ένας τυφλός ζητιάνος

Καθόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παγκρατίου.Φορούσε ένα μακρύ γκρίζο παλτό.Ένα τσαλακωμένο καφέ καπέλο σκέπαζε το κεφάλι του και ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γιαλιά κάλυπταν σχεδόν το μισό του πρόσωπο.Τα ασημένια του γένια τον έκαναν στα μάτια μου να μοιάζει με τον παπού μου. Στα χέρια του κρατούσε μια παλιά κιθάρα που την γρατσουνούσε απαλά κάνοντας τις χορδές της να μουρμουρίζουν. Εμπρός του είχε ένα ασημί τσίγκινο κυπελάκι που είχε μέσα λίγα κέρματα.
Ο παπούς μου με κρατούσε σφικτά από το χέρι και έτσι περάσαμε από μπροστά του.Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω στον "περίεργο" αυτόν άνθρωπο.Τον είχαμε προσπεράσει ένα -δυο μέτρα κι εγώ ακόμη τον κοιτούσα.Ο παπούς μου σταμάτησε ξαφνικά το βήμα του, έβαλε το χέρι στην τσέπη και μου έδωσε ένα κέρμα να το ρίξω μέσα στο κυπελάκι του παράξενου ανθρώπου με την κιθάρα.
Στάθηκα εμπρός στον άνθρωπο αυτό και τώρα κοίταζε ο ένας τον άλλο.Άφησα δειλά το κέρμα στο κυπελάκι του σχεδόν αθόρυβα και εκείνος μου χαμογέλασε.
Γύρισα με τον παπού μου σπίτι.Πέρασαν οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια και η εικόνα αυτού του ανθρώπου στόλιζε το σαλόνι της μνήμης.Σε χαρές και γλέντια, το γλυκόπικρό του χαμόγελο, μου έκανε παρέα και δε με άφηνε να γιορτάσω χωρίς μελαγχολία...
Η σκόνη του χρόνου που σκεπάζει τα παντα κουκούλωσε και τη μορφή του .
Πέρασαν 35 χρόνια από τότε και χωρίς να γνωρίζω τι άνεμος φύσηξε μέσα μου, συνάντησα ξανά τον άνθρωπο που είχα ξεχάσει.Όμως αυτή τη φορά εκτός από το χαμόγελο άκουσα και τη φωνή του:
<<Άνοιξε τα μάτια σου μικρέ μου...να ξαναδείς!>>