Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

τα μάζεψα τα πράγματα(μετακόμιση)

Πριν λίγες ημέρες ένας ξεχωριστός φίλος και συνάδελφος,μπλόγκερ κι αυτός που αξίζει να τον γνωρίσετε(http://trancemedia.wordpress.com/),μου είπε ότι έκλεισε το μπλογκ που είχε στην google και άνοιξε καινούριο στη wordpress.
"Καμιά σχέση, Δημήτρη, το ένα με το άλλο.Μεγάλη η διαφορά" μου είπε.
Η πολύ γνωστή μπλόγκερ και φίλη Νατασσάκι, μου είχε πει τα ίδια παλαιότερα αλλά τώρα ήμουν πιο "έμπειρος" και είπα έτσι για πλάκα να φτιάξω μπλογκ στη wordpress.Tα φόρτωσα λοιπόν τα πράγματα(αρχεία) και πήγα σ' άλλο σπίτι(http://2insight4.wordpress.com/).
Τώρα ποια θα είναι η συνέχεια ούτε κι εγώ ξέρω αλλά προς το παρόν το γλεντάω...

Φιλιά σε όλους!

Κυριακή 12 Δεκεμβρίου 2010

... ο γιος μας ο μεγάλος κι ο μικρός...


με αγάπη στον Σπύρο μου που γιόρταζε σήμερα...να είναι γερός αυτός και τα παιδιά όλου του κόσμου.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Είμαι βίαιος


Είμαι βίαιος...αυτό είναι γεγονός και το αν είμαι λίγο ή πολύ βίαιος έχει μικρή σημασία.

Δεν κατακρίνω ούτε δικαιολογώ τον βίαιο εαυτό μου και δεν δέχομαι ότι είναι στη φύση μου.Για να λύσω το πρόβλημα χρειάζεται ΤΩΡΑ να το κοιτάξω να κάνω κάτι γι αυτό να αποκτήσω στενή σχέση μ' αυτό γιατί θέλω να τελειώσει.Δεν υπάρχει μέθοδος που θα με βοηθήσει να "γίνω" μη-βίαιος.Το σπίτι μου έχει πάρει φωτιά και καίγεται και πρέπει ΤΩΡΑ να το σώσω...

Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010

Αμάραντος


Πόσο λίγοι βλέπουν τα βουνά ή ένα σύννεφο!Οι περισσότεροι κοιτάνε, κάνουν κάποιο σχόλιο και προσπερνάνε.Οι λέξεις, οι χειρονομίες, τα συναισθήματα εμποδίζουν να δεις.Δίνεται κάποιο όνομα σ' ένα δέντρο,σ' ένα λουλούδι, κατατάσσεται σε κάποιο είδος κι αυτό είναι όλο.Βλέπεις ένα τοπίο μέσα από μια κάμαρα ή από ένα παράθυρο κι αν τυχαίνει να είσαι ζωγράφος ή έχεις κάποια εξοικείωση με την τέχνη λες, αμέσως σχεδόν,ότι μοιάζει με κάποιους μεσαιωνικούς πίνακες ή αναφέρεις το όνομα του τάδε μοντέρνου ζωγράφου.Αν είσαι συγγραφέας κοιτάς με σκοπό να το περιγράψεις μετά.Αν είσαι μουσικός πιθανό να μην έχεις δει ποτέ την καμπύλη ενός λόφου ή τα λουλούδια στα πόδια σου.Είσαι παγιδευμένος στην καθημερινή σου άσκηση ή οι φιλοδοξίες σου σ' έχουν αρπάξει απ' το λαιμό.Αν είσαι κάποιου είδους επαγγελματίας, πιθανό δε βλέπεις ποτέ, τίποτα.Για να δεις πρέπει να υπάρχει η ταπεινότητα που η ουσία της είναι η αθωότητα.Υπάρχει εκείνο το βουνό με τον ήλιο που δύει επάνω του.Αν το δεις σαν για πρώτη φορά, σαν να μην το έχεις ξαναδεί ποτέ, αν το δεις με μάτια που έχουν ξεπλυθεί στο κενό, που δεν έχουν τραυματιστεί από τη γνώση, τότε είναι μια εκπληκτικη εμπειρία.Η λέξη "εμπειρία" είναι άσχημη, πάει με συναισθήματα,γνώση,αναγνώριση και συνέχιση.Εκείνο για το οποίο μιλάμε δεν είναι τίποτα από όλα αυτά.Είναι πάντα κάτι εντελώς καινούριο.Για να δεις αυτό το καινούριο πρέπει να υπάρχει ταπεινότητα,εκείνη η ταπεινότητα που δεν έχει μολυνθεί από περηφάνια, από ματαιοδοξία.[...]Το να "βλέπεις" εκείνη τη βουνοκορφή, τόσο εκθαμβωτική από τον ήλιο του δειλινού, με μάτια αμόλυντα από γνώσεις, παρόλο που την είχες δει χιλιάδες φορές, ήταν το να βλέπεις τη γέννηση κάτι καινούριου.Αυτό δεν είναι ανόητος ρομαντισμός ή συναισθηματισμοί με τις σκληρότητες και τα κέφια τους ή αισθήματα με κύματα ενθουσιασμού ή απογοήτευσης.Ήταν κάτι εντελώς καινούριο, που σ' αυτή την ολοκληρωτική προσοχή ήταν σιωπή.Μέσα απ' αυτό το κενό υπάρχει το καινούριο.
Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" μετ.Ν.Πιλάβιος εκδ.καστανιώτη

Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010

Κι εσύ τρελή με τυραννάς

Δες με, πίσω από λάστιχα, τροχούς,
βαλμένος σταθερά μέσα σε πρέσα.
Δες με, πίσω από γυάλινα φτερά
που φόρεσα γερά γιατί σ' αρέσαν.

Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Ε! ΝΑ!



ψηλά σηκώνεις το κεφάλι
γεμάτο χρώματα το ουράνιο καφτάνι
κλέβεις στιγμές να βλέπεις
σινιάλο η ζωή σου κάνει
[δεν πέθανες ακόμη(?)]

εμεινες να κοιτάζεις μεθυσμένος
θέλεις να μάθεις ποιά είναι η ουσία
ως πότε θα βαδίζεις ζαλισμένος;
χορεύει η ζωή σου γελάει
[δεν πέθανες ακόμη(?)]

στο βλέμα του παιδιού σου
οίκτος και απορία
κι εσύ να θες να ερμηνεύεις
τώρα η ζωή σου γίνεται ιστορία
[δεν πέθανες ακόμη(?)]



ΥΓ «Το λουλουδάκι αυτό δεν ήταν για μας.
Το κόψαμε, το φάγαμε και το φτύσαμε μετά».
αλλά για τέτοια θα λέμε τώρα? Ε, όχι δα!
Εμείς «Να, να , να!...»

Τετάρτη 29 Σεπτεμβρίου 2010

Άνοιξε Πόρτα


κλεισμένος στο δωμάτιό του

με τα σύνεργα εμπρός απλωμένα

την πόρτα προσπαθεί ν' ανοίξει

δεν είναι-έγινε-εφευρέτης

μα μιας στιγμής δραπέτης

μπορεί τα θαύματα να δει

Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου 2010

Όταν τίποτα δεν πάει καλά...


Ο θάνατος είναι ο μόνιμος σύντροφός μας.Βρίσκεται πάντοτε στα αριστερά μας και πίσω μας, σε απόσταση τόση όση ενός τεντωμένου χεριού, και είναι ο μόνος σοφός σύμβουλος του πολεμιστή.Όποτε αισθάνεται ότι όλα πάνε στραβά και πρόκειται να εκμηδενιστεί, μπορεί να στραφεί προς το θάνατό του και να τον ρωτήσει αν τα πράγματα έχουν έτσι στ' αλήθεια.Ο θάνατός του θα του πει ότι κάνει λάθος, τίποτα δεν έχει πραγματική σημασία εκτός από το άγγιγμά του.Ο θάνατός του θα του πει:"Δε σε έχω αγγίξει ακόμα".
C.Castaneda "Ταξίδι στο Ιξτλάν"

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Τετάρτη 8 Σεπτεμβρίου 2010

Η Αγάπη όλα τα υπομένει

Δεν είν' τα μάτια σου μεγάλα,
τόσο βαθιά και γαλανά,
είν' η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.
Δεν είν' τα λόγια σου σπουδαία,
λόγια απλά, καθημερινά,
μα είν' η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.

Η αγάπη όλα τα υπομένει,
η αγάπη όλα τα ελπίζει.
Δίνει ζωή στην οικουμένη
κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει.

Είσαι κι εσύ μι' αυγής λουλούδι,
κάτι που εφήμερα περνά,
μα είν' η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.
Είναι τα λάθη σου μεγάλα
και κάθε λάθος σου πονά,
μα είν' η αγάπη που τα κάνει
όλα αληθινά.

Δεν ξέρει η αγάπη μοιρολόι,
αρχή και τέλος δεν γνωρίζει.
Χτυπάει τ' αόρατο ρολόι
κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει.

Η αγάπη όλα τα υπομένει,
η αγάπη όλα τα ελπίζει.
Δίνει ζωή στην οικουμένη
κι η γη γυρίζει - κι η γη γυρίζει.

ΥΓ "Και μπορείτε τώρα, όλοι σας, να είστε Εκείνο;΄Ετσι ώστε να είστε υπεύθυνοι απέναντι σε ό,τι πιο ιερό υπάρχει; Καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω; Δεν μπορώ να το τοποθετήσω αλλιώς. Καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω; Είναι τόσο διαβολεμένα καινούριο για εσας! Καταλαβαίνετε για ποιο πράγμα μιλάω;"J Krishnamurti

Τετάρτη 1 Σεπτεμβρίου 2010

Καλό μήνα


Φθινόπωρο...
Σεπτέμβρης...
γνωστοί και άγνωστοι φόβοι μες στο μυαλό σου πολεμούν...
μπα!δε νιώθω τίποτα...

Καλό μήνα

Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

Το ποτάμι της ζωής


Δεν ξέρω αν έχετε προσέξει, πηγαίνοντας κάποια βόλτα, ότι δίπλα στο ποτάμι υπάρχει μια στενόμακρη δεξαμενή.Δεν συνδέεται με το ποτάμι και μάλλον την έχουν σκάψει ψαράδες.Το ποτάμι κυλάει σταθερά, είναι βαθύ και πλατύ, αλλά η δεξαμενή είναι γεμάτη από διάφορα σκουπίδια που επιπλέουν, επειδή δεν συνδέεται με το ποτάμι, ενώ δεν υπάρχουν μέσα της ψάρια.Είναι μια δεξαμενή με λιμνασμένα νερά και το βαθύ ποτάμι την προσπερνάει κυλώντας γρήγορα, γεμάτο ζωή και δύναμη.
Δεν νομίζετε ότι και οι άνθρωποι είναι έτσι;Σκάβουν μια δεξαμενούλα για τους εαυτούς τους, μακριά από το ορμητικό ρεύμα της ζωής, και μέσα σ' αυτή τη δεξαμενούλα λιμνάζουν και πεθαίνουν κι αυτό το λίμνασμα, αυτή τη φθορά, την ονομάζουμε ζωή.Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι μας ζητάμε σταθερότητα.Θέλουμε κάποιες επιθυμίες μας να μένουν πάντα ίδιες, θέλουμε όσα μας ευχαριστούν να μην τελειώσουν ποτέ.Σκάβουμε μια μικρή τρύπα και ταμπουρωνόμαστε μέσα της μαζί με την οικογένειά μας, τις φιλοδοξίες μας, τον πολιτισμό μας, τους φόβους μας, τους θεούς μας, τους διάφορους τρόπους λατρείας μας και πεθαίνουμε εκεί μέσα, αφήνοντας τη ζωή να μας προσπερνάει-τη ζωή που είναι πρόσκαιρη, που αλλάζει συνεχώς, που είναι τόσο σύντομη, που έχει τεράστιο βάθος, τέτοια εκπληκτική δύναμη και ομορφιά.
Έχετε προσέξει ότι, αν καθίσετε ήσυχα στην όχθη του ποταμού, μπορείτε ν' ακούσετε το τραγούδι του-τον παφλασμό των κυμάτων, τον ήχο που κάνει το νερό καθώς κυλάει;Υπάρχει πάντα μια αίσθηση κίνησης, μιας εκπληκτικής κίνησης, τόσο στην επιφάνεια όσο και στο βυθό.Αλλά στη μικρή δεξαμενή δεν υπάρχει καμία κίνηση, εκεί το νερό λιμνάζει.Κι αν παρατηρήσετε τους περισσότερους από εμάς, θα δείτε ότι αυτό θέλουμε:δεξαμενούλες ύπαρξης με λιμνασμένα νερά μακριά από τη ζωή.Λέμε ότι η "δεξαμενο-ζωή" μας είναι ο μόνος σωστός τρόπος ζωής και επινοούμε φιλοσοφίες για να τον δικαιώσουμε.Έχουμε αναπτύξει κοινωνικές, πολιτικές, οικονομικές και θρησκευτικές θεωρίες για να τον υποστηρίξουμε και δεν θέλουμε να ενοχληθούμε επειδή, βλέπετε, αυτό που κυνηγάμε είναι μια αίσθηση μονιμότητας.
Ξέρετε τί σημαίνει να αναζητάς μονιμότητα;Σημαίνει ότι θέλεις να συνεχίζεται ατελείωτα καθετί το ευχάριστο, ότι θέλεις να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται ό,τι δεν είναι ευχάριστο.Θέλουμε το όνομά μας να γίνει γνωστό και να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από την οικογένειά μας,την περιουσία μας.Θέλουμε να υπάρχει μια αίσθηση μονιμότητας στις σχέσεις μας,στις δραστηριότητές μας,που σημαίνει ότι αναζητάμε τη διάρκεια και τη συνέχεια της ζωής στη δεξαμενή με τα στάσιμα νερά.Δεν θέλουμε να γίνονται πραγματικές αλλαγές στη ζωή μας,έτσι έχουμε χτίσει μια κοινωνία που μας εγγυάται τη μονιμότητα της περιουσίας,του ονόματος και της φήμης.
Αλλά,βλέπετε,η ζωή δεν είναι καθόλου έτσι,στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο.

Κρισναμούρτι "Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ" μεταφρ.Ν.Πιλάβιος-Στεφ.Τάπτα εκδ.Καστανιώτη

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010


YΓ Oσοι επιθυμούν να αποκτήσουν το άλμπουμ "Come Away", μπορούν να το αγοράζουν μέσα από την ιστοσελίδα του Γιώργου Στεφανάκη χωρίς τη μεσολάβηση οποιασδήποτε εταιρείας μουσικής, περίπου στη μισή τιμή. Από 16 μεχρι 31 Αυγούστου, το άλμπουμ "Come Away" (ποίηση Jiddu Krishnamurti μουσική Γιώργος Στεφανάκης) θα είναι διαθέσιμο μέσω του δικτυακού τόπου:
http://www.krishnamurtisongs.com

Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010

Τα λόγια του γέροντα



Τα λόγια του γέροντα
στίχοι:Γιώργος Χατζημιχελάκης
μουσική:Περικλής Παπαπετρόπουλος

Τα χιόνια στα γεράματα και η δροσιά στη νιότη...
όμως η λάμψη των ματιών φλόγα είναι που δε σβήνει.

Στολίστηκες στα νιάτα σου να κλέψεις την καρδιά μου...
μα τα στολίδια που φορείς δικά μου είναι αποφόρια.

Στα μάτια σου το βλέμα μου να μην το καθρεφτίζεις...
μη λιώσουνε τα χιόνια μου και το νερό σε πάρει.



ΥΓ Φεύγω για δουλειά σε μια από τις παραλίες του Πηλίου.Θα είμαι αρκετό καιρό εκτός δικτύου.Στις αποσκευές της καρδιάς μου έχω βάλει και ετούτα "τα λόγια του γέροντα".Ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας, όπως τα μοιράστηκαν και οι αγαπημένοι μας φίλοι, Κατερίνα Παπαδοπούλου και Σωκράτης Σινόπουλος.
Να έχετε όλοι υγεία.
Όμορφα να περνάτε.
Καλή αντάμωση...

Κυριακή 27 Ιουνίου 2010

Ευαισθησίες...


-Με ρώτησε η θεία σου πώς πας με την ομοιοπαθητική...καλά είναι της είπα, ήρεμος και χαλαρός...
-Πάντα ήμουν ήρεμος...τώρα ίσως περισσότερο...δεν ξέρω αν οι άλλοι γύρω μου εκνευρίζονται μ΄αυτήν την ηρεμία:))...
-Μήπως δεν είναι ηρεμία και είναι αναισθησία;:))...
-Παίζει να είναι κι έτσι:)...
Αυθεντικός πρόσφατος διάλογος ανάμεσα σ΄εμένα και το θείο μου, ένα πρωινό την ώρα του καφέ (τσάι για εμένα) πριν ξεκινήσουμε δουλειά(τοποθέτηση πλακιδίων).
Κι έμεινα με την απορία...μήπως είμαι αναίσθητος τελικά...και τί είναι ευαισθησία...μήπως το αντίθετο της αναισθησίας...μα κάτι που προέρχεται από το αντίθετό του δεν είναι το ίδιο πράγμα...σαν ένα μπαστούνι με δυο άκρες...
Τότε τί είναι να είσαι αληθινά ευαίσθητος...μήπως το να εκφράζεις με λόγια ή και δάκρυα στους ανθρώπους την ευαισθησία σου
ή
όταν ανατριχιάζει όλο σου το κορμί και βουρκώνεις, χωρίς να γνωρίζεις γιατί, την ώρα που σκάει μύτη από το βουνό ο ήλιος,ακούς τα πετεινά τ' ουρανού να τον δοξολογούν και το μάτι σου πέφτει στο χορταράκι που ξεφύτρωσε από το πουθενά,μέσα από το μπετό στην άκρη του δρόμου...
"Δημιουργικά ερωτήματα"... που λέει κι ο αγαπημένος μας Παραμυθάς ;)

Πέμπτη 17 Ιουνίου 2010

Μια φορά σ' αυτή τη ζήση...


Στίχοι: Διονύσης Σαββόπουλος
Μουσική: David Byrne
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος & Αλκίνοος Ιωαννίδης

Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ανάβει ο καραγκιόζ-μπερντές.
Και ξαφνικά ξυπνάς
κι ακούγονται ακατάληπτες κουβέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
ενώ σε φέρνουν με μια Μερσέντες.
Και ξαφνικά ξυπνάς
στην πισίνα και σου βγαίνει
μία σύζυγος ξένη.
Και εξίστασαι ειπείν σεαυτώ:
«Μα πώς βρέθηκα εδώ;»

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το γκαζόν
τρέχει ο καιρός, περνάει
παφλασμός πολλών νερών.
Μέσα στο πένθιμο μωβ
το χρυσάφι έχει καεί
κι ανάβει για μια στιγμή
η σπηλιά με την πηγή.

Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Πού πηγαίνει από δω;»
Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Τι απέγινε το όχημα;»
Κι από μέσα μιλάει μια φωνή:
«Πού είν’ το σπιτάκι μου, πού είν’ το παχνί;»
Και μετά ξαναλέει η φωνή:
«Πού είναι η γυναίκα μου η αληθινή;»

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ' το γκαζόν
η γαλανή φυσάει
το αρχαίο της ακορντεόν.
Μια φορά σ’ αυτή τη ζήση
ο βυθός να φωτίσει
έστω για μια στιγμή
να 'ναι τζάμι και γυαλί.

Same as it ever was.
- ίδια όπως ήτανε
Same as it ever was.
- ή όπως ανέκαθεν
Same as it ever was.
- Νυν και αεί, θα πει
Same as it ever was.
- Νυν και αεί θα πει.

Υδάτων η καταπόντισις
υδάτων και η πλοήγησις...
Πολλών υδάτων γέμει ο ωκεανός.
Βάθυνε τον ωκεανό σου!
Απλώσου, απλώσου, απλώσου!

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το μπετόν
τρέχει ο καιρός περνάει
παφλασμός πολλών νερών.
Στη γαλανή ξανά
στα νερά τα φωτεινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως κάτω απ’ το μπετόν
η αμμουδιά κρατάει
το αχανές των θαλασσών.
Στη γαλανή ξανά
στα νερά τα μακρινά
κάτω από ρόδες και σασμάν
στη λαλέουσα παγάν.

Και ρωτάς τον καλό σου εαυτό:
«Αυτό το σπίτι, τι να σημαίνει;»
Και εξίστασαι:
«Η λεωφόρος, πού να πηγαίνει;»
Και εξίστασαι ειπείν σεαυτώ·
«Βαδίζω σωστά; βαδίζω στραβά;»
Κι από μέσα η φωνή επαυξάνει·
«Θεέ μου, τι έχω κάνει!»

Τρέχει ο καιρός, περνάει
κι όμως μια γλυκιάν αυγή
κάτι τον σταματάει
Παρελαύνει υπό την γη
η πομπή των υδάτων,
των ζειδώρων ναμάτων.
Στέκει ο καιρός ορθός,
καταυγάζεται ο βυθός.

Τρέχει ο καιρός, περνάει
-απροσδόκητη αυγή
Κάτι τον σταματάει·
η αρχαία πληγή.
Μες στης πληγής το φως
τα νομίσματα σκορπούν
και θησαυρίζει υπό την γη
η ζωοδόχος πηγή.

Same as it ever was.
- ίδια όπως ήτανε
Same as it ever was.
- ή όπως ανέκαθεν
Same as it ever was.
- Νυν και αεί, θα πει
Same as it ever was.
- Νυν και αεί θα πει.

Τρέχει ο καιρός περνάει (Same as it ever was)
– ίδια όπως ήτανε
Κάτι τον σταματάει (Same as it ever was)
– όπως ανέκαθεν
Η πομπή των υδάτων (Same as it ever was)
– νυν και αεί θα πει
Στέκει ο καιρός ορθός (Same as it ever was)
– νυν και αεί θα πει
Τρέχει ο καιρός περνάει,
απροσδόκητη αυγή
κάτι τον σταματάει
Παρελαύνει υπό την γη
η πομπή των υδάτων,
των ζειδώρων ναμάτων,
Στέκει ο καιρός ορθός,
καταυγάζεται ο βυθός...

Κυριακή 16 Μαΐου 2010

Άνθρωποι μονάχοι.


...από τον φίλο Δ στο:
http://inreparabile.blogspot.com/

Για τον μοναχικό άνθρωπο

Μέχρι κάποια περίοδο στη ζωή μου δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί -εδώ και λίγες δεκαετίες- υπάρχει η τάση να συγχέεται ο μοναχικός άνθρωπος, με τον αντικοινωνικό άνθρωπο.

Ο μοναχικός άνθρωπος δεν είναι εφεύρημα ή δημιούργημα της εποχής μου, τον συναντώ σε όλες τις εποχές και σε όλες τις παραδόσεις, είτε ως Ήρωα των μυθολογικών αφηγήσεων και της αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας, ως Ήρωα του Shakespeare (Σαίξπηρ) και του Goethe (Γκαίτε) είτε ως καλλιτέχνη, περιηγητή, ασκητή, τυχοδιώκτη ή φιλόσοφο, ακόμα και ως επιστήμονα. Βέβαια στις μέρες μου ο μοναχικός άνθρωπος δεν είναι τόσο θελκτικός, οι εποχές των Ηρώων έχουν διάγει έναν…μεταμοντέρνο θάνατο.

Ο μοναχικός άνθρωπος ως αντίποδας του κοινωνικού ανθρώπου λοιπόν…αφού έτσι επιθυμούν.

Πόσο μοναχικός ή κοινωνικός είναι ένας άνθρωπος;

Για ποιο λόγο ο μοναχικός άνθρωπος να αποτιμάται από την οπτική γωνιά του κοινωνικού ανθρώπου και ο κοινωνικός άνθρωπος από την οπτική γωνία του μοναχικού;
Στη περίπτωση του κοινωνικού ανθρώπου, η αξία του -εφόσον μας απασχολεί τόσο πολύ να αξιολογούμε, δηλαδή να ιεραρχούμε- προκύπτει από τις αξίες της κοινωνίας, στη περίπτωση του μοναχικού ανθρώπου, η αξία του προκύπτει από το τι είναι αυτό που τον διακρίνει, τον απομονώνει από αυτό που καθιστά δυνατή τη μοναχικότητα του και όχι από τις αξίες της κοινωνίας .

Γιατί πρέπει να εφαρμοσθεί το κοινωνικά ποθούμενο, να γίνουν όλοι οι άνθρωποι κοινωνικοί;
Γιατί να υπερισχύει το τυπικό;
Ομοιομορφία…ως προς τι;

Το κοινωνικό νομιμοποιεί και αναπαράγει τη νόρμα -την οποία παλιότερα σε κάποιες περιπτώσεις την δημιουργούσε κιόλας, πλέον αυτή κατασκευάζεται-, το μοναχικό την αμφισβητεί.
Αποτυγχάνει ισχυρίζονται, ο μοναχικός άνθρωπος να προσαρμοστεί στις νόρμες και τις νόμιμες συμπεριφορές. Δεν αποτυγχάνει κ.κ. ψυχονόμοι…επιλέγει να αμφισβητεί.
Και εάν γίνει κοινωνικός ο μοναχικός άνθρωπος…
Ποιος θα αμφισβητεί;

Οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν τα ένστικτα, τις αξίες των κοινωνικών ανθρώπων εναντίον τους.
Ο μοναχικός άνθρωπος επιτηρείται, επιβλέπεται, είναι υπό παρακολούθηση από τον κοινωνικό άνθρωπο και όχι μόνο…
Πως μπορεί; πως μπορεί;...Και κυρίως, πως τολμά…
Ο αφανισμός του μοναχικού ανθρώπου;

Ως προς τι;

Το να αποτιμά ο κοινωνικός άνθρωπος την αξία των ανθρώπων σύμφωνα με το πόσο χρήσιμος είναι σε αυτόν καθένας από αυτούς, πόσο κοστίζει. Ένα γεγονός.
Η ηθική αξιολόγηση στο βαθμό που είναι κοινωνική αξιολόγηση μετρά τους ανθρώπους σχεδόν αποκλειστικά σύμφωνα με τα αποτελέσματα που προσφέρουν, πόσο πρακτικά, ωφέλιμα και εκμεταλλεύσιμα είναι, για τη κοινωνία βέβαια…

Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο γούστο, μη αναλώσιμος, που χρειάζεται προσπάθεια για να τον γνωρίσεις, να τον ανακαλύψεις, να τον καταναλώσεις -μιας και οι άνθρωποι μεταλλαχθήκαμε σε προϊόντα…ένας κουραστικός άνθρωπος.

Πως θα μπορούσατε να τον αξιολογήσετε όταν δεν μπορείτε να τον γνωρίσετε και κυρίως γιατί;

Η ηθική αξιολόγηση, η αξία ενός ανθρώπου υποτιμημένη, σχεδόν αγνοημένη, η αξία ενός ανθρώπου μόνο σε σχέση με άλλους ανθρώπους -και δη κοινωνικούς.

Ο κοινωνικός άνθρωπος δεν επιθυμεί το επιζήμιο, το επικίνδυνο, το αμφισβητήσιμο και καλώς πράττει εφόσον είναι επιλογή του, επιδοκιμάζει μόνο ένα μέρος από όσα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο γενικά, αυτά που χαρακτηρίζουν τον ίδιον, το αξιοπερίεργο είναι πως θέλει να εξαλείψει οποιαδήποτε ιδιότητα δεν τον χαρακτηρίζει και έχει και συμπαράσταση σε αυτή του τη προσπάθεια, ''επιστημονική''…εδώ και λίγες δεκαετίες.

Αφομοιώνει…και εάν δεν τα καταφέρει, εξοβελίζει, απομονώνει - ευτυχώς…

Ο κοινωνικός άνθρωπος ως ''καλός'' άνθρωπος.
Ο ''καλός'' άνθρωπος, ο μη έχων δηλαδή τη δύναμη να είναι ''κακός'', να αντιστέκεται, να προκαλεί, να λέει όχι, να διεκδικεί την διαφορετικοτητά του. Να είναι ικανός να είναι διαφορετικός.
Διεκδικώ την επιλογή μου να είμαι ''κακός'' -κατά τις αξίες του κοινωνικού ανθρώπου- , ανήθικος και διαφθορέας ανθρώπων, των κορμιών τους, των αισθημάτων και των σκέψεών τους.
Είπατε τίποτα;...
Δεν έχω κανένα λόγο να συγκινηθώ και να ενστερνιστώ τις επιλογές του κοινωνικού ανθρώπου, τη πίστη του.
Η πίστη ως μορφή αποποίησης, απόρριψης του εαυτού..
Όχι, ευχαριστώ.

Το κοινωνικό καθήκον είναι να γίνει ο άνθρωπος όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος και να μοιάζει…να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με αλάθητη μηχανή, γι’αυτό και αποκτά τις ιδιότητες -αποκαλούμενες και αρετές- της μηχανής.
Αισθάνεται μηχανικά, με χρήσιμο τρόπο, ως μια ύψιστη αξία .
Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνο, πέφτει σε ανυποληψία. Τα συναισθήματα γενικά πρέπει να κατέβουν σε μια χαμηλότερη βαθμίδα από κάποιο αλάθητο δικαστήριο.

Ως προς τι;

Αποτέλεσμα…
Ανάμεσα σε πολλά άλλα, η ανία, η μονοτονία που κάθε μηχανική δραστηριότητα συνοδεύει. Η εργασία ως μέσο και σκοπός συγχρόνως. Είμαστε πολύ κοντά στο να μάθουμε να γοητευόμαστε από την ανία.

Δεν αγγίζουμε πλέον ανθρώπους…μηχανές και πράγματα αγγίζουμε.

Ο μοναχικός άνθρωπος είναι πάντα στη δική του παρέα, είτε ασχολείται με ανθρώπους, είτε με τη φύση, είτε με τις τέχνες, είτε με βιβλία. Τιμά επιλέγοντας, δεχόμενος, ένας άνθρωπος που λέει όχι επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός ορίου, που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση μόλις αποφασίσει να την κάνει εμπιστευόμενος, που πράττει ενεργητικά, που δεν υπομένει.
Ο μοναχικός άνθρωπος δεν θέλει να είναι μόνος, είναι κάποιος που δεν βρίσκει ανθρώπους του γούστου του.
Σε αύτο το σημείο θα θυμηθώ μια φράση που ειπώθηκε από έναν άνθρωπο που δεν είναι εν ζωή και τον οποίο ''γνώρισα'' μόνο μέσα από τα γραπτά του:

''Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μας ''καταλάβουν'', στην ουσία τους ζητούμε να συμμεριστούν την αυτοκατανόηση μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μια πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.''

Συμμεριζόμαστε, αποδεχόμαστε άραγε την αυτοκατανόηση των ανθρώπων γύρω μας;...ή μονάχα την (εγ)κρίνουμε ως αυτόκλητοι δικαστές;

Οι κοινωνικοί άνθρωποι δεν τιμούν και δεν να κατανοούν αυτή τη μοναχικότητα, τιμούν και κατανοούν τις δικές τους κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο μοναχικός άνθρωπος γνωρίζει το στενόμυαλο οίκτο που νιώθουν οι κοινωνικοί άνθρωποι, το συναίσθημα αυτουπέρβασης, καλοσύνης και προσφοράς που νιώθουν όταν προσπαθούν να τον σώσουν…από τον εαυτό του! μέσω πιο…βολικών καταστάσεων και ανάλαφρων συμπεριφορών.
Μάλιστα θα πρέπει να εκτιμήσει ο μοναχικός άνθρωπος το ένστικτο και τη συμπεριφορά τους αυτή, που απορρέει από την πλήρη πίστη στο δικαίωμα τους να το κάνουν αυτό, να βοηθήσουν…

Μόνο να προσέξει ο μοναχικός άνθρωπος μήπως και δείξει αχαριστία…μπορεί να το μετανιώσουν και να εκδικηθούν...

Έφτασαν στο σημείο οι κ.κ. νέο-ιεράρχες (εδώ και λίγες δεκαετίες οι ιεράρχες δεν προέρχονται μόνο από τον θρησκευτικό χώρο, αλλά από τον κοσμικό-πολιτικό και επιστημονικό χώρο), οι ψυχονόμοι με τις παρωχημένες κεκαλυμμένες ψευτοθρησκευτικού τύπου αιτιοκρατίες τους και τα φανταστικά τους δημιουργήματα…να ισχυρίζονται πως ο μοναχικός άνθρωπος είχε ανύπαρκτες ή άσχημες οικογενειακές σχέσεις, ότι είναι ένας άνθρωπος που υποβαθμίζει τα συναισθήματα του!
Αυτοί που ορίζουν το πρέπον και το μη πρέπον των συναισθημάτων και των συμπεριφορών.

Αυτοί οι συμπεριφοριστές…

Γνωρίζουν, ισχυρίζονται, ότι ο μοναχικός άνθρωπος δυσκολεύεται να επικοινωνήσει και να εμπιστευτεί –ποιους; εσάς; Ορθά πράττει ο…μοναχικός άνθρωπος, προφανώς ακόμα τα ένστικτα του δεν έχετε καταφέρει να τα απονεκρώσετε, δεν έχετε προλάβει να τα ενοχοποιήσετε…ιεράρχες.

Ένας άνθρωπος που δεν μιλά σε έναν ανθρωπομέτρη, σε έναν ψυχονόμο, σε έναν συμπεριφοριστή, ένας υγιείς άνθρωπος.

Ποια αφελής ηθικιστικού τύπου ψυχοθεώρηση συμπέρανε πως ο μοναχικός άνθρωπος δεν επικοινωνεί; δεν επιζητά τη συντροφιά των άλλων; πολύ συγκεκριμένων άλλων όμως…

Ο μοναχικός άνθρωπος, ένας επαναστατημένος άνθρωπος κατά Camus (καμύ), αρνείται, αλλά δεν παραιτείται, δεν σωπαίνει μπροστά στη παραδοχή μιας κατάστασης αν την κρίνει άδικη, αν την κρίνει…γιατί κάποιες φορές οι κοινωνικοί άνθρωποι πιστεύουν πως εάν σωπαίνεις και δεν κατά-κρίνεις δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία.

Ο μοναχικός άνθρωπος θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμά σε κάτι που δεν είναι του γούστου του, όχι μέσα από την επιβολή, αλλά μέσα από τις επιλογές του. Κάθε αξία δεν συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε προσωπική επιλογή διαφορετικότητας συνεπάγεται μια σιωπηλή αξία…για τον μοναχικό άνθρωπο.

Απασχολεί των μοναχικό άνθρωπο η γνώμη άλλων;
Ο μοναχικός άνθρωπος φοβάται να χάσει τον έλεγχο;
Τα εγχειρίδια τι λένε γι’αυτά; –Για να δω σε ποια κατηγορία ανήκεις…
Σελ. 239 κατηγορία δ) κάτι…dis-order (έχει ενδιαφέρον το δεύτερο συστατικό της λέξης)
προσέξτε μονό να είναι αξιόπιστη η μετάφραση…

Παρεπιμπτόντως…στο αγγλοσαξονικό εγχειρίδιο των κ.κ. ψυχο-επιστημόνων υπάρχει αναφορά στον όρο μοναχικότητα στη περιγραφή της antisocial personality dis-order;…μιας και ο μοναχικός άνθρωπος ταυτίζεται με τον αντικοινωνικό.
Θα ασχοληθώ εκτενώς μαζί τους -και με άλλους ''βελτιωτές'' της ανθρωπότητας- κάποια άλλη στιγμή.
Μία τελευταία δήλωση προς αυτούς :

Κατασκευάζετε νόρμες με τις οποίες ζουν κοινωνίες και κατόπιν εορτής έρχεστε και επιβεβαιώνεται συμπτώματα μιας ασθένειας που οι ίδιοι είσαστε αιτία.
Παίρνετε μια επιθυμία, σε σχέση με το πώς θέλετε να είναι η κοινωνία και την μετατρέπεται σε νόρμα, πάνω στην οποία τοποθετείτε ένα σκοπό.

Ως προς τι;…

Υπάρχουν άραγε τόσο πολλοί κοινωνικοί άνθρωποι ή τόσο αδύναμοι μοναχικοί άνθρωποι;
Τη μάσκα! Τη μάσκα γρήγορα...
Εάν υπάρχει ελευθερία η μοναχικότητα είναι ελευθερία.
Η μοναχικότητα είναι επιλογή.

Ο μοναχικός Άνθρωπος ο ίδιος, είναι επιλογή.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Η έρημος ολοένα μεγαλώνει… Αλίμονο τους, σε εκείνους που κουβαλάνε ερημιές…

Ο τελευταίος μαθητής του φιλοσόφου Διονύσου, ο δάσκαλος της αιώνιας επιστροφής...
http://inreparabile.blogspot.com/

Τετάρτη 12 Μαΐου 2010

SOS

Ανακοίνωση της Κίνησης «Ενωμένοι ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή»:

Φασιστική συμμορία επιτέθηκε με μαχαίρια και ξύλα σε βάρος Αφγανών προσφύγων την Τρίτη 11/5 στις 5.30πμ στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, την ώρα που περίμεναν αυτοκίνητο οικοδόμου για να πάνε στην δουλειά. Ο Ρασούλ Αχμαντί, 20 ετών, δέχτηκε φονικά χτυπήματα στο πρόσωπο και έχει τέσσερα δόντια σπασμένα και ράμματα στο μέτωπο. Έχει τραύματα στα χέρια, στα πόδια και σε όλο του το σώμα. Ο Φουάτ Μπαγιάτ χτυπήθηκε στο πρόσωπο.

Δύο ώρες πιο πριν επιτέθηκαν σε Παλαιστίνιο πρόσφυγα στην Πλατεία Βικτωρίας. Ο Σαμί, 20 ετών, φέρει πολλαπλά τραύματα. Είναι μαχαιρωμένος στο πόδι. Το πρόσωπο του είναι παραμορφωμένο από τα χτυπήματα ενώ τα πόδια του είναι χαρακωμένα. Ο Ρασούλ Αχμαντί και Σαμί έχουν εισαχθεί για νοσηλεία στο νοσοκομείο Ευαγγελισμός μετά την παροχή πρώτων βοηθειών στα επείγοντα. Αυτές οι επιθέσεις δεν είναι μεμονωμένα επεισόδια αλλά οργανωμένη επανεμφάνιση των ίδιων συμμοριών που χτυπούσαν πέρυσι με μαχαίρια και λοστούς τους Αφγανούς πρόσφυγες. Ήδη από την προηγούμενη βδομάδα άρχισαν να μαζεύονται τα απογεύματα κοντά στην Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και να επιτίθενται σε πρόσφυγες.

Η κλιμάκωση των φασιστικών και ρατσιστικών επιθέσεων μετά την Γενική Απεργία της 5ης Μάη, όταν εκατοντάδες χιλιάδες βγήκαν στους δρόμους ενάντια στα μέτρα σφαγείο της κυβέρνησης, του ΔΝΤ και της ΕΕ, δείχνει ότι στην απομόνωση τους οι νεοναζί επιλέγουν τα πογκρόμ σε βάρος των μεταναστών και των προσφύγων. Χέρι-χέρι πάει η επίθεση ενάντια στην Αριστερά που στηρίζει τους αγώνες και δίνει την μάχη ενάντια στο ρατσισμό. Με προκάλυμμα τους νεκρούς της ΜΑΡΦΙΝ, ήδη το Σάββατο 8 Μάη αμέσως μετά την επίσκεψη τους στη Σταδίου οργάνωσαν πογκρόμ στην Πανεπιστημίου σε βάρος μεταναστών υπό την πλήρη ανοχή της Αστυνομίας. ΝΔ και ΛΑΟΣ αφού στήριξαν τα αντεργατικά μέτρα ζήτησαν στη σύσκεψη των τριών πολιτικών αρχηγών από την κυβέρνηση να χτυπήσει ξανά τους μετανάστες. Η ρατσιστική υστερία σε βάρος των μεταναστών είναι το χυδαίο όπλο που τους απομένει για να αποπροσανατολίσουν την οργή από τα βάρβαρα μέτρα λιτότητας.

Οι ευθύνες ανήκουν στην κυβέρνηση και στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που παζαρεύει τα δικαιώματα όλων μας για χάρη της συνεργασίας με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη για να επιβληθούν τα μέτρα ΔΝΤ-ΕΕ. Η συνεργασία με τους φασίστες καλά κρατεί στην περιοχή στου Αγίου Παντελεήμονα καθώς κάτω από τα μάτια των Αστυνομικών κάθε είδους διαπράττονται δολοφονικές επιθέσεις.

Η κυβέρνηση μέσα στη κρίση έχει διαλέξει φίλους και συμμάχους στη ΝΔ και το ΛΑΟΣ, τα κόμματα των πλούσιων , αυτών που κερδίζουν δισεκατομμύρια την ώρα που κατακρεουργούνται τα εργατικά δικαιώματα. Καλούμε τα συνδικάτα, την Αριστερά, τους φοιτητικούς συλλόγους να καταδικάσουν τις φασιστικές και ρατσιστικές επιθέσεις.
πηγή tvxs

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Έξωωωωω!!!...


Δεν άντεξα...το είδα τουλάχιστον 10 φορές αυτό το βίντεο που ανέβασε η φίλη Τheodosia στο μπλογκ της και την ευχαριστώ πολύ που μας το θύμισε:
http://nefeloma.blogspot.com/2010/05/blog-post_08.html
και εδώ:
http://anthropinodynamiko.blogspot.com/2010/05/blog-post.html

...ήταν μια τηλεοπτική σειρά που παρακολουθούσα παιδάκι όντας στις πρώτες τάξεις του δημοτικού...θυμάμαι ότι τα αθώα τότε μάτια μου έβλεπαν δυο σοφούς ζητιάνους που ήταν "δικοί μου" άνθρωποι...παιδιά κι αυτοί έτοιμοι για παιχνίδι...

...ήρθε η ώρα ΤΩΡΑ να γίνω δικός τους...να είμαι ολιγαρκής...να βγω έξω από τ΄αυγό μου...ΕΞΩΩΩΩΩ!!!!!...

...Λουκά...Σόλων...τρελοί μου Φίλοι περιμένετέ με...έρχομαι μαζί σας...μονάχος...αλλά ποτέ μόνος...

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

ΑΝΥΠΑΚΟΗ...





ΥΓ...με 'δέσαν στα στενά και τους κανόνες και ξημερώνοντας μέρα κακή...τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες με πήραν και με 'βάλαν σε κλουβί... και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί!!!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Στο άλσος...για έναν περίπατο (Ενα χρόνο... ενεστώτα)


Μάιος...μήνας γλυκός, όλο χαμόγελο!Ένας μήνας που και αυτός όπως και οι άλλοι δε χολοσκάει καθόλου για τα προβλήματα των ανθρώπων τη φτώχια και τη δυστυχία τους τα ΔΝΤ και τα ρέστα...η Ζωή δεν περιμένει...τρέχει με ταχύτητα Φωτός ή έτσι νομίζω...ίσως και να είναι ακίνητη...ίσως και να χορεύει στις πλαγιές των βουνών και στις πεδιάδες...ίσως να χορεύει εδώ μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή ή να χορεύει μέσα μου...φυτρώνει ξαφνικά και ανέλπιστα...ανθίζει και μαραινεται για να φυτρώσει και πάλι...και εσύ δύστυχε Δημήτρη με ένα φτωχό μυαλό προσπαθείς μάταια να συλλάβεις αυτό το μεγαλείο...αλλά δεν είδες ότι αυτός που συλλαμβάνεται είσαι εσύ...
Όπως και να έχει το μπλογκάκι αυτό συμπληρώνει ένα χρόνο...δε ξέρω μέχρι που θα πάει και πόσο θα κρατήσει(και ούτε που με απασχολεί)... ξεκίνησε σαν ένα μπλογκ σκέψεων και σημειώσεων σαν ένα περίπατο στο άλσος της ψυχής μου ... κάποια στιγμή θα μαραθεί κι αυτό...
Θέλω να πω ένα ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ μέσα από την καρδιά μου σε όλους εσάς που "έτυχε" να ανταμώσουμε μέσα στο άλσος αλλά και σε όλη την μπλογκόσφαιρα...με αρκετούς είχα τη χαρά να γνωριστώ και από κοντά με άλλους όχι...αλήθεια σας λέω όμως ότι όλους σας νιώθω κομμάτι της ζωής μου...σε όλους σας έχω αναγνωρίσει κάτι από τον εαυτό μου...ώρες ώρες νιώθω αληθινά ότι είμαστε ΕΝΑ όλοι εμείς...και πώς γίνεται να μην είμαστε...
Θα πω ένα ξεχωριστώ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ σε αυτόν τον Άνθρωπο που λέγεται Νίκος Πιλάβιος ή Παραμυθάς αν έτσι προτιμάται και ήταν η αφορμή να βγώ για έναν περίπατο στην έτσι κι αλλιώς μαγική μπλογκόσφαιρα!
Ξαναδημοσιεύω λοιπόν την πρώτη μου ανάρτηση και την αφιερώνω στον Παραμυθά αλλά και σε όλους μας:

Για να τον μάθουν...(και να μάθει κι αυτός)

Κάποτε ο Ναστραδίν Χότζας πήρε το γάιδαρό του και πήγε στο παζάρι.Πλησίασε ενα μεσίτη και του λέει:
-Πούλα τον!
Ο γάιδαρος όμως δάγκωνε και κλωτσούσε όποιον πήγαινε να τον αγοράσει.Αγανακτισμένος ο μεσίτης αφού έτρεξε και βρήκε τον Χότζα, έβαλε τις φωνές:
-Πάρτον άνθρωπέ μου και άντε στο καλό.Ο γάιδαρός σου στο τέλος θα φάει κι εμένα!
Ο Χότζας χαμογέλασε ατάραχος.
-Ε!... λοιπόν μάθε πως δεν ήθελα να τον πουλήσω! Έτσι τον έφερα για να δει όλος ο κόσμος τι τραβάω απ΄αυτόν!!!
ΥΓ...είμαι ο γάιδαρος...είμαι ο μεσίτης...είμαι και ο Χότζας...
Σας φιλώ όλους, καλό μήνα!

Πέμπτη 29 Απριλίου 2010

Μαριναλέντα...


Η Μαριναλέντα της Ανδαλουσίας


«Η Μαριναλέντα, μια κοινότητα 2.645 κατοίκων στην Ανδαλουσία, δεν έχει ανεργία, δεν έχει αστυνομικούς και τα σπίτια της νοικιάζονται με 15 ευρώ τον μήνα.

Ο δήμαρχός της, ο κομμουνιστής Χουάν Μανουέλ Σάντσες Γκορντίγιο, επανεκλέγεται εδώ και 31 χρόνια.

Εδώ και πολλά χρόνια, την εβδομάδα που οι άλλες πόλεις στην Ισπανία γιορτάζουν το Πάσχα, στη Μαριναλέντα γιορτάζουν την ειρήνη. "Ο δήμαρχός τους είναι τρελός", λένε στο γειτονικό χωριό. "Ενώ εμείς οι άλλοι Ισπανοί κάνουμε θρησκευτικές λιτανείες, εκείνοι κάνουν επί 5 μέρες πάρτι". Πολλοί νέοι από τη Σεβίλλη, τη Γρανάδα, τη Μαδρίτη, πηγαίνουν για να γιορτάσουν με τους χωρικούς της Μαριναλέντας.

Οταν εξελέγη για πρώτη φορά, το 1979, ο Γκορντίγιο ήταν ο νεώτερος δήμαρχος στην Ισπανία. Το 1986, έπειτα από 12 χρόνια αγώνων και καταλήψεων κυρίως από τις γυναίκες του χωριού, η Μαριναλέντα κατάφερε να πάρει από ένα γαιοκτήμονα 12.000 στρέμματα γης και να δημιουργήσει έναν αγροτικό συνεταιρισμό από τον οποίο ζει σήμερα σχεδόν όλο το χωριό. "Η γη δεν ανήκει σε κανέναν, η γη δεν αγοράζεται, η γη ανήκει σε όλους!", λέει ο δήμαρχος.

Στον συνεταιρισμό El Humoso οι συνεταίροι εργάζονται 6½ ώρες την ημέρα, από τη Δευτέρα ώς το Σάββατο, δηλαδή 39 ώρες την εβδομάδα. Ολοι έχουν τον ίδιο μισθό, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουν. Οι συγκομιδές (ελαιόλαδο, αγκινάρες, πιπεριές, κ.λπ.) συσκευάζονται στο μικρό εργοστάσιο Humar Marinaleda, που βρίσκεται στη μέση του χωριού και στο οποίο εργάζονται, σε πολύ χαλαρή ατμόσφαιρα, περίπου 60 γυναίκες και 4-5 άνδρες. Τα προϊόντα πωλούνται κυρίως στην Ισπανία. Τα έσοδα του συνεταιρισμού δεν μοιράζονται, αλλά επενδύονται και πάλι στον συνεταιρισμό για να δημιουργηθούν δουλειές. Γι ' αυτό στο χωριό δεν υπάρχουν άνεργοι. Ομως ακόμη και σε εποχές που δεν υπάρχουν αρκετές γεωργικές δουλειές για όλους, οι μισθοί καταβάλλονται. Στη Μαριναλέντα, η στέγαση, η εργασία, ο πολιτισμός, η εκπαίδευση και η υγεία θεωρούνται δικαίωμα. Μια θέση στον παιδικό σταθμό με όλα τα γεύματα κοστίζει 12 ευρώ τον μήνα.

Από την άλλη, "εδώ δεν έχουμε χωροφύλακες, θα ήταν μια άχρηστη σπατάλη", λέει ο δήμαρχος. "Δεν έχουμε ούτε παπά - δόξα τω Θεώ!", προσθέτει γελώντας. Πάντως η ελευθερία της λατρείας είναι εγγυημένη και το Πάσχα έγινε μια μικρή θρησκευτική λιτανεία, η οποία πέρασε διακριτικά από τους δρόμους του χωριού, χωρίς θεατές και αποφεύγοντας την πλατεία όπου γινόταν η γιορτή.

"Εφαρμόζουμε μια συμμετοχική δημοκρατία, αποφασίζουμε για όλα, από τους φόρους ώς τις δημόσιες δαπάνες, σε μεγάλες συνελεύσεις. Πολλά κεφάλια δίνουν πολλές ιδέες", λέει ο Γκορντίγιο. "Ξέρουμε πως οι άνθρωποι μπορούμε να δουλεύουμε και για άλλες αξίες, όχι αποκλειστικά για το χρήμα"».

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Από τα «ΝΕΑ»

Κυριακή 25 Απριλίου 2010

Αη Στράτης -Φωτογραφικά ίχνη...



Την περίοδο 1929-1943, το μικρό νησάκι του Αϊ-Στράτη στο Βόρειο Αιγαίο αποτέλεσε τόπο εξορίας. Σε δύο κοιλάδες πάνω από τον οικισμό βρισκόταν μεταπολεμικά το στρατόπεδο, με φυλάκια ολόγυρα και σκοπιές της χωροφυλακής να το επιτηρούν νυχθημερόν. Σ’ εκείνο το στρατόπεδο “τρύπωνε” με κίνδυνο της ζωής του ο αυτοδίδακτος φωτογράφος Βασίλης Μανικάκης και απαθανάτιζε στιγμές της καθημερινότητας των εξορίστων.

“ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΤΙ, ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ”
Επί 40 και πλέον χρόνια ο Βασίλης Μανικάκης αποτύπωνε με τον φακό του τη ζωή και την εξέλιξη ενός τόπου και των ανθρώπων του. Από το 1935 περίπου, που ένας συγχωριανός του του έφερε μια μηχανή, την έκανε κομμάτι της ζωής του. Και όταν ήρθαν οι εξόριστοι, δεν σταμάτησε να απαθανατίζει την καθημερινότητά τους στις σκηνές από καραβόπανο και στα αυτοσχέδια πλινθόκτιστα καλύβια όπου έμεναν, την κακουχία τους από την πείνα και τις αρρώστιες. Δεν ήξερε ότι με όλα αυτά τα “κλικ” δημιουργούσε ένα μοναδικό αρχείο-ντοκουμέντο. Αυτός απλά αγαπούσε πάρα πολύ τη φωτογραφία. Ακόμη και όταν πήγε να υπηρετήσει στο Αλβανικό μέτωπο, δεν τον πείραξαν τόσο οι κακουχίες του πολέμου όσο το ότι δεν τον άφησαν να πάρει μαζί του τη μηχανή. “Ας μου δίνανε τη μηχανή μου! Πόσες εικόνες πήγαν χαμένες και εγώ προσπαθώ ώρες να σου τις μεταφέρω με λόγια, αλλά πώς να τις πω;” έλεγε πάντα με καημό στον γιο του Βύρωνα, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας πολύ ιδιαίτερες μνήμες.
Σήμερα έχει κληρονομιά από τον πατέρα του γύρω στα 10.000 αρνητικά και τα φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί. Χάρη στη διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τη γενική γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, φέρνει ένα μέρος απ’ αυτό το υλικό στη Θεσσαλονίκη σε μια έκθεση με τίτλο “Αϊ-Στράτης. Φωτογραφικά ίχνη (1940-1970)”. Αυτές οι εικόνες έχουν ταξιδέψει εντός και εκτός Ελλάδας. Η αρχή έγινε το 1995, όταν επισκέφθηκε τον Αϊ-Στράτη ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. “Σκεφτόμασταν τι να του δείξουμε για να γνωρίσει την ιστορία του νησιού, γιατί ο σεισμός του ’68 κατέστρεψε τα πάντα” θυμάται ο Βύρωνας Μανικάκης. “Έτσι άρχισα να τυπώνω φωτογραφίες του πατέρα μου και βάλαμε δύο σταντ με εικόνες για να καταλάβει την ιστορία του νησιού. Ο πρόεδρος ενθουσιάστηκε και ζήτησε να δει τον φωτογράφο. Τον φωνάξαμε, ήταν γέρος πια, και ο πρόεδρος κάθισε δίπλα του και τον ρωτούσε: ‘Άνθρωπέ μου, εσύ πώς τα κατάφερες εδώ; Πού έμαθες;’. ‘Πουθενά, μόνος μου’ του λέει. ‘Τα υλικά που τα έβρισκες;’. ‘Ε, από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, παράγγελνα με όσα λεφτά είχα και μου τα φέρνανε’. ‘Και πώς τα κατάφερες όλα αυτά;’. ‘Όταν αγαπάς κάτι, πάντα τα καταφέρνεις’ του απάντησε”.
Μολονότι το 1997 ο κ. Στεφανόπουλος και η τότε υπουργός Αιγαίου Ελισάβετ Παπαζώη διοργάνωσαν μια έκθεση με μερικές από τις φωτογραφίες, ο Βασίλης Μανικάκης ήταν ήδη καταβεβλημένος για να τις δει να εκτίθενται δημόσια. Σε προχωρημένη ηλικία -91 ετών- έφυγε από τη ζωή το 1998. Μία χρονιά αργότερα, το 1999, εκδόθηκε το λεύκωμα “Αϊ-Στράτης - Φωτογραφικά ίχνη”, στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου με υπεύθυνο τον καθηγητή Γιώργο Νικολακάκη, και το 2000 διοργανώθηκε για πρώτη φορά έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Στη συνέχεια η έκθεση ταξίδεψε στη Λήμνο, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη και το Σίδνεϊ της Αυστραλίας.

Η ΑΡΧΗ...
Όταν ο μπαρμπα-Βασίλης πρωτοπήρε τη μηχανή στα χέρια του, “άρχισε να καταγράφει, να μαθαίνει, να επιστρατεύει όλη την εμπειρία του. Η φύση τον είχε προικίσει να μπορεί να ‘διαβάσει’ το φως του Αιγαίου και να το χρησιμοποιήσει. Από εκεί αρχίζει πια να ερωτεύεται τη μηχανή και τραβά φωτογραφίες όχι γιατί πρέπει να ζήσει, γιατί δεν το έκανε ως επαγγελματίας, αλλά γιατί τον ευχαριστούσε, ήταν η αγάπη του. Και περισσότερο όχι για να βγάζει γεγονότα. Του άρεσε να καταγράφει κάθε στιγμή, ό,τι του έκανε εντύπωση, και αυτά τα είχε ως αρχείο, γιατί ήταν ανεπανάληπτες στιγμές για τον ίδιο. Έχουμε ένα πλούσιο αρχείο από φωτογραφίες, για τις οποίες ποτέ δεν πήρε λεφτά, απλά ήταν κομμάτια της ζωής του που ήθελε να τα κρατήσει”, λέει ο υιός Μανικάκης.
Αυτό που κάνει ακόμη πιο πολύτιμη τη δουλειά του είναι ότι “επειδή ο Αϊ-Στράτης ήταν τόπος εξορίας πιο πολλά χρόνια από κάθε άλλο νησί, του δόθηκε η ευκαιρία να καταγράψει στιγμές ανθρώπων που ήταν στην απομόνωση και δεν μπορούσε εύκολα να πλησιάσει εκεί. Με κινδύνους κατάφερε να ‘τραβάει’ εξορίστους μέσα στον οικισμό, γι’ αυτό και κρατούσε το μεγαλύτερο μέρος από τις φωτογραφίες κρυφό, ασφαλές. Δυστυχώς χιλιάδες αρνητικά που τα είχε ταξινομημένα μέσα σε ντενεκέδες και κρυμμένα μακριά από το σπίτι, σε ντουβάρια ή αλλού, διαβρώθηκαν από το χρόνο και την υγρασία και έγιναν μια μάζα. Βρήκα πολλές, ξεχωρίσαμε αρκετές φωτογραφίες που μπορούσαμε να σώσουμε και χαρακτηρίζουν τη ζωή και τις μνήμες από την περίοδο της εξορίας”.
Υπάρχει όμως και άλλη μία μοναδικότητα: “Σε μια έρευνα που έκανε ο καθηγητής Νικολακάκης, ανακάλυψε ότι πανευρωπαϊκά δεν έχει αναφερθεί ποτέ ένας άνθρωπος σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος να καταγράφει επί 40 περίπου χρόνια αδιαλείπτως τη ζωή ενός τόπου και των προσώπων του. Να φωτογραφίζει όλες τις στιγμές τους, γάμους, βαφτίσια, κηδείες, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις. Αυτό δεν έχει αναφερθεί ποτέ”.

ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Ο Βασίλης Μανικάκης ήξερε από ένστικτο πώς να “παγιδεύει” το κατάλληλο φως, ποια οπτική γωνία ήταν καλύτερη, πώς να αναδεικνύει την έκφραση των ανθρώπων. Ήξερε από ένστικτο ότι οι στιγμές ήταν μοναδικές. “Στην περίοδο του στρατοπέδου εξορίστων, ζούσε επικίνδυνα. Για παράδειγμα, όταν ήρθαν μαζικά οι άνθρωποι με τα αρματαγωγά στην παραλία, είχε καταιγίδα. Ένας κεραυνός έπεσε σε μια σκηνή και τέσσερις εξόριστοι σκοτώθηκαν. Ο πατέρας μου πέρασε από εκεί, είδε τη φασαρία και φωτογράφισε την τραγωδία και μετά κρυφά πάλι φωτογράφισε την κηδεία τους στο λόφο του Αγίου Μηνά, όπου τους αποχαιρέτησαν με πανό και τραγούδια. Εκεί κατάφερε να πάρει τέσσερις φωτογραφίες” θυμάται ο Βύρωνας Μανικάκης.
Βέβαια όλη αυτή η δράση είχε και το τίμημά της. “Ο φάκελός του στην Ασφάλεια μεγάλωνε ολοένα και φάνηκε τυχερός που τον προειδοποίησε ένας διοικητής και του είπε να φύγει γιατί θα τον κυνηγήσουν για να τον στείλουν εξορία. Έφυγε, πήγε στη Λήμνο για δύο χρόνια, το ’50-’51, δούλεψε σε διάφορες δουλειές, αλλά η μηχανή ήταν στον ώμο του - έφερε και από εκεί καμιά 300αριά φωτογραφίες”.
Ήταν προικισμένος άνθρωπος. Επινοούσε διάφορους δικούς του τρόπους για να φωτογραφήσει. “Για να μεγεθύνει τις φωτογραφίες άνοιγε τρύπα στα κεραμίδια, έβαζε ένα τζάμι, στερέωνε το φακό ανάποδα και παγίδευε το φως. Έφτιαχνε έτσι καρτ ποστάλ. Δεν ζούσε ωστόσο ποτέ απ’ αυτά. Η χαρά του ήταν να μπορεί να αγοράζει υλικά και να πάρει μια άλλη μηχανή. Πάντοτε μια καλή μηχανή ήταν όνειρο άπιαστο” σημειώνει ο κ. Μανικάκης, ο οποίος κατόρθωσε να διασώσει και τις μηχανές που αγόρασε κατά καιρούς ο πατέρας του, και έτσι διαθέτει “καμιά δεκαριά μηχανές, από απλά κουτάκια της Κόντακ και της Άγκφα μέχρι τις παλιές μηχανές με τον τρίποδα και τις γυάλινες πλάκες”.

ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ
Ο πατέρας μετέφερε τη σοφία του στον γιο. “Και εγώ ασχολούμαι. Φωτογραφίζω, τραβάω βίντεο εδώ και 20 χρόνια και καταγράφω τα πάντα. Δεν πήγα σχολή. Σχολή ήταν ο πατέρας μου. Θυμάμαι με έπαιρνε μικρό στο σκοτεινό θάλαμο και μου μάθαινε τα μυστικά και με πείραζε. Μου έλεγε, ‘σήμερα θα κάνουμε εμφάνιση του φιλμ’, μου έδινε τις οδηγίες και εγώ παραπονιόμουν ότι δεν έβλεπα καλά τι πρέπει να κάνω. Συνέχιζε αυτός και στο τέλος μου έλεγε: ‘αν δεν βλέπεις, δεν θα γίνεις φωτογράφος ποτέ”, και μετά γελώντας μου αποκάλυπτε ότι με πείραζε... ‘Έτσι πειράζουμε τους καινούργιους’ μου έλεγε!”.
Ο Βασίλης Μανικάκης δεν θα σταματούσε ποτέ να φωτογραφίζει. Αδυνάτισε το φως του, όμως, δεν μπορούσε πια να εστιάσει, “οπότε οι τελευταίες φωτογραφίες που τραβούσε ήταν για ταυτότητες. Δεν περιπλανιόταν όμως πλέον”. Και σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο αεικίνητο, που στη ζωή του έκανε χίλια δυο επαγγέλματα. “Αγρότης, μελισσοκόμος, κτηνοτρόφος, φούρναρης, κτίστης, έπαιζε λύρα, κατασκεύαζε λύρες και πάνω απ’ όλα η ζωή του ήταν η φωτογραφία” συμπληρώνει ο υιός Μανικάκης.
Ο Βύρωνας Μανικάκης έχει επιστρέψει στον Αϊ-Στράτη εδώ και επτά χρόνια. Βέβαια, “οι καιροί άλλαξαν άρδην. Ο σεισμός κατέστρεψε τον παραδοσιακό οικισμό, οι κουλτούρες αποτελειώσανε. Υπουργικό διάταγμα έχει ανακηρύξει τον οικισμό παραδοσιακό, αλλά οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την ομορφιά” λέει με παράπονο.
Κύριο μέλημά του πάντως είναι να μη χαθεί αυτό το αρχείο.

από την Ελσα Σπυριδοπούλου
στο http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=27899

ΥΓ1 Αναζητείστε το λεύκωμα με τίτλο "Φωτογραφικά ίχνη" του Αη Στράτη.Κοστίζει μόνο 40Ε
Είναι ένα αληθινό ταξίδι...
ΥΓ2 Αξίζει να ταξιδέψετε στον Αη Στράτη...με καράβι από το Λαύριο μέσα σε 8 ώρες βρίσκεσαι στο όμορφο και φιλόξενο νησί...
ΥΓ3 Η φωτογραφία δείχνει την τελευταία σκοπιά που απομένει όρθια για να μαρτυράει την ύπαρξη στρατοπέδου μιας άλλης εποχής.Στο βάθος διακρίνεται το λιμάνι και όλος ο οικισμός του νησιού των 300 μόνιμων κατοίκων.
ΥΓ4 Το χώμα και αυτού του νησιού είναι ποτισμένο με αίμα και ιδρώτα ανθρώπων που άντεχαν τα πάντα...εκτός από το άδικο...δε μιλάνε...

Σάββατο 10 Απριλίου 2010

"Σημειώσεις" αξιοσημείωτες...


Ήταν μια ζεστή μέρα και υπήρχαν άφθονες σκιές.Οι βράχοι άστραφταν με μια ατόφια λάμψη.Τα σκοτεινά έλατα έμοιαζαν σαν να μην κινούνται ποτέ, αντίθετα με τις λεύκες που ήταν έτοιμες ν΄αρχίσουν να τρέμουν με τον παραμικρό ψίθυρο.Φυσούσε ένα δυνατό αεράκι από τα δυτικά που σάρωνε την κοιλάδα.Οι βράχοι ήταν τόσο ζωντανοί που έμοιαζαν να τρέχουν πίσω από τα σύννεφα και τα σύννεφα στριφογύριζαν τους βράχους, παίρνοντας τα σχήματα και τις καμπύλες τους, κυλούσαν γύρω τους και ήταν δύσκολο να ξεχωρίσεις τους βράχους από τα σύννεφα.Μαζί με τα σύννεφα περπατούσαν και τα δέντρα.Όλη η κοιλάδα έμοιαζε να κινείται, ενώ τα μικρά στενά μονοπάτια που ανέβαιναν στα δάση και πέρα απ΄αυτά, έμοιαζαν να παρασύρονται και να ζωντανεύουν. Τ' αστραφτερά λιβάδια έκαναν παρέα με τα ντροπαλά λουλούδια.Αυτό το πρωί, όμως, στην κοιλάδα κυριαρχούσαν οι βράχοι, είχαν τόσα πολλά χρώματα που υπήρχε μόνο ένα χρώμα.Ετούτο το πρωινό οι βράχοι ήταν ευγενικοί κι είχαν πάρα πολλά σχήματα και μεγέθη, ήταν τόσο αδιάφοροι για τα πάντα, για τον αέρα, για τις βροχές, για τις εκρήξεις στα σπλάχνα τους και για τις ανάγκες των ανθρώπων. Υπήρχαν από πάντα εκεί και θα υπάρχουν πέρα από το χρόνο.
Ήταν ένα λαμπερό πρωινό κα υπήρχε ήλιος παντού κι όλα τα φύλλα σάλευαν. Ήταν ένα πρωινό καλό για βόλτα με τ' αυτοκίνητο, όχι μακρινή, αλλά αρκετή για να δεις την ομορφιά του τοπίου. Ήταν ένα πρωινό που το έκανε καινούριο ο θάνατος, όχι ο θάνατος που φέρνει η φθορά, η αρρώστια ή ένα ατύχημα, αλλά ο θάνατος που καταστρέφει για να μπορέσει να υπάρξει δημιουργία. Δεν υπάρχει δημιουργία αν ο θάνατος δε σαρώσει όλα όσα έχει κατασκευάσει το μυαλό για να αυτοπροστατέψει την εγωκεντρική ύπαρξη. Ο θάνατος πριν ήταν μια μορφή συνέχειας, ο θάνατος ήταν συνδεδεμένος με την συνέχεια.Με το θάνατο ερχόταν μια νέα ύπαρξη, μια νέα εμπειρία, μια καινούρια πνοή και μια καινούρια ζωή. Το παλιό εξαφανιζόταν και γεννιόταν το καινούριο και το καινούριο έδινε με τη σειρά του τη θέση του σ' ένα άλλο καινούριο. Ο θάνατος ήταν το μέσο για το πέρασμα στην καινούρια κατάσταση, στην καινούρια επινόηση, σ' ένα καινούριο τρόπο ζωής, σε καινούριες σκέψεις. Ήταν μια αλλαγή που φόβιζε, αλλά αυτή ακριβώς η αλλαγή έφερνε φρέσκιες ελπίδες. Τώρα, όμως, ο θάνατος δεν έφερε τίποτα καινούριο, καινούριους ορίζοντες ή καινούρια πνοή.Είναι θάνατος απόλυτος και τελειωτικός. Κι ύστερα δεν υπάρχει τίποτα, ούτε παρελθόν ούτε μέλλον. Τίποτα. Δεν υπάρχει δόσιμο ζωής σε τίποτα. Αλλά δεν υπάρχει απελπισία, δεν υπάρχει αναζήτηση, ψάξιμο για μεγάλα βάθη που δεν είναι εκεί. Είναι πλήρης θάνατος χωρίς χρόνο. Ο θάνατος είναι εκεί χωρίς το παλιό ή το καινούριο. Είναι θάνατος χωρίς χαμόγελο ή δάκρυ. Δεν είναι μάσκα που καλύπτει, που κρύβει κάποια πραγματικότητα. Η πραγματικότητα είναι ο ίδιος ο θάνατος και δεν υπάρχει ανάγκη για κάλλυμα. Ο θάνατος έσβησε τα πάντα και δεν άφησε τίποτα. Αυτό το τίποτα είναι ο χορός των φύλλων, είναι η φωνή εκείνου του παιδιού. Είναι το τίποτα και δεν πρέπει να υπάρχει τίποτα. Ό,τι συνεχίζεται είναι φθορά, μηχανικό, είναι η συνήθεια, η φιλοδοξία. Υπάρχει διαφθορά, αλλά όχι στο θάνατο. Ο θάνατος είναι το ολοκληρωτικό τίποτα. Πρέπει να είναι εκεί γιατί μέσα απ' αυτό υπάρχει η ζωή, υπάρχει η αγάπη. Γιατί μέσα σ'αυτό το τίποτα υπάρχει η δημιουργία. Χωρίς απόλυτο θάνατο δεν υπάρχει δημιουργία.
Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" μετ.Ν.Πιλάβιος εκδ.Καστανιώτη

Παρασκευή 2 Απριλίου 2010

εδώ Είναι...


Here it is

Ιδού το στέμμα σου
ιδού η σφραγίδα και τα δαχτυλίδια
Ιδού η αγάπη σου
για όλα τα πράγματα.

Αυτό είναι το κάρμα σου
το χαρτόνι με την αμμωνία
κι αυτή είναι η αγάπη σου
για όλα αυτά.

Ας ζήσει ο καθένας
κι ο καθένας ας πεθάνει.
Γεία σου αγάπη μου
Αντίο αγάπη μου.

Ιδού το κρασί σου
Και η μεθυσμένη σου πτώση
Κι εδώ είναι η αγάπη σου.
Η αγάπη σου για όλα τούτα.

Ιδού η αρρώστια σου.
Ιδού το κρεβάτι σου και μια λεκάνη
και να η αγάπη σου
Για την γυναίκα,τον άντρα.

Ας ζήσει ο καθένας
Κι ο καθένας ας πεθάνει.
Γεια σου αγάπη μου
Γεια χαρά σου αγάπη μου.

Και να η νύχτα
Η νύχτα έχει αρχίσει
Και να ο θανατός σου
στην καρδιά του γιού σου.

Να η αυγή
μέχρι να μας χωρίσει ο θάνατος
Να ο θάνατος σου,
στην καρδιά της κόρης σου.

Ας ζήσουν όλοι
κι ας πεθάνουν όλοι
Γεια σου αγάπη μου
Αντίο αγάπη μου.

Και να που βιάζεσαι
και να που έχεις φύγει ήδη
και να η αγάπη σου
που πάνω της χτίστηκαν όλα.

Ιδού ο σταυρός σου
τα καρφιά σου κι ο λόφος σου
και εδώ είναι η αγάπη σου
που λέει το που θα γίνει.

Ας ζήσει ο καθένας
κι ο καθένας ας πεθάνει.
Γεια σου αγάπη μου,
Γεια χαρά σου αγάπη μου.

Αντίο αγάπη μου...

Κυριακή 21 Μαρτίου 2010

Μια φυλακή...


O Τουρ Μαλάνγκ, γνωστός ως ο Μαύρος Δερβίσης, όταν άκουσε ότι θα φεύγαμε από την Καμπούλ την επόμενη μέρα για να πάμε στο Κανταχάρ, μας έκανε μια πρόταση."Θα χρειαστεί μια μικρή παράκαμψη".Τότε ο δερβίσης μας έδωσε το όνομα ενός χωριού."Λίγο πριν μπείτε στο χωριό, θα δείτε δεξιά σας ένα παλιό άσπρο κτίριο.Είναι φυλακή.Στην άλλη πλευρά του δρόμου, θα βρείτε έναν άνδρα να κάθεται κοιτάζοντας την φυλακή.Πηγαίνετε να του μιλήσετε.Είναι μαθητής μου".Μας εξήγησε στη συνέχεια ότι ο άνδρας υπήρξε μαθητής του για πολλάχρόνια, αλλά ήταν θύμα μιας ιδιοσυγκρασίας τόσο βίαιης που τον οδηγούσε σε ξεσπάσματα για τα οποία πάντοτε μετάνιωνε, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να τα ελέγξει.Μια μέρα διέπραξε ένα τρομερό έγκλημα- ίσως είχε σκοτώσει κάποιον, δε θυμάμαι πια- και συγκλονισμένος από την πράξη του έτρεξε στον δερβίση για να του εξομολογηθεί την ανακολουθία της συμφοράς του.Ο Τούρ Μαλάνγκ ήξερε ότι, αν ο άνδρας έμπαινε φυλακή, απλώς θα θέριευε η έμφυτη μανία του και θα χανόταν η ευκαιρία να γλιτώσει απ' το εσωτερικό του σκοτάδι,δουλεύοντας όμως τόσα χρόνια μαζί του είχε διαβλέψει μια κρυφή πλευρά στον χαρακτήρα του άνδρα και ήταν βέβαιος ότι, αν μπορούσε να ενισχυθεί αυτή η πλευρά, όλα τ' άλλα θα μεταμορφώνονταν."Έπρεπε να του βρω έναν τρόπο για να γίνει πιο δυνατός κι όχι να καταστραφεί",συνέχισε."Και ευτυχώς είχα έναν άλλο μαθητή, έναν γέρο δικαστή".
"Δεν υπάρχει αμφιβολία, ο νόμος λέει ότι ο νεαρός πρέπει να τιμωρηθεί, κι αυτό είναι δίκαιο",είπε στον δικαστή,"αλλά θέλω να τον δώσεις σ' εμένα να τον τιμωρήσω.Σου τ' ορκίζομαι, η δική μου τιμωρία θα είναι σκληρότερη απ' τη δική σου".
Καθώς ο δικαστής είχε απόλυτη εμπιστοσύνη στον δερβίση, συμφώνησε, βρίσκοντας τρόπο να παραλλάξει το γράμμα του νόμου και να ελευθερώσει τον κρατούμενο που είχε προφυλακίσει.Ο δερβίσης τότε απήγγειλε την καταδικαστική του απόφαση.Ο νεαρός εγκληματίας έπρεπε να πάει να βρει μια φυλακή και να μείνει εκεί με τη θέλησή του για όλο το διάστημα της όποιας μέγιστης ποινής θα του επέβαλλε το δικαστήριο, στραμμένος προς τον τοίχο της φυλακής που θα διάλεγε ο ίδιος, χωρίς ποτέ να λησμονεί το έγκλημά του.

Πρόθυμα κάναμε την παράκαμψη, και βρήκαμε το μέρος χωρίς να δυσκολευτούμε.Στα δεξιά του δρόμου ήταν οι τοίχοι της φυλακής, στ' αριστερά μερικές μεγάλες πέτρες ήταν μισοθαμμένες στο παχύ στρώμα λευκής σκόνης και δυο κοντάρια κρατούσαν ψηλά ένα σχισμένο κομμάτι ύφασμα, ισχνή λωρίδα προστασίας απ' τον ήλιο του καταμεσήμερου.Εκεί ένας άνδρας κουρελής καθόταν μπροστά σε μια φωτιά και κάτι ανακάτευε μέσα σ΄ένα μεγάλο μεταλλικό τσουκάλι.Βγήκα από το Λαντ Ρόβερ και τον πλησίασα, ψιθυρίζοντας το όνομα του Τουρ Μαλάνγκ.Καθώς σήκωνε τα μάτια του,το βλέμμα του που διαπέρασε τα βρόμικα,μπερδεμένα μαλλιά και γένια με συγκλόνισε με τη δύναμή του.Ήταν σαν να σκαλίζεις τις στάχτες μιας φωτιάς που σβήνεικαι, ξαφνικά, να ξεθάβεις ένα πυρακτωμένο κάρβουνο.Ήταν φανερό ότι η γαλήνια αλλά γεμάτη δύναμη μορφή που καθόταν εκεί, μπροστά απ' τη φυλακή, περνούσε μια δεινή δοκιμασία εσωτερικής μεταμόρφωσης.Αν ποτέ κατόρθωνε να δαμάσει το δαίμονά του, αυτό θα γινότανσαφώς μέσα από τη διαδικασία που ήταν τώρα υπό εξέλιξη.Προτείνοντας ευγενικά την κουτάλα του, με προσκάλεσε να μοιραστώ το φαγητό του,αλλά, όταν κοίταξα μέσα στο τσουκάλι, αυτό που είδα μου προκάλεσε ναυτία κι έχασα το θάρρος μου.Ντράπηκα, αλλά έβαλα το χέρι στην καρδιά κι αρνήθηκα κουνώντας περίλυπα το κεφάλι.
Τί είναι αυτός ο παράξενος, μυστικός αγώνας που μπορεί κανείς να δώσει ενάντια στην ίδια του την αδυναμία και να την μετατρέψει σε δύναμη;Η αποδοχή δίνει πάντα την εντύπωση δειλίας και παθητικότητας.Η υποταγή θυμίζει μάλλον το σκυμμένο κεφάλι του κατακτημένου σκλάβου.Αλλά το κεφάλι αυτού του κατάδικου δεν ήταν σκυμμένο, η δε αποδοχή του ήταν μια πράξη δύναμης γιατί ήταν εκούσια.Μπορούσε ανά πάσα στιγμή να σηκωθεί και να φύγει, να ξαναγυρίσει στην αδυναμία.Το να μένει αντιμέτωπος με τον εαυτό του, αντιμέτωπος με μια φυλακή που διαρκώς του έστελνε σαν αντανάκλαση την επίγνωση της τρομερής φυλακής που είχε μέσα του, πρέπει να ήταν γι' αυτόν εξίσου τρομερό τίμημα.Αυτή την τιμωρία δε θα μπορούσε να την επινοήσει μόνος του.Η εντολή έπρεπε να δοθεί από κάποιον δυνατότερο που τον σεβόταν, που τον εμπιστευόταν.Χρειαζόταν να καταλάβει τη σημασία της κατάστασής του, και μόνο τότε, χάρη σε μια πραγματική, δυναμική αποδοχή, θα γινόταν ικανός να βρει τις αναγκαίες δυνάμεις για να σταθεί πρόσωπο με πρόσωπο με τον εαυτό του.Το βλέμμα στα μάτια του κατάδικου και ο τρόπος που καθόταν απέναντι στη φυλακή αποτέλεσαν μια εικόνα που δεν έφυγε ποτέ απ' το μυαλό μου.

Θυμήθηκα ότι όταν συνάντησα τον Τουρ Μαλάνγκ ήθελα να του θέσω το αιώνιο ερώτημά μου :πώς μπορεί κανείς να ανταποκριθεί στη θολή υποψία ότι υπάρχει"κάτι άλλο" πέρα απ' τον καθημερινό κόσμο.Έτσι λοιπόν, προετομάζοντας τις ποιητικές μου εκφράσεις, έγειρα προς το μέρος του δερβίση."Στον Οίκο μου" είπα, προσπαθώντας να δώσω στη λέξη μια ιδιαίτερη συμβολική χροιά,"υπάρχουν πολλά δώματα, γεμάτα μ' έναν κυκεώνα από άχρηστα αντικείμενα".
Εκείνος έγνεψε καταφατικά, κι ένιωσα ότι καταλάβαινε τη μεταφορά μου.
"Πότε πότε", συνέχισα, " μου φαίνεται σαν ν' ακούω ήχους.Δεν ξέρω από πού έρχονται ούτε τί είναι..."
Έδειξε φανερό ενδιαφέρον και με διέκοψε."Τί είδους ήχους; Μήπως βγαίνουν απ΄τις σωληνώσεις; Φωνάξατε μάστορα;"
Έμεινα άναυδος, σίγουρος ότι με κορόιδευε αλλά καθώς συνέχιζε συνειδητοποίησα ότι ήταν ένας πρακτικός άνθρωπος συνηθισμένος να δίνει στους μαθητές του πρακτικές συμβουλές,και σύντομα οι φίλοι μου με γλίτωσαν ξαναδιατυπώνοντας το ερώτημα με όρους σαφείς και καθόλου ποιητικούς.Τα λόγια που δεχτήκαμε ως απάντηση έχουν ξεχαστεί από καιρό και στη θέση τους παραμένει η απάντηση στην αδέξια διατυπωμένη ερώτησή μου.
Κάποτε πολλά χρόνια αργότερα, στο Κιότο, έκανα σ' έναν δάσκαλο του Ζεν την ίδια ερώτηση που είχα κάνει στον Τουρ Μαλάνγκ, αν και κατάφερα να τη διατυπώσω καλύτερα:"Η επιθυμία μου να παλέψω με τον εαυτό μου είναι ασθενής.Πώς μπορεί κανείς να ενισχύσει τη θέληση;"
"Δεν μπορείς να κάνεις τίποτα", μου απάντησε."Κανένας δε μπορεί να "κάνει" κάτι,Αν προσπαθήσεις να εξαναγκάσεις τον εαυτό σου δε θα βγει τίποτα.Αλλά η θέληση μπορεί να ενισχυθεί μόνη της, εάν τη θέτεις επανειλημμένα μπροστά σε αληθινά εμπόδια".
Ρώτησα έναν αξιόλογο Αφρικανό Σούφι, τον Αμαντού Χαμπατέ Μπα, ένα βράδυ σε φιλική συγκέντρωση στο Παρίσι,τί σήμαινε γι' αυτόν πεπρωμένο.Ήταν αλήθεια, άραγε, ότι η ανατολίτικη άποψη περί αδήριτου πεπρωμένου είναι μοιρολατρική και σε οδηγεί να δέχεσαι τα πάντα με την ίδια παθητικότητα;
"Και βέβαια όχι", απάντησε με σιγουριά."Όταν βρίσκεσαι μπροστά σε μια κρίση, μια επώδυνη κατάσταση, μια πιθανή τραγωδία, πρέπει ν' αγωνιστείς μ' όλες σου τις δυνάμεις για να την αποτρέψεις.Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του πολεμιστής, και πρέπει να μάχεται ενάντια στο πεπρωμένο και ποτέ να μην καταθέτει τα όπλα.Αυτή είναι η ελευθερία του.Μόνο όταν συμβεί το αναπόδραστο, τότε αλλάζουν όλα.Τότε το παρελθόν δεν μπορεί να αλλάξει, ούτε με προσευχές ούτε με κατάρες ούτε με τύψεις, κι εκείνη τη στιγμή ο άνθρωπος πρέπει να δεχτεί απόλυτα το πεπρωμένο, χωρίς να κοιτάξει πίσω.Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να είναι ελεύθερος".
Peter Brook "Νήματα Χρόνου" εκδ. κοαν

Κυριακή 14 Μαρτίου 2010

έλα να παίξουμε...


λέξεις...σκέψεις...λέξεις...
κουράστηκες...κλείνεις τα μάτια για μια στιγμή και ξεφυσάς...
παίρνεις και πάλι μια βαθιά ανάσα...ακούς ξαφνικά μια μελωδία και δυο στίχους...
αυτό είναι...


αν είμασταν στίχοι και μουσικές μόνο...ποιό τραγούδι θα ήσουν Εσύ τον καιρό αυτό;
έλα να παίξουμε...

Δευτέρα 1 Μαρτίου 2010

Άνοιξη μπαίνει...

Στίχοι: Οδυσσέας Ιωάννου
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Άνοιξη μπαίνει μεσημέρι
και ένα ήλιος που σε ξέρει
παίζει στις πλάτες σου.
Βγάζεις καρέκλα στο μπαλκόνι,
ούτε ο Θεός δε σε γλιτώνει
απ' τις απάτες σου.

Πουλάς στον πάγκο τα όνειρά σου,
τα ορφανά ξανθά μωρά σου
να μη σου μείνουνε.
Τους λες «απόψε θα πεθάνω»
Και όλοι κάτι παραπάνω
στο τέλος δίνουνε.

Ένα τσιγάρο σε ρουφάει
και ως το τέλος θα σε πάει
Εδώ τρελαίνονται.
Ρίξε στη πόλη τη ματιά σου
Και πες μου πόσα είναι δικά σου
απ' όσα φαίνονται.

Ήθελες όλα να τ' αλλάξεις,
μα πριν προλάβεις να φωνάξεις
κάποιοι σου γνέφανε.
Τους πούλησες τον σαματά σου
Και τώρα μέτρα τα λεφτά σου
και τράβα πέθανε.

καλό μήνα σε όλους...

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

...μ' αρέσεις...

στίχοι-μουσική-ερμηνεία Γιώργος Ρους

Η μέρα κυλάει
Για να 'ρθει η επόμενη να φέρει σκέψεις, μυαλό, αέρα
Και πριν να πιάσεις το νόημα περνάει
Στην αγκάλια μου έλα
Είναι καλύτερη απ' τις πόλεις η δική μου η τρέλλα
Μα πρόσεξε μη μείνεις εκεί

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Και ψάχνεις για κάτι
Σε ένα φιλί, σε μια ματιά, σ' ένα χαμόγελο, σ' ένα άδειο κρεβάτι
Κι ας ξέρεις τίποτα δε θα 'ναι εκεί
Μα η αγάπη είναι εδώ
Χτυπάει την πόρτα μας και μείς σαν μια γροθιά τ' όνειρό της
Κι αυτή μας δείχνει το άσχημο προσωπό της

Το ξέρεις μ' αρέσεις, μα μη με πιστέψεις
Σ' αυτόν τον κόσμο που μόνος μου ζω δεν υπάρχουν κανόνες
Μα μόνο εξαιρέσεις

Άδειο το βλέμμα
Ο πόνος μέσα στο μυαλό, μέσα στο σώμα και στέμμα
Να μη το δείξεις, να μη μου το πεις
Μα πήγε αργά
Για να τραβήξουμε ξανά κι οι δυο σε αντίθετους δρόμους
Τι κι αν πονάω, τι κι αν πονάς

για τη Μαρία... το ξέρω της αρέσει...

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

Μέρες αδέσποτες...(εντελώς)

Στίχοι: Χρήστος Θηβαίος
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος
Πρώτη εκτέλεση: Χρήστος Θηβαίος

Σαν και σένα μ' ένα κόμπο στο λαιμό
σε ώρες άσχετες ξεσπάω το θυμό
σαν κι εσένα στις πλατείες της σιωπής
τον ίσκιο μου τραβάω

Σαν κι εσένα διαμελίζομαι στο φως
μες σ' αυτό το πλαστικό το καθεστώς
και τη νύχτα στα κομμάτια μου γυρνώ
και τα ξανακολλάω

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Σαν κι εσένα το πρωί στην αγορά
ψάχνω ένα φτηνό ζευγάρι φτερά
μου πουλούν κάτι κλεμμένα τελικά
κι όμως επιμένω

Παίρνω φόρα και ζυγίζω τον καιρό
το κορμί μου στο κενό να εμπιστευτώ
και ξεχνάω πως κι αυτό τον ουρανό
τον έχουν πουλημένο

Μέρες αδέσποτες σφυρίζουν στο μπαλκόνι μου
μέρες αδέσποτες σφηνώθηκαν στην πόλη μου
σημαδεύουνε το μέλλον πετυχαίνουν το παρόν
και με στρίμωξαν σ' ατέλειωτο κρυφτό

Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

... είμαστε ίσοι...

Ο Δερβίσης

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ' την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ΄όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές

Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά

Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού΄χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά

Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το΄χει φτιάξει
Στον κόσμο να΄ρθει μια βραδυά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
- Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά
σιγά...

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

"et preterea censeo Carthago delenda est"

Στίχοι: Κώστας Τριπολίτης
Μουσική: Δήμος Μούτσης
Πρώτη εκτέλεση: Δήμος Μούτσης

Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Mεταξύ μας όπως βλέπεις τα περιθώρια στενεύουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Τις καμμένες πόλεις, τα νεκρά παιδιά θυμάμαι και το αίμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

και η δικιά μου η ζωή, δίχως νόημα δίχως φωνή και μ' άδειο βλέμμα
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Με τρομάζεις σαν των γηπέδων τις φωνές και τις σημαίες
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

φοβισμένος σε κοιτάζω διπλωμένες κρατώντας τις κεραίες
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Ξεκινάς να με βρεις κι όλο πέφτεις θαρρείς σ'ένα τοίχο
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

και ερωτεύεσαι εκεί δίχως χρώμα, δίχως οσμή και δίχως μύθο
Αχ Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου

Πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα και οι μισθοφόροι που σε κυβερνούν
πέφτει σύρμα, πέφτει σύρμα, οι ίδιοι αύριο θα σε δικάζουν
και "Χαίρε, Καίσαρα μελλοθάνατε" θα σου πουν
αυτά που λες, "et preterea censeo Carthago delenda est"

Αλλά εγώ Θα σου πάρω βιολιά και ένα ντέφι γλυκό να σου παίζουν
Ερηνούλα μου, Ερηνούλα μου...

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

ΕΤΕΗ ΔΕ ΟΥΔΕΝ ΙΔΜΕΝ...

Εν βυθώ η αλήθεια

Στίχοι: Μαρία Κ. Παπαδοπούλου
Μουσική: Μαρία Κ. Παπαδοπούλου
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Παπαδοπούλου

Κύμα στο νερό
η ζωή που φέρνει στη ζωή η αγάπη.
Κύμα στο νερό
νερό από θαύμα στη μήτρα της μάνας.
*Ετεή δε ουδέν ίδμεν
Εν βυθώ η αλήθεια.

*Στην πραγματικότητα δε γνωρίζουμε τίποτα,
η αλήθεια είναι στο βυθό
(Δημόκριτος)

Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010

το πεπρωμένο

Στίχοι: Βασίλης Δημητρίου
Μουσική: Βασίλης Δημητρίου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Νταλάρας

Στο πεπρωμένο σου να δίνεις σημασία
και να προσέχεις πως βαδίζεις στη ζωή
όταν κοιμάσαι άλλος γράφει ιστορία
και κάποιος παίζει τη δική σου την ψυχή

Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο
και κανένας δεν μπορεί να τ' αποφύγει
δεν υπάρχει θεωρία ούτε τρένα ούτε πλοία
κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί
από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές

Για την αγάπη όσα κι αν δίνεις είναι λίγα
και να το ξέρεις πως δεν έχει ανταμοιβή
δώστα και φύγε και μη χάνεις ευκαιρία
στο περιθώριο μη βάζεις την ψυχή

Όλοι έχουμε γραμμένο που το λένε πεπρωμένο
και κανένας δεν μπορεί να τ' αποφύγει
δεν υπάρχει θεωρία ούτε τρένα ούτε πλοία
κι ο καθένας το παλεύει όπως ξέρει και μπορεί
από παιδί στον ύπνο μου έβλεπα φωτιές

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

Αλληλούια

Στίχοι: Σταμάτης Κραουνάκης
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη

Ο μικρός Ιεζεκιήλ ήταν γόνος Ισραήλ
και τα βράδια τριγυρνούσε και τ' αστέρια μελετούσε
Είχε όνειρα και στιλ.
Είχε μάνα τη Ραχήλ και μπαμπά το Ραφαήλ
και στη Μεσοποταμία ένα μπάρμπα Καζαμία
που 'τρωγε όλο το σταφίλ.
Το τσιφτετέλι χόρευε δεν ήταν και προφήτης
μετά Χριστόν εξέλιπεν των προφητών το είδος
και ούτε που σκεφτόταν ν' αγιάσει,
το καημένο διότι είχε έξεις που δεν του το επέτρεπαν
δεκατριώ τον πάντρεψαν με μια γειτονοπούλα
μ' αυτός από μικρός το νου του στα θεάματα
και μια νύχτα στα χαμένα έφυγε κρυφά στα ξένα
κι έκανε την προσευχή του στο Θεό και στον κριτή του.

Ια - Ια - ό Χριστούλη μου Ραβί πάρε τα αργύρια δώσ' μου τα μαρτύρια
Ια - Ια - ό ό,τι και να μου συμβεί εγώ θα ψέλνω Σάββατα μεσ' στη συναγωγή.
Αλληλούια Αλληλούια ψωμί και χρήμα και θα γίνω εγώ
Αλληλούια - μεγάλη φίρμα μ' ένα τσιφτετέ
Αλληλούια θα σας τραγουδώ για την αγάπη
Αμάν Αμάν φως του κόσμου
Αμάν Αμάν φως του κόσμου Αμάν.

Πούλαγε όνειρα και στιλ καμπαρέ Ιεζεκιήλ
στο παλιό το Βερολίνο πράκτορες απ' το Κρεμλίνο
και τεκνά με σεξ απίλ.
Και πάνω που 'κανε σουξέ μια μέρα που 'φεξε
με Ταγκό και Γιόχαν Στράους βγήκε ο Χίτλερ κι είπε "ράους"
"δεν γουστάρω Ισραήλ".
Το τσιφτετέλι χόρευε δεν ήταν για σαπούνι
γιατί μετά Χριστόν υπήρχαν κρεματόρια.
Του βρήκαν διαβατήριο δυο κολλητοί σπιούνοι
όσοι μπορούσαν σώθηκαν υπάρχουνε και όρια
και μ' ένα σαπιοκάραβο καλώς τον στην Αστόρια.

Αλληλούια ψωμί και χρήμα και θα γίνω εγώ ...
Αλληλούια - Αλληλούια

Άλλαξ' όνομα και στιλ δίπλα στο Σεσίλ Ντε Μίλ
το μεγάλο σκηνοθέτη και αμέτι – μουχαμέτι
του αλλάξαν το προφίλ
έγινε δημοφιλής είχε δέκα γραμματείς
γραμματείς και φαρισαίους μικρομεγαλομεσαίους
γλύφτες από γενετής.
Το τσιφτετέλι χόρευε μεγάλε και μεγάλε
αλλά μετά Χριστόν εξέλιπεν το είδος
και ούτε που σκεφτότανε ν' αγιάσει στο φινάλε
γιατ' είχε από μικρός το νου του στα θεάματα
ποιον άλλο εαυτό να βρει να ξεφρικάρει κατάπιε ένα συρτάρι
αναφρανίλ οράματα κι έκανε την προσευχή του στο Θεό και στον κριτή του.

Ια - Ια - ό ό,τι και να μου συμβεί εγώ θα ψέλνω Σάββατα μεσ' στη συναγωγή.
Αλληλούια Αλληλούια - Ψυχή και ύλη του Παράδεισου
Αλληλούια - χτυπάω την πύλη, μ' ένα τσιφτετέ
Αλληλούια! κορμιά και πάθη
Αλληλούια - θα σας τραγουδώ για την αγάπη
Αμάν, Αμάν φως του κόσμου
Αμάν, Αμάν φως του κόσμου, Αμάν, Αμάν

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

ιος


Μικρόβιο-φονιάς, για τους ανθρώπους όλεθρος...
κλεισμένο σε παγόβουνα,
αιχμάλωτο αιώνες...
μα έτσι το 'φερε ο καιρός κι οι φυλακές να λιώσουν...
κι ελεύθερο να τριγυρνά να ψάχνει για κεφάλια...
σ' όσους ακούν με προσοχή αναίμακτα εισβάλλει, μέσα απ' αυτί ορθάνοιχτο...πορεία στο λαβύρινθο ευθύς να ξεκινήσει...
στο διάβα του λέξεις-σκέψεις, συνειρμούς πνίγει και κατατρώει...και όταν δε μείνει ούτε αχ...ο πόνος να μιλήσει...
το μάτι είναι η έξοδος...φεύγει να βρει και άλλους ... με λέξεις να χορτάσει...
μα δεν ανησυχώ, διόλου δε μας φοβάμαι...σε θάνατο από λοιμό το 'χουν καταδικάσει....
αιώνες τώρα οι άνθρωποι... τ΄αυτιά έχουν σφραγίσει...

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010

εμένα με το είπανε...


...πως την καλύτερη ζωή την κάνουν οι μπεκρήδες...πάπια χήνα μου να΄χεις το κρίμα μου...


(με αφορμή το υπέροχο βιβλίο που διάβασα πρόσφατα "τα τραγούδια του πατέρα" εκδ.Αιγέας
αφιερωμένο σε όλους τους φίλους...)

Τρίτη 9 Φεβρουαρίου 2010

...knocking...


...κρούση...


...υπόκρουση...


...απόκρουση...


...σύγκρουση...


...παράκρουση;...


...ανάκρουση!...


Δευτέρα 8 Φεβρουαρίου 2010

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010

Παραμύθι


Ο βασιλιάς πρόσταξε:
-Σε καταδικάζω να πεθάνεις, αλλά να πεθάνεις ως Ξίος και όχι ως Εσύ!

Ο Ξίος, οδηγήθηκε σε μια χώρα εντελώς διαφορετική.Το όνομά του αλλαγμένο, τα χαρακτηριστικά του παραμορφωμένα αριστοτεχνικά.

Κι οι ντόπιοι να του φτιάχνουνε το παρελθόν, μια οικογένεια, χαρίσματα ολωσδιόλου διαφορετικά από τα δικά του. Έτσι κι αναθυμόταν κάτι από την περασμένη του ζωή, τον αντικρούανε, τον έλεγαν τρελό, κτλ...Του είχαν ετοιμάσει μια οικογένεια, γυναίκα και παιδιά,που λογιάζονταν δικά του.

Εν τέλει, όλα του 'λεγαν πως ήταν αυτός που δεν ήταν.

(Paul Valery,Histoires Brisees(1950) στο βιβλίο των Χ.Λ.Μπόρχες και Α.Μ.Κασάρες "Σύντομες και παράξενες ιστορίες")

Αρχειοθήκη ιστολογίου