Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ… ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΦΑΕΙ ΤΗ ΓΑΤΑ



Άραγε μπορεί κανείς
να ζήσει έναν έρωτα
συνειδητά, μ” επίγνωση;
Έτσι όπως ένας ηθοποιός
παίζει το ρόλο του στο θέατρο;
Έτσι όπως λένε για τους αληθινούς ηθοποιούς
πως όταν παίζουν κάποιο ρόλο,
αποστασιοποιημένα μαζί του ταυτισμένοι,
αγοράζοντας ένα πουκάμισο γι” αυτούς τους ίδιους
σταματούν για δευτερόλεπτα κι αναρωτιούνται:
«Άραγε εκείνος»,
το πρόσωπο που υποδύονται
εκείνο τον καιρό στο θέατρο,
«τι χρώμα πουκάμισο θα διάλεγε;»
Το βρίσκουν
κι ύστερα, με καθαρό μυαλό,
διαλέγουν το χρώμα που θέλουνε αυτοί οι ίδιοι
κι όχι ο ρόλος.

Άραγε μπορεί κανείς
να ζήσει έναν έρωτα
συνειδητά,
χωρίς να χαθεί μέσα σ” αυτόν;
Έτσι, σαν να ‘παιζε παράσταση στο θέατρο:
Να ζεις την ερωτική ιστορία,
αλλά να μην βυθίζεσαι σ” αυτήν,
να μην την ζεις με το μυαλό σου
ακόμα κι όταν το άλλο πρόσωπο δεν είναι εκεί.
Η ερωτική ιστορία να υπάρχει
όσο κρατάει κι η «παράσταση»,
όσο βρίσκεσαι, δηλαδή, μαζί με τ” άλλο πρόσωπο·
κι ύστερα, τίποτα. Κενό.
«Εν τω κόσμω, αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου»,
όπως λέει κι ο Απόστολος Θωμάς,
-η τέλεια οδηγία για ηθοποιούς-
στο απόκρυφο Ευαγγέλιό του.
Άραγε γίνεται αυτό
ή είναι αλήθεια πως οι ηθοποιοί
χάνουν τον εαυτό τους μες στους ρόλους τους
και σπάνια ξέρουνε ποιοί, στ” Αλήθεια, είναι,
έχοντας έτσι την τέλεια φυγή,
από την – ίσως – άδεια και μάταιη ζωή τους;

ποίημα του ΝΠιλάβιου

Αρχειοθήκη ιστολογίου