Κυριακή 27 Σεπτεμβρίου 2009

ΗΤΤΑ

Ήττα, Ήττα μου,μοναξιά μου κι ερημιά μου.
Είσαι για με ακριβότερη κι από θριάμβους χίλιους,
Και στην καρδιά μου γλυκύτερη, απ' του κόσμου όλη τη δόξα.

Ήττα, Ήττα μου, αυτογνωσία κι αψηφισιά μου,
Ξέρω, μ' αφορμή δική σου, πως είμαι νέος ακόμα και γοργοπόδαρος

Κι απαγίδευτος- σε μαραμένες δάφνες,
Και μέσα σου βρήκα μοναξιάς απάγκειο.
Και τη χαρά κεινού: π' αποφεύγεται και που καταφρονιέται.

Ήττα, Ήττα μου, αστραπόβολο σπαθί κι ασπίδα μου,
Στα μάτια τα δικά σου διάβασα
Πως ενθρονισμένος θα πει σκλαβωμένος,
Και καταληπτός, ισοπεδωμένος,
Και αδραγμένος, δε σημαίνει άλλο παρά ολοκληρωμένος
Όταν πια σαν ώριμο φρούτο, πέφτεις ανάλωμα.

Ήττα,Ήττα μου, τολμηρέ μου σύντροφε,
Θ' ακούσεις και τα τραγούδια μου και τις σιωπές μου,
Εσύ κι άλλος κανένας, θα μου μιλάς για φτερουγίσματα,
Και για θαλασσινές βιασύνες,
Και για βουνά που λαμπαδιάζουν μες στη νύχτα,
Και μόνο εσύ θα σκαρφαλώσεις, την απότομη και βραχόσπαρτη ψυχή μου.

Ήττα, Ήττα μου, αθάνατο θάρρος μου,
Συ κι εγώ θα γελάμε μαζί, με την καταιγίδα,
Και θα σκάβουμε τάφους για κείνα όλα που πεθαίνουν μέσα μας,
Και θα στεκόμαστε αποφασιστικά στον ήλιο,
Και θα είμαστε επικίνδυνοι.

...στο μπλογκούλΗ με "Ήττα", από τον "Τρελό" του Χ. Γκιμπράν εκδ. μπουκουμάνης


Σάββατο 19 Σεπτεμβρίου 2009

O Tυμβωρύχος

...δεν ξέρω ακριβώς ...αλλά κοιτάω γενικώς έτσι μου μοιάζει η πόλη!...

...κι εγώ...ένας τυμβωρύχος;

Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου 2009

Καταστρέφοντας το μοντέλο της εγωκεντρικής δραστηριότητας

Κ: Συζητούσαμε προχθές για το τέλος του χρόνου. Τόσο οι επιστήμονες μέσα από την έρευνα της ύλης όσο και οι αποκαλούμενοι "θρησκευόμενοι", προσπάθησαν ν' ανακαλύψουν - όχι μόνο λεκτικά - αν μπορεί να σταματήσει ο χρόνος. Το ερευνήσαμε κάμποσο αυτό και είπαμε ότι είναι δυνατόν, αλλά μόνο για κείνο το ανθρώπινο πλάσμα που θα ήθελε ν'ακούσει και ν' ανακαλύψει μέσα από την έμπνευση το τέλος του χρόνου. Γιατί η έμπνευση δεν είναι μνήμη. Η μνήμη είναι χρόνος, η μνήμη είναι εμπειρία, αποθηκευμένη γνώση μεσα στον εγκέφαλο κτλ. Όσο καιρό βρίσκεται αυτή σε λειτουργία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έχουμε έμπνευση για οτιδήποτε. Ολική έμπνευση όχι μερική. Οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι μουσικοί, όλοι αυτοί έχουν μερική μόνο έμπνευση και γι αυτό εξακολουθούν να παραμένουν δεμένοι στο χρόνο.
Είναι δυνατόν να έχουμε ολική έμπνευση, πράγμα που σημαίνει το τέλος του "εγώ";΄Επειδή το "εγώ" είναι συναρμολογημένο από τη σκέψη κι η σκέψη είναι χρόνος το "εγώ" είναι χρόνος. Μπορεί το "εγώ" - ο εαυτός μου, οι αντιστάσεις μου, οι πληγές μου, όλ' αυτά - μπορεί αυτό το "εγώ" να τελειώσει; Μόνο όταν αυτό τελειώνει υπάρχει ολική έμπνευση. Αυτό είναι εκείνο που βρήκαμε την προηγούμενη φορά. Κι εμβαθύναμε στο ερώτημα, αν είναι δυνατόν για ένα ανθρώπινο πλάσμα να τελειώσει ολοκληρωτικά με το σύνολο της δομής του "εγώ"; Είπαμε ναι και συνεχίσαμε γύρω απ' αυτό. Πολύ λίγοι άνθρωποι θα δέχονταν ν' ακούσουν κάτι τέτοιο αφού είναι ίσως αρκετά τρομακτικό, επειδή δημιουργείται το ερώτημα:" Αν το εγώ τελειώσει τι απομένει; Μόνο κενό; Σ' αυτό δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον". Αν όμως κανείς ερευνά χωρίς κανένα φόβο τιμωρίας ή προσδοκία ανταμοιβής για ό,τι κάνει, τότε υπάρχει κάτι. Είπαμε ότι αυτό το κάτι είναι ένα ολοκληρωτικό κενό που είναι ενέργεια και σιωπή. Αυτό, βέβαια, ακούγεται όμορφα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα για ένα σοβαρό άνθρωπο που θέλει να πάει πέρα από τον εαυτό του, πέρα απ' όλα αυτά. Και προχωρήσαμε πιο πολύ ρωτώντας αν υπάρχει κάτι πέρα απ' όλ' αυτά; Και είπαμε ότι υπάρχει.
Μπομ: Η "πηγή".
Κ: Ναι, η "πηγή". Και το τελευταίο που είπαμε ήταν: Θα ήταν διατεθιμένοι οι άνθρωποι ν' ακούσουν όλα όσα συζητάμε; Μήπως η αρχή μιας τέτοιας έρευνας βρίσκεται στο ν' ακούς; Και σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι σταματήσαμε , αν θυμάμαι καλά. Τα είχα ξεχάσει και γι' αυτό άρχισα μ' εκείνη την ερώτηση. Ας την αφήσουμε προς το παρόν. Λοιπόν: Θα παρατούσα, εγώ, ένα ανθρώπινο πλάσμα, την εγωκεντρική μου συμπεριφορά ολοκληρωτικά;Τι θα μ' έκανε να φύγω μακριά απ' αυτή; Τι θα έκανε ένα ανθρώπινο πλάσμα να φύγει μακριά απ' αυτό τον καταστροφικό, εγωκεντρικό τρόπο δράσης; Αν φύγει εξαιτίας κάποιας ανταμοιβής ή κάποιας τιμωρίας, τότε και πάλι είναι αποτέλεσμα σκέψης, κινήτρου. Ας το απορρίψουμε, λοιπόν, αυτό. Οπότε τι θα έκανε τ' ανθρώπινα πλάσματα ν' απαρνηθούν - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη - την εγωκεντρική συμπεριφορά χωρίς την αίσθηση της ανταμοιβής; Να την απαρνηθούν ολοκληρωτικά δίχως κίνητρο; Βλέπετε, ο άνθρωπος έχει προσπαθήσει τα πάντα για να το πετύχει: νηστεία, αυτοβασανισμό με διάφορους τρόπους, απάρνηση του εαυτού του μέσω κάποιας πίστης ή απόρριψη του εαυτού του με την ταύτισή του με κάτι μεγαλύτερο. Όλοι οι "θρησκευόμενοι" άνθρωποι έχουν προσπαθήσει, αλλά το "εγώ" είναι πάντα εκεί.

Κρισναμούρτι,"Το τέλος του χρόνου" συζητήσεις με τον Δρ Ντ. Μπομ, εκδ. καστανιώτη

Σάββατο 12 Σεπτεμβρίου 2009

Αξέχαστη Εκδρομή

...αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι...κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι!

μπορεί να γίνει η ζωή μας αληθινή, αξέχαστη εκδρομή;



Τετάρτη 9 Σεπτεμβρίου 2009

Na maste mazi

ένας τυφλός ζητιάνος

Καθόταν στην άκρη του πεζοδρομίου, σε έναν πολυσύχναστο δρόμο του Παγκρατίου.Φορούσε ένα μακρύ γκρίζο παλτό.Ένα τσαλακωμένο καφέ καπέλο σκέπαζε το κεφάλι του και ένα ζευγάρι μεγάλα μαύρα γιαλιά κάλυπταν σχεδόν το μισό του πρόσωπο.Τα ασημένια του γένια τον έκαναν στα μάτια μου να μοιάζει με τον παπού μου. Στα χέρια του κρατούσε μια παλιά κιθάρα που την γρατσουνούσε απαλά κάνοντας τις χορδές της να μουρμουρίζουν. Εμπρός του είχε ένα ασημί τσίγκινο κυπελάκι που είχε μέσα λίγα κέρματα.
Ο παπούς μου με κρατούσε σφικτά από το χέρι και έτσι περάσαμε από μπροστά του.Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα επάνω στον "περίεργο" αυτόν άνθρωπο.Τον είχαμε προσπεράσει ένα -δυο μέτρα κι εγώ ακόμη τον κοιτούσα.Ο παπούς μου σταμάτησε ξαφνικά το βήμα του, έβαλε το χέρι στην τσέπη και μου έδωσε ένα κέρμα να το ρίξω μέσα στο κυπελάκι του παράξενου ανθρώπου με την κιθάρα.
Στάθηκα εμπρός στον άνθρωπο αυτό και τώρα κοίταζε ο ένας τον άλλο.Άφησα δειλά το κέρμα στο κυπελάκι του σχεδόν αθόρυβα και εκείνος μου χαμογέλασε.
Γύρισα με τον παπού μου σπίτι.Πέρασαν οι ημέρες, οι μήνες, τα χρόνια και η εικόνα αυτού του ανθρώπου στόλιζε το σαλόνι της μνήμης.Σε χαρές και γλέντια, το γλυκόπικρό του χαμόγελο, μου έκανε παρέα και δε με άφηνε να γιορτάσω χωρίς μελαγχολία...
Η σκόνη του χρόνου που σκεπάζει τα παντα κουκούλωσε και τη μορφή του .
Πέρασαν 35 χρόνια από τότε και χωρίς να γνωρίζω τι άνεμος φύσηξε μέσα μου, συνάντησα ξανά τον άνθρωπο που είχα ξεχάσει.Όμως αυτή τη φορά εκτός από το χαμόγελο άκουσα και τη φωνή του:
<<Άνοιξε τα μάτια σου μικρέ μου...να ξαναδείς!>>

Τρίτη 1 Σεπτεμβρίου 2009

η δουλειά κάνει τους άνδρες...

Φίλε Παναγιώτη δε σε ξεχνάω και το ξέρεις...χόρεψε εκεί που είσαι το αγαπημένο σου τραγούδι.

Αρχειοθήκη ιστολογίου