Δευτέρα 8 Ιουνίου 2009

απο τον "Αγαπημένο" του Τζ.Ρουμί

Εγώ είπα: Τα μάτια μου
Εκείνος είπε: Θα κυλήσουν σαν τον Όξο ποταμό
Εγώ είπα: Η καρδιά μου
Εκείνος είπε: Θα χύνη δάκρυα όλη τη νύχτα
Εγώ είπα: Το σώμα μου
Εκείνος είπε: Θα το καταστρέψω σε δυο τρεις μέρες
και θα το πετάξω έξω απ' την πόλη.

Δεν είπα τίποτε άλλο.


Έκλαιγα και μ' έκαιγε το κλάμα μου
Σώπαινα και μ' έκαιγε η σιωπή μου
Κάποτε σταμάτησα τις υπερβολές
Στάθηκα στη μέση
αλλά κι εκεί κάηκα.


Λέω: Μάτια μου Λες: Αυτόν ψάξε να βρεις
Λέω: Σπλάχνα μου. Λες: Ξεκοίλιασέ τα
Λέω: Καρδιά μου. Ρωτάς: Τι έχει μέσα;
Λέω: Καίγομαι για σένα. Λες: Αυτό σου πρέπει.


Δίχως να κοιτάζω
μπορώ και βλέπω τα πάντα μέσα μου.
Τα μάτια μου είναι άχρηστα
τώρα που μπορώ να δω
ολόκληρο τον κόσμο
με τα δικά Του μάτια.

7 σχόλια:

fractal είπε...

Δεν είναι δυνατόν να περάσει κανείς έστω και μόνο μιά φορά τα στενά και να μην νοιώσει τον τόπο πατρίδα.. Ότι είμαστε τώρα το ωφείλουμε εκεί. Λείπει και σε μένα όπως και σε όλους όσους έχουν περάσει τα στενά με ανοιχτα τα μάτια της ψυυχής η πατρίδα.. Ρίξε μια ματιά στην ανάρτησή μου "Η ποντιακή Λύρα" Θα καταλάβεις τι λέω. Καλή σου ημέρα

fractal είπε...

Αυτή την πατρίδα μπορεί να στεγάσει και τον φίλο σου τούρκο ποιητή.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

FRACTAL,καλημέρα.
Διάβασα την ανάρτηση που μου είπες.η ψυχη μου ειναι βουτηγμενη στο υγρο πυρ των δακρυων της...δεν ξερω τι γραφω...θα μαθω αργότερα.
είναι ανεξέλεγτη αυτη η κατάσταση όπου η ψυχη καιγεται γιατι θυμήθηκε...
με έφερε ενός ετους ξεριζωμένο δέντρο,η μάνα μου στην Αθήνα και απο τοτε τα στενα τα περναω μόνο όταν κλείνω τα μάτια.
Δεν ξέρω γιατί αλλά η αφύπνιση της νοσταλγίας για την πατρίδα ξεκίνησε όταν σάλπισε στα τρίσβαθα της ύπαρξής μου η ποντιακή λύρα...
Δεν ξέρω αν καταφέρω ποτέ να επιστρέψω αλλα ας γίνονταν στο ΜΕΓΑ ΡΕΥΜΑ να σκορπιστω χίλια κομμάτια...
να'σαι καλά και να ξερεις οτι σε λογαριάζω στους πολύ καλούς μου Φίλους...

fractal είπε...

ΣΕ ευχαριστώ Δημήτρη για την τιμή που μου κάνεις να με συμπεριλαμβάνεις στους φίλους σου.
Γιατί δεν έχεις επιστρέψει?
Φοβόμουν και εγώ να πάω. Φοοβόμουν για το πως θα αντιμετώπιζα την ανταρσία της ψυχής μου.
Όμως κάποια στιγμή ξεπέρασα τους φόβους μου.
Τώρα νιώθω πως η Πόλη ποτέ δεν έγινε Ξένη.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

Δεν ημουν ετοιμος να επιστρεψω.ακομα και η λεξη "τουρκος" εφτανε για να με πληγωσει ποσο μαλλον να δω την Πολη τουρκεμενη.Οταν πια ωριμασα εγω προεκυψαν αλλες δυσκολιες.
Τωρα ετοιμαζω το εδαφος για επιστροφη "συν γυναιξι και τεκνοις"για να γνωρισουν και οι γιοι μου την γενετειρα του πατερα τους.
Η καρδια μου χτυπαει εντονα στη σκεψη της επιστροφης και χαιρομαιπολυ για το καλο μαντατο που μπηκες στον κοπο να μου φερεις.
καληνυχτα FRACTAL,να'σαι καλα.

kelly alamanou είπε...

Jalal ad-Din Muhammad Rumi
Του έχω αληθινή αδυναμία.

dimitrisp(σε χρονο ενεστωτα) είπε...

καλησπέρα,Κέλλυ.καλως ηρθες απο το αλσος.οι Φιλοι των Φιλων μου ειναι και δικοι μου Φιλοι.ο Κρισναμουρτι και ο Ρουμι κοινοι μας Αγαπημένοι.όταν με το καλο επιστρέψεις απο το ταξίδι σου θα περιμένω να μου πεις τις εντυπώσεις σου απο ενα μαγικο τοπο που ποιος ξερει αν καποτε επισκεφτώ.

Αρχειοθήκη ιστολογίου