Επιστρέφοντας...

Ο Αλμουσταφά,ο διαλεχτός κι αγαπημένος, που ήταν τώρα ήλιος μεσημεριανός στη δικιά του μέρα,ξαναγύρισε στο νησί που γεννήθηκε, το μήνα του Τιχρίν, μήνα της θύμησης.
Και καθώς το καράβι του πλησίαζε στο λιμάνι, στάθηκε πάνω στην πλώρη με τους ναύτες μαζεμένους γύρω του. Κι η καρδιά του ήταν γεμάτη από τη χαρά του γυρισμού.
Και μίλησε κι είχε τη θάλασσα μες στη φωνή του,και είπε:"Κοιτάξτε, να το νησί που γεννηθήκαμε.Εδώ η γη μας γέννησε, ένα τραγούδι κι ένα αίνιγμα, τραγούδι στον ουρανό, αίνιγμα πάνω στη γη...και τί υπάρχει ανάμεσα γη και ουρανό που να μεταδώσει το τραγούδι και να λύσει το αίνιγμα, εξόν από το ίδιο μας το πάθος;
Η θάλασσα μας φέρνει άλλη μια φορά σε τούτα τ' ακρογιάλια. Δεν είμαστε παρά ένα ακόμα κύμα από τα κύματά της. Η θάλασσα μας αποστέλνει στον κόσμο για να πούμε το λόγο της, αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αν δε σπάσουμε τη συμμετρία της καρδιάς μας πάνω στο βράχο και την άμμο;
Γιατί αυτός είναι ο νόμος των θαλασσινών και της θάλασσας: αν ποθούν την ελευθερία, πρέπει να ξαναγυρίσουν στην καταχνιά.Το άμορφο γυρεύει πάντα τη μορφή, όπως και τ' αναρίθμητα νεφελώματα θα' θελαν να γίνουν ήλιοι και φεγγάρια...κι εμείς που αναζητήσαμε πολύ και ξαναγυρνάμε τώρα στο νησί, σα σκληρά καλούπια, πρέπει να γίνουμε ομίχλη ακόμα μια φορά και να μάθουμε από την αρχή. Και τί υπάρχει που μπορεί να ξαναζήσει και ν΄ανέβει στα ύψη, αν δεν κομματιαστεί σε πάθος και σ' ελευθερία;
Γιατί, παντοτινά θ' αναζητούμε τ' ακρογιάλια, για να μπορέσουμε να τραγουδήσουμε και ν' ακουστούμε. Αλλά τί να πεί κανένας για το κύμα που σπάζει εκεί που δεν υπάρχει αφτί για να τ' ακούσει; Είναι το ανάκουστο μέσα μας που τρέφει την πιο βαθιά μας θλίψη. Αλλά είναι και πάλι το ανάκουστο που σμιλεύει την ψυχή μας και της δίνει μορφή και πλάθει τη μοίρα μας".

Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Κήπος του Προφήτη"