Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ο Δρόμος που δεν πήρα


Ο Δρόμος που δεν πήρα
του Robert Lee Frost (1874-1963)


Ο δρόμος χώριζε στα δύο
σε δάσος φθινοπωρινό
δεν ήξερα ποιόν να διαλέξω
(πώς και τους δυό να ταξιδέψω;)
στάθηκα εκεί ώρα πολλή
κι αγνάντευα τον έναν ως
που έστριβε στα χαμόκλαδα

Και ύστερα, τον άλλο πήρα
-υπήρχε λόγος για αυτό
μού φάνηκε πιο ταιριαστό
γιατ' ήταν πιό χορταριασμένος
κι έπρεπε να τον στρώσω εγώ

Ανοίγονταν περίπου ίδιοι
στρωμένοι φύλλα απάτητα
κι είπα «τον πρώτο άλλη φορά!»
αλλά ο δρόμος φέρνει δρόμο
και γυρισμό δεν έχει πιά

Αναστενάζοντας θα λέω
χρόνια πολλά, καιρούς μετά:
«πήρα τον λιγότερο ταξιδεμένο
απ΄ τους δυό δρόμους, και αυτό
έκανε τη διαφορά»

Μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός(Mαύρος Γάτος), 2008

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.[

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Yπάρχει λύση;



"Σκέφτηκα πολύ και πήρα μια απόφαση.Αποφάσισα να πεθάνω",είπε ένας νεαρός άντρας σε έναν σοφό γέροντα.
"Αυτό δεν είναι λύση",του είπε ο σοφός γέροντας.
Ο νεαρός έφυγε και ξανασυνάντησε τον σοφό μετά από μια εβδομάδα.
"Είχες δίκιο",είπε ο νεαρός."Το σκέφτηκα καλά και αποφάσισα να ζήσω".
"Αυτό δεν είναι λύση",του ξαναείπε ο σοφός γέροντας.
"Εσύ όμως μου είπες ότι ο θάνατος δεν είναι λύση.Τώρα μου λες ότι ούτε η ζωή είναι λύση.Τότε ποια είναι η λύση;"
"Γιατί νομίζεις ότι υπάρχει λύση;" του είπε ο σοφός.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Κρισναμουρτι

Λοιπόν,άκου...

Από την ημέρα που ανέβασα αυτό το πράγμα για να γράφω δεν έχω δει ούτε μια φορά τα στατιστικά του. Δεν έχω ιδέα ούτε καν πώς τα βρίσκουν και τα διαβάζουν. Το έχω ξαναγράψει στο πρώτο κείμενο που ανέβασα εδώ, έγραφα σε ένα έντυπο, αλλά την ημέρα που μου είπαν να κόψω την κριτική στο καθεστώς και-αν-μπορώ-να-γράφω-καμιά-καλή-κουβέντα, σηκώθηκα κι έφυγα. Έχασα λεφτά, αλλά τον κώλο της συνείδησής μου τον κράτησα. Γι’ αυτό κι έχω βαρεθεί τα λαμόγια και μπορώ να τα βρίζω όπως γουστάρω. Γι’ αυτό, ούτε ζητάω ούτε παραχωρώ άλλοθι.

Νομίζω ότι αυτά που γράφω τα διαβάζουν λίγοι και καλοί. Αυτό το έχω καταλάβει κι από τα μέιλ που παίρνω. Επειδή, όμως, οι...ρουφιανάκοι δε λείπουν και κάποιοι ηδονίζονται με τα μπινελίκια, επίτρεψέ μου σήμερα φίλε να γράψω κάτι για τον αναγνώστη του Πάσχου, του Μπάμπη και του κάθε άρρωστου νεοσιχάματος που κάνει παιχνίδι βρώμικο στο twitter και στο facebook και μπορεί να περνάει κι από δω να «δει τι παίζει».

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ετοιμάζεστε να ξαναπαίξετε το ίδιο παιχνίδι εκβιασμού για να μας πάρετε κι άλλο το κεφάλι με νέα μέτρα. Θα μας πείτε πάλι τα γνωστά ότι δε θα υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν μισθοί δημοσίου και συντάξεις. Θα ξαναπείτε ότι τα λεφτά τα τρώνε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ξέρω ότι θα βρείτε ευήκοα ώτα ηλιθίων που θ’ αρχίζουν να καταριούνται τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Αν το πρόβλημα ήταν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις, θα μπορούσατε να μην τους πληρώνατε για έναν ή και δύο μήνες και να τελείωνε το θέμα.

Παράλληλα θα διατάσσατε τις τράπεζες να μη ζητήσουν δόσεις δανείων από αυτούς που δε θα πληρωθούν. Οι τράπεζες έχουν πληρωθεί ήδη για κάθε δάνειο που έδωσαν, πρώτον από τους ληστρικούς τόκους και δεύτερον από τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ που τους έδωσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία 3 χρόνια.

Επίσης, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, Εταιρείες Ύδρευσης και κάθε ιδιωτική εταιρεία που παρέχει αγαθά (π.χ. τηλεπικοινωνίες) χρησιμοποιώντας δημόσια περιουσία, δε θα ζητούσαν πληρωμή λογαριασμών όσων δε θα πληρωθούν.

Τέλος, θα έμπαιναν σε εφαρμογή όλα τα γαμωσχέδια κρίσεων και καταστροφών που υπάρχουν στα συρτάρια σας και θα έπρεπε να είχατε μαζέψει ένα σκασμό λεφτά για την υλοποίησή τους, καθώς κάθε χρόνο εντάσσονται στον προϋπολογισμό και παίρνετε φόρους γι’ αυτά. Από αυτά τα γαμωσχέδια θα κάλυπταν τις ανάγκες τους όσοι δε θα πληρωνόταν.

Αυτό σημαίνει κοινωνία και Κράτος. Για να οργανώνει και να βρίσκει λύσεις. Όμως αν γινόταν αυτό, θα μάθαιναν όλοι ότι το πρόβλημα δεν είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις. Και τότε θα σας γαμιόταν το άλλοθι.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ξέρουμε και οι δύο ότι το πρόβλημα του καθεστώτος είναι οι τράπεζες. Αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου δε θα μπορέσουμε να τη δώσουμε ολόκληρη για να ξεπληρώσουμε τους τόκους από τα δάνεια που πήρατε σα χώρα και τα ντερλικώσατε πολιτικοί και επιχειρηματίες.

Ξέρουμε ότι αν δεν πληρώσετε τις δόσεις στους διεθνείς τοκογλύφους που σας τάιζαν τόσα χρόνια, αυτοί δε θα δανείσουν τις ελληνικές τράπεζες και τότε το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει και τη ζημιά θα την πάθουν οι υποστηρικτές και χορηγοί του καθεστώτος, οι τραπεζίτες.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ξέρουμε ότι μας έχετε βάλει σε αυτό το λούκι για να σωθούν οι ελληνικές τράπεζες και ίσως παραπέρα κάποιες ευρωπαϊκές. Οπότε είναι μεγάλη κουτσαβακιά να το χρεώνετε στους εργαζόμενους. Λέτε για τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχει τρόπος να κάνετε το δημόσιο υγιές και παραγωγικό. Αλλά δε θέλετε. Θέλετε να μένει εκτεθειμένο στις κατάρες των πολιτών ώστε να μπορείτε να το ξεπουλήσετε σε εταιρείες των Μπομπολαίων, των Ψυχάρηδων και των Κοκκαλαίων. Γι’ αυτό μιλάτε για ιδιωτικές εφορίες και για ιδιωτικές εταιρείες που θα αξιολογήσουν τους υπαλλήλους του δημοσίου. Διαβάζω αρκετούς που βρίζουν τη «φακλάνα που δουλεύει στην τάδε δημόσια υπηρεσία και με ταλαιπωρεί». Και δεν καταλαβαίνει ο στόκος ότι αν ιδιωτικοποιηθεί η τάδε υπηρεσία, πάλι μια «φακλάνα» θα κάθεται εκεί, μόνο που θα πληρώνεται 500 ευρώ, αντί για 1.200. Χάρηκες ηλίθιε, ε; Αυτό θες, μια κούφια εκδίκηση επειδή δε μπήκες εσύ στο Δημόσιο αν και το πάλεψες. Ανθρώπινο το βρίσκω. Άκου και το υπόλοιπο, όμως. Αυτή η «φακλάνα» θα σου λέει ότι πρέπει πλέον να πληρώνεις 10 ευρώ για κάθε σου συναλλαγή με την υπηρεσία, σε κάθε υπηρεσία, για κάθε υπηρεσία. Ξέχασες τι έπαθες ηλίθιε με τις ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών. Γι’ αυτό θα μείνεις πάντα ηλίθιος, επειδή ξεχνάς.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Μας λένε συνέχεια οι δικοί σου ότι την Ελλάδα την κατέστρεψε ο καφετζής που πουλάει 10 καφέδες την ημέρα στη γειτονιά και δεν κόβει απόδειξη ή ο τάδε μαγαζάτορας που κλέβει ΦΠΑ. Βρες μου ένα λόγο να μην το κάνει. Βρες μου κάτι που η Πολιτεία επέστρεψε στον μεροκαματιάρη από τους φόρους που του παίρνει χρόνια ολόκληρα. Πες μου έναν πολιτικό που ξεψαχνίστηκε όχι για το έσχες, αλλά για το πόθεν. Πες μου έναν μεγαλοφοροφυγά που μπήκε φυλακή. Πες μου βρε μαλάκα, γιατί από τη στιγμή που το Κράτος θεωρεί κλέφτη τον μικροεπιχειρηματία και δίνει τρόπο νομιμοποίησης στο μεγαλοφοροφυγά μέσω των περαιώσεων, να μην κρύψει κάτι κι ο μικρός; Έτσι τον έμαθες κι έτσι τον υποχρέωσες να κάνει για να επιβιώσει εκείνος και να δημιουργήσεις συνενόχους εσύ.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Κυνηγάνε τ’ αφεντικά σου τον εργάτη που δέχεται να δουλέψει δίχως ένσημο για να μη χάσει τη δουλειά του, αλλά ποτέ δεν τιμωρήθηκε κάποιος μεγάλος για το θάνατο ναυτεργάτη στα ναυπηγεία. Κατηγορεί το καθεστώς σου τον ιδιωτικό υπάλληλο επειδή ζητά να ζήσει αξιοπρεπώς κι όποτε τολμά να διαμαρτυρηθεί τον βαφτίζει «μέλος συντεχνίας». Τελευταία, το καθεστώς σου υποσχέθηκε την ποινή του ενός εργαζόμενου σε κάθε οικογένεια. Ούτε αυτό δε θα το καταφέρετε. Χιλιάδες οικογένειες θα βρεθούν δίχως καν έναν εργαζόμενο. Κι αυτό, επειδή πρέπει να σώσετε τις τράπεζες. Κι αυτή η σωτηρία απαιτεί αίμα. Δικό μας. Απαιτεί ύφεση. Απαιτεί απολύσεις και γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους. Βρήκατε και τα κάνετε. Να παρακαλάτε μόνο μην έρθουν κάποτε τούμπα τα πράγματα. Τότε θα παρακαλάτε να σωθείτε αλλά μόνο ένα θα σου πω εκείνη τη στιγμή:

Λοιπόν, άκου μαλάκα… οι χάρες τελειώσανε.
Άμε στο διάολο.
Aπό το μπλογκ του kartesios

Δραχμάς δεν δίδω...

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

«Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα»

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε…

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!

Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λετονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η «γενναιοδωρία» μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια -δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο -όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών.
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση.
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας).
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%).
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περhttp://www.blogger.com/img/blank.gifιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)


Ο Γιάννης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις αρχές του 2012.
ΠΗΓΗhttp://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2195#

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

O Κρισναμούρτι στην Ελλάδα


"Μοιάζει με την Καλιφόρνια (η Αθήνα το 1933) αλλά είναι πιο όμορφη,πιο ώριμη,ο αέρας είναι απαλός και οι άνθρωποι τρομερά φιλικοί.Υπέροχος τόπος για να μείνει κανείς.Βιολετί λόφοι,γεμάτοι λουλούδια,αμπελώνες,κυπαρίσσια,ελιές και άγρια θυμάρια με πορφυρά άνθη.Τί τόπος!Η Ακρόπολη δεν έχει το ταίρι της και είμαι ερωτευμένος με μια κυρία που δυστυχώς είναι από μάρμαρο.Η τύχη μου βλέπετε!Είναι η θεά της Δικαιοσύνης,Η Θέμις.Είναι πραγματικά υπέροχη και μου έκλεψε το μυαλό και την καρδιά."

"Ποτέ μου δεν είχα δει κάτι τόσο όμορφο,απλό και δυνατό,όσο ο Παρθενώνας.Ολόκληρη η Ακρόπολη είναι εκπληκτική,σου κόβει την ανάσα,και μπροστά της όλα τα άλλα δημιουργήματα της ανθρώπινης έκφρασης είναι χυδαία,μέτρια και γεμάτα σύγχυση.Τί άνθρωποι ήταν αυτοί οι λίγοι υπέροχοι Έλληνες τότε!Πρέπει να τον δει κανείς για να καταλάβει ότι καθετί άλλο που δε βαδίζει στο δρόμο της αιωνιότητας είναι ασήμαντο,γελοίο και ανόητο."

"Ο ναός έβλεπε τη γαλανή Μεσόγειο.Ήταν ερειπωμένος και το μόνο που απόμενε απ' αυτόν ήταν οι μαρμάρινες κολόνες.Είχε καταστραφεί σε κάποιο πόλεμο,αλλά ήταν ακόμα ιερό καταφύγιο.Κάποιο σούρουπο,με το χρυσό ήλιο να πέφτει στα μάρμαρα,ένιωσες την ιερή ατμόσφαιρα.Ήσουν μόνος,χωρίς τους επισκέπτες και την ατέλειωτη φλυαρία τους γύρω σου.Οι κολόνες έπαιρναν ένα καθαρό χρυσαφί χρώμα και η θάλασσα κάτω μακριά ήταν έντονα γαλάζια.Υπήρχε ένα διατηρημένο άγαλμα της θεάς,αλλά ήταν κλειδωμένο.Μπορούσες να τη δεις μόνο σε ορισμένες ώρες κι έτσι έχανε την ομορφιά της ιερότητας.Η θάλασσα παρέμενε γαλάζια..."

"Όταν πας στην Ελλάδα και δεις για πρώτη φορά τον Παρθενώνα νιώθεις ότι έχουν τόσο σπάνια σπουδαιότητα: η ομορφιά του,τα χρώματά του με φόντο τον ουρανό,όλο το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού,που θέλεις να γονατίσεις μπροστά του..."

Καθώς τρώγαμε ένα μεσημέρι στην Ελβετία-κάτι που κράτησε ώρες,αφού σταματούσε να τρώει όχι μόνο όταν μιλούσε ο ίδιος,αλλά και όταν του μιλούσε κάποιος άλλος-συζητούσαμε για την αρχαία Ελλάδα και κάποια στιγμή του είπα:
"Ξέρετε,κύριε,ότι όσα λέτε μοιάζουν με όσα ξέρουμε ότι είπε ο Σωκράτης;"
"Έτσι μου έχουν πει,αλλά εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ τίποτα" απάντησε.
"Δε χρειάζεται,κύριε,τα ξέρετε από μόνο σας" του είπα κι εκείνος ξέσπασε σε γέλια σαν παιδί που άκουσε κάποιο αστείο,χωρίς να δώσει την παραμικρή αίσθηση ότι κολακεύτηκε.
Λίγο αργότερα θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο με φωτογραφίες του,που μόλις είχε κυκλοφορήσει και του είπα:
"Διάβασα σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τελευταία ότι την πρώτη φορά που ανεβήκατε στην ακρόπολη πέσατε στα γόνατα,είναι αλήθεια;"
"Ναι,ναι" απάντησε γελώντας με μια έκφραση σαν να είχε θυμηθεί κάποια αταξία που είχε κάνει.
Νίκος Πιλάβιος "Ο Κρισναμούρτι στην Ελλάδα" εκδ.Καστανιώτη
ΠΗΓΗ:Insite

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Ήταν πατριώτη ένας λαός...


Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εκτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

ΥΓ ΟΛΟΙ ξέρουμε πατριώτη τί ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσουμε...ΟΛΟΙ ξέρουμε ότι ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσουμε για το σήμερα και το αύριο...
Καλό βόλι!

Αρχειοθήκη ιστολογίου