράν εκδ. μπουκουμάνης

O Tυμβωρύχος

...δεν ξέρω ακριβώς ...αλλά κοιτάω γενικώς έτσι μου μοιάζει η πόλη!...

...κι εγώ...ένας τυμβωρύχος;

Καταστρέφοντας το μοντέλο της εγωκεντρικής δραστηριότητας

Κ: Συζητούσαμε προχθές για το τέλος του χρόνου. Τόσο οι επιστήμονες μέσα από την έρευνα της ύλης όσο και οι αποκαλούμενοι "θρησκευόμενοι", προσπάθησαν ν' ανακαλύψουν - όχι μόνο λεκτικά - αν μπορεί να σταματήσει ο χρόνος. Το ερευνήσαμε κάμποσο αυτό και είπαμε ότι είναι δυνατόν, αλλά μόνο για κείνο το ανθρώπινο πλάσμα που θα ήθελε ν'ακούσει και ν' ανακαλύψει μέσα από την έμπνευση το τέλος του χρόνου. Γιατί η έμπνευση δεν είναι μνήμη. Η μνήμη είναι χρόνος, η μνήμη είναι εμπειρία, αποθηκευμένη γνώση μεσα στον εγκέφαλο κτλ. Όσο καιρό βρίσκεται αυτή σε λειτουργία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έχουμε έμπνευση για οτιδήποτε. Ολική έμπνευση όχι μερική. Οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι μουσικοί, όλοι αυτοί έχουν μερική μόνο έμπνευση και γι αυτό εξακολουθούν να παραμένουν δεμένοι στο χρόνο.
Είναι δυνατόν να έχουμε ολική έμπνευση, πράγμα που σημαίνει το τέλος του "εγώ";΄Επειδή το "εγώ" είναι συναρμολογημένο από τη σκέψη κι η σκέψη είναι χρόνος το "εγώ" είναι χρόνος. Μπορεί το "εγώ" - ο εαυτός μου, οι αντιστάσεις μου, οι πληγές μου, όλ' αυτά - μπορεί αυτό το "εγώ" να τελειώσει; Μόνο όταν αυτό τελειώνει υπάρχει ολική έμπνευση. Αυτό είναι εκείνο που βρήκαμε την προηγούμενη φορά. Κι εμβαθύναμε στο ερώτημα, αν είναι δυνατόν για ένα ανθρώπινο πλάσμα να τελειώσει ολοκληρωτικά με το σύνολο της δομής του "εγώ"; Είπαμε ναι και συνεχίσαμε γύρω απ' αυτό. Πολύ λίγοι άνθρωποι θα δέχονταν ν' ακούσουν κάτι τέτοιο αφού είναι ίσως αρκετά τρομακτικό, επειδή δημιουργείται το ερώτημα:" Αν το εγώ τελειώσει τι απομένει; Μόνο κενό; Σ' αυτό δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον". Αν όμως κανείς ερευνά χωρίς κανένα φόβο τιμωρίας ή προσδοκία ανταμοιβής για ό,τι κάνει, τότε υπάρχει κάτι. Είπαμε ότι αυτό το κάτι είναι ένα ολοκληρωτικό κενό που είναι ενέργεια και σιωπή. Αυτό, βέβαια, ακούγεται όμορφα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα για ένα σοβαρό άνθρωπο που θέλει να πάει πέρα από τον εαυτό του, πέρα απ' όλα αυτά. Και προχωρήσαμε πιο πολύ ρωτώντας αν υπάρχει κάτι πέρα απ' όλ' αυτά; Και είπαμε ότι υπάρχει.
Μπομ: Η "πηγή".
Κ: Ναι, η "πηγή". Και το τελευταίο που είπαμε ήταν: Θα ήταν διατεθιμένοι οι άνθρωποι ν' ακούσουν όλα όσα συζητάμε; Μήπως η αρχή μιας τέτοιας έρευνας βρίσκεται στο ν' ακούς; Και σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι σταματήσαμε , αν θυμάμαι καλά. Τα είχα ξεχάσει και γι' αυτό άρχισα μ' εκείνη την ερώτηση. Ας την αφήσουμε προς το παρόν. Λοιπόν: Θα παρατούσα, εγώ, ένα ανθρώπινο πλάσμα, την εγωκεντρική μου συμπεριφορά ολοκληρωτικά;Τι θα μ' έκανε να φύγω μακριά απ' αυτή; Τι θα έκανε ένα ανθρώπινο πλάσμα να φύγει μακριά απ' αυτό τον καταστροφικό, εγωκεντρικό τρόπο δράσης; Αν φύγει εξαιτίας κάποιας ανταμοιβής ή κάποιας τιμωρίας, τότε και πάλι είναι αποτέλεσμα σκέψης, κινήτρου. Ας το απορρίψουμε, λοιπόν, αυτό. Οπότε τι θα έκανε τ' ανθρώπινα πλάσματα ν' απαρνηθούν - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη - την εγωκεντρική συμπεριφορά χωρίς την αίσθηση της ανταμοιβής; Να την απαρνηθούν ολοκληρωτικά δίχως κίνητρο; Βλέπετε, ο άνθρωπος έχει προσπαθήσει τα πάντα για να το πετύχει: νηστεία, αυτοβασανισμό με διάφορους τρόπους, απάρνηση του εαυτού του μέσω κάποιας πίστης ή απόρριψη του εαυτού του με την ταύτισή του με κάτι μεγαλύτερο. Όλοι οι "θρησκευόμενοι" άνθρωποι έχουν προσπαθήσει, αλλά το "εγώ" είναι πάντα εκεί.

Κρισναμούρτι,"Το τέλος του χρόνου" συζητήσεις με τον Δρ Ντ. Μπομ, εκδ. καστανιώτη

Αξέχαστη Εκδρομή

...αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι...κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι!

μπορεί να γίνει η ζωή μας αληθινή, αξέχαστη εκδρομή;

Na maste mazi

ένας τυφλός ζητιάνος

Καθόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παγκρατίου.Φορούσε ένα μακρύ γκρίζο παλτό.Ένα τσαλακωμένο καφέ καπέλο σκέπαζε το κεφάλι του και ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γιαλιά κάλυπταν σχεδόν το μισό του πρόσωπο.Τα ασημένια του γένια τον έκαναν στα μάτια μου να μοιάζει με τον παπού μου. Στα χέρια του κρατούσε μια παλιά κιθάρα που την γρατσουνούσε απαλά κάνοντας τις χορδές της να μουρμουρίζουν. Εμπρός του είχε ένα ασημί τσίγκινο κυπελάκι που είχε μέσα λίγα κέρματα.
Ο παπούς μου με κρατούσε σφικτά από το χέρι και έτσι περάσαμε από μπροστά του.Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω στον "περίεργο" αυτόν άνθρωπο.Τον είχαμε προσπεράσει ένα -δυο μέτρα κι εγώ ακόμη τον κοιτούσα.Ο παπούς μου σταμάτησε ξαφνικά το βήμα του, έβαλε το χέρι στην τσέπη και μου έδωσε ένα κέρμα να το ρίξω μέσα στο κυπελάκι του παράξενου ανθρώπου με την κιθάρα.
Στάθηκα εμπρός στον άνθρωπο αυτό και τώρα κοίταζε ο ένας τον άλλο.Άφησα δειλά το κέρμα στο κυπελάκι του σχεδόν αθόρυβα και εκείνος μου χαμογέλασε.
Γύρισα με τον παπού μου σπίτι.Πέρασαν οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια και η εικόνα αυτού του ανθρώπου στόλιζε το σαλόνι της μνήμης.Σε χαρές και γλέντια, το γλυκόπικρό του χαμόγελο, μου έκανε παρέα και δε με άφηνε να γιορτάσω χωρίς μελαγχολία...
Η σκόνη του χρόνου που σκεπάζει τα παντα κουκούλωσε και τη μορφή του .
Πέρασαν 35 χρόνια από τότε και χωρίς να γνωρίζω τι άνεμος φύσηξε μέσα μου, συνάντησα ξανά τον άνθρωπο που είχα ξεχάσει.Όμως αυτή τη φορά εκτός από το χαμόγελο άκουσα και τη φωνή του:
<<Άνοιξε τα μάτια σου μικρέ μου...να ξαναδείς!>>

φαρμακωμένος ο καιρός....για 'σένα παραμονεύει!

στον dimitris!

μη φοβάσαι! δεν υπάρχουν δρόμοι να διαβούνε...

στην ΚΜΝΒ, στην νατασσάκι,στην Αza και φυσικά στο FRACTAL!

κι αν είναι πάντοτε αργά...ακόμα και τώρα στου δρόμου τα μισά, εσύ, συνέχισε να περπατάς!

στη γλυκιά Μαρία(σύντροφο στο δρόμο, σχεδόν 20 χρόνια!)

η δουλειά κάνει τους άνδρες...

Φίλε Παναγιώτη δε σε ξεχνάω και το ξέρεις...χόρεψε εκεί που είσαι το αγαπημένο σου τραγούδι.

...κάθε που πίνω απ' την πηγή σου...

...oh no, i 've said too much...i set it up!

23 Σεπτεμβρίου 1961

Έκανε ζέστη κι ήταν μάλλον αποπνικτικά ακόμα και στους κήπους. Είναι ασυνήθιστο να κάνει τέτοια ζέστη για τόσο μεγάλο διάστημα. Μια καλή βροχή κι ένας πιο δροσερός καιρός θα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Στους κήπους πότιζαν το γρασίδι και σε πείσμα της ζέστης και της έλλειψης βροχής το γρασίδι ήταν λαμπερό και ακτινοβολούσε, ενώ τα λουλούδια ήταν εκθαμβωτικά. Μερικά δέντρα ήταν ανθισμένα εκτός εποχής, γιατί πολύ γρήγορα ο χειμώνας θα είναι εδώ. Υπήρχαν παντού περιστέρια που ντροπαλά απόφευγαν τα παιδιά. Μερικά από τα παιδιά τα κυνηγούσαν γι' αστείο και τα περιστέρια το ήξεραν. Ο ήλιος ήταν κόκκινος πάνω σ' ένα μουντό, βαρύ ουρανό. Δεν υπήρχαν χρώματα, εκτός από κείνα των λουλουδιών και του γρασιδιού. Το ποτάμι ήταν θαμπό και άτονο.
Ο διαλογισμός αυτήν την ώρα ήταν ελευθερία και ήταν σαν να μπαίνεις σ' έναν άγνωστο κόσμο ομορφιάς και ησυχίας. Ήταν ένας κόσμος χωρίς εικόνες, σύμβολα ή λέξεις, χωρίς κύματα μνήμης. Η αγάπη ήταν ο θάνατος του κάθε λεπτού και κάθε θάνατος ήταν ανανέωση της αγάπης. Δεν ήταν προσκόλληση, δεν είχε ρίζες. Άνθιζε χωρίς λόγο και ήταν μια φλόγα που κατάκαιγε τα σύνορα, τους προσεκτικά χτισμένους φράκτες της συνείδησης. Ήταν ομορφιά πέρα από σκέψεις και συναισθήματα. Δεν ήταν βαλμένη στον καμβά, σε στίχο ή σε μάρμαρο. Ο διαλογισμός ήταν χαρά και μαζί του ήρθε μια ευλογία.
Είναι πολύ παράξενο πόσο διψάει ο καθένας μας για δύναμη, δύναμη του πλούτου, της θέσης, της ικανότητας, των γνώσεων. Στην απόκτηση δύναμης υπάρχει σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Την ψάχνουν το ίδιο ο ερημίτης και ο πολιτικός, η νοικοκυρά κι ο επιστήμονας. Μπορούν να σκοτώσουν, να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον για να την αποκτήσουν. Οι ασκητές αποκτούν αυτή τη δύναμη, περνώντας μέσα από την αυταπάρνηση, τον αυτοέλεγχο, την καταπίεση. Ο πολιτικός αποκομίζει αυτή την δύναμη με τα λόγια, την ικανότητα, την εξυπνάδα. Η κυριαρχία της γυναίκας πάνω στον άντρα της κι εκείνου πάνω σ' αυτή, δίνουν επίσης την αίσθηση αυτής της δύναμης. Ο παπάς που έχει αναλάβει, που έχει πάρει πάνω του την ευθύνη του θεού του, αυτή τη δύναμη γνωρίζει κι εκείνος. Όλοι ζητάνε αυτή τη δύναμη ή θέλουν να έχουν σχέσεις με την πνευματική ή την κοσμική δύναμη. Η δύναμη θρέφει την εξουσία και μαζί της έρχεται η σύγκρουση, η σύγχυση και η θλίψη. Η εξουσία διαφθείρει εκείνον που την έχει κι εκείνους που είναι κοντά της ή την ψάχνουν. Στη δύναμη του παπά και της νοικοκυράς, του ηγέτη και του ικανού οργανωτή, του άγιου και του βουλευτή, υπάρχει το κακό. Κι όση περισσότερη είναι η δύναμη τόσο μεγαλύτερο είναι το κακό. Είναι μια αρρώστια που αρπάζει κάθε άνθρωπος, τη θρέφει μέσα του και τη λατρεύει. Μαζί της, όμως, έρχεται πάντα και ατέλειωτη σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Αλλά κανείς δεν πρόκειται να την αρνηθεί, να τη βάλει κατά μέρος.
Μαζί της πάει παρέα η φιλοδοξία, η επιτυχία και μια ασπλαχνιά που έχει γίνει αξιοσέβαστη και εντελώς αποδεχτή. Κάθε κοινωνία, ναός και εκκλησία δίνουν τις ευλογίες τους στη δύναμη κι έτσι η αγάπη διαστρεβλώνεται και καταστρέφεται. Λατρεύεται ο φθόνος ενώ ο ανταγωνισμός θεωρείται ηθικός. Μαζί με όλα αυτά τώρα έρχεται ο φόβος, ο πόλεμος και η θλίψη κι ωστόσο κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να την παραμερίσει. Το να αρνηθείς τη δύναμη, σε κάθε της μορφή είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι διαύγεια, σβήνει τη σύγκρουση και τη θλίψη. Η φθοροποιός ενέργεια της δύναμης, με τις ατελείωτες πανουργίες της, κουβαλάει πάντα μαζί της αναπόφευκτη βλάβη και αθλιότητα, δεν έχει τέλος. Όσο κι αν βελτιωθεί και περιφραχτεί από το νόμο και τους κανόνες της ηθικής, θα βρει τρόπο να ξεφύγει στα σκοτεινά και από μόνη της. Γιατί βρίσκεται εκεί, κρυμμένη στις σκοτεινές γωνιές των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Αυτές είναι που πρέπει να ερευνηθούν και να κατανοηθούν για να υπάρξει τέλος στη σύγκρουση, στη σύγχυση και στον πόνο. Ο καθένας πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μέσω κάποιου συστήματος ανταμοιβών και τιμωριών. Ο καθένας μόνος του πρέπει να έχει επίγνωση της δομής της ίδιας του ψυχοσύνθεσης, να δει εκείνο που είναι, που σημαίνει το τέλος αυτού που υπάρχει.
Με το ολοκληρωτικό τελείωμα αυτής της δύναμης και της σύγχυσης, της σύγκρουσης και της θλίψης της, ο καθένας αντικρίζει αυτό που πράγματι είναι: ένας μπόγος με αναμνήσεις και μια μοναξιά που όλο και βαθαίνει. Η επιθυμία για δύναμη και επιτυχία είναι φυγή απ' αυτή ακριβώς τη μοναξιά και τις στάχτες, που είναι οι αναμνήσεις. Για να πάει κανείς πιο πέρα, χρειάζεται να τα δει και τα δύο, να τα αντιμετωπίσει, με κανέναν τρόπο να μην τα αποφύγει, καταδικάζοντάς τα ή από το φόβο αυτού που είναι. Ο φόβος γεννιέται ακριβώς με την πράξη της φυγής από το γεγονός, από αυτό που πράγματι συμβαίνει. Πρέπει κανείς να βάλει κατά μέρος, ολοκληρωτικά και τελειωτικά, με τη θέλησή του και χωρίς προσπάθεια, τη δύναμη και την επιτυχία και τότε, με την αντιμετώπιση, με το αντίκρισμα, με την ουδέτερη επίγνωση, χωρίς επιλογές, οι στάχτες και η μοναξιά έχουν μια εντελώς διαφορετική σημασία. Το να ζεις μαζί με κάτι σημαίνει να το αγαπάς, όχι να είσαι προσκολλημένος σ' αυτό. Για να ζεις με τις στάχτες και τη μοναξιά πρέπει να υπάρχει μεγάλη ενέργεια κι αυτή η ενέργεια έρχεται όταν δεν τα φοβάσαι πια.
Όταν θα έχεις περάσει μέσα από αυτή τη μοναξιά, έτσι όπως θα πέρναγες από μια πραγματική πόρτα, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι εσύ και η μοναξιά είστε ένα, ότι δεν είσαι ο παρατηρητής που κοιτάζει εκείνο το συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είσαι εκείνο. Και δεν μπορείς πια να του ξεφύγεις, όπως έκανες πριν με πολλούς επιδέξιους τρόπους. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις και τίποτα δεν μπορεί να την καλύψει ή να τη γεμίσει. Τότε μόνο ζεις μαζί της, είναι μέρος σου, είναι το σύνολό σου. Ούτε η ελπίδα ούτε η απελπισία δεν μπορεί να την αποβάλλει, ούτε ο κυνισμός ούτε κάποια νοητική πανουργία. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, οι στάχτες που κάποτε ήταν φωτιά. Αυτή είναι ολοκληρωτική μοναξιά, αθεράπευτη, πέρα από ότι κι αν κάνεις.Το μυαλό δεν μπορεί πια να μηχανεύεται τρόπους και μέσα φυγής, είναι ο δημιουργός της μοναξιάς μέσα από τις δικές του ακατάπαυστες δραστηριότητες αυτοαπομόνωσης, άμυνας και επιθετικότητας. Όταν έχει επίγνωση αυτού του πράγματος, με αρνητική στάση απέναντί του, χωρίς επιλογές, τότε είναι πρόθυμο να πεθάνει, να μείνει εντελώς ακίνητο.
Μέσα από αυτή τη μοναξιά, μέσα από αυτές τις στάχτες, γεννιέται μια καινούρια κίνηση. Είναι η κίνηση εκείνου που είναι μόνος. Είναι μία κατάσταση όπου κάθε επιρροή, κάθε καταναγκασμός, κάθε μορφή αναζήτησης και επιτεύγματος έχουν σταματήσει φυσιολογικά και ολοκληρωτικά. Είναι ο θάνατος του γνωστού. Τότε μόνο υπάρχει το ατέλειωτο ταξίδι στο άγνωστο. Τότε υπάρχει δύναμη που η αγνότητά της είναι δημιουργία.

Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" εκδ. καστανιώτη

Το Βιβλίο των Ηρώων του Τρόμου

..."αν μέσα απ' τ' άντερά σου σκούζει τ' όρνιο"...μην το φοβηθείς,μην το αγνοήσεις,μην προσπαθήσεις να το θάψεις ζωντανό...ακολούθησέ το προσεκτικά να δεις πού έχει κτίσει τη φωλιά του...

είμαστε όλοι μετανάστες...και δεν ξημερώνει!

TΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο΄
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -που πια καιρός- μας συνεπαίρνει.

K.Π.Καβάφης

Γεννηθηκα

12 Σεπτεμβρίου 1961

...Οι ψυχολογικές ανάγκες είναι ένας αμυντικός μηχανισμός ενάντια σε κάτι πολύ πιο σημαντικό και πραγματικό από αυτές.Η ανάγκη για επιτυχία, για να είσαι σπουδαίος, πηγάζει από το φόβο ενός πράγματος που βρίσκεται εκεί, αλλά δεν το ζεις, δεν το γνωρίζεις.Η επιτυχία και η αλαζονεία, που κερδίθηκαν στο όνομα της πατρίδας ή του κόμματος ή κάποιας πίστης που προσφέρει παρηγοριά, είναι φυγές από το γεγονός ότι είσαι ένα τίποτα, άδειος, μόνος, απομονωμένος από τις ίδιες σου τις πράξεις. Οι εσωτερικές ανάγκες που μοιάζουν να μην έχουν τέλος, πολλαπλασιάζονται, αλλάζουν και συνεχίζουν. Αυτές είναι η πηγή των αντιφατικών και έντονων επιθυμιών.
Η επιθυμία είναι πάντα εκεί. Τα αντικείμενα της επιθυμίας αλλάζουν, λιγοστεύουν ή πολλαπλασιάζονται, αλλά εκείνη είναι πάντα εκεί. Ελεγχόμενη, βασανιστική, απαρνημένη, αποδεκτή, καταπιεσμένη, αφημένη να τρέχει ελεύθερη ή κομμένη, βρίσκεται πάντα εκεί, αδύναμη ή ισχυρή. Τι δεν πάει καλά με την επιθυμία; Γιατί αυτός ο ακατάπαυστος πόλεμος εναντίον της; Είναι ενοχλητική, οδυνηρή, οδηγεί σε σύγχυση και πόνο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι εκεί, μικρή ή μεγάλη. Για να καταλάβει κανείς ολοκληρωτικά την επιθυμία-όχι να την καταπιέσει, όχι να την πειθαρχήσει-πέρα από την πλήρη παραδοχή της, πρέπει να κατανοήσει τι είναι ανάγκη. Η ανάγκη και η επιθυμία πάνε μαζί, όπως η ικανοποίηση και η απογοήτευση. Δεν υπάρχει ευγενική και μη ευγενική επιθυμία, αλλά μόνο επιθυμία, πάντα σε σύγκρουση με τον εαυτό της. Ο ερημίτης κι ο αρχηγός ενός κόμματος καίγονται απ' αυτή. Μπορείς να της δώσεις διαφορετικά ονόματα, αλλά εκείνη είναι εκεί, κατατρώγοντας τις καρδιές. Όταν υπάρχει ολοκληρωτική κατανόηση της ανάγκης, της εξωτερικής και της εσωτερικής, τότε η επιθυμία δεν είναι βάσανο. Τότε έχει μια εντελώς διαφορετική σημασία, πολύ μακριά από το περιεχόμενο της σκέψης και πάει πέρα από τα συναισθήματα με τις συγκινήσεις, τα παραμύθια και τις ψευδαισθήσεις τους. Με την ολική κατανόηση της ανάγκης, όχι απλώς της ποσότητας ή της ποιότητάς της, η επιθυμία είναι τότε φλόγα κι όχι βάσανο. Χωρίς αυτή τη φλόγα χάνεται η ίδια η ζωή. Αυτή η φλόγα είναι που κατακαίει την ασημαντότητα του αντικειμένου της, τα όρια, τους φράχτες που της έχουν βάλει. Τότε ονόμασέ τη όπως θέλεις, αγάπη, θάνατο, ομορφιά. Τότε βρίσκεται εκεί ατελείωτα.


Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη

Ο τόπος μας είναι κλειστός

...σήμερα έτυχε να περάσω μια βόλτα απο τα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου...
...ένα ουρλιαχτό άκουσα να βγαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής μου..συνέχισε να "ζεις" dimitrisp...θα το ξεχάσεις κι αυτό...

Η Τίγρη

" έχω μια τίγρη μέσα μου άγρια λιμασμένη που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ..."

οι δύο ράφτες

Σε μια φτωχική συνοικία του Λονδίνου, δύο Εβραίοι ράφτες δούλευαν ο ένας απέναντι στον άλλο από τότε που τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έκοβαν κι έραβαν ακούραστα και κάπου κάπου μιλούσαν για τούτο και για κείνο.
Ο ένας από τους δύο είπε στον άλλο:
"Θα κάνεις φέτος διακοπές;"
"Όχι", απάντησε ο δεύτερος αφού σκέφτηκε λίγο.
Σώπασαν πάλι. Αργότερα ο δεύτερος ραφτης είπε:¨
"Έκανα διακοπές το 1964".
"Έκανες διακοπές το 1964;" ρώτησε ο άλλος ξαφνιασμένος.
"Ναι".
Ο πρώτος ραφτης , που δε θυμόταν να είχε λείψει ο σύντροφός του, είπε:¨
"Και πού είχες πάει διακοπές;"
"Στην Ινδία."
"Στην Ινδία;"
"Ναι. είχα πάει να κυνηγήσω τίγρεις στη Βεγγάλη."
"Πήγες να κυνηγήσεις τίγρεις στη Βεγγάλη; Εσύ;"
Οι δύο άντρες είχαν σταματήσει να δουλεύουν και κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Ο δεύτερος ραφτης, που φαινόταν απολύτως ήρεμος, άρχισε να μιλάει ξανά και είπε:¨
"Έφυγα την αυγή πάνω σ' έναν υπέροχο ελέφαντα που μου είχε δώσει ένας μεγάλος πρίγκηπας. Ήμουν οπλισμένος με τέσσερα τουφέκια που είχαν υποκόπανους από ασήμι και με συνόδευε μια ομάδα ανιχνευτές. Ριψοκινδύνευσα να ανεβώ σ' ένα ερημικό βουνό. Ξαφνικά μπροστά στο υποζύγιό μου πετάχτηκε μια τεράστια τίγρη, που βρυχήθηκε. Ήταν η μεγαλύτερη τίγρη που είχαν δει ποτέ σ' αυτή την περιοχή της Βεγγάλης. Ο ελέφαντάς μου πισωπάτησε τρομαγμένος...έπεσα στα αγκαθωτά χαμόκλαδα...η τίγρη όρμησε πάνω μου και με καταβρόχθισε".
"Σε καταβρόχθισε;" έκανε ο άλλος ράφτης, που άκουγε εμβρόντητος.
"Με έκανε μια μπουκιά, δεν άφησε τίποτα από μένα".
"Τι μου τσαμπουνάς; Καμιά τίγρη δε σε έφαγε! Αφού ζεις ακόμα!"
Τότε ο δεύτερος ράφτης ξανάπιασε τη βελόνα και την κλωστή και είπε στον άλλο:¨
"Και το λες αυτό ζωή;"

Jean-Claude Carriere " o κύκλος των σοφών"

ΑΜΜΟς και ΑΦΡΟς...(χαλίλ γκιμπράν)

Κάποτε γέμισε το χέρι μου με ομίχλη.
Μετά το άνοιξα, και να, η ομίχλη ήταν ένα σκουλίκι.
Και έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου ξανά, και εκεί ήταν ένα πουλί.
Και ξανά έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου, και μέσα στην κοιλότητά του, στο κενό, είδα να στέκεται ένας άντρας με θλιμμένο πρόσωπο, αναποδογυρισμένο.
Και έκλεισα ξανά το χέρι μου, και όταν το άνοιξα υπήρχε μόνο ξανά η ομίχλη.
Αλλ' άκουσα ένα τραγούδι με ανείπωτη γλύκα...

Μου λένε όταν είναι ξύπνιοι, "εσύ κι ο κόσμος που ζεις, δεν είναι παρά ένας κόκκος άμμου πάνω στο απέραντο ακρογιάλι μιας απέραντης θάλασσας".
Κι εγώ μέσα στ' όνειρό μου τους απαντώ, "εγώ είμαι η απέραντη θάλασσα, και όλοι οι κόσμοι δεν είναι παρά κόκκοι άμμου απάνω στο ακρογιάλι μου".

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο που τ' αυτιά του είχαν πολύ μεγάλη ευαισθησία, αλλά ήταν άλαλος. Είχε χάσει τη γλώσσα του σε μια μάχη.
Τώρα ξέρω τι μάχες είχε δώσει αυτός ο άνθρωπος πριν να έρθει η μεγάλη σιωπή. Χαίρομαι που πέθανε.
Ο κόσμος δεν είναι αρκετά μεγάλος για δύο σαν εμάς.

...μόνο μια φορά έμεινα άφωνος. Ήταν τότε που κάποιος με ρώτησε, "ποιός είσαι;".

Μαλαματένια λόγια -

στον Ν.Π. και στην Κ.Μ.Ν.τ.Β.

18 Ιουλίου 1961

Η διαδικασία είχε τέτοια οξύτητα που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Ακόμα και μέσα στο πρωί και στ' απόγευμα φώναζε και βογγούσε. Ο πόνος ήταν μάλλον αφόρητος.
Το πρωί ξύπνησε πονώντας πάρα πολύ, αλλά την ίδια στιγμή είδε αστραπιαία κάτι που ήταν αποκαλυπτικό.Τα μάτια μας και το μυαλό μας καταγράφουν τα εξωτερικά πράγματα,δέντρα, βουνά, το γρήγορο κύλισμα των ποταμών.Συσσωρεύουν γνώσεις ,τεχνικές κ.τ.λ. Με τα ίδια αυτά μάτια και μυαλό, που είναι εξασκημένα να παρατηρούν, να διαλέγουν, να καταδικάζουν και να δικαιολογούν, στρεφόμαστε προς τα μέσα, κοιτάμε μέσα, αναγνωρίζουμε στόχους, χτίζουμε ιδέες, πράγμα που σχηματίζει μια λογική. Αυτό το εσωτερικό κοίταγμα δεν πάει πολύ μακριά, γιατί βρίσκεται πάντα μέσα στα όρια της δικής του παρατήρησης και λογικής. Αυτή η ματιά προς τα μέσα εξακολουθεί να είναι το εξωτερικό κοίταγμα, κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Ό,τι μπορεί να εμφανίζεται σαν διαφορετικό μπορεί να είναι το ίδιο.
Υπάρχει, όμως, μια εσωτερική παρατήρηση που δεν είναι απλώς η εξωτερική παρατήρηση στραμμένη προς τα μέσα. Το μυαλό και το μάτι που παρατηρούν μόνο κομμάτι κομμάτι, δεν κατανοούν το συνολικό κοίταγμα. Πρέπει να είναι εντελώς ζωντανά, αλλά ακίνητα. Πρέπει να πάψουν να επιλέγουν και να κρίνουν, αλλά να έχουν παθητική επίγνωση. Τότε το εσωτερικό κοίταγμα είναι πέρα από τα όρια χρόνου-χώρου. Σ' αυτή την αστραπιαία στιγμή γεννιέται μια νέα αντίληψη.

Τ.Κρισναμούρτι, "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη

Ο Αμλετ της σελήνης

Πειραματίσου λοπόν...

Είναι καλό να πειραματίζεσαι με την ταύτιση.Και πώς πειραματιζόμαστε με οτιδήποτε; Από το πιο απλό μέχρι το πιο πολύπλοκο; Λέμε "Αυτό είναι δικό μου": " τα παπούτσια μου", "το σπίτι μου", "η δουλειά μου", "η θρησκεία μου". Με την ταύτιση έρχεται ο αγώνας για να τα κρατήσουμε. Το να κάνουμε δικό μας οτιδήποτε γίνεται συνήθεια. Κάθε αναστάτωση που θα μπορούσε να κόψει αυτή τη συνήθεια φέρνει πόνο κι ύστερα αγωνιζόμαστε για να ξεπεράσουμε τον πόνο. Αλλά η ταύτιση, το αίσθημα της ιδιοκτησίας, ανήκει σε κάτι που συνεχίζεται. Αν πειραματιστείς στ' αλήθεια μ' αυτό, απλώς έχοντας επίγνωση, χωρίς καμιά επιθυμία ν' αλλάξεις ή να διαλέξεις, τότε θ' ανακαλύψεις πάρα πολλά εκπληκτικά πράγματα στον εαυτό σου. Ο νους είναι το παρελθόν, η παράδοση, οι αναμνήσεις, που είναι η πηγή της ταύτισης. Μπορεί ο νους έτσι όπως τον ξέρουμε, να λειτουργήσει χωρίς τη διαδικασία της ταύτισης; Βρες το. Παίξε μαζί του. Έχε επίγνωση των κινήσεων της ταύτισης με τα κοινά καθημερινά πράγματα και με τα πιο αφηρημένα. Βρίσκει κανείς παράξενα πράγματα: πώς σβήνει σιγά σιγά η σκέψη, πώς παίζει παιχνίδια στον ίδιο της τον εαυτό.
Άσε την επίγνωση να κυνηγάει τη σκέψη στους διαδρόμους του νου, ξεσκεπάζωντας, χωρίς να διαλέγει, να κυνηγάει ασταμάτητα.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο -έτσι όπως είναι φτιαγμένος κανείς - να μην επιθυμεί, να μη λαχταρά κάποια πράγματα και γεγονότα, να μη συγκρίνει. Ότι κι αν συμβαίνει, η επιθυμία, η λαχτάρα και η σύγκριση συνεχίζουν. Πάντοτε λαχταρούμε να 'χουμε κάτι περισσότερο ή λιγότερο, λαχταρούμε για τη συνέχιση κάποιας ευχαρίστησης ή την αποφυγή ενός πόνου. Εκείνο που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι τούτο: γιατί ο νους δημιουργεί ένα κέντρο μέσα του, γύρω από το οποίο κινείτε και στήνει όλη του την ύπαρξη; Η ζωή είναι χίλιες δυο επιρροές, αμέτρητες πιέσεις, συνειδητές και ασυνείδητες. Ανάμεσα απ' αυτές τις πιέσεις και τις επιρροές διαλέγουμε κάποιες, παραμερίζουμε άλλες κι έτσι σταδιακά χτίζουμε το κέντρο. Δεν τις αφήνουμε όλες αυτές τις πιέσεις και τις επιρροές να περνάνε , να προσπερνάνε χωρίς να επιδρούν επάνω μας. Κάθε επιρροή, κάθε πίεση επιδρά πάνω μας. Οι επιδράσεις χωρίζονται σε καλές ή κακές και δε μοιάζουμε ικανοί να παρακολουθούμε, να έχουμε επίγνωση των πιέσεων, χωρίς να συμμετέχουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με το ν΄αντιστεκόμαστε σ' αυτές είτε με το να τις καλωσορίζουμε. Η αντίσταση ή το καλωσόρισμα φτιάχνουν το κέντρο απ' όπου δρούμε. Μπορεί ο νους να μη δημιουργεί αυτό το κέντρο; Η απάντηση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από τον πειραματισμό κι όχι μέσα από κάποιο είδος αποδοχής ή άρνησης. Πειραματίσου λοιπόν και βρες. Με το τελείωμα αυτού του κέντρου υπάρχει αληθινή ελευθερία.

Κρισναμούρτι Τζίντου "Γράμματα σε μια νεαρή φίλη" εκδ.καστανιώτη

ΤΟ ΜΑΓΙΣΣΑΚΙ

Fata Morgana

Επιστρέφοντας...

Ο Αλμουσταφά,ο διαλεχτός κι αγαπημένος, που ήταν τώρα ήλιος μεσημεριανός στη δικιά του μέρα,ξαναγύρισε στο νησί που γεννήθηκε, το μήνα του Τιχρίν, μήνα της θύμησης.
Και καθώς το καράβι του πλησίαζε στο λιμάνι, στάθηκε πάνω στην πλώρη με τους ναύτες μαζεμένους γύρω του. Κι η καρδιά του ήταν γεμάτη από τη χαρά του γυρισμού.
Και μίλησε κι είχε τη θάλασσα μες στη φωνή του,και είπε:"Κοιτάξτε, να το νησί που γεννηθήκαμε.Εδώ η γη μας γέννησε, ένα τραγούδι κι ένα αίνιγμα, τραγούδι στον ουρανό, αίνιγμα πάνω στη γη...και τί υπάρχει ανάμεσα γη και ουρανό που να μεταδώσει το τραγούδι και να λύσει το αίνιγμα, εξόν από το ίδιο μας το πάθος;
Η θάλασσα μας φέρνει άλλη μια φορά σε τούτα τ' ακρογιάλια. Δεν είμαστε παρά ένα ακόμα κύμα από τα κύματά της. Η θάλασσα μας αποστέλνει στον κόσμο για να πούμε το λόγο της, αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αν δε σπάσουμε τη συμμετρία της καρδιάς μας πάνω στο βράχο και την άμμο;
Γιατί αυτός είναι ο νόμος των θαλασσινών και της θάλασσας: αν ποθούν την ελευθερία, πρέπει να ξαναγυρίσουν στην καταχνιά.Το άμορφο γυρεύει πάντα τη μορφή, όπως και τ' αναρίθμητα νεφελώματα θα' θελαν να γίνουν ήλιοι και φεγγάρια...κι εμείς που αναζητήσαμε πολύ και ξαναγυρνάμε τώρα στο νησί, σα σκληρά καλούπια, πρέπει να γίνουμε ομίχλη ακόμα μια φορά και να μάθουμε από την αρχή. Και τί υπάρχει που μπορεί να ξαναζήσει και ν΄ανέβει στα ύψη, αν δεν κομματιαστεί σε πάθος και σ' ελευθερία;
Γιατί, παντοτινά θ' αναζητούμε τ' ακρογιάλια, για να μπορέσουμε να τραγουδήσουμε και ν' ακουστούμε. Αλλά τί να πεί κανένας για το κύμα που σπάζει εκεί που δεν υπάρχει αφτί για να τ' ακούσει; Είναι το ανάκουστο μέσα μας που τρέφει την πιο βαθιά μας θλίψη. Αλλά είναι και πάλι το ανάκουστο που σμιλεύει την ψυχή μας και της δίνει μορφή και πλάθει τη μοίρα μας".

Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Κήπος του Προφήτη"

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ - Mal du depart

Σαν φως

Το φως να παίρνει τη ματιά, ο χώρος τα όνειρά σου και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά, ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου ν' απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά...

και τί δε μου ΄χες ορκιστεί και τί δε μου 'χες τάξει, μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς...δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς.

Χωρίς πνοή χωρίς ματιά, μόνο με τα όνειρά μου, με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ...αυτοί που με ορίζουνε, αυτοί που με πετάνε, αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό...

κορμί που σκίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου, μνήμες θολές και μια γλυκιά λύπη της λησμονιάς, στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακά του που ξεπετάγεται ΣΑΝ ΦΩΣ που φέγγει τη στεριά!

Το μαγικό στου φεγγαριού...ονειροπόλημά σου, το ΄χεις ξεχάσει κι είναι αργά, καιρός να κοιμηθείς με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου, τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς...

μα εγώ πονώ για 'σένα ναι και σιωπηλά υποφέρω ...μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά...τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά...

χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου, αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά...πετάς τα ρούχα σου, γυμνός αγγίζεις τη χαρά σου , ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

...τα τριζόνια κάποια στιγμή σταματούν το τραγούδι...εγώ, πάλι, γιατί δεν μπορώ?...

Πώς να σωπάσω...

Κραυγή...

"...Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος από τον κάματο, από οργή κι από πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι ιδρώτα.Βλαστημάει, πεινάει, γεννάει παιδιά, δεν μπορεί να κοιμηθεί, φωνάζει στ' ανώγια και στα κατώγια της γης και φοβερίζει.
Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη σπόρους. Φωνές σηκώνουνται. Ποιός φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι-οι ζωντανοί, οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε.
Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα ξάφνου πάλι η Κραυγή ξεσκίζει σαν αιτός τα σωθικά μας.
Γιατί δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από αλάργα για να ξεφύγουμε. Μέσα στην καρδιά μας κάθεται η Κραυγή και φωνάζει.
<<Κάψε το σπίτι σου!>> φωνάζει ο Θεός.<<Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί. >>Κάψε τις ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.
>>Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο-Εμένα!
>>Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις ιδέες σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.
>>Ακλούθα! Περπάτα απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψέ τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να περάσω!>>
Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος.
Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.
Το μίσος μας είναι χωρίς συμβιβασμό, γιατί κατέχει πως καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.
Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά να καθαρίσει η γης!...
...Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου:Σώσε με!
Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!
Άκου την καρδιά σου κι ακλούθα τον.Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.
Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.
Αγάπα το σώμα σου, μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη, απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει.Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα.Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη
αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:<<Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;>>Πολέμα!..."

Ν.Καζαντζάκης από την "Ασκητική"

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

J Krishnamurti

Αλήθεια

"...Αλλά τι μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο ον-τι μπορούμε να κάνουμε εσείς και εγώ για να φτιάξουμε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία; Βάζουμε στους εαυτούς μας μια πολύ σοβαρή ερώτηση: Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα μας το πει κάποιος; Μερικοί μας το έχουν ήδη πει. Οι επονομαζόμενοι πνευματικοί οδηγοί που υποτίθεται ότι καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα καλύτερα απο μας, μας έχουν "πει" αλλά κι αυτοί δε μας έχουν οδηγήσει μακρύτερα.Μας έχουν πει ότι όλα τα μονοπάτια οδηγούν στην αλήθεια-εσύ έχεις το δικό σου μονοπάτι σαν ινδουιστής και κάποιος άλλος σαν χριστιανός και κάποιος άλλος σαν μουσουλμάνος και όλα συναντιόνται στην ίδια πόρτα-που είναι, αν το κοιτάξεις, τόσο φανερά παράλογο.Η αλήθεια δεν έχει μονοπάτι κι αυτή είναι η ομορφιά της αλήθειας, είναι ζωή. Ένα πεθαμένο πράγμα έχει μονοπάτι για να το φτάσεις γιατί είναι στατικό, αλλά μόλις δεις ότι η αλήθεια είναι κάτι ζωντανό, κάτι που κινείται, που δεν έχει σταμάτημα, που δεν είναι σε κανένα ναό, τζαμί ή εκκλησία και που καμία θρησκεία, κανένας δάσκαλος και κανένας φιλόσοφος, κανένας δε μπορεί να σε οδηγήσει σ' αυτή-τότε θα δεις ότι αυτό το ζωντανό πράγμα είναι αυτό που πραγματικά είσαι- ο θυμός σου, η βαρβαρότητά σου, η βία σου, η απόγνωσή σου, η αγωνία και η θλίψη μέσα στην οποία ζεις. Μέσα στην κατανόηση όλων αυτών βρίσκεται η αλήθεια, και μπορείς να την κατανοήσεις μόνο αν ξέρεις να βλέπεις αυτά τα πράγματα στη ζωή σου.Και δεν μπορείς να βλέπεις μέσα από μία ιδεολογία, ή ένα φίλτρο από λόγια, μέσα από ελπίδες και φόβους.
Βλέπετε λοιπόν ότι δεν μπορείτε να εξαρτιέστε από κανέναν.Δεν υπάρχει οδηγός, δάσκαλος, δεν υπάρχει αυθεντία. Υπάρχετε μόνο εσείς- η σχέση σας με τους άλλους και τον κόσμο- δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Μόλις το συνειδητοποιήσετε αυτό, είτε θα σας φέρει μεγάλη απελπισία, από την οποία δημιουργείται κυνισμός και πίκρα, ή αντιμετωπίζοντας το γεγονός ότι εσείς και κανένας άλλος είστε υπεύθυνος για τον κόσμο και τον εαυτό σας, για το τι σκέφτεστε, τι αισθάνεστε, τι ενέργειες κάνετε, όλη η προσήλωση στα προσωπικά σας βάσανα θα φύγει.Συνήθως βιαζόμαστε να ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους, που είναι μία από τις μορφές της προσήλωσης."

Τζίντου Κρισναμούρτι:"Η απελευθέρωση απ' το γνωστό" εκδ.καστανιώτη

Στης Πίκρας τα Ξερόνησα

το δίχτυ

μαύρος ο ήλιος σήμερα...

"χτύπα το σκυλί και το λιοντάρι θα φρονιμέψει"

....'Οταν τελείωσε ο τσαλαπετεινός το λόγο του, τα πουλιά άρχισαν να κατανοούν κάτι από τα αρχαία μυστήρια και τη σχέση αυτών και του Σίμουργκ.Αλλά μολονότι τους κυριάρχησε η επιθυμία να κάνουν αυτό το ταξίδι,δείλιαζαν να ξεκινήσουν, γιατί ο νους τους ταραζόταν ακόμα από αμφιβολίες,γι' αυτό και είπαν στον τσαλαπετεινό:"Θέλεις να εγκαταλείψουμε εμείς τώρα αμέσως τις ήσυχες ζωές μας; Εμείς τ' αδύνατα πουλιά δεν μπορούμε από μόνοι μας να περιμένουμε να βρούμε το δρόμο προς την ύψιστη κατοικία όπου έχει ο Σίμουργκ την ύπαρξή του".
Ο τσαλαπετεινός απάντησε:"Σας μιλώ σαν οδηγός σας.Αυτός που αγαπά, δε σκέφτεται τη δική του ζωή...για ν' αγαπάει αληθινά ένας άνθρωπος πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό του, είτε είναι ασκητής είτε φιλήδονος. Αν οι επιθυμίες σας δε συμφωνούν με το πνεύμα σας , θυσιάστε τις και θα φτάσετε στο τέρμα του ταξιδιού σας. Αν το σώμα της επιθυμίας εμποδίζει το δρόμο απορρίψτε το. Μετά, στεριώστε το βλέμμα σας μπροστά και στοχαστείτε. Ένας αμαθής άνθρωπος θα ρωτήσει:"Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη, τη μη πίστη και την αγάπη;". Αλλά εγώ λέω:¨Οι εραστές σκέφτονται τη ζωή τους; Ο εραστής βάζει φωτιά σε κάθε ελπίδα για σοδειά, βάζει τη λάμα στο λαιμό του, τρυπάει το σώμα του .Με την αγάπη έρχεται πόνος και το αίμα της καρδιάς. Η αγάπη αγαπά τα δύσκολα πράγματα.
Εσύ κεραστή, γεμιστή της κούπας! Γέμισε την κούπα μου με το αίμα της καρδιάς μου και αν δεν υπάρχει άλλο, δος μου τα κατακάθια.Η αγάπη είναι σκληρός πόνος που καταβροχθίζει τα πάντα. Μερικές φορές ξεσκίζει το πέπλο από την ψυχή, άλλες φορές το τραβάει και τη σκεπάζει. Ένα μόριο αγάπης είναι προτιμότερο απ' όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα στους ορίζοντες, ένα μόριο του πόνου της καλύτερο από την ευτυχισμένη αγάπη όλων των εραστών. Η αγάπη είναι το ίδιο το μεδούλι των όντων...αλλά δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική αγάπη χωρίς πραγματικό πόνο. Όποιος πατάει σταθερά στην αγάπη, εγκαταλείπει την πίστη, τη θρησκεία και την απιστία. Η αγάπη θ' ανοίξει την πόρτα στην πνευματική απλότητα και φτώχια και η φτώχια θα σου δείξει το δρόμο της απιστίας. Όταν δε μένει πια ούτε η απιστία ούτε η θρησκεία, το σώμα σου και η ψυχή σου θα εξαφανιστούν...τότε, θα είσαι άξιος για τα μυστήρια...αν θέλεις να τα βυθομετρήσεις, αυτός είναι ο μόνος τρόπος".
Προχωρήστε μπροστά, λοιπόν, χωρίς φόβο. Εγκαταλείψτε τα παιδιάστικα πράγματα και, πάνω απ' όλα, πάρτε θάρρος διότι πολλές-πολλές αντιξοότητες θα συναντήσετε απροσδόκητα".
...ένα πουλί είπε στον τσαλαπετεινό:" Φοβάμαι το θάνατο. Αυτή η κοιλάδα είναι πολύ βαθιά και εγώ δεν έχω τίποτα για το ταξίδι.Τόσο πολύ είμαι γεμάτος από το φόβο του θανάτου, που η ζωή μου θα μου φύγει στο πρώτο σημείο που θα κάνουμε στάση. Ακόμα κι αν ήμουν ένας ισχυρός εμίρης δε θα φοβόμουν λιγότερο...
Ο τσαλαπετεινός απάντησε:"Εσύ που είσαι τόσο άστατος και τόσο αδύναμος στη θέληση, θα ήθελες να μείνεις ένα σκέτο κάδρο από κόκαλα και μεδούλι;Δεν ξέρεις ότι η ζωή, μικρή ή μεγάλη, αποτελείτε από λίγες ανάσες;΄Δεν κατανοείς οτι όποιος έχει γεννηθεί, πρέπει κιόλας να πεθάνει; Ότι αυτός θα πάει μέσα στη γη και ο άνεμος θα διασκορπίσει τα στοιχεία που αποτελούσαν το σώμα του;
Ανατράφηκες για το θάνατο...και σ' έφεραν στον κόσμο με το σκοπό να σε πάρουν απ' αυτόν. Ο ουρανός είναι σαν ένα πιάτο αναποδογυρισμένο, που κάθε βράδυ βουλιάζει μέσα στο αίμα του ηλιοβασιλέματος. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο ήλιος, οπλισμένος μ' ένα γιαταγάνι, κόβει κεφάλια πάνω σ' αυτό το πιάτο.Είτε είσαι καλός είτε κακός, είσαι μια σταγόνα νερό ζυμωμένη με χώμα. Μολονότι σε όλη σου τη ζωή μπορεί να ήσουν σε θέση κυριαρχίας , στο τέλος θα παραδώσεις το φάντασμα με θλίψη".
Μετά από πολλές συζητήσεις και διαφωνίες τα πουλιά ξεκίνησαν το ταξίδι .Ο δρόμος για τον Σίμουργκ περνάει από 7 κοιλάδες:
1) η κοιλάδα της αναζήτησης
2) η κοιλάδα της Αγάπης
3) η κοιλάδα της κατανόησης
4) η κοιλάδα της ανεξαρτησίας και της απόσπασης
5) η κοιλάδα της ενότητας
6) η κοιλάδα της έκπληξης και της απορίας
7) η κοιλάδα της στέρησης και του θανάτου

απόσπασμα από το "Συνέδριο των πουλιών" του Φαρίντ Ουντίν Αμπού Χαμίντ Μωχάμετ Μπεν Ιμπραήμ γνωστός σαν Αττάρ ο Χημικός.

Aυτή η νύχτα μένει...

με αυτό το τραγούδι που μιλάει στην ψυχή μας,
θέλω να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις υπέροχες ψυχούλες που μου έλαχε να συναντήσω...

Zω σ'ένα σπίτι...

Ζω σ' ένα σπίτι που το κατοικήσαν
διάφοροι ανθρώποι-και τ'αφήσαν.

Ανόμοιοι και ξένοι μεταξύ τους
τη χωριστή εζήσανε ζωή τους.

Όλοι τους είναι πλέον πεθαμένοι,
η θύμησή τους όμως απομένει,

γιατί ο καθένας κάτι έχει αφήσει,
στο σπίτι έναν καιρό που είχε ζήσει.

Κ' έτσι στο σπίτι,που 'ναι πάνω κάτω
με πράματα παράταιρα γεμάτο,

με πράματα παλιά ξεθωριασμένα
και που όλα είναι άχρηστα σε μένα,

θαρρείς πως οι νεκροί εξακολουθούνε
μεσ' στη δική μου τη ζωή να ζούνε,

ενώ εγώ,απ' αυτούς τριγυρισμένος,
μοιάζω σα να ΄μαι κάπως πεθαμένος...

Κ.Ουράνης

Ο Πολεμιστής...

Για τον πολεμιστή του φωτός δεν υπάρχει τίποτα το αφηρημένο.
Όλα είναι συγκεκριμένα και όλα τον αφορούν.Δεν κάθεται στην ασφάλεια της σκηνής του παρατηρώντας όσα συμβαίνουν στον κόσμο.Αποδέχεται την πρόκληση σαν μια ευκαιρία που του παρουσιάζεται για ν'αλλάξει τον εαυτό του.
Μερικοί σύντροφοί του περνούν τη ζωή τους επικρίνοντας την έλλειψη επιλογών ή σχολιάζοντας τις αποφάσεις άλλων.Ο πολεμιστής,όμως,μετατρέπει τη σκέψη του σε δράση.
Καμιά φορά αποτυγχάνει στο στόχο του και πληρώνει,χωρίς παράπονα,το τίμημα του λάθους.Άλλες φορές απομακρύνεται από το δρόμο και χάνει πολύ χρόνο για να ξαναβρεί τον πρωταρχικό σκοπό του.
Αλλά η προσοχή του πολεμιστή δεν αποσπάται.
Καμιά φορά ο πολεμιστής του φωτός έχει την εντύπωση ότι ζει δύο ζωές ταυτόχρονα.
Στη μία είναι υποχρεωμένος να κάνει όλα όσα δε θέλει,να αγωνιστεί για ιδέες στις οποίες δεν πιστεύει.Αλλά υπάρχει κι άλλη μία ζωή κι αυτός την ανακαλύπτει στα όνειρα,στις αναγνώσεις του, στις συναντήσεις με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις μ'αυτόν.
Ο πολεμιστής επιτρέπει πάντα στις δύο ζωές να προσεγγίσουν η μία την άλλη."Υπάρχει μία γέφυρα που συνδέει αυτό που κάνω με αυτό που θα μου άρεσε να κάνω",σκέφτεται.Σιγά σιγά τα όνειρά του αρχίζουν να κυριαρχούν στην καθημερινή του ζωή,μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι είναι έτοιμος για ότι επιθυμούσε πάντα.
Τότε αρκεί μια σταλίτσα τόλμη και οι δύο ζωές θα γίνουν μία.
P.Coelho

PASSPORT, PLEASE

το δακρυ και η θλιψη δε μας αθωωνουν... ωρα να παρουμε το δρομο της ευθυνης...

Φύγε

Ο δάσκαλος καθόταν μερικά μέτρα απ'την όχθη της μαγικής λίμνης και διαλογιζόταν.Κοίταζε τον ήλιο,είχε γίνει ο ήλιος,κι ήταν ευτυχισμένος.
Ένας μαθητής τον πλησίασε και του είπε:"Δάσκαλε, δίδαξέ μου την αλήθεια μέσα μου".
Ο δάσκαλος σηκώθηκε, έπιασε το μαθητή του από το κεφάλι και του το βούτηξε μέσα στο νερό της λίμνης.
Και του το κράτησε μέχρι που ο μαθητής κόντευε να πνιγεί.
Τότε τον έβγαλε έξω και τον ρώτησε:"Τι σκεφτόσουν όλη αυτή την ώρα ,μέσα στο νερό;΄"
"Τον καθαρό αέρα που μου έλειπε και πόσο μεγάλη αξία έχει που δεν το εκτιμούσα πριν.Τώρα το βλέπω..." αποκρίθηκε ο μαθητής.
"Φύγε", του είπε ο δάσκαλος, "δε θέλεις να μάθεις την αλήθεια...
Δεν έχεις αποφασίσει ακόμα!"

Η κόρ' επήεν σο παρχάρ'

σε βλέπω,σε ακούω...πιανόμαστε απ' το χέρι και μπαίνουμε στο Μεγα Κυκλο...

Πανουσης Τζιμης Κανελοριζα

...μοσχοβολάς και σε γεύομαι...

Σμύρνη 1922 καταστροφη μικρασια εχε γεια παναγια

σε κουβαλώ απάνω μου

απο τον "Αγαπημένο" του Τζ.Ρουμί

Εγώ είπα: Τα μάτια μου
Εκείνος είπε: Θα κυλήσουν σαν τον Όξο ποταμό
Εγώ είπα: Η καρδιά μου
Εκείνος είπε: Θα χύνη δάκρυα όλη τη νύχτα
Εγώ είπα: Το σώμα μου
Εκείνος είπε: Θα το καταστρέψω σε δυο τρεις μέρες
και θα το πετάξω έξω απ' την πόλη.

Δεν είπα τίποτε άλλο.


Έκλαιγα και μ' έκαιγε το κλάμα μου
Σώπαινα και μ' έκαιγε η σιωπή μου
Κάποτε σταμάτησα τις υπερβολές
Στάθηκα στη μέση
αλλά κι εκεί κάηκα.


Λέω: Μάτια μου Λες: Αυτόν ψάξε να βρεις
Λέω: Σπλάχνα μου. Λες: Ξεκοίλιασέ τα
Λέω: Καρδιά μου. Ρωτάς: Τι έχει μέσα;
Λέω: Καίγομαι για σένα. Λες: Αυτό σου πρέπει.


Δίχως να κοιτάζω
μπορώ και βλέπω τα πάντα μέσα μου.
Τα μάτια μου είναι άχρηστα
τώρα που μπορώ να δω
ολόκληρο τον κόσμο
με τα δικά Του μάτια.

προχώρα

'' ...μα γρήγορα η καρδιά πέφτει πάλι αιματωμένη,έχασε πάλι την ελπίδα και την ξαναπιάνει ο Μέγας φόβος.
Καλή η στιγμή, παράτα πίσω σου το νου και την καρδιά,τράβα μπροστά, κάμε το τρίτο βήμα.
...νίκησε το στερνό, τον πιο μεγάλο πειρασμό,την ελπίδα.Τούτο είναι το τρίτο χρέος.
Πολεμούμε γιατί έτσι μας αρέσει, τραγουδούμε κι ας μην υπάρχει αυτί να μας ακούσει. Δουλεύουμε κι ας μην υπάρχει αφέντης, σα βραδιάσει, να μας πλερώσει το μεροκάματο μας.Δεν ξενοδουλεύουμε.Εμείς είμαστε οι αφέντες.Το αμπέλι τούτο της γης είναι δικό μας,σάρκα μας κι αίμα μας...''
Ν.Καζαντζάκης από την ''Ασκητική''

Ας θυμηθούμε...

Ας θυμηθούμε για λίγο έναν προ-προ...προπαπού μας ,τον Ηράκλειτο.Όταν ακούω το κελάρυσμα του νερού, τον βλέπω σε μιαν άκρη καθιστό να ψιθυρίζει:
Για τους ανθρώπους δεν είναι το καλύτερο το να γίνονται όσα θέλουν.
Αν δεν ελπίζεις στο ανέλπιστο, ποτέ δεν θα βρεις την αλήθεια, γιατί είναι δυσεύρετη και δυσπρόσιτη.
Η φύση αγαπά να κρύβεται.
Τον κόσμο ετούτο, που είναι για όλα ο ίδιος,ούτε θεός ούτε άνθρωπος τον έπλασε,μα ήταν πάντα και είναι και θα είναι φωτιά αιώνια, που ανάβει με μέτρο και σβήνει με μέτρο.
Ο ήλιος είναι νέος κάθε μέρα.
Ανήφορος και κατήφορος είναι ένας και ίδιος δρόμος.
Τα πάντα ρέουν και τίποτα δεν μένει.Τα παντα κυλούν και τίποτα δεν μένει σταθερό.
Δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στο ίδιο ποτάμι.
Ξεχνουν και δεν προσέχουν ό,τι συμβαίνει γύρω τους στον ξύπνιο τους, οι άνθρωποι, όπως στον ύπνο τους...

Για να τον μάθουν...

Κάποτε ο Ναστραδίν Χότζας πήρε το γα'ι'δαρό του και πήγε στο παζάρι.Πλησίασε ενα μεσίτη και του λέει:
-Πούλα τον!
Ο γά'ι'δαρος όμως δάγκωνε και κλωτσούσε όποιον πήγαινε να τον αγοράσει.Αγανακτισμένος ο μεσίτης αφού έτρεξε και βρήκε τον Χότζα, έβαλε τις φωνές:
-Πάρτον άνθρωπέ μου και άντε στο καλό.Ο γά'ι'δαρός σου στο τέλος θα φάει κι εμένα!
Ο Χότζας χαμογέλασε ατάραχος.
-Ε, λοιπόν μάθε πως δεν ήθελα να τον πουλήσω! Έτσι τον έφερα για να δει όλος ο κόσμος τι τραβάω απ΄αυτόν.