Δευτέρα 31 Αυγούστου 2009

...κάθε που πίνω απ' την πηγή σου...

...oh no, i 've said too much...i set it up!

23 Σεπτεμβρίου 1961

Έκανε ζέστη κι ήταν μάλλον αποπνικτικά ακόμα και στους κήπους. Είναι ασυνήθιστο να κάνει τέτοια ζέστη για τόσο μεγάλο διάστημα. Μια καλή βροχή κι ένας πιο δροσερός καιρός θα ήταν κάτι πολύ ευχάριστο. Στους κήπους πότιζαν το γρασίδι και σε πείσμα της ζέστης και της έλλειψης βροχής το γρασίδι ήταν λαμπερό και ακτινοβολούσε, ενώ τα λουλούδια ήταν εκθαμβωτικά. Μερικά δέντρα ήταν ανθισμένα εκτός εποχής, γιατί πολύ γρήγορα ο χειμώνας θα είναι εδώ. Υπήρχαν παντού περιστέρια που ντροπαλά απόφευγαν τα παιδιά. Μερικά από τα παιδιά τα κυνηγούσαν γι' αστείο και τα περιστέρια το ήξεραν. Ο ήλιος ήταν κόκκινος πάνω σ' ένα μουντό, βαρύ ουρανό. Δεν υπήρχαν χρώματα, εκτός από κείνα των λουλουδιών και του γρασιδιού. Το ποτάμι ήταν θαμπό και άτονο.
Ο διαλογισμός αυτήν την ώρα ήταν ελευθερία και ήταν σαν να μπαίνεις σ' έναν άγνωστο κόσμο ομορφιάς και ησυχίας. Ήταν ένας κόσμος χωρίς εικόνες, σύμβολα ή λέξεις, χωρίς κύματα μνήμης. Η αγάπη ήταν ο θάνατος του κάθε λεπτού και κάθε θάνατος ήταν ανανέωση της αγάπης. Δεν ήταν προσκόλληση, δεν είχε ρίζες. Άνθιζε χωρίς λόγο και ήταν μια φλόγα που κατάκαιγε τα σύνορα, τους προσεκτικά χτισμένους φράκτες της συνείδησης. Ήταν ομορφιά πέρα από σκέψεις και συναισθήματα. Δεν ήταν βαλμένη στον καμβά, σε στίχο ή σε μάρμαρο. Ο διαλογισμός ήταν χαρά και μαζί του ήρθε μια ευλογία.
Είναι πολύ παράξενο πόσο διψάει ο καθένας μας για δύναμη, δύναμη του πλούτου, της θέσης, της ικανότητας, των γνώσεων. Στην απόκτηση δύναμης υπάρχει σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Την ψάχνουν το ίδιο ο ερημίτης και ο πολιτικός, η νοικοκυρά κι ο επιστήμονας. Μπορούν να σκοτώσουν, να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον για να την αποκτήσουν. Οι ασκητές αποκτούν αυτή τη δύναμη, περνώντας μέσα από την αυταπάρνηση, τον αυτοέλεγχο, την καταπίεση. Ο πολιτικός αποκομίζει αυτή την δύναμη με τα λόγια, την ικανότητα, την εξυπνάδα. Η κυριαρχία της γυναίκας πάνω στον άντρα της κι εκείνου πάνω σ' αυτή, δίνουν επίσης την αίσθηση αυτής της δύναμης. Ο παπάς που έχει αναλάβει, που έχει πάρει πάνω του την ευθύνη του θεού του, αυτή τη δύναμη γνωρίζει κι εκείνος. Όλοι ζητάνε αυτή τη δύναμη ή θέλουν να έχουν σχέσεις με την πνευματική ή την κοσμική δύναμη. Η δύναμη θρέφει την εξουσία και μαζί της έρχεται η σύγκρουση, η σύγχυση και η θλίψη. Η εξουσία διαφθείρει εκείνον που την έχει κι εκείνους που είναι κοντά της ή την ψάχνουν. Στη δύναμη του παπά και της νοικοκυράς, του ηγέτη και του ικανού οργανωτή, του άγιου και του βουλευτή, υπάρχει το κακό. Κι όση περισσότερη είναι η δύναμη τόσο μεγαλύτερο είναι το κακό. Είναι μια αρρώστια που αρπάζει κάθε άνθρωπος, τη θρέφει μέσα του και τη λατρεύει. Μαζί της, όμως, έρχεται πάντα και ατέλειωτη σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Αλλά κανείς δεν πρόκειται να την αρνηθεί, να τη βάλει κατά μέρος.
Μαζί της πάει παρέα η φιλοδοξία, η επιτυχία και μια ασπλαχνιά που έχει γίνει αξιοσέβαστη και εντελώς αποδεχτή. Κάθε κοινωνία, ναός και εκκλησία δίνουν τις ευλογίες τους στη δύναμη κι έτσι η αγάπη διαστρεβλώνεται και καταστρέφεται. Λατρεύεται ο φθόνος ενώ ο ανταγωνισμός θεωρείται ηθικός. Μαζί με όλα αυτά τώρα έρχεται ο φόβος, ο πόλεμος και η θλίψη κι ωστόσο κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να την παραμερίσει. Το να αρνηθείς τη δύναμη, σε κάθε της μορφή είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι διαύγεια, σβήνει τη σύγκρουση και τη θλίψη. Η φθοροποιός ενέργεια της δύναμης, με τις ατελείωτες πανουργίες της, κουβαλάει πάντα μαζί της αναπόφευκτη βλάβη και αθλιότητα, δεν έχει τέλος. Όσο κι αν βελτιωθεί και περιφραχτεί από το νόμο και τους κανόνες της ηθικής, θα βρει τρόπο να ξεφύγει στα σκοτεινά και από μόνη της. Γιατί βρίσκεται εκεί, κρυμμένη στις σκοτεινές γωνιές των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Αυτές είναι που πρέπει να ερευνηθούν και να κατανοηθούν για να υπάρξει τέλος στη σύγκρουση, στη σύγχυση και στον πόνο. Ο καθένας πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μέσω κάποιου συστήματος ανταμοιβών και τιμωριών. Ο καθένας μόνος του πρέπει να έχει επίγνωση της δομής της ίδιας του ψυχοσύνθεσης, να δει εκείνο που είναι, που σημαίνει το τέλος αυτού που υπάρχει.
Με το ολοκληρωτικό τελείωμα αυτής της δύναμης και της σύγχυσης, της σύγκρουσης και της θλίψης της, ο καθένας αντικρίζει αυτό που πράγματι είναι: ένας μπόγος με αναμνήσεις και μια μοναξιά που όλο και βαθαίνει. Η επιθυμία για δύναμη και επιτυχία είναι φυγή απ' αυτή ακριβώς τη μοναξιά και τις στάχτες, που είναι οι αναμνήσεις. Για να πάει κανείς πιο πέρα, χρειάζεται να τα δει και τα δύο, να τα αντιμετωπίσει, με κανέναν τρόπο να μην τα αποφύγει, καταδικάζοντάς τα ή από το φόβο αυτού που είναι. Ο φόβος γεννιέται ακριβώς με την πράξη της φυγής από το γεγονός, από αυτό που πράγματι συμβαίνει. Πρέπει κανείς να βάλει κατά μέρος, ολοκληρωτικά και τελειωτικά, με τη θέλησή του και χωρίς προσπάθεια, τη δύναμη και την επιτυχία και τότε, με την αντιμετώπιση, με το αντίκρισμα, με την ουδέτερη επίγνωση, χωρίς επιλογές, οι στάχτες και η μοναξιά έχουν μια εντελώς διαφορετική σημασία. Το να ζεις μαζί με κάτι σημαίνει να το αγαπάς, όχι να είσαι προσκολλημένος σ' αυτό. Για να ζεις με τις στάχτες και τη μοναξιά πρέπει να υπάρχει μεγάλη ενέργεια κι αυτή η ενέργεια έρχεται όταν δεν τα φοβάσαι πια.
Όταν θα έχεις περάσει μέσα από αυτή τη μοναξιά, έτσι όπως θα πέρναγες από μια πραγματική πόρτα, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι εσύ και η μοναξιά είστε ένα, ότι δεν είσαι ο παρατηρητής που κοιτάζει εκείνο το συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είσαι εκείνο. Και δεν μπορείς πια να του ξεφύγεις, όπως έκανες πριν με πολλούς επιδέξιους τρόπους. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις και τίποτα δεν μπορεί να την καλύψει ή να τη γεμίσει. Τότε μόνο ζεις μαζί της, είναι μέρος σου, είναι το σύνολό σου. Ούτε η ελπίδα ούτε η απελπισία δεν μπορεί να την αποβάλλει, ούτε ο κυνισμός ούτε κάποια νοητική πανουργία. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, οι στάχτες που κάποτε ήταν φωτιά. Αυτή είναι ολοκληρωτική μοναξιά, αθεράπευτη, πέρα από ότι κι αν κάνεις.Το μυαλό δεν μπορεί πια να μηχανεύεται τρόπους και μέσα φυγής, είναι ο δημιουργός της μοναξιάς μέσα από τις δικές του ακατάπαυστες δραστηριότητες αυτοαπομόνωσης, άμυνας και επιθετικότητας. Όταν έχει επίγνωση αυτού του πράγματος, με αρνητική στάση απέναντί του, χωρίς επιλογές, τότε είναι πρόθυμο να πεθάνει, να μείνει εντελώς ακίνητο.
Μέσα από αυτή τη μοναξιά, μέσα από αυτές τις στάχτες, γεννιέται μια καινούρια κίνηση. Είναι η κίνηση εκείνου που είναι μόνος. Είναι μία κατάσταση όπου κάθε επιρροή, κάθε καταναγκασμός, κάθε μορφή αναζήτησης και επιτεύγματος έχουν σταματήσει φυσιολογικά και ολοκληρωτικά. Είναι ο θάνατος του γνωστού. Τότε μόνο υπάρχει το ατέλειωτο ταξίδι στο άγνωστο. Τότε υπάρχει δύναμη που η αγνότητά της είναι δημιουργία.

Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" εκδ. καστανιώτη

Σάββατο 29 Αυγούστου 2009

Το Βιβλίο των Ηρώων του Τρόμου

..."αν μέσα απ' τ' άντερά σου σκούζει τ' όρνιο"...μην το φοβηθείς,μην το αγνοήσεις,μην προσπαθήσεις να το θάψεις ζωντανό...ακολούθησέ το προσεκτικά να δεις πού έχει κτίσει τη φωλιά του...

Τετάρτη 26 Αυγούστου 2009

είμαστε όλοι μετανάστες...και δεν ξημερώνει!

TΕΛΕΙΩΜΕΝΑ

Μέσα στον φόβο και στες υποψίες,
με ταραγμένο νου και τρομαγμένα μάτια,
λυώνουμε και σχεδιάζουμε το πώς να κάμουμε
για ν' αποφύγουμε τον βέβαιο
τον κίνδυνο που έτσι φρικτά μας απειλεί.
Κι όμως λανθάνουμε, δεν είν' αυτός στον δρόμο΄
ψεύτικα ήσαν τα μηνύματα
(ή δεν τ' ακούσαμε, ή δεν τα νοιώσαμε καλά).
Άλλη καταστροφή, που δεν την φανταζόμεθαν,
εξαφνική, ραγδαία πέφτει επάνω μας,
κι ανέτοιμους -που πια καιρός- μας συνεπαίρνει.

K.Π.Καβάφης

Παρασκευή 21 Αυγούστου 2009

Γεννηθηκα

12 Σεπτεμβρίου 1961

...Οι ψυχολογικές ανάγκες είναι ένας αμυντικός μηχανισμός ενάντια σε κάτι πολύ πιο σημαντικό και πραγματικό από αυτές.Η ανάγκη για επιτυχία, για να είσαι σπουδαίος, πηγάζει από το φόβο ενός πράγματος που βρίσκεται εκεί, αλλά δεν το ζεις, δεν το γνωρίζεις.Η επιτυχία και η αλαζονεία, που κερδίθηκαν στο όνομα της πατρίδας ή του κόμματος ή κάποιας πίστης που προσφέρει παρηγοριά, είναι φυγές από το γεγονός ότι είσαι ένα τίποτα, άδειος, μόνος, απομονωμένος από τις ίδιες σου τις πράξεις. Οι εσωτερικές ανάγκες που μοιάζουν να μην έχουν τέλος, πολλαπλασιάζονται, αλλάζουν και συνεχίζουν. Αυτές είναι η πηγή των αντιφατικών και έντονων επιθυμιών.
Η επιθυμία είναι πάντα εκεί. Τα αντικείμενα της επιθυμίας αλλάζουν, λιγοστεύουν ή πολλαπλασιάζονται, αλλά εκείνη είναι πάντα εκεί. Ελεγχόμενη, βασανιστική, απαρνημένη, αποδεκτή, καταπιεσμένη, αφημένη να τρέχει ελεύθερη ή κομμένη, βρίσκεται πάντα εκεί, αδύναμη ή ισχυρή. Τι δεν πάει καλά με την επιθυμία; Γιατί αυτός ο ακατάπαυστος πόλεμος εναντίον της; Είναι ενοχλητική, οδυνηρή, οδηγεί σε σύγχυση και πόνο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι εκεί, μικρή ή μεγάλη. Για να καταλάβει κανείς ολοκληρωτικά την επιθυμία-όχι να την καταπιέσει, όχι να την πειθαρχήσει-πέρα από την πλήρη παραδοχή της, πρέπει να κατανοήσει τι είναι ανάγκη. Η ανάγκη και η επιθυμία πάνε μαζί, όπως η ικανοποίηση και η απογοήτευση. Δεν υπάρχει ευγενική και μη ευγενική επιθυμία, αλλά μόνο επιθυμία, πάντα σε σύγκρουση με τον εαυτό της. Ο ερημίτης κι ο αρχηγός ενός κόμματος καίγονται απ' αυτή. Μπορείς να της δώσεις διαφορετικά ονόματα, αλλά εκείνη είναι εκεί, κατατρώγοντας τις καρδιές. Όταν υπάρχει ολοκληρωτική κατανόηση της ανάγκης, της εξωτερικής και της εσωτερικής, τότε η επιθυμία δεν είναι βάσανο. Τότε έχει μια εντελώς διαφορετική σημασία, πολύ μακριά από το περιεχόμενο της σκέψης και πάει πέρα από τα συναισθήματα με τις συγκινήσεις, τα παραμύθια και τις ψευδαισθήσεις τους. Με την ολική κατανόηση της ανάγκης, όχι απλώς της ποσότητας ή της ποιότητάς της, η επιθυμία είναι τότε φλόγα κι όχι βάσανο. Χωρίς αυτή τη φλόγα χάνεται η ίδια η ζωή. Αυτή η φλόγα είναι που κατακαίει την ασημαντότητα του αντικειμένου της, τα όρια, τους φράχτες που της έχουν βάλει. Τότε ονόμασέ τη όπως θέλεις, αγάπη, θάνατο, ομορφιά. Τότε βρίσκεται εκεί ατελείωτα.


Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη

Τετάρτη 19 Αυγούστου 2009

Ο τόπος μας είναι κλειστός

...σήμερα έτυχε να περάσω μια βόλτα απο τα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου...
...ένα ουρλιαχτό άκουσα να βγαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής μου..συνέχισε να "ζεις" dimitrisp...θα το ξεχάσεις κι αυτό...

Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009

Η Τίγρη

" έχω μια τίγρη μέσα μου άγρια λιμασμένη που όλο με περιμένει κι όλο την καρτερώ..."

οι δύο ράφτες

Σε μια φτωχική συνοικία του Λονδίνου, δύο Εβραίοι ράφτες δούλευαν ο ένας απέναντι στον άλλο από τότε που τελείωσε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. Έκοβαν κι έραβαν ακούραστα και κάπου κάπου μιλούσαν για τούτο και για κείνο.
Ο ένας από τους δύο είπε στον άλλο:
"Θα κάνεις φέτος διακοπές;"
"Όχι", απάντησε ο δεύτερος αφού σκέφτηκε λίγο.
Σώπασαν πάλι. Αργότερα ο δεύτερος ραφτης είπε:¨
"Έκανα διακοπές το 1964".
"Έκανες διακοπές το 1964;" ρώτησε ο άλλος ξαφνιασμένος.
"Ναι".
Ο πρώτος ραφτης , που δε θυμόταν να είχε λείψει ο σύντροφός του, είπε:¨
"Και πού είχες πάει διακοπές;"
"Στην Ινδία."
"Στην Ινδία;"
"Ναι. είχα πάει να κυνηγήσω τίγρεις στη Βεγγάλη."
"Πήγες να κυνηγήσεις τίγρεις στη Βεγγάλη; Εσύ;"
Οι δύο άντρες είχαν σταματήσει να δουλεύουν και κοίταζαν ο ένας τον άλλο. Ο δεύτερος ραφτης, που φαινόταν απολύτως ήρεμος, άρχισε να μιλάει ξανά και είπε:¨
"Έφυγα την αυγή πάνω σ' έναν υπέροχο ελέφαντα που μου είχε δώσει ένας μεγάλος πρίγκηπας. Ήμουν οπλισμένος με τέσσερα τουφέκια που είχαν υποκόπανους από ασήμι και με συνόδευε μια ομάδα ανιχνευτές. Ριψοκινδύνευσα να ανεβώ σ' ένα ερημικό βουνό. Ξαφνικά μπροστά στο υποζύγιό μου πετάχτηκε μια τεράστια τίγρη, που βρυχήθηκε. Ήταν η μεγαλύτερη τίγρη που είχαν δει ποτέ σ' αυτή την περιοχή της Βεγγάλης. Ο ελέφαντάς μου πισωπάτησε τρομαγμένος...έπεσα στα αγκαθωτά χαμόκλαδα...η τίγρη όρμησε πάνω μου και με καταβρόχθισε".
"Σε καταβρόχθισε;" έκανε ο άλλος ράφτης, που άκουγε εμβρόντητος.
"Με έκανε μια μπουκιά, δεν άφησε τίποτα από μένα".
"Τι μου τσαμπουνάς; Καμιά τίγρη δε σε έφαγε! Αφού ζεις ακόμα!"
Τότε ο δεύτερος ράφτης ξανάπιασε τη βελόνα και την κλωστή και είπε στον άλλο:¨
"Και το λες αυτό ζωή;"

Jean-Claude Carriere " o κύκλος των σοφών"

Τετάρτη 12 Αυγούστου 2009

ΑΜΜΟς και ΑΦΡΟς...(χαλίλ γκιμπράν)

Κάποτε γέμισε το χέρι μου με ομίχλη.
Μετά το άνοιξα, και να, η ομίχλη ήταν ένα σκουλίκι.
Και έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου ξανά, και εκεί ήταν ένα πουλί.
Και ξανά έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου, και μέσα στην κοιλότητά του, στο κενό, είδα να στέκεται ένας άντρας με θλιμμένο πρόσωπο, αναποδογυρισμένο.
Και έκλεισα ξανά το χέρι μου, και όταν το άνοιξα υπήρχε μόνο ξανά η ομίχλη.
Αλλ' άκουσα ένα τραγούδι με ανείπωτη γλύκα...

Μου λένε όταν είναι ξύπνιοι, "εσύ κι ο κόσμος που ζεις, δεν είναι παρά ένας κόκκος άμμου πάνω στο απέραντο ακρογιάλι μιας απέραντης θάλασσας".
Κι εγώ μέσα στ' όνειρό μου τους απαντώ, "εγώ είμαι η απέραντη θάλασσα, και όλοι οι κόσμοι δεν είναι παρά κόκκοι άμμου απάνω στο ακρογιάλι μου".

Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο που τ' αυτιά του είχαν πολύ μεγάλη ευαισθησία, αλλά ήταν άλαλος. Είχε χάσει τη γλώσσα του σε μια μάχη.
Τώρα ξέρω τι μάχες είχε δώσει αυτός ο άνθρωπος πριν να έρθει η μεγάλη σιωπή. Χαίρομαι που πέθανε.
Ο κόσμος δεν είναι αρκετά μεγάλος για δύο σαν εμάς.

...μόνο μια φορά έμεινα άφωνος. Ήταν τότε που κάποιος με ρώτησε, "ποιός είσαι;".

Παρασκευή 7 Αυγούστου 2009

Μαλαματένια λόγια -

στον Ν.Π. και στην Κ.Μ.Ν.τ.Β.

18 Ιουλίου 1961

Η διαδικασία είχε τέτοια οξύτητα που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Ακόμα και μέσα στο πρωί και στ' απόγευμα φώναζε και βογγούσε. Ο πόνος ήταν μάλλον αφόρητος.
Το πρωί ξύπνησε πονώντας πάρα πολύ, αλλά την ίδια στιγμή είδε αστραπιαία κάτι που ήταν αποκαλυπτικό.Τα μάτια μας και το μυαλό μας καταγράφουν τα εξωτερικά πράγματα,δέντρα, βουνά, το γρήγορο κύλισμα των ποταμών.Συσσωρεύουν γνώσεις ,τεχνικές κ.τ.λ. Με τα ίδια αυτά μάτια και μυαλό, που είναι εξασκημένα να παρατηρούν, να διαλέγουν, να καταδικάζουν και να δικαιολογούν, στρεφόμαστε προς τα μέσα, κοιτάμε μέσα, αναγνωρίζουμε στόχους, χτίζουμε ιδέες, πράγμα που σχηματίζει μια λογική. Αυτό το εσωτερικό κοίταγμα δεν πάει πολύ μακριά, γιατί βρίσκεται πάντα μέσα στα όρια της δικής του παρατήρησης και λογικής. Αυτή η ματιά προς τα μέσα εξακολουθεί να είναι το εξωτερικό κοίταγμα, κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Ό,τι μπορεί να εμφανίζεται σαν διαφορετικό μπορεί να είναι το ίδιο.
Υπάρχει, όμως, μια εσωτερική παρατήρηση που δεν είναι απλώς η εξωτερική παρατήρηση στραμμένη προς τα μέσα. Το μυαλό και το μάτι που παρατηρούν μόνο κομμάτι κομμάτι, δεν κατανοούν το συνολικό κοίταγμα. Πρέπει να είναι εντελώς ζωντανά, αλλά ακίνητα. Πρέπει να πάψουν να επιλέγουν και να κρίνουν, αλλά να έχουν παθητική επίγνωση. Τότε το εσωτερικό κοίταγμα είναι πέρα από τα όρια χρόνου-χώρου. Σ' αυτή την αστραπιαία στιγμή γεννιέται μια νέα αντίληψη.

Τ.Κρισναμούρτι, "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη

Σάββατο 1 Αυγούστου 2009

Ο Αμλετ της σελήνης

Πειραματίσου λοπόν...

Είναι καλό να πειραματίζεσαι με την ταύτιση.Και πώς πειραματιζόμαστε με οτιδήποτε; Από το πιο απλό μέχρι το πιο πολύπλοκο; Λέμε "Αυτό είναι δικό μου": " τα παπούτσια μου", "το σπίτι μου", "η δουλειά μου", "η θρησκεία μου". Με την ταύτιση έρχεται ο αγώνας για να τα κρατήσουμε. Το να κάνουμε δικό μας οτιδήποτε γίνεται συνήθεια. Κάθε αναστάτωση που θα μπορούσε να κόψει αυτή τη συνήθεια φέρνει πόνο κι ύστερα αγωνιζόμαστε για να ξεπεράσουμε τον πόνο. Αλλά η ταύτιση, το αίσθημα της ιδιοκτησίας, ανήκει σε κάτι που συνεχίζεται. Αν πειραματιστείς στ' αλήθεια μ' αυτό, απλώς έχοντας επίγνωση, χωρίς καμιά επιθυμία ν' αλλάξεις ή να διαλέξεις, τότε θ' ανακαλύψεις πάρα πολλά εκπληκτικά πράγματα στον εαυτό σου. Ο νους είναι το παρελθόν, η παράδοση, οι αναμνήσεις, που είναι η πηγή της ταύτισης. Μπορεί ο νους έτσι όπως τον ξέρουμε, να λειτουργήσει χωρίς τη διαδικασία της ταύτισης; Βρες το. Παίξε μαζί του. Έχε επίγνωση των κινήσεων της ταύτισης με τα κοινά καθημερινά πράγματα και με τα πιο αφηρημένα. Βρίσκει κανείς παράξενα πράγματα: πώς σβήνει σιγά σιγά η σκέψη, πώς παίζει παιχνίδια στον ίδιο της τον εαυτό.
Άσε την επίγνωση να κυνηγάει τη σκέψη στους διαδρόμους του νου, ξεσκεπάζωντας, χωρίς να διαλέγει, να κυνηγάει ασταμάτητα.
Είναι ιδιαίτερα δύσκολο -έτσι όπως είναι φτιαγμένος κανείς - να μην επιθυμεί, να μη λαχταρά κάποια πράγματα και γεγονότα, να μη συγκρίνει. Ότι κι αν συμβαίνει, η επιθυμία, η λαχτάρα και η σύγκριση συνεχίζουν. Πάντοτε λαχταρούμε να 'χουμε κάτι περισσότερο ή λιγότερο, λαχταρούμε για τη συνέχιση κάποιας ευχαρίστησης ή την αποφυγή ενός πόνου. Εκείνο που είναι πραγματικά ενδιαφέρον είναι τούτο: γιατί ο νους δημιουργεί ένα κέντρο μέσα του, γύρω από το οποίο κινείτε και στήνει όλη του την ύπαρξη; Η ζωή είναι χίλιες δυο επιρροές, αμέτρητες πιέσεις, συνειδητές και ασυνείδητες. Ανάμεσα απ' αυτές τις πιέσεις και τις επιρροές διαλέγουμε κάποιες, παραμερίζουμε άλλες κι έτσι σταδιακά χτίζουμε το κέντρο. Δεν τις αφήνουμε όλες αυτές τις πιέσεις και τις επιρροές να περνάνε , να προσπερνάνε χωρίς να επιδρούν επάνω μας. Κάθε επιρροή, κάθε πίεση επιδρά πάνω μας. Οι επιδράσεις χωρίζονται σε καλές ή κακές και δε μοιάζουμε ικανοί να παρακολουθούμε, να έχουμε επίγνωση των πιέσεων, χωρίς να συμμετέχουμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είτε με το ν΄αντιστεκόμαστε σ' αυτές είτε με το να τις καλωσορίζουμε. Η αντίσταση ή το καλωσόρισμα φτιάχνουν το κέντρο απ' όπου δρούμε. Μπορεί ο νους να μη δημιουργεί αυτό το κέντρο; Η απάντηση μπορεί να βρεθεί μόνο μέσα από τον πειραματισμό κι όχι μέσα από κάποιο είδος αποδοχής ή άρνησης. Πειραματίσου λοιπόν και βρες. Με το τελείωμα αυτού του κέντρου υπάρχει αληθινή ελευθερία.

Κρισναμούρτι Τζίντου "Γράμματα σε μια νεαρή φίλη" εκδ.καστανιώτη

Αρχειοθήκη ιστολογίου