Ζω σ' ένα σπίτι που το κατοικήσαν
διάφοροι ανθρώποι-και τ'αφήσαν.
Ανόμοιοι και ξένοι μεταξύ τους
τη χωριστή εζήσανε ζωή τους.
Όλοι τους είναι πλέον πεθαμένοι,
η θύμησή τους όμως απομένει,
γιατί ο καθένας κάτι έχει αφήσει,
στο σπίτι έναν καιρό που είχε ζήσει.
Κ' έτσι στο σπίτι,που 'ναι πάνω κάτω
με πράματα παράταιρα γεμάτο,
με πράματα παλιά ξεθωριασμένα
και που όλα είναι άχρηστα σε μένα,
θαρρείς πως οι νεκροί εξακολουθούνε
μεσ' στη δική μου τη ζωή να ζούνε,
ενώ εγώ,απ' αυτούς τριγυρισμένος,
μοιάζω σα να ΄μαι κάπως πεθαμένος...
Κ.Ουράνης
Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2014
(1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2013
(15)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(47)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (8)
-
►
2011
(29)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2010
(45)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (12)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
▼
2009
(72)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (10)
-
▼
Ιουλίου
(16)
- ΤΟ ΜΑΓΙΣΣΑΚΙ
- Fata Morgana
- Επιστρέφοντας...
- ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ - Mal du depart
- Σαν φως
- Πώς να σωπάσω...
- Κραυγή...
- Μια φυσαρμόνικα που κλαίει
- J Krishnamurti
- Αλήθεια
- Στης Πίκρας τα Ξερόνησα
- το δίχτυ
- μαύρος ο ήλιος σήμερα...
- "χτύπα το σκυλί και το λιοντάρι θα φρονιμέψει"
- Aυτή η νύχτα μένει...
- Zω σ'ένα σπίτι...
10 σχόλια:
Έχω μιά παλιά ομπρέλλα-ουρανό, πάνω από το κεφάλι μου..Ταξιδεύω τους γαλαξίες νύχτες ολόκληρες μέσα στα θερισμένα χωράφια του Ιούλη.
Τα καλάμια τρυπόυν τα πόδια μου και το στίγμα των συντεταγμένων μου είναι μιά σταγόνα αίμα.
Τα τριζόνια σωπαίνουν ξαφνικά..
Κάπου κάπου ακούγεται ένα σύρσιμο τρομαγμένης σαύρας. Δεν έχει πιά πυγολαμπίδες στον μικρό μας κάμπο. Και έχουν λιγοστέψει τα πουλιά που γεύονταν τα μποστάνια των ανθρώπων του χωριού μου. Οι κάθετες ώρες του μεσημεριού χώνονται όλο και πιό βαθειά στο οργωμένο χωράφι που πλώνεται νύχτες ολόκληρες , κάτω από την παλιά ομπρέλα του ουρανού..
εκεί, στα χωράφια αυτά σέρνομαι...
ανήμπορος να υψώσω το βλέμα μου στους ουρανούς...
στέκω με τις ώρες και αφογκράζομαι...
δικό σου ήταν λοιπόν το πόδι που μες τα καλάμια ήρθε και με άγγιξε;
δική σου και του αίματος η στάλα που με δρόσισε όταν πια πίστεψα πως διψασμένος θα πεθάνω;
...έγινα "κύμβαλο αλλαλάζον" την παρουσία μου γνωστή να κάνω σ'αυτές τις γενναίες ψυχές που τολμούν να περιδιαβαίνουν αυτά τα χωράφια...
ακόμα να με γνωρίσεις;άκου με... έχω φωνή..εγώ είμαι η τρομαγμένη σαύρα που σ'ακολουθεί.
Χθες το βράδυ σαν υποψία πέρασε από το μυαλό μου, η ανθρώπινη παρουσία.¨Είχε ένα φεγγάρι-ήλιο και οι σκιές γίνονταν πιό πυκνές. Λες και σαρκόνωνταν από το φως, που καθώς έπεφτε απάνω μας έπερνε κάτι από την ουσία μας. Το φως που οργανώνεται ανάλογα με τη φύση μας και γίνεται σάρκα από τη σάρκα μας.. Εκεί με μάρτυρα το φως και τα τριζόνια..Συντελείται το θαύμα.....
...ναι,η δειλή κι απαίδευτη σαύρα ψυχανεμίστηκε το θαύμα(κι αυτό θαύμα είναι) και σέρνεται σιμά σ'αυτούς που κοινωνάνε το...αλλά φευ!...μπορείς να έρπεις και να κοινωνείς;...εκτός αν...
Λάθος! Η σαύρα όπως κάθε πλάσμα που ακούει από πολύ κοντά τις φωνές της Γης, δεν μπορεί να είναι απαίδευτη. Διδάσκεται και διδάσκει το θαύμα!
Και αν δεν ακούσεις τις φωνές από τα μέσα της Γης ασφαλώς και δεν μπορείς να κοινωνείς ..Είπες . Πρέπει να πάψεις πιά να επιμένεις....
....και ξέχασα! Μπορείς να ακούσεις τα τριζόνια.. Χρειάζεται ένας διακομιστής...!
Απρόσμενα χτες βραδυ
εμφανίστηκε ο Εραστής.
Είπα στη νύχτα
"Μην του πεις τα μυστικά μου".
Κι η νύχτα απάντησε
"Ξέρει τα πάντα,
τί μυστικά να κρύψει το σκοτάδι απ'το φως;"
Είμαι τόσο μεθυσμένος
που δεν ξέρω ούτε απο που μπαίνω
ούτε από που να βγω.
Έχασα τη γη,το φεγγάρι και τον ουρανό.
Μη μου βάζεις άλλο κρασί στο κύπελο
ρίξε το κατευθείαν στο στόμα μου,
γιατί δεν ξέρω πια ούτε που είναι το στόμα μου.
Απάγγειλα έναν στίχο'
Ο Εραστής γέλασε.
Είπε:"Προσπαθείς να με κρατήσεις
με τα χαριτωμένα σου στιχάκια;"
Είπα:"Κι εσύ έπρεπε να μου τα κάνεις συντρίμμια;"
Είπε:"Ήταν τόσο μικρά.Πώς να με χωρέσουν;
Γι αυτό κομματιάστηκαν".
Έχεις δίκιο FRACTAL μου...έχεις δίκιο.
Διάβασα πάλι και πάλι.
Σε λίγο θα βγώ να περπατήσω κάτω από το θολοτό σκοτάδι. Να ανάψω κερί σε μιά μικρή μάγισσα που μιλά μέσα μου , και μου ερμηνεύει τους ήχους της βυζαντινής μυσταγωγίας που ακούει ευλαβικά το φεγγάρι. Η μυρωδιά των θερισμένων χωραφιών, με βεβαιώνει πως δεν πρόκειται για εξώδιο ακολουθία. Ούτε καν για μέθη. Δεν ξέρω να μετρώ τη μέθη με τα ποτήρια. Ξέρω να τη μετρώ με τους συναγμένους ήηχους των κυμμάτων.. Έχω αργήσει. Θα πάρω τα σανδάλια μου παραμάσχαλα και θα πάω να συναντήσω τους περιέργους μαντατοφόρους που κατηφορίζουν από τους γύρω λόφους. καμιά φορά κρύβονται μέσα στις σκιές των κυπαρισσιών που λυγίζουν για να με υποδεχτούν. Όχι δεν θα θρυματιστώ!. Η ψυχή μου μπορεί να φουσκώνει σαν αερόστατο και να πετάξει.
...φοβάμαι πως εγινα η αιτια ν'αργήσεις...και τα κυπαρίσσια θα με κακιώσουν.η μάγισα ξέρω...δε θα με μαλώσει,η σελήνη όμως ...τη βλέπω,είναι εξοργισμένη με μένα...πως τόλμησα εγώ ο μεθυσμένος να συνομιλώ με τα τέκνα της και να "κλέβω" ψίθυρους που θνητός κοινός δεν αξιώθηκε ν'ακούσει;...
...είμαι σίγουρος οτι ΕΣΥ δεν θα θρυματιστείς και περισότερα δε λέω γιατί άθελα ο μεθυσμένος κακό μπορεί να κάνει.
Δημοσίευση σχολίου