...με αγάπη σε όσους δραπέτευσαν...
Καλή χρονιά, αγάπη και υγεία εύχομαι από καρδιάς για όλους μας!
ΥΓ είπανε δεν είναι λάθος τη ζωή να ζεις με πάθος...και γι αυτό σωθήκανε!!!
...με αγάπη σε όσους δραπέτευσαν...
Καλή χρονιά, αγάπη και υγεία εύχομαι από καρδιάς για όλους μας!
ΥΓ είπανε δεν είναι λάθος τη ζωή να ζεις με πάθος...και γι αυτό σωθήκανε!!!
"και τώρα ας παίξουμε κρυφτό. Αν κρυβόσουν μέσα στην καρδιά μου, δε θα ήταν δύσκολο να σε βρω. Αλλά αν κρυφτείς πίσω από το δικό σου όστρακο, τότε θα ήταν μάταιο να σε ψάχνει κανείς"
χαλίλ γκιμπράν
...και ζήλεψα τη βάρκα τη μικρή τη χιονάτη που της φιλούσε ο γλάρος το κατάλευκο πανί...και νιώθω σαν βαρκούλα στα γαλάζια τα πλάτη που όλο περιμένει κάποιο γλάρο να φανεί!
...να ταξιδεύω....να ταξιδεύω...μόνος με τα πόδια να πηγαίνω...καράβια και τρένα να με προσπερνάνε...κι εγώ να ταξιδεύω...χωρίς βιασύνη ,χωρίς προορισμό...μόνο να είμαι...εδώ να ταξιδεύω...στο δρόμο μου να συναντώ τις έγχρωμες γυναίκες, στον τελευταίο τους χορό μ' ένα στο χέρι κέρμα...κυνηγημένες μάγισσες χωρίς την πυρκαγιά τους... να με κοιτάζουν σαν τζουκ μποξ να με περιγελάνε...να ταξιδεύω.
...όταν οι κάλπες του μυαλού μας ανοίξουν και η καταμέτρηση των ψήφων έχει σταματήσει, υπάρχει ...
Ήττα, Ήττα μου,μοναξιά μου κι ερημιά μου.
Είσαι για με ακριβότερη κι από θριάμβους χίλιους,
Και στην καρδιά μου γλυκύτερη, απ' του κόσμου όλη τη δόξα.
Ήττα, Ήττα μου, αυτογνωσία κι αψηφισιά μου,
Ξέρω, μ' αφορμή δική σου, πως είμαι νέος ακόμα και γοργοπόδαρος
Κι απαγίδευτος- σε μαραμένες δάφνες,
Και μέσα σου βρήκα μοναξιάς απάγκειο.
Και τη χαρά κεινού: π' αποφεύγεται και που καταφρονιέται.
Ήττα, Ήττα μου, αστραπόβολο σπαθί κι ασπίδα μου,
Στα μάτια τα δικά σου διάβασα
Πως ενθρονισμένος θα πει σκλαβωμένος,
Και καταληπτός, ισοπεδωμένος,
Και αδραγμένος, δε σημαίνει άλλο παρά ολοκληρωμένος
Όταν πια σαν ώριμο φρούτο, πέφτεις ανάλωμα.
Ήττα,Ήττα μου, τολμηρέ μου σύντροφε,
Θ' ακούσεις και τα τραγούδια μου και τις σιωπές μου,
Εσύ κι άλλος κανένας, θα μου μιλάς για φτερουγίσματα,
Και για θαλασσινές βιασύνες,
Και για βουνά που λαμπαδιάζουν μες στη νύχτα,
Και μόνο εσύ θα σκαρφαλώσεις, την απότομη και βραχόσπαρτη ψυχή μου.
Ήττα, Ήττα μου, αθάνατο θάρρος μου,
Συ κι εγώ θα γελάμε μαζί, με την καταιγίδα,
Και θα σκάβουμε τάφους για κείνα όλα που πεθαίνουν μέσα μας,
Και θα στεκόμαστε αποφασιστικά στον ήλιο,
Και θα είμαστε επικίνδυνοι.
...στο μπλογκούλΗ με "Ήττα", από τον "Τρελό" του Χ. Γκιμπράν εκδ. μπουκουμάνης
...δεν ξέρω ακριβώς ...αλλά κοιτάω γενικώς έτσι μου μοιάζει η πόλη!...
...κι εγώ...ένας τυμβωρύχος;
...αυτά που θέλω να σου πω δεν τα θυμάσαι...κλείνεις τα μάτια, μα το ξέρω δεν κοιμάσαι!
μπορεί να γίνει η ζωή μας αληθινή, αξέχαστη εκδρομή;
στην ΚΜΝΒ, στην νατασσάκι,στην Αza και φυσικά στο FRACTAL!
στη γλυκιά Μαρία(σύντροφο στο δρόμο, σχεδόν 20 χρόνια!)
Φίλε Παναγιώτη δε σε ξεχνάω και το ξέρεις...χόρεψε εκεί που είσαι το αγαπημένο σου τραγούδι.
..."αν μέσα απ' τ' άντερά σου σκούζει τ' όρνιο"...μην το φοβηθείς,μην το αγνοήσεις,μην προσπαθήσεις να το θάψεις ζωντανό...ακολούθησέ το προσεκτικά να δεις πού έχει κτίσει τη φωλιά του...
...σήμερα έτυχε να περάσω μια βόλτα απο τα εξωτερικά ιατρεία του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Ρίου...
...ένα ουρλιαχτό άκουσα να βγαίνει από τα τρίσβαθα της ψυχής μου..συνέχισε να "ζεις" dimitrisp...θα το ξεχάσεις κι αυτό...
Το φως να παίρνει τη ματιά, ο χώρος τα όνειρά σου και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά, ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου ν' απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά...
και τί δε μου ΄χες ορκιστεί και τί δε μου 'χες τάξει, μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς...δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς.
Χωρίς πνοή χωρίς ματιά, μόνο με τα όνειρά μου, με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ...αυτοί που με ορίζουνε, αυτοί που με πετάνε, αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό...
κορμί που σκίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου, μνήμες θολές και μια γλυκιά λύπη της λησμονιάς, στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακά του που ξεπετάγεται ΣΑΝ ΦΩΣ που φέγγει τη στεριά!
Το μαγικό στου φεγγαριού...ονειροπόλημά σου, το ΄χεις ξεχάσει κι είναι αργά, καιρός να κοιμηθείς με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου, τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς...
μα εγώ πονώ για 'σένα ναι και σιωπηλά υποφέρω ...μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά...τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά...
χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου, αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά...πετάς τα ρούχα σου, γυμνός αγγίζεις τη χαρά σου , ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.
...τα τριζόνια κάποια στιγμή σταματούν το τραγούδι...εγώ, πάλι, γιατί δεν μπορώ?...
με αυτό το τραγούδι που μιλάει στην ψυχή μας,
θέλω να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις υπέροχες ψυχούλες που μου έλαχε να συναντήσω...
Για τον πολεμιστή του φωτός δεν υπάρχει τίποτα το αφηρημένο.
Όλα είναι συγκεκριμένα και όλα τον αφορούν.Δεν κάθεται στην ασφάλεια της σκηνής του παρατηρώντας όσα συμβαίνουν στον κόσμο.Αποδέχεται την πρόκληση σαν μια ευκαιρία που του παρουσιάζεται για ν'αλλάξει τον εαυτό του.
Μερικοί σύντροφοί του περνούν τη ζωή τους επικρίνοντας την έλλειψη επιλογών ή σχολιάζοντας τις αποφάσεις άλλων.Ο πολεμιστής,όμως,μετατρέπει τη σκέψη του σε δράση.
Καμιά φορά αποτυγχάνει στο στόχο του και πληρώνει,χωρίς παράπονα,το τίμημα του λάθους.Άλλες φορές απομακρύνεται από το δρόμο και χάνει πολύ χρόνο για να ξαναβρεί τον πρωταρχικό σκοπό του.
Αλλά η προσοχή του πολεμιστή δεν αποσπάται.
Καμιά φορά ο πολεμιστής του φωτός έχει την εντύπωση ότι ζει δύο ζωές ταυτόχρονα.
Στη μία είναι υποχρεωμένος να κάνει όλα όσα δε θέλει,να αγωνιστεί για ιδέες στις οποίες δεν πιστεύει.Αλλά υπάρχει κι άλλη μία ζωή κι αυτός την ανακαλύπτει στα όνειρα,στις αναγνώσεις του, στις συναντήσεις με ανθρώπους που έχουν τις ίδιες απόψεις μ'αυτόν.
Ο πολεμιστής επιτρέπει πάντα στις δύο ζωές να προσεγγίσουν η μία την άλλη."Υπάρχει μία γέφυρα που συνδέει αυτό που κάνω με αυτό που θα μου άρεσε να κάνω",σκέφτεται.Σιγά σιγά τα όνειρά του αρχίζουν να κυριαρχούν στην καθημερινή του ζωή,μέχρι που αντιλαμβάνεται ότι είναι έτοιμος για ότι επιθυμούσε πάντα.
Τότε αρκεί μια σταλίτσα τόλμη και οι δύο ζωές θα γίνουν μία.
P.Coelho
Ο δάσκαλος καθόταν μερικά μέτρα απ'την όχθη της μαγικής λίμνης και διαλογιζόταν.Κοίταζε τον ήλιο,είχε γίνει ο ήλιος,κι ήταν ευτυχισμένος.
Ένας μαθητής τον πλησίασε και του είπε:"Δάσκαλε, δίδαξέ μου την αλήθεια μέσα μου".
Ο δάσκαλος σηκώθηκε, έπιασε το μαθητή του από το κεφάλι και του το βούτηξε μέσα στο νερό της λίμνης.
Και του το κράτησε μέχρι που ο μαθητής κόντευε να πνιγεί.
Τότε τον έβγαλε έξω και τον ρώτησε:"Τι σκεφτόσουν όλη αυτή την ώρα ,μέσα στο νερό;΄"
"Τον καθαρό αέρα που μου έλειπε και πόσο μεγάλη αξία έχει που δεν το εκτιμούσα πριν.Τώρα το βλέπω..." αποκρίθηκε ο μαθητής.
"Φύγε", του είπε ο δάσκαλος, "δε θέλεις να μάθεις την αλήθεια...
Δεν έχεις αποφασίσει ακόμα!"