Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Fatherly Love... και οι σκέψεις ενός πατέρα



Στέλνουμε τα παιδιά μας σε σχολεία όπου  δεν ενδιαφέρεται κανείς αληθινά γι” αυτά· αλλά ούτε και εμείς ενδιαφερόμαστε βαθιά για τα παιδιά σας, κι έτσι μεγαλώνουν μέσα στο φόβο, στη μοναξιά και στο άγχος. Δεν υπάρχει αληθινή και βαθιά αγάπη στο σπίτι, αλλά δεν υπάρχει και στο σχολείο. Έτσι δεν είναι; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο Σχολείο; Είναι απλώς για την απόκτηση κάποιας τεχνικής γνώσης που μ’ αυτήν θα προχωρήσουν τη ζωή τους, ασκώντας αυτή τη γνώση για να έχουν ένα κερδοφόρο επάγγελμα; Αυτό εννοούμε όταν λέμε, «Εκπαίδευση»; Να περνάμε κάποιες εξετάσεις για να αποκτήσουμε ένα δίπλωμα και να γίνουμε υπάλληλοι που θα σκαρφαλώσουν τη σκάλα της εξέλιξης  και θα γίνουμε διευθυντικά στελέχη;
Δημιουργούμε, λοιπόν,  μια γενιά ανθρώπων ίδιους με μας:  άχρωμους, αναίσθητους, με προκαταλήψεις και  δοσμένους στο να κάνουν λεφτά. Ως γονείς ενδιαφερόμαστε πώς θα πάρουν ένα δίπλωμα και πώς θα βρουν μια καλή δουλειά. Αυτό είναι που ενδιαφέρει τον κάθε γονιό στον κόσμο για το παιδί του: να βρει μια καλή δουλειά, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να βολευτεί. Να βολευτεί πού; Στη μιζέρια, έτσι δεν είναι;
Δεν είμαστε προετοιμασμένοι, ως γονείς και δάσκαλοι, να φέρουμε στον κόσμο μια νέα γενιά ανθρώπων, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται η ανθρωπότητα: μια εντελώς νέα γενιά ανθρώπων με εντελώς διαφορετικό νου και καρδιά. Είμαστε έτοιμοι γι αυτό; Πράγμα που σημαίνει:  Το να μην φοβάσαι να μην είσαι κάποιος, να μην είσαι «φτασμένος», να μην είσαι επιτυχημένος, γιατί εκεί είναι η ρίζα του ανταγωνισμού, δηλαδή του φόβου μήπως δεν πετύχεις. Αλλά όταν υπάρχει φόβος, σταματάς να μαθαίνεις. Κι έτσι η αποστολή της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η εξάλειψη κάθε ψυχολογικού φόβου. Αυτό περιλαμβάνει την εξάλειψη κάθε ανταγωνισμού. Μέσα στη διαδικασία του ανταγωνισμού, συμμορφώνεσαι  με τη γενική τάση και σταδιακά καταστρέφεις την ευαισθησία, τη φρεσκάδα, τη νεανικότητα του μυαλού σου. Έτσι, η εκπαίδευση μπορεί να έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, κι όχι απλώς να μεταφέρεις στο μυαλό σου αυτά που είναι τυπωμένα σε μια σελίδα. Εκπαίδευση μπορεί σημαίνει να ανοίγεις πόρτες βαθιάς άμεσης αντίληψης με την καρδιά των σχέσεων της ζωής. Σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις ευτυχισμένα, ελεύθερα, χωρίς μίσος και σύγχυση, αλλά με χαρά. Η σύγχρονη εκπαίδευση μας τυφλώνει· μαθαίνουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλο όλο και πιο πολύ, να ανταγωνιζόμαστε, να μαχόμαστε ο ένας τον άλλον. Σωστή εκπαίδευση είναι σίγουρα η ανακάλυψη ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, η απελευθέρωση του νου σου από την ίδια του την διαμόρφωση. Και ίσως τότε μπορεί να υπάρξει αγάπη που με τη δράση της θα φέρει αληθινές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.
Το πρόβλημα στο σχολείο δεν είναι ο μαθητής, το παιδί δηλαδή, αλλά ο δάσκαλος και ο γονιός. Το επάγγελμα του δάσκαλου δεν είναι απλώς μια δουλειά ρουτίνας, αλλά μία έκφραση ομορφιάς και χαράς, που δεν μπορεί να μετρηθεί με όρους επίτευξης στόχων και επιτυχίας. Η δουλειά του δάσκαλου δεν είναι η μετάδοση απλώς πληροφοριών, αλλά η καλλιέργεια ενός ερευνητικού νου. Το να είσαι δάσκαλος είναι το πιο ευγενικό επάγγελμα – αν αυτό μπορεί να το πει κανείς, «επάγγελμα». Είναι μια τέχνη που απαιτεί, όχι μόνο γνώσεις, αλλά άπειρη υπομονή και αγάπη. Πραγματική μόρφωση σημαίνει ότι κατανοείς την σχέση σου με τα πάντα μέσα στο πεδίο της ύπαρξής μας , τη σχέση με το χρήμα, με την ιδιοκτησία, με τους ανθρώπους, με τη φύση, με τον εαυτό μας.
ΝΠιλάβιος
κείμενο από το μπλογκ του Παραμυθά

Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2012

με φύλλα αλκαλικά...


Κλειστό το φινιστρίνι και το γυαλί θαμπό
ποτέ στα όνειρά σου δε μ' άφησες να μπω.
Αν δεις λευκό καράβι με πορφυρά πανιά
θα 'ναι η δική μου αγάπη που πάει στη λησμονιά.

Μην έρχεσαι μαζί μου
μου είπες πριν χαθείς
θα μαραθεί η αγάπη
κι εσύ θα μ' αρνηθείς.

Φτιάξε μαγιά στο χώμα
με φύλλα αλκαλικά
σε μια ζωή χαμένη
κανένας δε νικά.

Γλυκάνισο σου στέλνω
και μέλι φοινικιάς
τις πίκρες σου να λιώνεις
και να μη με ξεχνάς.

Κι αν σ' έπιασε το βράδυ
κι ο έρωτας αργεί
το πιο βαθύ σκοτάδι
είναι πριν την αυγή.

Στίχοι:Άλκης Αλκαίος

καλή αντάμωση
φίλε Άλκη

Κυριακή 9 Δεκεμβρίου 2012

Υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους…



“Σίγουρα δεν φέρομαι σαν γκουρού σας επειδή,καταρχάς, δεν σας προσφέρω καμιά ικανοποίηση. Ούτε σας λέω τι πρέπει να κάνετε την κάθε στιγμή ή την κάθε μέρα, αλλά απλώς σας εντοπίζω κάτι- μπορείτε να το δείτε ή να αδιαφορήσετε, αυτό εξαρτάται
από εσάς, όχι από μένα. Έπειτα, δεν ζητάω το παραμικρό από εσάς, ούτε τη λατρεία σας, ούτε την κολακεία σας, ούτε τις προσβολές σας, ούτε τους θεούς σας. Σας λέω απλώς: “Αυτό είναι ένα γεγονός, δείτε το ή αδιαφορήστε”. Και οι περισσότεροι θα αδιαφορήσετε για τον προφανή λόγο ότι δεν βρίσκετε καμιά ικανοποίηση σ’ αυτό.”

“Υπάρχει ελπίδα για τους ανθρώπους, αλλά όχι στην κοινωνία, όχι σε διάφορα συστήματα, όχι στις οργανωμένες θρησκείες, αλλά μέσα σ’ εσένα και σ’ εμένα”

Κρισναμούρτι “Η χαρά της ελευθερίας” μετάφραση Ν.Πιλάβιος,εκδ.Καστανιώτη

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012

Ρουμί



Σταμάτα πια να τριγυρνάς

 ψάχνοντας κάπου να κρυφτείς.

Θεριά σε περιμένουνε στο κάθε σπηλιαράκι.

Αν ζεις με τα ποντίκια

θα σέ ΄βρουν νύχια γάτας.

Η μόνη σου ξεκούραση

είναι με το Θεό να μένεις.

Ζήσε στο πουθενά αφού από εκεί έρχεσαι

κι ας έχεις εδώ μια διεύθυνση.

Γι' αυτό είναι που βλέπεις τα πράγματα διπλά.

Βλέπεις τον άλλον καμμιά φορά σα φίδι επικίνδυνο

ενώ άλλος τον βλέπει όμορφο εραστή.

Έχετε δίκιο και οι δυο!

Μισός μισός είναι ο καθένας μας

σαν το ασπρόμαυρο μοσχάρι.

Ο Ιωσήφ στ' αδέλφια του εφάνταζε άσχημος

κι ας ήταν τόσο όμορφος στα μάτια του πατέρα του.

Έχουμε μάτια που κοιτούν και βλέπουν απ' το πουθενά

και άλλα πάλι που κρίνουμε πόσο μακριά πόσο κοντά

πόσο ψηλά ή χαμηλά.

Κρατάμε δύο μαγαζιά

και τρέχουμε μπρος πίσω.

Κλείσε επιτέλους το μικρό που

διαρκώς φυραίνει.

Άφησε μόνον ανοιχτό

εκείνο που δεν πουλά τα σύνεργα της ψαρικής.

Εσύ είσαι το αψάρευτο το ελεύθερο το ψάρι

------------------------------------------------.

Καρφί στραβό στο ήρεμο πρόσωπο

γίνεται η σκέψη.

Χρυσή σπάθα βυθίζεται σ' ένα σωρό σκατά.


Ας υποθέσουμε ότι χαλάρωσες ένα διανοητικό κόμπο.

Ο σάκος αδειανός.

Γέρασες προσπαθώντας να λύσεις τέτοιους γρίφους.

Άντε λύσε και μερικούς ακόμα!

Είναι κι ένας σφιχτόκομπος στον ίδιο το λαιμό σου

το αίνιγμα του αν ζεις αρμονικά

μ΄αυτό που δεν έχει όνομα.

Συνέχεια εξετάζεις ουσία και αιτίες.

Σκορπάς τη ζωή σου σαν προσπαθείς

η σύνταξή σου να είναι σωστή.

Διορθώνεις και τον άνεμο στα λόγια του αέρα!

Στο κάθε χειροτέχνημα νομίζεις αναγνώρισες και τον Δημιουργό.

Τόσο πολύ περήφανος για το συλλογισμό σου!

Ο άνθρωπος της σκέψης συλλέγει αποδείξεις.

Ο μυστικός τ' ανάποδο.

Σκύβει απαλά στο στήθος του καθένα

και χάνεται στην απάντηση.

Η σκέψη βγάζει καπνό πολύπλοκο

στο τέλος της φωτιάς.

Ο μυστικός στέκει στη φωτιά.Ακίνητος.

Η φαντασία τα αγαπά του καπνού τα σχήματα.

Είναι όμως λάθος καίριο απ' τη φωτιά να βγαίνεις.
Τζ.Ρουμί

Κυριακή 18 Νοεμβρίου 2012

Κι ήθελε ακόμη


Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την ήττα,
έβλεπα τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω
πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες.

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους.
Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σαν σημαία
καρφώσατε σ' εξώστες, με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα.
Η πρόγνωσή σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Κυριακή προσευχή

ΠΙΣΤΕΥΩ Σ” ΕΝΑ ΘΕΟ, ΑΚΡΙΤΑ, ΔΙΓΕΝΗ, ΣΤΡΑΤΕΥΟΜΕΝΟ, ΠΑΣΧΟΝΤΑ, ΜΕΓΑΛΟΔΥΝΑΜΟ, ΟΧΙ ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΟ, ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ ΣΤ” ΑΚΡΟΤΑΤΑ ΣΥΝΟΡΑ, ΣΤΡΑΤΗΓΟ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΦΩΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ, ΤΙΣ ΟΡΑΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΑΟΡΑΤΕΣ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤ” ΑΝΑΡΙΘΜΗΤΑ, ΕΦΗΜΕΡΑ ΠΡΟΣΩΠΕΙΑ ΠΟΥ ΠΗΡΕ Ο ΘΕΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΞΕΚΡΙΝΩ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΑΥΤΗ ΡΟΗ ΤΟΥ ΤΗΝ ΑΚΑΤΑΛΥΤΗ ΕΝΟΤΗΤΑ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΟΝ ΑΓΡΥΠΝΟ ΒΑΡΥ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥ, ΠΟΥ ΔΑΜΑΖΕΙ ΚΑΙ ΚΑΡΠΙΖΕΙ ΤΗΝ ΥΛΗ, ΤΗ ΖΩΟΔΟΧΑ ΠΗΓΗ ΦΥΤΩΝ, ΖΩΩΝ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΩΝ.
ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥ­ΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
«ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ, ΚΥΡΙΕ. «ΒΟΗΘΕΙΑ!» ΚΡΑΖΕΙΣ ΚΥΡΙΕ, ΚΙ ΑΚΟΥΩ.
ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΑΠΟΓΟΝΟΙ ΚΙ ΟΙ ΡΑΤΣΕΣ ΟΛΕΣ, ΚΙ ΟΛΗ Η ΓΗΣ, ΑΚΟΥ­ΜΕ ΜΕ ΤΡΟΜΟ, ΜΕ ΧΑΡΑ, ΤΗΝ ΚΡΑΥΓΗ ΣΟΥ.
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΑΚΟΥΝ ΚΑΙ ΞΕΧΥΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΟΥΝ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΜΟΝΑΧΑ ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.»
ΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΣΕ ΛΥΤΡΩΣΑΝ ΚΑΙ ΣΜΙΓΟΥΝ ΜΑΖΙ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ, ΚΑΙ ΛΕΝ: «ΕΓΩ ΚΑΙ ΣΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ.» ΚΑΙ ΤΡΙΣΜΑΚΑΡΙΟΙ ΟΣΟΙ ΚΡΑΤΟΥΝ ΑΠΑΝΩ ΣΤΟΥΣ ΩΜΟΥΣ ΤΟΥΣ – ΚΑΙ ΔΕ ΛΥΓΟΥΝ – ΤΟ ΜΕΓΑ, ΕΞΑΙΣΙΟ, ΑΠΟΤΡΟΠΑΙΟ ΜΥΣΤΙΚΟ ΟΤΙ ΤΟ ΕΝΑ ΤΟΥΤΟ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
 Νίκου Καζαντζάκη, «ΑΣΚΗΤΙΚΗ – SALVATORES DEI», Εκδόσεις ΙΚΑΡΟΣ

Πέμπτη 18 Οκτωβρίου 2012

Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω...


Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
δε θέλω ούτε μερτικό απ' το κοπάδι
μού 'πες φτερά πως έχω κάποιο κρύο βράδυ
μα εγώ φτερά δεν έχω άμα δεν τ' ανοίγω.

Πάρε, αγέρι, στα ουράνια την πνοή μας
να κάμει όσα ονειρευτήκαμε ταξίδια
εδώ ο άρχοντας μοιράζει μπιχλιμπίδια
κι εμείς του δίνουμε στιγμές απ' τη ζωή μας.

Θέλω να πάρω τη φυλή μου και να φύγω
εδώ ο έρωτας πια δεν περνοδιαβαίνει
αφού τ' αδέρφιά μας γυρνούν σαν κολασμένοι
για να μαζέψουνε το βιος τους λίγο λίγο.

Πάνω στο στέμμα μου βρυχάται άγριος λιόντας
κι έιναι του άγνωστου ο πιο μεγάλος τρόμος
το ξέρεις, μάτια μου, πως δεν υπάρχει δρόμος
αφού το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας

Κυριακή 16 Σεπτεμβρίου 2012

The Ring of Fire



Love Is A Burning Thing
And It Makes A Fiery Ring
Bound By Wild Desire
I Fell Into A Ring Of Fire


I Fell Into A Burning Ring Of Fire
I Went Down, Down, Down
And The Flames Went Higher

And It Burns, Burns, Burns
The Ring Of Fire
The Ring Of Fire

I Fell Into A Burning Ring Of Fire
I Went Down, Down, Down
And The Flames Went Higher

And It Burns, Burns, Burns
The Ring Of Fire
The Ring Of Fire

The Taste Of Love Is Sweet
When Hearts Like Ours Meet
I Fell For You Like A Child
Oh, But The Fire Went Wild


I Fell Into A Burning Ring Of Fire
I Went Down, Down, Down
And The Flames Went Higher

And It Burns, Burns, Burns
The Ring Of Fire
The Ring Of Fire

I Fell Into A Burning Ring Of Fire
I Went Down, Down, Down
And The Flames Went Higher

And It Burns, Burns, Burns
The Ring Of Fire
The Ring Of Fire

And It Burns, Burns, Burns

The Ring Of Fire

The Ring Of Fire

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

“Το να παρατηρείς και να ακούς προσεκτικά είναι μεγάλη τέχνη”

Ποτέ δεν παρατηρούμε για πολύ. Όταν παρατηρούμε με μεγάλη υπομονή, όταν παρατηρούμε χωρίς καμιά αίσθηση του παρατηρητή, όταν παρατηρούμε τα πουλιά, τις σταγονίτσες πάνω στα φύλλα που τρεμουλιάζουν, τις μέλισσες, τα λουλούδια και τις μακριές ουρές από μυρμήγκια, τότε ο χρόνος σταματάει, ο χρόνος τελειώνει. Δε βρίσκουμε καιρό να παρατηρήσουμε ή να έχουμε την υπομονή να παρατηρήσουμε. Μαθαίνει κανείς πάρα πολλά με την παρατήρηση – την παρατήρηση των ανθρώπων, του τρόπου που περπατάνε, που μιλάνε, που χειρονομούν. Μπορείς να δεις πράγματα μέσα από τη ματαιοδοξία τους, από το πώς παραμελούν το ίδιο τους το σώμα. Είναι αδιάφοροι, αναίσθητοι.
Ψηλά στον αέρα πετούσε ένας αετός κάνοντας κύκλους χωρίς να χτυπάει τα φτερά του κι ένα ρεύμα αέρα τον μετέφερε μακριά πάνω από τους λόφους και χάθηκε. Παρατήρηση και μάθηση: η μάθηση έχει χρόνο, αλλά η παρατήρηση δεν έχει χρόνο.Ή όταν ακούς, άκου χωρίς καμιά ερμηνεία, χωρίς καμιά αντίδραση, άκου χωρίς προκατάληψη. Άκου εκείνο τον κεραυνό στον ουρανό, τον κεραυνό που κατρακυλάει ανάμεσα στους λόφους. Δεν ακούμε ποτέ ολοκληρωτικά, υπάρχουν πάντα διακοπές. Το να παρατηρείς και να ακούς προσεκτικά είναι μεγάλη τέχνη – το να παρατηρείς και να ακούς χωρίς καμιά αντίδραση, χωρίς να έχεις καμιά αίσθηση του εαυτού σου να βλέπει και να ακούει. Παρατηρώντας κι ακούγοντας μαθαίνουμε απείρως περισσότερα απ’ όσα με οποιοδήποτε βιβλίο. Τα βιβλία είναι αναγκαία, αλλά το να παρατηρείς και ν’ ακούς οξύνει τις αισθήσεις σου. Γιατί, σε τελευταία ανάλυση, ο εγκέφαλος είναι το κέντρο όλων των αντιδράσεων, των σκέψεων και των αναμνήσεων. Αλλά αν οι αισθήσεις σου δεν είναι εξαιρετικά ξύπνιες, δεν μπορείς να παρατηρήσεις και να ακούσεις πραγματικά και να μάθεις όχι μόνο για το πώς θα δράσεις, αλλά και για την ίδια τη μάθηση, που είναι το έδαφος ακριβώς όπου μπορεί να ανθίσει ο σπόρος της καλοσύνης.
Όταν παρατηρείς και ακούς έτσι απλά και καθαρά, τότε υπάρχει επίγνωση• επίγνωση του χρώματος εκείνων των λουλουδιών, του κόκκινου, του κίτρινου, του άσπρου, των ανοι¬ξιάτικων φύλλων, των μίσχων που είναι τόσο τρυφεροί, τόσο λεπτεπίλεπτοι• υπάρχει επίγνωση των ουρανών, της γης κι εκείνων των ανθρώπων που περνάνε φλυαρώντας σε όλο του μήκος του μεγάλου δρόμου, χωρίς ποτέ να κοιτάξουν τα δέντρα, τα λουλούδια, τον ουρανό και τους υπέροχους λόφους. Δεν έχουν επίγνωση ούτε καν του τι συμβαίνει δίπλα τους. Μιλάνε ατέλειωτα για το περιβάλλον, για το πώς πρέπει να προστατεύσουμε τη φύση και λοιπά, αλλά μοιάζει να μην ξέρουν την ομορφιά και τη σιωπή των λόφων και την αξιοπρέπεια ενός υπέροχου γέρικου δέντρου. Δεν έχουν επίγνωση ούτε καν των ίδιων τους των σκέψεων, της ίδιας τους της συμπεριφοράς, ούτε έχουν επίγνωση του τρόπου που περπατάνε, των ρούχων που φοράνε. Αυτό δε σημαίνει να γίνουν εγωκεντρικοί με το να παρατηρούνε, με το να έχουν επίγνωση, αλλά να έχουν απλώς επίγνωση.
Όταν έχεις επίγνωση βλέπεις τις επιλογές τού να κάνεις ή να μην κάνεις κάτι, του «μ’ αρέσει», «δε μ’ αρέσει», τις προκαταλήψεις σου, τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, τις χαρές που θυμάσαι, τις απολαύσεις που έχεις κυνηγήσει• σε όλα αυτά υπάρχουν επιλογές και νομίζουμε ότι η επιλογή είναι εκείνη που μας κάνει ελεύθερους. Μας αρέσει η ελευθερία να διαλέγουμε- νομίζουμε ότι η ελευθερία είναι αναγκαία για να διαλέξουμε -ή, καλύτερα, ότι η επιλογή μάς δίνει μια αίσθηση ελευθερίας-, αλλά δεν υπάρχει επιλογή όταν βλέπεις τα πράγματα πολύ πολύ καθαρά. Κι αυτό μας οδηγεί σε μια επίγνωση χωρίς επιλογή, στο να έχεις επίγνωση χωρίς κανένα «μ’ αρέσει», «δε μ’ αρέσει». Όταν υπάρχει αυτή η πραγματική, απλή, έντιμη, χωρίς επιλογές επίγνωση, οδηγεί σε έναν άλλο παράγοντα που είναι η προσοχή. Η ίδια λέξη σημαίνει να ανοίγεσαι, να συλλαμβάνεις, να εμμένεις, αλλά όλα αυτά είναι και πάλι δραστηριότητες του μυαλού, γίνονται μέσα στο μυαλό. Το κοίταγμα, η επίγνωση, η προσοχή, βρίσκονται μέσα στην περιοχή του μυαλού και το μυαλό είναι περιορισμένο, διαμορφωμένο από τους τρόπους όλων των περασμένων γενεών, από τις εντυπώσεις, τις παραδόσεις, τις απερισκεψίες και τις καλοσύνες του ανθρώπου. Έτσι, κάθε δράση που πηγάζει από αυτή την προσοχή είναι και πάλι περιορισμένη και κάτι που είναι περιορισμένο φέρνει αναπόφευκτα αταξία. Όταν κανείς σκέφτεται τον εαυτό του από το πρωί ως το βράδυ -τις ανησυχίες του, τις επιθυμίες του, τις ανάγκες του και την εκπλήρωσή τους- αυτή η εγωκεντρικότητα, όντας πολύ πολύ περιορισμένη, είναι η αιτία προστριβών όταν συναντιέται με την εγωκεντρικότητα ενός άλλου, που επίσης είναι περιορισμένη• τότε υπάρχει αναπόφευκτα προστριβή, ένταση και κάθε είδους ταραχή, όλη η ατέρμονη βιαιότητα των ανθρώπινων πλασμάτων.
Όταν κανείς έχει στραμμένη την προσοχή του σε όλα τούτα, όταν έχει επίγνωση χωρίς επιλογές, τότε απ’ αυτό έρχεται ένα εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος.Αυτό το εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος δεν είναι μία πράξη ανάμνησης, συνέχεια της μνήμης. Το εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος είναι σαν στιγμιαίο φως. Βλέπεις με απόλυτη καθαρότητα όλες τις επιπλοκές, τις συνέπειες, τις περιπλοκές. Τότε αυτό ακριβώς το εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος είναι ολοκληρωμένη δράση. Σ’ αυτή τη δράση δεν υπάρχουν τύψεις, μετάνοια, καμιά αίσθηση λυγίσματος κάτω από το βάρος της, ούτε εκ των υστέρων διαφοροποιήσεις. Αυτό είναι γνήσιο, καθαρό εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος – αντίληψη χωρίς ίχνος αμφιβολίας.
Οι περισσότεροι από μας αρχίζουμε τη ζωή μας όντας βέβαιοι για τα πάντα και καθώς μεγαλώνουμε αυτή η βεβαιότητα αλλάζει σε αβεβαιότητα και πεθαίνουμε στην αβεβαιότητα. Αλλά αν κανείς αρχίσει με αβεβαιότητα, αμφιβάλλοντας, αμφισβητώντας, ρωτώντας, αξιώνοντας να καταλάβει, έχοντας αληθινές αμφιβολίες για την ανθρώπινη συμπεριφορά, για όλες τις θρησκευτικές τελετές, τις εικόνες τους και τα σύμβολά τους, τότε μέσα από αυτή την αμφιβολία έρχεται η καθαρότητα της βεβαιότητας. Όταν υπάρξει καθαρό εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος, μέσα στη βία για παράδειγμα, αυτό ακριβώς το κοί¬ταγμα σε βάθος εξαφανίζει όλη τη βία. Αυτό το κοίταγμα σε βάθος γίνεται έξω από τον εγκέφαλο, αν μπορεί να το πει έτσι κανείς. Δεν ανήκει στο χρόνο. Δεν ανήκει στις αναμνήσεις ή στη γνώση, κι έτσι αυτό ακριβώς το κοίταγμα σε βάθος και η δράση του, αλλάζει τα ίδια τα κύτταρα του εγκεφάλου. Αυτό το κοίταγμα σε βάθος είναι πλήρες και από αυτή την πληρότητα μπορεί να υπάρξει λογική, πνευματικά υγιής, ορθή δράση.
Όλη αυτή η κίνηση από το να παρατηρείς και να ακούς μέχριhttp://www.blogger.com/img/blank.gif τον κεραυνό του κοιτάγματος σε βάθος, είναι μία μόνο κίνηση• δεν είναι πλησίασμα βήμα βήμα. Είναι σαν γρήγορο βέλος. Μόνο αυτό το κοίταγμα σε βάθος μπορεί να ξεδιαμορφώσει το μυαλό, όχι οι προσπάθειες της σκέψης που σημαίνουν πάρσιμο απόφασης αφού δεις την αναγκαιότητα κάποιου πράγματος• τίποτα τέτοιο δεν πρόκειται να φέρει ολοκληρωτική απελευθέρωση από τη διαμόρφωση. Όλη η ιστορία είναι θέμα χρόνου και τελειώματος του χρόνου. Ο άνθρωπος είναι δεμένος με το χρόνο κι αυτό το δέσιμο με το χρόνο το κάνει η κίνηση της σκέψης. Όπου, λοιπόν, υπάρχει τέλειωμα της σκέψης και του χρόνου, υπάρχει ολικό εσωτερικό κοίταγμα σε βάθος. Μόνο τότε μπορεί να ανθίσει το μυαλό. Μόνο τότε μπορείς να έχεις πλήρη σχέση με το νου.

Κρισναμούρτι “Εις εαυτόν” εκδ.Καστανιώτη


πηγή insite

Δευτέρα 20 Αυγούστου 2012

Η ΠΕΡΙΕΡΓΕΙΑ… ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΦΑΕΙ ΤΗ ΓΑΤΑ



Άραγε μπορεί κανείς
να ζήσει έναν έρωτα
συνειδητά, μ” επίγνωση;
Έτσι όπως ένας ηθοποιός
παίζει το ρόλο του στο θέατρο;
Έτσι όπως λένε για τους αληθινούς ηθοποιούς
πως όταν παίζουν κάποιο ρόλο,
αποστασιοποιημένα μαζί του ταυτισμένοι,
αγοράζοντας ένα πουκάμισο γι” αυτούς τους ίδιους
σταματούν για δευτερόλεπτα κι αναρωτιούνται:
«Άραγε εκείνος»,
το πρόσωπο που υποδύονται
εκείνο τον καιρό στο θέατρο,
«τι χρώμα πουκάμισο θα διάλεγε;»
Το βρίσκουν
κι ύστερα, με καθαρό μυαλό,
διαλέγουν το χρώμα που θέλουνε αυτοί οι ίδιοι
κι όχι ο ρόλος.

Άραγε μπορεί κανείς
να ζήσει έναν έρωτα
συνειδητά,
χωρίς να χαθεί μέσα σ” αυτόν;
Έτσι, σαν να ‘παιζε παράσταση στο θέατρο:
Να ζεις την ερωτική ιστορία,
αλλά να μην βυθίζεσαι σ” αυτήν,
να μην την ζεις με το μυαλό σου
ακόμα κι όταν το άλλο πρόσωπο δεν είναι εκεί.
Η ερωτική ιστορία να υπάρχει
όσο κρατάει κι η «παράσταση»,
όσο βρίσκεσαι, δηλαδή, μαζί με τ” άλλο πρόσωπο·
κι ύστερα, τίποτα. Κενό.
«Εν τω κόσμω, αλλά όχι εκ του κόσμου τούτου»,
όπως λέει κι ο Απόστολος Θωμάς,
-η τέλεια οδηγία για ηθοποιούς-
στο απόκρυφο Ευαγγέλιό του.
Άραγε γίνεται αυτό
ή είναι αλήθεια πως οι ηθοποιοί
χάνουν τον εαυτό τους μες στους ρόλους τους
και σπάνια ξέρουνε ποιοί, στ” Αλήθεια, είναι,
έχοντας έτσι την τέλεια φυγή,
από την – ίσως – άδεια και μάταιη ζωή τους;

ποίημα του ΝΠιλάβιου

Σάββατο 21 Ιουλίου 2012

Νταχάου, Γκούλαγκ ή Χιροσίμα;



η ιδεολογία είναι πάντα πιο αδύναμη από τις κοινωνικές δυνάμεις που τυχαίνουν να είναι το όχημα της
και που προσπαθούν να υλοποιήσουν τις αξίες της.
Leszek Kołakowski

.~`~.

Μόνο που αυτή τη θέση δεν την διαβάζω μοναδικά, αλλά τριαδικά.
(την ''πάτησε'' ο κύριος συγγραφεύς)

Νταχάου, Γκούλαγκ ή Χιροσίμα;
Ιδού -το έσχατο ερώτημα που μπόρεσε να θέσει η φωτισμένη νεωτερικότητα και- ο Άνθρωπος του Λόγου.

Ίσως θα πρέπει κάποια στιγμή να δούμε τι προσέφεραν στο ποίμνιο τους τα κοσμικά συστήματα πίστης, που έγιναν παγκόσμιες θρησκείες και κρατικές -αλλά όχι μόνο- ιδεολογίες προσδίδοντας στο κράτος ηθικό περιεχόμενο, που παγίωσαν νέες ιεραρχίες και θεσμούς, εξυπηρέτησαν νέα συμφέροντα και φορείς και καθαγίασαν ορισμένες κοινωνικές σχέσεις. Οι ψευδοεπιστημονικές αξιώσεις οικουμενικής ισχύος τους και ο κοσμικός καλβινισμός τους σε συνδυασμό με τις μονιστικές ή δυϊστικές κεκαλυμμένες θεολογίες τους (πολιτικές, οικονομικές, ψευδοβιολογίζουσες) και την εργασία ως ουσία του ανθρώπου για την Πρόοδο της Ανθρωπότητας (η φράση αυτούσια από τον Αγών του κ. Χίτλερ) που είναι και η ίδια η σωτηρία του, θεμελιώνονται όλες σε επιστημονικοφανείς εκκοσμικευμένές θεωρίες της Πτώσης από τον κήπο της Εδέμ (είτε οικονομικές, είτε ψυχολογίζουσες-βιολογίζουσες) και στην αναμονή του ερχομού της Δευτέρας Παρουσίας ή της παρούσας εμπειρίας του Millennialismου-Χιλιασμού.

Ίσως θα πρέπει να δούμε πως συνεισέφεραν στη κυριαρχία «της» Δύσης (που αυτοβαυκαλίζεται πως τάχα μου θέλει να σώσει την ανθρωπότητα με τον εξοργιστικό ηθικίστικο ψευδοανθρωπισμό της) και στην επέκταση της, που αλλιώς ονομάζεται και «Εποχή των Φώτων» ή «Διαφωτισμός» (''προοδευτικός'' και ''αντιδραστικός'', λαϊκός και ελιτίστικος) η οποία εποχή δεν ήταν παρά η συνέχεια του Χριστιανισμού με άλλα μέσα -άλλους κυρίαρχους φορείς και αντίστροφα πρόσημα.
Το κλίμα πάντως ήδη έχει διαμορφωθεί για να γίνει επιβεβαίωση κατ' όπιν εορτής της νέας Πτώσης από τη βασιλεία του Λόγου -του δυτικού Ανθρώπου. Μετά τη κατάλυση «του» -''ανολοκλήρωτου''- Διαφωτισμού (που σχετίζεται με τη κατάλυση της ισχύς των φορέων του και την ''ανολοκλήρωτη'', ατέλευ(τη)τη μεσσιανική αποστολή του λευκού δυτικού που αποτελεί την τελευταία παραλλαγή της αίσθησης της ευθύνης του) «η» Ανθρωπότητα ,δηλαδή η ονομασία που έχει επιλέξει ο κυρίαρχος, «ο» δυτικός για τον εαυτό του, θα περιπαίσει στο Χάος, γεγονός που θα είναι η επιβεβαίωση του πόσο καλή και αγία ήταν η προηγούμενη ''κατάσταση'' -δηλαδή κυριαρχία.

Πάντως «ο Διαφωτισμός» μέσω της Εποχής του -που είναι ευρύτερη από αυτόν- φανέρωσε την ουσία του
οδηγώντας μας ν' αναρωτηθούμε και να επιλέξουμε ανάμεσα σε:

Νταχάου, Γκούλαγκ ή Χιροσίμα;
Κατά βάθος αυτές οι τρεις επιλογές έχουν ένα κοινό σημείο που φανερώνει την ουσία τους.
*
**
*
Ὑμεῖς ἐστε τὸ ἅλας τῆς γῆς...

Ὑμεῖς ἐστε τὸ φῶς τοῦ κόσμου...
(Κατά Ματθαίον ε' 13, 14)

Αναδημοσίευση από το μπλογκ του Δ

Δευτέρα 18 Ιουνίου 2012

Δυστυχία σου Ελλάς...



Ποιος είδε κράτος λιγοστό
σ' όλη τη γη μοναδικό,
εκατό να εξοδεύει
και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,
νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,
ταμείο δίχως χρήματα
και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά
και να σε κλέβουν φανερά,
κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε
τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν
ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,
οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν
δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,
κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.
Κι από προσπάππου κι από παππού
συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-
να παριστάνει τον ευρωπαίο.
Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει
στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,
ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.
Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,
λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ
το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».
Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς
σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Πρέπει να κάμομε μια παληκαριά ενηλικίωσης



Πρέπει να κάμομε μια παληκαριά ενηλικίωσης. Απ΄αυτήν θα προκύψει ένα καινούργιο Αφήγημα. Το ρίσκο πρέπει να ναι σοκαριστικό, πρωτότυπο, καθοριστικό, παράτολμο, να εξάπτει την περιέργεια και να γοητεύει ακόμα και τους πιο δύσπιστους" ο Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης, ένας από τους πιο αυθεντικούς και σημαντικούς Έλληνες καλλιτέχνες - δημιουργούς, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τις κρίσιμες επερχόμενες εθνικές εκλογές της 17ης Ιουνίου 2012, θέτοντας απλά και ίσως αστεία ερωτήματα για την σημερινή κατάσταση της Ελλάδας, αλλά και προτείνοντας λύσεις, συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο του tvxs.

Πολλά πράγματα σε αυτόν τον κόσμο διευθετήθηκαν, όταν αναρωτηθήκαμε για το προφανές. Πολλά προβλήματα λύθηκαν, όταν τέθηκαν τα ερωτήματα, απλά και αστεία ή πολλές φορές και ονειρικά…
Για παράδειγμα:

Οι νόμοι της παγκόσμιας Μηχανικής και της κίνησης των ουρανίων σωμάτων, αποκαλύφθηκαν από την αστεία ερώτηση του Ισαάκ Νιούτον (Νεύτωνα στα ελληνικά), γιατί το μήλο, έπεσε στο κεφάλι του…
Η αρχή της αμοιβαιότητας, αποκαλύφθηκε στον Άλμπερτ Αϊνστάιν, όταν διερωτήθηκε πολύ απλά, γιατί όταν βρίσκομαι σε ένα τραίνο και ξεκινάει το διπλανό, νομίζω ότι κινούμαι εγώ...
Ή ακόμη και σε κατάσταση ονειρική, όταν ο Κεκουλέ, βρήκε την απάντηση για την εξαγωνική δομή του βενζολίου, όταν είδε στο όνειρό του ένα φίδι να δαγκώνει την ουρά του!

Γι αυτό, λοιπόν, φλερτάρει κάποιος καλλιτέχνης ή επιστήμονας με την τραγικότητα και την γελοιοποίηση, θέτοντας απλά και αστεία ερωτήματα, εκκινώντας από μια παιγνιδιάρικη διάθεση, από τη δίψα της έρευνας ή από περιέργειας, απλά και μόνο.

Ερώτηση 1η (από τον Σοπενάουερ) : Πόσοι τρόποι υπάρχουν για να πεθάνεις;

Δύο και μόνο: Ή από βάσανα ή από πλήξη.
Υπάρχει, λέει, μία μόνη διέξοδος από αυτό το πεπρωμένο, κι αυτή είναι ο τρόπος του ηρωισμού μέσα από την τέχνη.
Κάθε άνθρωπος μπορεί να κάνει τέχνη τη ζωή του, αρκεί η κοινότητα των ανθρώπων, να τον βοηθήσει να βρει την ιδιαίτερη - μοναδική κλίση του.
Εδώ, υπεισέρχεται το θέμα της Παιδείας.

Ερώτηση 2η : Ποιο είναι το καλό σχολείο; Το κρατικό της Αριστεράς, ή το επιχειρηματικό της Δεξιάς;

Η ερώτηση είναι άστοχη, αφού βραχυκυκλώνεται στα επίθετα (κρατικός, επιχειρηματικός) και δεν επικεντρώνεται στο ουσιαστικό (σχολείο).
Σύμφωνα με τους πιο φωτισμένους σύγχρονους εκπαιδευτικούς το σχολείο προσφέρει τα ελάχιστα, σχεδόν τίποτα, παρά μόνο, καταπολέμηση της φαντασίας, καλλιέργεια της στείρας αποστήθισης και κατασκευή υπάκουων ομοιόμορφων κοινωνικών πλίνθων(τούβλων, δηλαδή, που λέει ο λαός).

Ενώ, τουναντίον, λένε οι ίδιοι εκπαιδευτικοί, μια κοινωνική εργασία, μια προσωπική έρευνα, μια διεκπεραίωση μιας κοινωνικής αποστολής, μπορεί να διδάξει σε πολύ πιο σύντομο χρόνο, ότι δεν είχαν φανταστεί οι θιασώτες της ιδρυματοποιημένης εκπαίδευσης.

Ούτως ή άλλως, δεν έχει παρατηρηθεί ποτέ στή φύση, θηλαστικά, να παραμένουν ακινητοποιημένα τα χρόνια ενηλικίωσης τους(τουναντίον είναι αεικίνητα) και αποξενωμένα από όλες τις δραστηριότητες της αγέλης, της φυλής, της κοινότητας.

Συνεπώς η αποκλειστικά έγκλειστη εκπαίδευση είναι εξ΄ορισμού παρα φύσιν. Το σχολείο προπαρασκευάζει πειθήνιες καταναλωτικές μονάδες.Ο οποιοσδήποτε δύσπιστος, ας αναλογιστεί πόσο μοιάζουν τα ωράρια του σχολείου, του στρατού, της φυλακής και της μισθωτής εργασίας. Ας βρει,κι ο πιο καχύποπτος,κάποιο άλλο παράδειγμα στη φύση, γεγονότος με τόσο ακραίο χωρικό και χρονικό ντετερμινισμό.

Ο πολίτης (σε αντιδιαστολή με τον καταναλωτή) έχει εποπτική εικόνα και άμεση συμμετοχή σ΄όλες τις κοινωνικές διεργασίες (πολιτικές, οικονομικές, πολιτισμικές κ.α.). Κι αυτό το μαθαίνει εξαιρετικά δύσκολα ο ενήλικος.

Διερωτώμαι πολλές φορές, μήπως ολαυτά είναι ουτοπίες;

Ανατρέχω στον εαυτό μου:

Τον τρόπο να μαζεύω τις ελιές, τον έμαθα από τον πατέρα μου. Μου τον ενέπνευσε, γιατί τραγουδούσε στο χωράφι. Πρακτικά, αυτό έγινε, όταν πήραμε το ρίσκο από κοινού, να συνθέσουμε δύο αντιθέσεις: του νέου και του παλιού, αναλαμβάνοντας μαζί την ευθύνη της συλλογής του ελαιοκάρπου.
Το πολύπλοκο μαθηματικό μοντέλο Standard Model, που εξηγεί τα φαινόμενα του μικρόκοσμου και του μεγάκοσμου, δεν μου το ‘μαθε κανένα σχολείο και καμιά ιδρυματοποιημένη εκπαίδευση, αλλά, η προσωπική μου σχέση κι η καθημερινή μου επαφή με τον καθηγητή Πέτρο Δίτσα, και ο τρόπος ήταν η κοινή εργασία, το κοινό τόλμημα, δηλαδή, η δημοσίευση, στο Διεθνή επιστημονικό Τύπο, πρωτότυπης εργασίας για το σωματίδιο Higgs.
Στην κρητική μουσική, μυήθηκα από τον δάσκαλο Ψαρογιάννη Ξυλούρη, που πήραμε μαζί το ρίσκο να παίξουμε στα πανηγύρια και να συμπράξομε σ΄ στο δίσκο του «Ερωτόκριτος».
Στην Βυζαντινή μουσική από τον πρωτοψάλτη Γιάννη Δαμαλάκη, συμμετέχοντας στο δίσκο «Της θάλασσας τα κύμματα».
Στ’ αραβοπέρσικα μακάμια, (αρχικά) από τον τούρκο βιρτουόζο Σενίχ Ουντεγέρ, μεταφράζοντας το θεωρητικό του Καραντενίζ και συμμετέχοντας στο δίσκο «Του Λιβικού το πέλαγος».
Στην αντίστιξη με τον Θοδωρή Ρέλλο, συνεργαζόμενοι σε παραστάσεις και συμμετέχοντας στον δίσκο «Μητροπολιτικά», κλπ.

Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τις αυτο-οργανωμένης μαθητείας, ο δάσκαλος εμπνέει τον μαθητή και εμπνέεται από τον μαθητή.

Ο διαχωρισμός αρχίζει να αμβλύνεται με την παρουσίαση κοινού έργου, ενός τολμήματος με πραγματικά πυρά που επισφραγίζει τη διάχυση της γνώσης, τη συμπόρευση και τη συμμαθητεία των μερών.

Είμαι σίγουρος ότι αν σκαλίσετε με ειλικρίνεια τη μνήμη σας, θα δείτε πως ότι μάθατε το οφείλετε στην προσωπική γοητεία ενός δασκάλου, που η ύπαρξη του,πάντα είναι εξαίρεση και όχι ο κανόνας.

Όμως μη νομίσετε ότι το σύστημα της παιδείας σκλαβώνει μόνο τα παιδιά. Σκλαβώνει διπλά τους γονείς. Μη νομίσετε ότι η «αγία» σας οικογένεια είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τα μέλη της.

Αλλά ας δουμε την ιδιότυπη σκλαβιά των ενηλίκων μελών, που συνθλίβονται στο μαγκανοπήγαδο του ‘ιερού’ θεσμού της οικογένειας και των εκπαιδευτικών επιλογών της.

Στις σημερινές κοινότητες των ανθρώπων (του δυτικού κόσμου κυρίως), έχουμε να κάνουμε με Πυρηνικές και όχι με Φυλετικές οικογένειες(που υπάρχουν σε πολλά μέρη του πλανήτη και στην Ελλάδα ως επί το πλείστον μέχρι το ’80). Αν ανατρέχω συχνά σε παλαιότερες κοινωνίες, δεν το κάνω προτείνοντας να τις μιμηθούμε, αλλά να δούμε την άρρητη, συχνά, θέσμισή τους, τη σμιλεμένη από το χρόνο φυσική οικονομία τους κι ίσως πάρουμε στοιχεία, για να οικοδομήσουμε το νέο κόσμο που ονειρευόμαστε.

Στις φυλετικές, λοιπόν, οικογένειες, τα παιδιά είχαν ( τροπον τινά) πολλούς πατεράδες, και πολλές μανάδες. Αυτό σημαίνει, ελεύθερος χρόνος και ελεύθερος χώρος για μικρούς και μεγάλους και πολύ περισσότερες αλληλεπιδράσεις .( Σήμερα δεν υπάρχουν παιδιά, να παίζουν χωρίς επίβλεψη!).

Η χαλαρή αυτή σχέση ήταν πράξη έξοχης φυσικής οικονομίας, ακριβώς όπως κάνει η φύση για να δημιουργήσει οργανική ύλη (δηλαδή ζωή): Φτιάχνει ανθρακικές αλυσίδες που τα ηλεκτρόνια είναι απεντοπισμένα σ΄ όλο το μήκος των πυρήνων.

Στις σύγχρονες πυρηνικές οικογένειες, οι γονείς, εκτός από σκλάβοι των αφεντικών και του μικροαστικού εορτολόγιου, γίνονται σκλάβοι των ίδιων των παιδιών τους. Δηλαδή, η μητέρα κι ο πατέρας δαπανούν όλο το χρόνο τους σε γραφειοκρατικές πράξεις, σε μπέιμπι σίτινγκ, γίνονται ταξιτζήδες φροντιστηρίων, με αποτέλεσμα να χάνουν πολύ γρήγορα, όχι μόνο το δημιουργικό εαυτό τους αλλά και την ταυτότητά τους ως αναπαραστάσεις φύλων.

Παύουν, δηλαδή, να είναι μάχιμα θηλυκά και αρσενικά. Ευνουχίζονται. Το φαινόμενο της παιδεραστίας που γιγαντώνεται στις δυτικές χώρες, είναι η αρρωστημένη αντίδραση σ΄αυτόν τον ευνουχισμό κι η αναζήτηση λύσης μέσα στο κλειστοφοβικό περιβάλλον των οικογενειακών εστιών και των σχολικών κτηρίων(αυτοαναφορά).

Το σχολικό κτήριο (αν είναι καλόγουστο), μπορεί να υπάρξει σε μια μελλοντική κοινωνία μόνο σαν συμπλήρωμα της προσωπικής(άμεση σχέση δασκάλου-μαθητή) και της περιρρέουσας (δημόσιοι χώροι) παιδείας.

Πιο παράλογη από τη σημασία της ιδιοκτησίας των αγαθών, είναι η σημασία της ιδιοκτησίας των παιδιών.

Ερώτηση 3η (Για φυσικούς και όχι μόνο) : Τι σχέση έχει ο Αϊνστάιν με την εγκληματικότητα;

Η μεγάλη συνεισφορά του Αϊνστάιν δεν είναι αυτά που λένε τα εκλαϊκευμένα άρθρα των εφημερίδων.

Μια από τις δύο πιο ανατρεπτικές προτάσεις του 20ού αιώνα, που καθόρισαν τη ζωή μας, ήταν η Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, του κυρίου Άλμπερτ…
Το συμπέρασμα αυτής της καταπληκτικής θεωρίας (1917) του Αλβέρτου Αϊνστάιν, συνεπικουρούμενου από τις μελέτες του μαθηματικού Μπέρναρντ Ρίμαν, στις μη Ευκλείδειες Γεωμετρίες, αποτυπώνεται στο εξης αφάνταστο, έξοχο και ανατρεπτικό λήμμα :

Η Γεωμετρία του χωρόχρονου, και τα Φυσικά Χαρακτηριστικά της ύλης, σχετίζονται! Σχετίζονται! Σχετίζονται! Σχετίζονται!

Αυτό τι σημαίνει; Ότι, δηλαδή, η καμπύλωση του χωρόχρονου (η καμπυλότητα είναι γεωμετρικό χαρακτηριστικό), γεννά τη μάζα που είναι ένα φυσικό μετρήσιμο. Συμβαίνει και το ακριβώς αντίστροφο: Η μάζα προκαλεί καμπύλωση του χωροχρόνου.

Με μια αναγωγή στο κοινωνικό γίγνεσθαι, θα μπορούσε να πει κανείς, ότι, η γεωμετρία του χώρου και του χρόνου μας, γεννά τα κοινωνικά φαινόμενα και το αντίστροφο. Παρατηρείστε ότι τα φαινόμενα της βίας και της εγκληματικότητας έχουν εστιακούς πυρήνες όπου υπάρχει αφύσικη, άσχημη δόμηση, παραγκουπόλεις ή πυκνοκατοικημένες περιοχές κι απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. (Το ίδιο ισχύει για τον χρόνο που τον καταλαβαίνομε μόνο από τις αλλαγές του χώρου).

Η άσχημη αυτή γεωμετρία δημιουργήθηκε (κατ΄αντιστροφή) από τα κοινωνικά φαινόμενα της βίας παλιότερων γενεών. Η οπτική αναπαράσταση του κόσμου γύρω μας είναι η αμεσότερη στις αισθησεις κι η γεωμετρία της, αντανακλά την κληρονομιά της βίας πολλών γενεών, ενώ είναι γεννήτορας ή εν δυνάμει γεννήτορας καινούργιας βίας.
Ε, λοιπόν θέλω να βγω απ΄αυτόν το φαύλο κύκλο.Η επανάληψη είναι η κόλαση μας. Δεν αποδέχομαι την κληρονομιά αυτή.

Η δόμηση του χώρου μας είναι η πολιτισμική μας ταυτότητα και ο καθρέφτης της ηθικής μας.

Εδώ, θα προτείνω, ότι, μια λύση (και μάλιστα θεαματική), θα ήταν, η σωστή-επιτέλους- χρήση της πολεμικής μας αεροπορίας για ειρηνικούς σκοπούς.

Ερώτηση 4η (για μαθηματικούς και όχι μόνο): Ποία η πιθανότητα εμφάνισης ενός διαρρήκτη.

Στις σύγχρονες κοινωνίες η πιθανότητα εμφάνισης ενός διαρρήκτη, είναι ίση ακριβώς, με την πιθανότητα εμφάνισης ενός τραπεζίτη.

Όταν υπάρχει αφύσικη συσσώρευση αγαθών, νομοτελειακά, κάποιος τα διαχειρίζεται, κάποιος τα φυλάει και κάποιος άλλος τα επιβουλεύεται.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι ο διαρρήκτης, ή ο αστυνομικός ή ο τραπεζίτης, ή ο… φρονιμίτης. Το πρόβλημα έγκειται στη σχέση τους, δηλαδή στην ιδιοκτησία (= πρωτογενή κλοπή εις βάρος της κοινότητας). Κατάργηση της ιδιοκτησίας σημαίνει αυτόματα κατάργηση της βίας και της καταστολής της.

Σκεπτικιστή αναγνώστη κάνε την εξης απλή παρατήρηση: Ο τραπεζίτης, ο αστυνομικός και ο διαρήκτης έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Κι οι τρεις δεν παράγουν και δε δημιουργούν απολύτως τίποτα!(δεν παραβλέπω την ...τεράστια οργανωτική τους συνεισφορά). Σαν κοινότητα όμως ,θα χρειαζόμασταν το παιδιάστικο και δημιουργικό κομμάτι των ανθρώπων που κατέληξαν στα πραναφερθέντα επαγγέλματα.

Οι άνθρωποι, θα ‘πρεπε, να ενδιαφέρονται για τη χρήση και όχι την ιδιοκτησία των αγαθών. Για παράδειγμα, το καλό βιβλίο είναι θέμα περιρρέουσας παιδείας, διάχυσης πολιτισμικού κεφαλαίου και ύπαρξης βιβλιοθηκών σε κάθε πόλη ή χωριό, και όχι η αντιμετώπιση του σαν ένα ακόμη εμπορικό προ’ι’όν που θα κοσμίσει τη σαλοτραπεζαρία μας ή θα γίνει επικίνδυνο βλήμα κατά τη διάρκεια συζυγικών καβγάδων.

Συμπερασματικά οι αστικές δημοκρατίες (με το δίπολο ιδιοκτησία-εγκληματικότητα) έχουν σχέση με τον ορθό λόγο(αληθείς μαθηματικές προτάσεις), όση σχέση έχουν οι Βεδου’ί’νοι με το αλπικό σκι.

Ερώτηση 5η (για χριστιανούς και όχι μόνο): Πως εξηγείται λογικά, ο Ιησούς που είχε ένα και μόνο χιτώνα κι επιτέθηκε σφόδρα στην ιδιοκτησία και τον πλούτο, να λατρεύεται σα Θεός από τους χριστιανούς, που υπερασπίζονται με λύσσα την περιουσία τους και με ακόμη μεγαλύτερη λύσσα την αύξηση της;

Το εγχείρημα απάντησης σ΄αυτό το ερώτημα έχει τον ίδιο βαθμό δυσκολίας μ΄αυτό της επίλυσης του προβλήματος του τετραγωνισμού τιυ κύκλου. Η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά.

Ερώτηση 6η : Ένα εργοστάσιο ανήκει σε έναν καπιταλιστή ιδιοκτήτη. Αν η ιδιοκτησία περάσει εξ’ ολοκλήρου στους εργαζόμενους, γίνεται αυτομάτως κομμουνιστικό; (Δηλαδή, ελληνιστί, κοινοτικό);

Η απάντηση είναι «όχι».

Ο εργαζόμενος πάλι θα είναι αποξενωμένος από το προϊόν και τη διαδικασία παραγωγής του. Ο εργαζόμενος θα σιχαίνεται αυτό που κάνει, γιατί δεν θα είναι παρά ένας μηχανιστικός κρίκος της αλυσίδας παραγωγής.

Καμιά αλλαγή δεν γίνεται, αν ο πολίτης εργαζόμενος, δεν έχει σαφή και εποπτική άποψη για το τι θέλει να παράξει και με ποιον τρόπο να το παράξει (παρακαλώ, να μην ταυτίσει κανείς την εξειδίκευση με τη μονομέρεια).

Ερώτηση 7η : Ποιά είναι η διαφορά, μεταξύ παραγωγής και δημιουργίας;

Τα παραγόμενα είναι αντίτυπα, ενώ τα δημιουργήματα μοναδικότητες.

Ερώτηση 8η : Ποιος είναι ο πιο καταπιεσμένος σ’ αυτόν τον κόσμο;

Η ερώτηση έχει λάθος στο γένος.

Το πιο καταπιεσμένο πλάσμα δεν είναι ο μαύρος αλλά η μαύρη.
Η πιο καταπιεσμένη, διαχρονικά και παγκοσμίως, ονομάζεται γυναίκα.
Και η πιο καταπιεσμένη γυναίκα, η πόρνη.
Και η πιο καταπιεσμένη πόρνη, η τοξικομανής.
Η πιο καταπιεσμένη πόρνη – τοξιμανής; Η οροθετική.

Συνεπώς, το να διαπομπεύεις τον τελευταίο τροχό της αμάξης, τον πιο αδύνατο, χωρίς να γίνεται κοινωνική επανάσταση, είναι σημάδι κανιβαλικής, ανήθικης και υπανάπτυκτης κοινωνίας.

Ο ρατσισμός (κοινωνικός,φυλετικός κ.α.) είναι το κτήνος που έχομε μέσα μας. Ο λα’ι’κισμός πολλών δεκαετιών, γαλούχισε φοβικές και άρα επιθετικές(το φοβισμένο ζώο επιτίθεται) συνειδήσεις απέναντι στο διαφορετικό. Μπροστά στο χρόνιο συγκεκαλυμμένο, ύπουλο ρατσισμό κι εθνικισμό των καθωσπρέπει αστικών κομμάτων πολλοί αναρωτιούνται για την είσοδο της ρατσιστικής ακροδεξιάς στη βουλή(τουλάχιστον είναι ειλικρινέστερη των παραπάνω).

Προσωπικά, ανησυχούσα μήπως δεν μπεί στη βουλή, γιατί αυτό που έχει η ελληνική κοινωνία μέσα της, καλό είναι να το βλέπει στον κοινοβουλευτικό καθρέφτη της με τον καθαρότερο δυνατό τρόπο.

Ερώτηση 9η : Ποιό είναι ένα από τα πιο φρικιαστικά γεγονότα των τελευταίων δεκαετιών στον πλανήτη;

Η δολοφονία 800 χιλιάδων Τούτσι και Χούτου στη Ρουάντα, μέσα σε λίγες μέρες. Αλλά η Ρουάντα δεν έχει πετρέλαια. Δεν υπάρχουν γεγονότα, αλλά μόνο ερμηνείες γεγονότων και σίγουρα τα ΜΜΕ μας αφηγούνται τις...σημαντικότερες και προβάλλουν την ...ευαισθησία των παγκόσμιων ειρηνευτικών δυνάμεων.

Ερώτηση 10η : Ποιό είναι το πιο επικίνδυνο θηλαστικό για τον άνθρωπο;

Ο Ιπποπόταμος (μετά τον άνθρωπο).
Και μόνο αν μπει στην περιοχή του. Με ενδιαφέρει όχι μόνο η ανθρωπότητα, αλλά και η φαλαινότητα, η αρκουδότητα, η πευκότητα και η κεδρότητα.

Ερώτηση 11η :Παλιότερα οι άνθρωποι πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη κι ο Θεός κατοικεί στον ουρανό. Υπάρχει σήμερα μια ανάλογη αφελής δοξασία;

Ναι. Πιστεύουν ότι ο εαυτός τους σταματά στην εξωτερική πλευρά του δέρματος τους. Αν υπάρχουν δυο αλήθειες σ΄αυτή τη ζωή, είναι η αδιάσπαστη ενότητα του σύμπαντος και η ακατάπαυστη ροή του.

Ερώτηση 12η : Σε έναν τόπο για πολλά χρόνια υπάρχει ένα γήπεδο και μέσα παίζεται κάποιο άθλημα. Η πληροφορία που έχουμε είναι, ότι

α) οι θεατές είναι σχεδόν πάντα θεατές-αν και ονειρεύονται να γίνουν παίχτες, φτωχοί, και χτυπιούνται μεταξύ τους.
β) Οι παίκτες είναι πλούσιοι, προσφέρουν κακό θέαμα και στημένα αποτελέσματα.

Ποιος φταίει;

Αν βάλετε όπου «γήπεδο» τις «ετερόνομες κοινωνίες» (για παράδειγμα στα θεοκρατικά καθεστώτα της Αραβίας ο νόμος έρχεται από τη Σαρία, δηλ. από το Θεό, ενώ στα δυτικά καθεστώτα από τις αγορές), και όπου «άθλημα» το «κυνήγι της εξουσίας», θα βρείτε την απάντηση στην παραπάνω ερώτηση: Φταίει το γήπεδο και το άθλημα.

Ερώτηση 13η : Μπορεί κανείς να πατάξει τη διαφθορά που εμφανίζεται σε όλες τις εξουσίες διαχρονικά και παγκοσμίως;

Όχι. Η διαφθορά είναι η πρώτη θυγατέρα της εξουσίας. Η συσσώρευση, γεννά το φαινόμενο της διαφθοράς, σαν μια πράξη ανακατανομής των συμβόλων εξουσίας ,από τους δεύτερους τη τάξει απέναντι στους πρώτους, στη φαντασιακή ιεραρχία της εξουσίας.

Ερώτηση 14η : Αν πηγαίνεις πέντε βήματα μπρος και δύο πίσω, σε πόσο χρόνο θα πας από την Αθήνα στην Κόρινθο;

Το ερώτημα είναι χαρακτηριστικό των α-νόητων ερωτημάτων και διλημμάτων της αστικής δημοκρατίας.Η απάντηση, πάντως, σε αυτή την ερώτηση είναι, ότι δε θα φτάσεις ποτέ. Θα σε κρατήσουν στο Δαφνί.

Ερώτηση 15η : Είναι καλοί οι μετανάστες και κακοί οι ντόπιοι; Ή είναι καλοί οι ντόπιοι και κακοί οι μετανάστες;

Παιδαριώδες ερώτημα. Αφού υπάρχουν ντόπιοι που εκμεταλλεύονται ντόπιους, και αφού υπάρχουν μετανάστες που εκμεταλλεύονται μετανάστες.
Άρα, το βασικό δεν είμαστε εμείς. Το βασικό είναι οι σχέσεις μας. Ο άνθρωπος είναι απλά το φαινόμενο. Η ύπαρξη είναι η ουσία. Το κοινωνικό φαντασιακό βρίσκεται πίσω από το πρόβλημα και όχι η δαιμονοποίηση κάθε φορά ενός ανθρώπου ή μιας κοινωνικής ομάδας.

Ερώτηση 16η (για κληρικούς και όχι μόνο): Πως εξηγείται ο Ιησούς να λέει ότι ενώπιον μου δεν υπάρχουν άντρες ή γυναίκες, εθνικοί ή ιουδαίοι και σεις να μιλείτε για ευλογημένα και κατηρραμένα έθνη;

Η απάντηση σ΄αυτό είναι πανομοιότυπη μ΄αυτήν του ερωτήματος υπ΄αριθμόν 5.

Ερώτηση 17η : Ποιά χώρα της Ευρώπης, έχει αιώνες τώρα Οθωμανική διοίκηση;

Η Ελλάδα. Η Οθωμανική διοίκηση στηρίχτηκε στους πυλώνες δύο εννοιών. Θα τις πω στα τούρκικα αλλά θα τις καταλάβουν όλοι οι Έλληνες:
Μπαξίς και Ρουσφέτ.

Οι υπήκοοι της Ελλάδος, είναι κοτζαμπάσηδες, κλέφτες και κατσαπλιάδες από τα ανώτερα μέχρι τα κατώτερα στρώματα (στατιστικά).
Σημείωση:Ο γεωγραφικός χώρος που σήμερα ονομάζεται Ελλάδα, τα τελευταία 1.700 χρόνια ανήκε στις διεφθαρμένες φεουδαρχικές αυτοκρατορίες της Ανατολής κι από το 1828 στις εξ΄ίσου διεφθαρμένες αποικιοκρατικές αυτοκρατορίες της Δύσης.

Ερώτηση 18η : Γιατί οι Κρητικοί παίζουνε μπαλωθιές;

Για να ξεσκάσουν από την πίεση που τους ασκούν οι Κρητικές! Η κρητική κοινωνία είναι από τις τελευταίες μητρογραμμικές κοινωνίας της Ευρώπης.

Εννοείται, φυσικά, ότι είμαι υπέρ της διαχείρισης των αγαθών της κοινότητας(από τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη), από τις γυναίκες. Νομίζω ότι λόγω βιολογικής και κοινωνικής διαφοροποίησης, έχουν ευρύτερη και καθολική αντίληψη των πραγμάτων, της ταξινόμησης και κατανομής τους και είναι πιο κοντά στο συναίσθημα και στο ένστικτο. Τα χαρακτηριστικά τους είναι η κατανόηση, η δεκτικότητα και η έντονη διαίσθηση.

Μην τις συγχέει, παρακαλώ, κανείς, με τις γυναίκες πολιτικούς , που διαμορφώνονται σ’ ένα κλίμα ανταγωνισμού των πατριαρχικών δυτικών κοινωνιών, και ουσιαστικά είναι αντρικά κακέκτυπα.

Ερώτηση 19η : Τελικά, που εδράζεται το πολιτικόν;

Μα φυσικά στο κοινωνικό φαντασιακό. Στην κλασσική αρχαιότητα, τα κοινωνικά προτάγματα ήταν η «τιμή», η «ανδρεία» και το «κάλος».

Σήμερα η κοινωνική μονάδα νοηματοδοτείται από τα προτάγματα της «συσσώρευσης» και της «παραγωγής», με καταστροφικά, όπως βλέπουμε, αποτελέσματα.
Χρειαζόμαστε επειγόντως, ριζική κοινωνική αναπλαισίωση και επανανοηματοδότηση της ατομικής οντότητας με άλλα σύγχρονα προτάγματα, όπως «γοητεία» και «δημιουργία».

Μόνο το γοητευμένο υποκείμενο αλλάζει (γοητεία= γητιά=θεραπεία).

Κι ο καθρέφτης της αλλαγής του υποκειμένου είναι η δημιουργία του.

Και αν η αλλαγή είναι η βάση της ζωής (αεικίνητο σύμπαν) της βιοποικιλότητας και του πολιτισμού, καταλαβαίνουμε το ρόλο της γοητείας, από το ζωϊκό και φυτικό βασίλειο, μέχρι τη διαπίστωση, πως, διαμορφωθήκαμε, αποκλειστικά, από ό,τι και όποιον μας γοήτευσε.

Σήμερα, περιγράφομε τον κόσμο με Καταστάσεις χώρου και χρόνου (x,t). Αν αρχίσομε να τον κατανοούμε και να τον περιγράφομε με Αλλαγές Καταστάσεων (p,E) -φασικός χώρος-, ίσως αποτελέσει Μεταβολή Φάσης της ανθρώπινης ιστορίας και συνειδητότητας.

Ερώτηση 20η : Υπάρχει ελπίδα; Υπάρχει δρόμος;

Δρόμος δεν υπάρχει. Το δρόμο τον ανοίγεις περπατώντας. Ο μεταβιομηχανικός άνθρωπος ψάχνει να βρει το νέο Θεό μέσα του.

Οι παλιοί θεοί και οι παλιοί θεσμοί, έχουν σαπίσει. Είναι αβάσταχτο πια να σέρνει τα κουφάρια τους. Η επανανοηματοδότηση της ζωής είναι η πιο επιτακτική ανάγκη.

Αυτές οι σημασιακές αλλαγές, είναι συχνές στην πορεία της ιστορίας, και παρατηρούνται μετά από λοιμούς, γενικευμένες περιβαλλοντικές καταστροφές, ή ευρείας έκτασης πολέμους. Αυτό θα ‘θελα να ξορκίζαμε.

Καλώ τους ανθρώπους που κατοικούν στην Ελλάδα, να κάνομε από κοινού ένα κοινωνικό-πολιτικό-ηθικό-αισθητικό πείραμα. (Το εν λόγο πείραμα, μπορεί να γίνει με οποιοδήποτε, βέβαια, διακρατικό, υποκρατικό ή υπερκρατικό σύνολο).

Η Ελλάδα είναι μια πανσπερμία φυλών (όπως τα περισσότερα κράτη), που όμως, μιλούν -τσάτρα πάτρα- την νεοελληνική, που συγγενεύει με την ελληνιστική και που με τη σειρά της συγγενεύει με την αρχαιοελληνική. Ταυτόχρονα ζούμε στα μέρη στα οποία πριν 2.500 χρόνια ξεπήδησε το σπερματικό φως της Άμεσης Δημοκρατίας από την ανάγκη του ανθρώπου να ορίζει τη μοίρα του.

Οι έλληνες (ή ένα οποιοδήποτε άλλο σύνολο), για να αποκτήσομε τα χαρακτηριστικά του πραγματικού συνόλου, πρέπει να βρουμε ένα σημαίνον χαρακτηριστικό αυτοαναφοράς και συλλογικής ύπαρξης. Αυτό επιτυγχάνεται όταν πάρουμε ένα φαινομενικά παράλογο Ρίσκο.

Πρέπει να κάμομε μια παληκαριά ενηλικίωσης. Απ΄αυτήν θα προκύψει ένα καινούργιο Αφήγημα.

Το ρίσκο πρέπει να ναι σοκαριστικό, πρωτότυπο, καθοριστικό, παράτολμο, να εξάπτει την περιέργεια και να γοητεύει ακόμα και τους πιο δύσπιστους. Να χρειάζεται οργιώδη φαντασία και χαρούμενη, αταλάντευτη αυτοπειθαρχία. Αυτό, δεν μπορεί να είναι μία πράξη αντίδρασης σε κάτι, γιατί μια πράξη αντίδρασης σε κάτι, θα οδηγήσει σε ένα βαλς με αυτό που πολεμάς, με αποτέλεσμα να γίνεις το ίδιο με αυτό (η άλλη όψη του νομίσματος που ετεροκαθορίζεται ες αεί).

Προτείνω λοιπόν να τολμήσουμε καταστάσεις Άμεσης Δημοκρατίας κι έτσι θα σχετιστούμε επιτέλους με το αρχαίο παρελθόν, που τόσο πολύ διαφημίζομε. Αυτό γίνεται με τη δημιουργία μιας ομοσπονδιακής πολιτικής οντότητας που θα αποτελείται από (τοπικές, συντεχνιακές, ομοτεχνικές, κ.α.) κοινότητες, αυτόνομες, αυτοοργανωμένες, αυτοθεσμιζόμενες, με ισχυρή αλληλεπίδραση μεταξύ τους.

(Δεν έχω κανένα ιδεολογικό δογματισμό. Μπορώ να ακολουθήσω-και μ’ αρέσει ν’ ακολουθώ, οποιονδήποτε με εμπνεύσει. Μ΄αρέσει να συνθέτω τις ιδέες μου με τις ιδέες των άλλων, ή ακόμα και να τις απορρίπτω παντελώς άν πεισθώ γι΄αυτό).

Θα μου πείτε ότι χρειάζονται πολλές γενιές καλά εκπαιδευμένων πολιτών. Ίσως όχι. Η ιστορία δεν εξελίσεται γραμμικά κι η πορεία της είναι τρελή κι αφάνταστη.

Ίσως, τώρα που μιλούμε, μέσα στη δίνη των καιρών, να υπάρχει μια «κρίσιμη μάζα» ανθρώπων, που θα πυροδοτήσουν μια αλυσιδωτή «πυρηνική» αντίδραση.
Ένα πρώτο, άμεσο μέτρο που θα πρότεινα, θα ήταν η ισότητα μισθών και εισοδημάτων. Θα μου πει κανείς, αυτό το πράγμα δεν είναι δίκαιο.

Όμως, κοιτάξτε ποια είναι η διαφορά:

α) πρέπει να αποσυνδέσομε την προσφορά από τη χρηματική της αποτίμηση και
β) τότε, θα προσπαθήσει η κοινότητα, να εκπαιδεύσει και να αξιοποιήσει όλα της τα μέλη, ώστε μέσα σε μια γενιά, να δικαιολογηθεί αυτό το μέτρο. Γιατί καθένας είναι απαραίτητος, μοναδικός και αναντικατάστατος, με ειδικές ανάγκες και ειδικές δεξιότητες. Απλά για να αναδειχθούν χρειάζεται η ειδική παιδεία που προανάφερα.

Δηλαδή θα προπληρώσουμε την αλλαγή.

Η φύση σου δίνει, όχι ότι πληρώσεις, αλλά ότι προπληρώσεις. Αυτό κάνει ένας γεωργός, ένας επιστήμονας,ένας καλλιτέχνης: Προπληρώνει με κόπο και χρήμα, το πάντα αμφιβόλου καταλήξεως πείραμα του. Η ισότητα μισθών και εισοδημάτων είναι μια πράξη μέλλοντος και όχι παρόντος. Το παρόν που έγραψα, είναι ήδη πράξη παρελθόντος.

Φανταστείτε μιαν άλλη Ελλάδα, με επαναστατική χωροταξία και ηθική, με ισόρροπη πληθυσμιακή κατανομή, με ήπιες και συμβατές με το περιβάλλον πηγές ενέργειας, με αποκλειστικά βιοκαλλιέργειες, με μηδέν εγκληματικότητα και καταστολή(αφού καθένας, όπου κι αν βρεθεί, ότι κι αν κάνει θα έχει αξιοπρεπή, στέγη, τροφή, υγεία και παιδεία), με τα ξενοδοχεία - όσα γλιτώσουν (βλ.τέλος 3ης απαντήσεως)- να έχουν μετατραπεί σε σχολές και εργαστήρια όλων των ειδών, όπου θα συναντιούνται δάσκαλοι και μαθητές από τις τρεις ηπείρους που συνορεύομε και θα απολαμβάνουν τη συμμαθητεία,τον ήλιο, τα βουνά, τη θάλασσα και της χαρά της απλής παρέας και συναναστροφής.

Το πείραμα θα ασκήσει τόση γοητεία, πλανητικά, που θα συρρεύσουν τα καλύτερα και πιο κενοτόμα μυαλά της παγκόσμιας πνευματικής και καλλιτεχνικής κοινότητας. Αυτή η χώρα, δε θα είχε ανάγκη κανενός είδους όπλο ή σώματος για τη φύλαξη της. Ακριβώς γιατί δεν μπορεί κανείς να επιτεθεί στο γοητευτικό. Γιατί το αληθινά γοητευτικό είναι μεταφυσικό σημάδι της οικουμενικής αλλαγής μας.

Για αρχή, μπορεί κανείς να προτείνει πολλά όπως:

α) επικοινωνία με τους συγγενείς μας (αυτοί δεν είναι απαραίτητα οι εξ΄αίματος, αλλά αυτοί που έχουν όμμορες ιδέες, ήθος και αισθητική και είναι έτοιμοι να πάρομε μαζί το ρίσκο της αλλαγής). Όμορφο είναι να υπάρχουν αντιθέσεις, αλλά να συνθέτονται.
β) καταγραφή των ειδικοτήτων τους και πού μπορούν να προσφέρουν.
γ) κοινή διαχείρηση των αγαθών( αγροτικά προ’ι’όντα, υπηρεσίες, πνευματικά και καλλιτεχνικά έργα κ.α.).
δ) αιρετά συμβούλια κοινοτήτων( η πυραμιδωτή εξουσία δίνει τη θέση της στην οριζόντια ευθύνη).
ε) κλιμάκια που θα δημιουργούν εμπνευσμένα γεγονότα και άλλα που θα μιλήσουν τη γλώσσα της καρδιάς και θα συναλλαχθούν με τους ανθρώπους, πόρτα-πόρτα σε πολιτείες και χωριά.
στ) χρονοτράπεζες.
ζ) εναλλακτικά νομίσματα.
η) κέντρα ανταλλακτικής οικονομίας.
θ) τοποφαγική γεωργία της εγγύτητας
ι) αλληλομαθητεία και αλληλοεκπαίδευση
κ) αιρετά συμβούλια που θα αναλάβουν τομείς όπως η παιδεία, το περιβάλλον κ.λ.π., που αλληλέγγυα, θα σκύβουν στα προβλήματα ανθρώπων και συνόλων και θα δείχνουν ευφάνταστους τρόπους εναλλακτικής επίλυσης. Μ΄αυτόν τον τρόπο θα ερημώσουν οι παλιοί δρόμοι του κέρδους και της υποτέλειας, αφού ο καινούργιος θα έχει την ομορφιά του οράματος,της προσωπικής σχέσης και του λόγου τιμής.

Ζούμε σε μια εποχή ταραγμένων καιρών και παγκοσμιοποιημένης πληροφορίες. Για ότι γίνεται, κανείς δε μπορεί πια να δηλώσει άγνοια. Όλοι αλληλεπιδρούμε με κάποιο τρόπο.

Η τύχη μας είναι κοινή. Όσοι άνθρωποι αλληλεπιδρούν έχουν κοινή τύχη.

Η παγκόσμια κρίση είναι μια μοναδική ευκhttp://www.blogger.com/img/blank.gifαιρία για μας, να ζήσομε τις αλλαγές που ονειρεύτηκαν γενιές και γενιές ανθρώπων. Αρκεί να τολμήσομε. Όταν φυσά δυνατός αέρας, άλλοι κρύβονται κι άλλοι χτίζουν ανεμόμυλους.

Δεν έχει σημασία αν τα καταφέρομε. Τίποτα δεν πάει χαμένο. Όλοι θα προτιμούσαμε μια ποιητική αυτοκαταστροφή από το γήρας της επανάληψης.

Εξ΄άλλου το μόνο που αφήνεις σ΄αυτόν τον κόσμο, είναι αυτό που έχεις χαρίσει. Και το μόνο πράγμα που μπορείς να χαρίσεις στις επόμενες γενιές, είναι μια Συγκινητική Αφήγηση.

Μετά τιμής
Χα’ί’νης Δημήτρης Αποστολάκης

πηγή tvxs

Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

HERE IT IS

"Dance Me To The End of Love"

σπουργίτι



Κοίταξα ψηλά και αναστέναξα.

Χαμήλωσα το βλέμμα.

Ακουσα κοντά μου πουλί να κελαηδά.

Σηκώθηκα να δω.

Πέταξε μακριά...

Λίγες ημέρες πριν τα χριστούγεννα



Είχε πολύ καιρό να πονέσει τόσο πολύ...δίπλωσε στα δύο από τον πόνο και ένα μακρόσυρτο αχ! έβγαινε από το στόμα.Δευτερόλεπτα πριν ένα κούτσουρο με προορισμό το τζάκι, είχε γλιστρήσει από το αριστερό χέρι και είχε προσγειωθεί στο νύχι του αντίχειρα του δεξιού χεριού που ενώ κράταγε κι αυτό ξύλα προσπάθησε αντανακλαστικά να το πιάσει.Το δάχτυλό του είχε γίνει στιγμιαία γέμιση ενός ξύλινου σάντουιτσ...κι έμεινε εκεί,έξω από το σπίτι του, στα σκαλιά να μουγκρίζει.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν περίεργα αυτά τα δευτερόλεπτα...δεν του είχε συμβεί ξανά σε παρόμοια περίπτωση, η οθόνη του μυαλού του να προβάλλει σκηνές από άγνωστους ανθρώπους που υποφέραν την ίδια στιγμή πολύ περισσότερο από εκείνον,ψυχικά και σωματικά...και ενώ ο πόνος απομακρύνονταν αυτός έμεινε εκεί να αναρωτιέται πώς αντέχουν οι άνθρωποι τον πόνο της σωματικής βίας και τα τραύματα της ψυχής που γιατρειά δεν έχουν...γιατί δεν κάνουν κάτι να σταματήσει αυτό το κακό...κι αν δεν μπορούν τα ίδια τα θύματα,τί κάνουμε οι υπόλοιποι...ποιά είναι τελικά η θέση μας , η σχέση μας με θύμα και θύτη...γιατί λίγο πολύ όλοι έχουμε φορέσει και τις δυο μάσκες...γιατί λίγο πολύ όλοι επιθυμήσαμε να γίνουμε δυνατοί ...όλοι νιώσαμε μόνοι και αβοήθητοι...

...και τότε θυμήθηκε τα λόγια από έναν πολύ σπουδαίο Άνθρωπο...και ένιωσε σαν κάποιος να τα ψιθυρίζει εκεί πάνω απ' το κεφάλι του ,μέρα -μεσημέρι έξω από την πόρτα του σπιτιού του:

"Είναι πολύ παράξενο πόσο διψάει ο καθένας μας για δύναμη, δύναμη του πλούτου, της θέσης, της ικανότητας, των γνώσεων. Στην απόκτηση δύναμης υπάρχει σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Την ψάχνουν το ίδιο ο ερημίτης και ο πολιτικός, η νοικοκυρά κι ο επιστήμονας. Μπορούν να σκοτώσουν, να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον για να την αποκτήσουν. Οι ασκητές αποκτούν αυτή τη δύναμη, περνώντας μέσα από την αυταπάρνηση, τον αυτοέλεγχο, την καταπίεση. Ο πολιτικός αποκομίζει αυτή την δύναμη με τα λόγια, την ικανότητα, την εξυπνάδα. Η κυριαρχία της γυναίκας πάνω στον άντρα της κι εκείνου πάνω σ' αυτή, δίνουν επίσης την αίσθηση αυτής της δύναμης. Ο παπάς που έχει αναλάβει, που έχει πάρει πάνω του την ευθύνη του θεού του, αυτή τη δύναμη γνωρίζει κι εκείνος. Όλοι ζητάνε αυτή τη δύναμη ή θέλουν να έχουν σχέσεις με την πνευματική ή την κοσμική δύναμη. Η δύναμη θρέφει την εξουσία και μαζί της έρχεται η σύγκρουση, η σύγχυση και η θλίψη. Η εξουσία διαφθείρει εκείνον που την έχει κι εκείνους που είναι κοντά της ή την ψάχνουν. Στη δύναμη του παπά και της νοικοκυράς, του ηγέτη και του ικανού οργανωτή, του άγιου και του βουλευτή, υπάρχει το κακό. Κι όση περισσότερη είναι η δύναμη τόσο μεγαλύτερο είναι το κακό. Είναι μια αρρώστια που αρπάζει κάθε άνθρωπος, τη θρέφει μέσα του και τη λατρεύει. Μαζί της, όμως, έρχεται πάντα και ατέλειωτη σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Αλλά κανείς δεν πρόκειται να την αρνηθεί, να τη βάλει κατά μέρος.
Μαζί της πάει παρέα η φιλοδοξία, η επιτυχία και μια ασπλαχνιά που έχει γίνει αξιοσέβαστη και εντελώς αποδεχτή. Κάθε κοινωνία, ναός και εκκλησία δίνουν τις ευλογίες τους στη δύναμη κι έτσι η αγάπη διαστρεβλώνεται και καταστρέφεται. Λατρεύεται ο φθόνος ενώ ο ανταγωνισμός θεωρείται ηθικός. Μαζί με όλα αυτά τώρα έρχεται ο φόβος, ο πόλεμος και η θλίψη κι ωστόσο κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να την παραμερίσει. Το να αρνηθείς τη δύναμη, σε κάθε της μορφή είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι διαύγεια, σβήνει τη σύγκρουση και τη θλίψη. Η φθοροποιός ενέργεια της δύναμης, με τις ατελείωτες πανουργίες της, κουβαλάει πάντα μαζί της αναπόφευκτη βλάβη και αθλιότητα, δεν έχει τέλος. Όσο κι αν βελτιωθεί και περιφραχτεί από το νόμο και τους κανόνες της ηθικής, θα βρει τρόπο να ξεφύγει στα σκοτεινά και από μόνη της. Γιατί βρίσκεται εκεί, κρυμμένη στις σκοτεινές γωνιές των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Αυτές είναι που πρέπει να ερευνηθούν και να κατανοηθούν για να υπάρξει τέλος στη σύγκρουση, στη σύγχυση και στον πόνο. Ο καθένας πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μέσω κάποιου συστήματος ανταμοιβών και τιμωριών. Ο καθένας μόνος του πρέπει να έχει επίγνωση της δομής της ίδιας του ψυχοσύνθεσης, να δει εκείνο που είναι, που σημαίνει το τέλος αυτού που υπάρχει.
Με το ολοκληρωτικό τελείωμα αυτής της δύναμης και της σύγχυσης, της σύγκρουσης και της θλίψης της, ο καθένας αντικρίζει αυτό που πράγματι είναι: ένας μπόγος με αναμνήσεις και μια μοναξιά που όλο και βαθαίνει. Η επιθυμία για δύναμη και επιτυχία είναι φυγή απ' αυτή ακριβώς τη μοναξιά και τις στάχτες, που είναι οι αναμνήσεις. Για να πάει κανείς πιο πέρα, χρειάζεται να τα δει και τα δύο, να τα αντιμετωπίσει, με κανέναν τρόπο να μην τα αποφύγει, καταδικάζοντάς τα ή από το φόβο αυτού που είναι. Ο φόβος γεννιέται ακριβώς με την πράξη της φυγής από το γεγονός, από αυτό που πράγματι συμβαίνει. Πρέπει κανείς να βάλει κατά μέρος, ολοκληρωτικά και τελειωτικά, με τη θέλησή του και χωρίς προσπάθεια, τη δύναμη και την επιτυχία και τότε, με την αντιμετώπιση, με το αντίκρισμα, με την ουδέτερη επίγνωση, χωρίς επιλογές, οι στάχτες και η μοναξιά έχουν μια εντελώς διαφορετική σημασία. Το να ζεις μαζί με κάτι σημαίνει να το αγαπάς, όχι να είσαι προσκολλημένος σ' αυτό. Για να ζεις με τις στάχτες και τη μοναξιά πρέπει να υπάρχει μεγάλη ενέργεια κι αυτή η ενέργεια έρχεται όταν δεν τα φοβάσαι πια.
Όταν θα έχεις περάσει μέσα από αυτή τη μοναξιά, έτσι όπως θα πέρναγες από μια πραγματική πόρτα, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι εσύ και η μοναξιά είστε ένα, ότι δεν είσαι ο παρατηρητής που κοιτάζει εκείνο το συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είσαι εκείνο. Και δεν μπορείς πια να του ξεφύγεις, όπως έκανες πριν με πολλούς επιδέξιους τρόπους. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις και τίποτα δεν μπορεί να την καλύψει ή να τη γεμίσει. Τότε μόνο ζεις μαζί της, είναι μέρος σου, είναι το σύνολό σου. Ούτε η ελπίδα ούτε η απελπισία δεν μπορεί να την αποβάλλει, ούτε ο κυνισμός ούτε κάποια νοητική πανουργία. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, οι στάχτες που κάποτε ήταν φωτιά. Αυτή είναι ολοκληρωτική μοναξιά, αθεράπευτη, πέρα από ότι κι αν κάνεις.Το μυαλό δεν μπορεί πια να μηχανεύεται τρόπους και μέσα φυγής, είναι ο δημιουργός της μοναξιάς μέσα από τις δικές του ακατάπαυστες δραστηριότητες αυτοαπομόνωσης, άμυνας και επιθετικότητας. Όταν έχει επίγνωση αυτού του πράγματος, με αρνητική στάση απέναντί του, χωρίς επιλογές, τότε είναι πρόθυμο να πεθάνει, να μείνει εντελώς ακίνητο.
Μέσα από αυτή τη μοναξιά, μέσα από αυτές τις στάχτες, γεννιέται μια καινούρια κίνηση. Είναι η κίνηση εκείνου που είναι μόνος. Είναι μία κατάσταση όπου κάθε επιρροή, κάθε καταναγκασμός, κάθε μορφή αναζήτησης και επιτεύγματος έχουν σταματήσει φυσιολογικά και ολοκληρωτικά. Είναι ο θάνατος του γνωστού. Τότε μόνο υπάρχει το ατέλειωτο ταξίδι στο άγνωστο. Τότε υπάρχει δύναμη που η αγνότητά της είναι δημιουργία."

...μια παιδική φωνή και ένα κρύο αεράκι τον "ξύπνησαν" από τις σκέψεις του και τον έφεραν πάλι στη πραγματικότητα:

"Έλα μπαμπά! φέρε τα ξύλα.Η φωτιά πάει να σβήσει"

Σάββατο 2 Ιουνίου 2012

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο...

Αυτός που σπέρνει δάκρυα και τρόμο
θερίζει την αυγή θανατικό
μαύρα πουλιά τού δείχνουνε το δρόμο
Κι έχει κρυφή πληγή κοντά στον ώμο,
σημάδι μυστικό και ριζικό
πως ξέφυγε απ' ανθρώπους κι από νόμο.



"Η μοίρα κι ο καιρός το 'χαν ορίσει
Παρασκευή το βράδυ στις εννιά
κι η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίσει"

Ώρα 9:00μμ ήταν εχθές Παρασκευή, όταν διάβασα για ακόμη μια φορά ότι τάγματα του θανάτου,ορδές νεοφασιστών, σπέρνουν στην Αθήνα τον πανικό σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους(μετανάστες πείτε τους εσείς).
Κι ένιωσα η νύχτα χίλια χρόνια να γυρίζει...στις πιο σκοτεινές της ανθρωπότητας στιγμές...

Άραγε αυτοί που όπλισαν τα χέρια των μισάνθρωπων να κατάλαβαν κάτι;

Τρίτη 29 Μαΐου 2012

Ο Δρόμος που δεν πήρα


Ο Δρόμος που δεν πήρα
του Robert Lee Frost (1874-1963)


Ο δρόμος χώριζε στα δύο
σε δάσος φθινοπωρινό
δεν ήξερα ποιόν να διαλέξω
(πώς και τους δυό να ταξιδέψω;)
στάθηκα εκεί ώρα πολλή
κι αγνάντευα τον έναν ως
που έστριβε στα χαμόκλαδα

Και ύστερα, τον άλλο πήρα
-υπήρχε λόγος για αυτό
μού φάνηκε πιο ταιριαστό
γιατ' ήταν πιό χορταριασμένος
κι έπρεπε να τον στρώσω εγώ

Ανοίγονταν περίπου ίδιοι
στρωμένοι φύλλα απάτητα
κι είπα «τον πρώτο άλλη φορά!»
αλλά ο δρόμος φέρνει δρόμο
και γυρισμό δεν έχει πιά

Αναστενάζοντας θα λέω
χρόνια πολλά, καιρούς μετά:
«πήρα τον λιγότερο ταξιδεμένο
απ΄ τους δυό δρόμους, και αυτό
έκανε τη διαφορά»

Μετάφραση: Μιλτιάδης Θαλασσινός(Mαύρος Γάτος), 2008

Two roads diverged in a yellow wood,
And sorry I could not travel both
And be one traveler, long I stood
And looked down one as far as I could
To where it bent in the undergrowth;

Then took the other, as just as fair,
And having perhaps the better claim
Because it was grassy and wanted wear;
Though as for that the passing there
Had worn them really about the same,

And both that morning equally lay
In leaves no step had trodden black.
Oh, I kept the first for another day!
Yet knowing how way leads on to way,
I doubted if I should ever come back.

I shall be telling this with a sigh
Somewhere ages and ages hence
Two roads diverged in a wood, and I—
I took the one less traveled by,
And that has made all the difference.[

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Yπάρχει λύση;



"Σκέφτηκα πολύ και πήρα μια απόφαση.Αποφάσισα να πεθάνω",είπε ένας νεαρός άντρας σε έναν σοφό γέροντα.
"Αυτό δεν είναι λύση",του είπε ο σοφός γέροντας.
Ο νεαρός έφυγε και ξανασυνάντησε τον σοφό μετά από μια εβδομάδα.
"Είχες δίκιο",είπε ο νεαρός."Το σκέφτηκα καλά και αποφάσισα να ζήσω".
"Αυτό δεν είναι λύση",του ξαναείπε ο σοφός γέροντας.
"Εσύ όμως μου είπες ότι ο θάνατος δεν είναι λύση.Τώρα μου λες ότι ούτε η ζωή είναι λύση.Τότε ποια είναι η λύση;"
"Γιατί νομίζεις ότι υπάρχει λύση;" του είπε ο σοφός.

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Κρισναμουρτι

Λοιπόν,άκου...

Από την ημέρα που ανέβασα αυτό το πράγμα για να γράφω δεν έχω δει ούτε μια φορά τα στατιστικά του. Δεν έχω ιδέα ούτε καν πώς τα βρίσκουν και τα διαβάζουν. Το έχω ξαναγράψει στο πρώτο κείμενο που ανέβασα εδώ, έγραφα σε ένα έντυπο, αλλά την ημέρα που μου είπαν να κόψω την κριτική στο καθεστώς και-αν-μπορώ-να-γράφω-καμιά-καλή-κουβέντα, σηκώθηκα κι έφυγα. Έχασα λεφτά, αλλά τον κώλο της συνείδησής μου τον κράτησα. Γι’ αυτό κι έχω βαρεθεί τα λαμόγια και μπορώ να τα βρίζω όπως γουστάρω. Γι’ αυτό, ούτε ζητάω ούτε παραχωρώ άλλοθι.

Νομίζω ότι αυτά που γράφω τα διαβάζουν λίγοι και καλοί. Αυτό το έχω καταλάβει κι από τα μέιλ που παίρνω. Επειδή, όμως, οι...ρουφιανάκοι δε λείπουν και κάποιοι ηδονίζονται με τα μπινελίκια, επίτρεψέ μου σήμερα φίλε να γράψω κάτι για τον αναγνώστη του Πάσχου, του Μπάμπη και του κάθε άρρωστου νεοσιχάματος που κάνει παιχνίδι βρώμικο στο twitter και στο facebook και μπορεί να περνάει κι από δω να «δει τι παίζει».

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ετοιμάζεστε να ξαναπαίξετε το ίδιο παιχνίδι εκβιασμού για να μας πάρετε κι άλλο το κεφάλι με νέα μέτρα. Θα μας πείτε πάλι τα γνωστά ότι δε θα υπάρχουν χρήματα να πληρωθούν μισθοί δημοσίου και συντάξεις. Θα ξαναπείτε ότι τα λεφτά τα τρώνε οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Ξέρω ότι θα βρείτε ευήκοα ώτα ηλιθίων που θ’ αρχίζουν να καταριούνται τους δημόσιους υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Αν το πρόβλημα ήταν οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις, θα μπορούσατε να μην τους πληρώνατε για έναν ή και δύο μήνες και να τελείωνε το θέμα.

Παράλληλα θα διατάσσατε τις τράπεζες να μη ζητήσουν δόσεις δανείων από αυτούς που δε θα πληρωθούν. Οι τράπεζες έχουν πληρωθεί ήδη για κάθε δάνειο που έδωσαν, πρώτον από τους ληστρικούς τόκους και δεύτερον από τα 110 δισεκατομμύρια ευρώ που τους έδωσαν οι κυβερνήσεις τα τελευταία 3 χρόνια.

Επίσης, η ΔΕΗ, ο ΟΤΕ, Εταιρείες Ύδρευσης και κάθε ιδιωτική εταιρεία που παρέχει αγαθά (π.χ. τηλεπικοινωνίες) χρησιμοποιώντας δημόσια περιουσία, δε θα ζητούσαν πληρωμή λογαριασμών όσων δε θα πληρωθούν.

Τέλος, θα έμπαιναν σε εφαρμογή όλα τα γαμωσχέδια κρίσεων και καταστροφών που υπάρχουν στα συρτάρια σας και θα έπρεπε να είχατε μαζέψει ένα σκασμό λεφτά για την υλοποίησή τους, καθώς κάθε χρόνο εντάσσονται στον προϋπολογισμό και παίρνετε φόρους γι’ αυτά. Από αυτά τα γαμωσχέδια θα κάλυπταν τις ανάγκες τους όσοι δε θα πληρωνόταν.

Αυτό σημαίνει κοινωνία και Κράτος. Για να οργανώνει και να βρίσκει λύσεις. Όμως αν γινόταν αυτό, θα μάθαιναν όλοι ότι το πρόβλημα δεν είναι οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων και οι συντάξεις. Και τότε θα σας γαμιόταν το άλλοθι.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ξέρουμε και οι δύο ότι το πρόβλημα του καθεστώτος είναι οι τράπεζες. Αν δεν πάρουμε τη δόση του δανείου δε θα μπορέσουμε να τη δώσουμε ολόκληρη για να ξεπληρώσουμε τους τόκους από τα δάνεια που πήρατε σα χώρα και τα ντερλικώσατε πολιτικοί και επιχειρηματίες.

Ξέρουμε ότι αν δεν πληρώσετε τις δόσεις στους διεθνείς τοκογλύφους που σας τάιζαν τόσα χρόνια, αυτοί δε θα δανείσουν τις ελληνικές τράπεζες και τότε το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει και τη ζημιά θα την πάθουν οι υποστηρικτές και χορηγοί του καθεστώτος, οι τραπεζίτες.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Ξέρουμε ότι μας έχετε βάλει σε αυτό το λούκι για να σωθούν οι ελληνικές τράπεζες και ίσως παραπέρα κάποιες ευρωπαϊκές. Οπότε είναι μεγάλη κουτσαβακιά να το χρεώνετε στους εργαζόμενους. Λέτε για τους δημόσιους υπαλλήλους. Υπάρχει τρόπος να κάνετε το δημόσιο υγιές και παραγωγικό. Αλλά δε θέλετε. Θέλετε να μένει εκτεθειμένο στις κατάρες των πολιτών ώστε να μπορείτε να το ξεπουλήσετε σε εταιρείες των Μπομπολαίων, των Ψυχάρηδων και των Κοκκαλαίων. Γι’ αυτό μιλάτε για ιδιωτικές εφορίες και για ιδιωτικές εταιρείες που θα αξιολογήσουν τους υπαλλήλους του δημοσίου. Διαβάζω αρκετούς που βρίζουν τη «φακλάνα που δουλεύει στην τάδε δημόσια υπηρεσία και με ταλαιπωρεί». Και δεν καταλαβαίνει ο στόκος ότι αν ιδιωτικοποιηθεί η τάδε υπηρεσία, πάλι μια «φακλάνα» θα κάθεται εκεί, μόνο που θα πληρώνεται 500 ευρώ, αντί για 1.200. Χάρηκες ηλίθιε, ε; Αυτό θες, μια κούφια εκδίκηση επειδή δε μπήκες εσύ στο Δημόσιο αν και το πάλεψες. Ανθρώπινο το βρίσκω. Άκου και το υπόλοιπο, όμως. Αυτή η «φακλάνα» θα σου λέει ότι πρέπει πλέον να πληρώνεις 10 ευρώ για κάθε σου συναλλαγή με την υπηρεσία, σε κάθε υπηρεσία, για κάθε υπηρεσία. Ξέχασες τι έπαθες ηλίθιε με τις ιδιωτικοποιήσεις των τραπεζών. Γι’ αυτό θα μείνεις πάντα ηλίθιος, επειδή ξεχνάς.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Μας λένε συνέχεια οι δικοί σου ότι την Ελλάδα την κατέστρεψε ο καφετζής που πουλάει 10 καφέδες την ημέρα στη γειτονιά και δεν κόβει απόδειξη ή ο τάδε μαγαζάτορας που κλέβει ΦΠΑ. Βρες μου ένα λόγο να μην το κάνει. Βρες μου κάτι που η Πολιτεία επέστρεψε στον μεροκαματιάρη από τους φόρους που του παίρνει χρόνια ολόκληρα. Πες μου έναν πολιτικό που ξεψαχνίστηκε όχι για το έσχες, αλλά για το πόθεν. Πες μου έναν μεγαλοφοροφυγά που μπήκε φυλακή. Πες μου βρε μαλάκα, γιατί από τη στιγμή που το Κράτος θεωρεί κλέφτη τον μικροεπιχειρηματία και δίνει τρόπο νομιμοποίησης στο μεγαλοφοροφυγά μέσω των περαιώσεων, να μην κρύψει κάτι κι ο μικρός; Έτσι τον έμαθες κι έτσι τον υποχρέωσες να κάνει για να επιβιώσει εκείνος και να δημιουργήσεις συνενόχους εσύ.

Λοιπόν, άκου μαλάκα…
Κυνηγάνε τ’ αφεντικά σου τον εργάτη που δέχεται να δουλέψει δίχως ένσημο για να μη χάσει τη δουλειά του, αλλά ποτέ δεν τιμωρήθηκε κάποιος μεγάλος για το θάνατο ναυτεργάτη στα ναυπηγεία. Κατηγορεί το καθεστώς σου τον ιδιωτικό υπάλληλο επειδή ζητά να ζήσει αξιοπρεπώς κι όποτε τολμά να διαμαρτυρηθεί τον βαφτίζει «μέλος συντεχνίας». Τελευταία, το καθεστώς σου υποσχέθηκε την ποινή του ενός εργαζόμενου σε κάθε οικογένεια. Ούτε αυτό δε θα το καταφέρετε. Χιλιάδες οικογένειες θα βρεθούν δίχως καν έναν εργαζόμενο. Κι αυτό, επειδή πρέπει να σώσετε τις τράπεζες. Κι αυτή η σωτηρία απαιτεί αίμα. Δικό μας. Απαιτεί ύφεση. Απαιτεί απολύσεις και γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους. Βρήκατε και τα κάνετε. Να παρακαλάτε μόνο μην έρθουν κάποτε τούμπα τα πράγματα. Τότε θα παρακαλάτε να σωθείτε αλλά μόνο ένα θα σου πω εκείνη τη στιγμή:

Λοιπόν, άκου μαλάκα… οι χάρες τελειώσανε.
Άμε στο διάολο.
Aπό το μπλογκ του kartesios

Δραχμάς δεν δίδω...

Τετάρτη 16 Μαΐου 2012

«Να χρεοκοπήσουμε εδώ και τώρα»

Για μέρες τώρα βαραίνουμε τις ψυχές μας με μια μόνιμη αγωνία: Θα χρεοκοπήσει το κράτος μας; Ε, λοιπόν, ήρθε η ώρα να αγκαλιάσουμε αυτό που φοβόμαστε…

Αν οι φίλοι μας οι Γερμανοί δεν έχουν πρόβλημα να χρεοκοπήσουμε, καιρός είναι να το κάνουμε. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Όχι ως διαπραγματευτική μπλόφα και ούτε μόνο γιατί το χειρότερο που μπορεί να μας συμβεί είναι να χρεοκοπήσουμε σε ένα χρόνο αλλά επειδή ήρθε η ώρα να στρέψουμε το βλέμμα στην αισιόδοξη πλευρά της χρεοκοπίας.

Υπάρχει τέτοια πλευρά; Και βέβαια υπάρχει. Σε σχέση με χώρες όπως η γνωστή τρόικα Πορτογαλία, Ισπανία και Ιρλανδία, αλλά και η Βρετανία και το Βέλγιο, το σύνολο του χρέους μας (δημοσίου και ιδιωτικού) είναι το μικρότερο. Πως αυτό; Επειδή οι έλληνες, ως άτομα αλλά και ως ιδιωτικός τομέας, χρωστάμε πολύ λιγότερα εκείνων. Ακόμα και οι αντιπαθέστατες τράπεζές μας έχουν ένα μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα: Πάνω από 150 δις πραγματικών καταθέσεων!

Μιλάμε για άνω του μισού ΑΕΠ σε καταθέσεις, κάτι για το οποίο οι περισσότεροι εταίροι μας θα σκότωναν να το έχουν, που λέει ο λόγος. Αν μάλιστα προσθέσετε και όλα τα χρήματα ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό, θα δείτε ότι οι έλληνες δεν είμαστε και τόσο φτωχοί κατά μέσον όρο, κι ας έχουμε το μεγαλύτερο ποσοστό φτώχειας στην Ευρώπη (με εξαίρεση την Λετονία).

Ως πολίτες είμαστε ελάχιστα χρεωμένοι σε σχέση με πολλούς από τους επικριτές μας στις Λόνδρες, στα Παρίσια και στις Νέες Υόρκες. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι είμαστε λευκές περιστερές. Για δεκαετίες φορτώναμε το δημόσιο με τόσο μεγάλο χρέος που το βλέπουμε πλέον να βουλιάζει μπροστά στα μάτια μας.

Εδώ όμως που φτάσαμε, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Ακόμα και να αποφασίσουμε σύσσωμοι (ΣΕΒ και ΓΣΕΕ, γιάπηδες και στελέχη του ΠΑΜΕ, αστοί των βορείων προαστίων και αναρχικοί της Πλατείας Εξαρχείων) να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε στο κράτος, δεν αρκεί. Αν μάλιστα το παρακάνουμε στην αλληλεγγύη προς το δημόσιο, η «γενναιοδωρία» μας αυτή θα στεγνώσει την κυκλική ροή του πλούτου από το οποίο εξαρτάται το δημόσιο για τα έσοδά του το 2011, το 2012 κ.ο.κ.

Ποια είναι λοιπόν τα χαρμόσυνα νέα; Ότι μια πτώχευση θα αποδειχθεί σχετικά ανώδυνη. Ο λόγος διττός: Πρώτον, δεν είμαστε κατά μέσον όρο ούτε οι φτωχότεροι ούτε οι πιο υπερχρεωμένοι. Δεύτερον, όσον αφορά τα χρέη του δημοσίου, αυτά βαραίνουν εμάς, ως άτομα, πολύ λιγότερο από όσο βαραίνουν τους ξένους.

Κάντε την σύγκριση με την Ιαπωνία, το χρέος της οποίας ανήκει σε Ιάπωνες σε ποσοστό 95%. Αν το Ιαπωνικό κράτος αναγκαστεί στην πτώχευση, η καταστροφή της χώρας θα είναι ολική. Κάτι τέτοιο δεν ισχύει για εμάς, καθώς μας ανήκει (δηλαδή στις δικές μας τράπεζες) μόνο το 25% του δημόσιου χρέους μας. Έτσι λοιπόν, δεδομένου ότι η πτώχευση του δημοσίου διαγράφεται ως αναπόφευκτη (εκτός αν πανικοβληθούν οι εταίροι μας αρκετά και το συνδράμουν για χρόνια πολλά, οπότε έχει καλώς), το κόστος της στάσης πληρωμών δεν θα το υποστούμε μόνοι μας.

Μα αν το δημόσιο κηρύξει στάση πληρωμών, τι θα γίνει την επόμενη μέρα; Πως θα ξανα-δανειστεί; Πράγματι, το κράτος θα στριμωχθεί. Για κάμποσο καιρό το δημόσιο θα πρέπει απλώς να ξοδεύει όσα μαζεύει από φόρους. Και γιατί είναι κακό αυτό; Να μάθει επί τέλους, αφού θα έχει ανακουφιστεί από το νταλκά των τοκοχρεολυσίων, να ζει με αυτά που εισπράττει. Π.χ. να καταγγείλει όλες τις εξοπλιστικές συμβάσεις, να συμπιέσει τους ανώτερους μισθούς (τον δικό μου συμπεριλαμβανομένου) τόσο που να καλύπτει τις δαπάνες του από τους φόρους που εισπράττει κλπ.

Οι τράπεζές μας; Θα υποφέρουν, είναι αλήθεια -δεδομένου ότι ακόμα και το 25% του δημόσιου χρέους που διαθέτουν θα παγώσει. Ναι, αλλά μην ξεχνάμε ότι το έχουν ήδη διαθέσει στην ΕΚΤ ως ενέχυρο για ζεστό χρήμα που έχουν ήδη πάρει. Και ότι έχουν πρόσβαση στις τεράστιες, κατά κεφαλήν, αποταμιεύσεις μας. Για να μην προσθέσω ότι απολαμβάνουν εγκληματικά υψηλά ποσοστά κέρδους τόσα χρόνια. Όπως το κράτος μας, έτσι κι αυτές να μάθουν να ζουν λιτά και με σύνεση όπως κάνουν χρόνια τώρα οι εργαζόμενοι των 700 ευρώ.

Επί πλέον, ο αποκλεισμός του κράτους μας από τις χρηματαγορές δεν θα διαρκέσει πολύ. Αν κηρύξει στάση πληρωμών, και ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του, δεν θα περάσει πολύ καιρός που παλιοί δανειστές θα αποδεχθούν νέους όρους αποπληρωμής ενός ποσοστού των περασμένων δανεικών και νέοι υποψήφιοι δανειστές (μπορεί και οι ίδιοι με τους παλιούς) θα σχηματίσουν ουρά έξω από το Υπουργείο Οικονομίας να το δανείσουν!

Βλέπετε, το χρέος μας θα έχει μειωθεί τόσο που θα αποτελούμε εξαιρετική επένδυση. Έτσι είναι το κεφάλαιο -όταν οσφραίνεται ένα επικερδές deal δεν σέβεται ούτε τον εαυτό του.

Σε τελική ανάλυση, είναι λάθος μας να φοβόμαστε τόσο πολύ την στάση πληρωμών του ελληνικού δημοσίου. Άλλοι πρέπει να φοβούνται μια τέτοια εξέλιξη περισσότερο από εμάς:

• η κυβέρνηση της κας Μέρκελ η οποία θα πρέπει να διασώσει τις Γερμανικές τράπεζες που θα κλονιστούν από μια δική μας στάση πληρωμών.
• η Ευρωπαϊκή Επιτροπή που θα πρέπει να δει τι θα κάνει με μία χώρα-μέλος την οποία δεν μπορεί να αποβάλει από την ΕΕ αλλά η οποία τελεί υπό πτώχευση.
• οι κυβερνήσεις όλων των άλλων χωρών (πλην ίσως της Ολλανδίας και της Αυστρίας) που θα τρέμουν για το ποιος θα είναι ο επόμενος στόχος των αγορών (των οποίων η όρεξη θα έχει ανοίξει από την ‘επιτυχημένη’ επίθεση στο χρέος της Ελλάδας).
• οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Βρετανίας (χωρών με συνολικό χρέος πάνω από 400%).
• όλοι όσοι έχουν επενδύσει στο ευρώ, είτε σε περhttp://www.blogger.com/img/blank.gifιουσιακά στοιχεία είτε ως μέσο συναλλαγής.

Στάση πληρωμών λοιπόν! Τώρα! Με χαμόγελο και αισιοδοξία!

(Και ξέρετε ποιο είναι το ωραίο; Ότι αν πειθόμασταν να απελευθερωθούμε από τον φόβο της πτώχευσης, οι φίλοι μας οι Γερμανοί θα έσπευδαν την ίδια στιγμή να την αποσοβήσουν…)


Ο Γιάννης Βαρουφάκης διδάσκει οικονομική θεωρία και πολιτική οικονομία στο Τμήμα Οικονομικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το κείμενο δημοσιεύθηκε στις αρχές του 2012.
ΠΗΓΗhttp://www.doctv.gr/page.aspx?itemID=SPG2195#

Παρασκευή 11 Μαΐου 2012

O Κρισναμούρτι στην Ελλάδα


"Μοιάζει με την Καλιφόρνια (η Αθήνα το 1933) αλλά είναι πιο όμορφη,πιο ώριμη,ο αέρας είναι απαλός και οι άνθρωποι τρομερά φιλικοί.Υπέροχος τόπος για να μείνει κανείς.Βιολετί λόφοι,γεμάτοι λουλούδια,αμπελώνες,κυπαρίσσια,ελιές και άγρια θυμάρια με πορφυρά άνθη.Τί τόπος!Η Ακρόπολη δεν έχει το ταίρι της και είμαι ερωτευμένος με μια κυρία που δυστυχώς είναι από μάρμαρο.Η τύχη μου βλέπετε!Είναι η θεά της Δικαιοσύνης,Η Θέμις.Είναι πραγματικά υπέροχη και μου έκλεψε το μυαλό και την καρδιά."

"Ποτέ μου δεν είχα δει κάτι τόσο όμορφο,απλό και δυνατό,όσο ο Παρθενώνας.Ολόκληρη η Ακρόπολη είναι εκπληκτική,σου κόβει την ανάσα,και μπροστά της όλα τα άλλα δημιουργήματα της ανθρώπινης έκφρασης είναι χυδαία,μέτρια και γεμάτα σύγχυση.Τί άνθρωποι ήταν αυτοί οι λίγοι υπέροχοι Έλληνες τότε!Πρέπει να τον δει κανείς για να καταλάβει ότι καθετί άλλο που δε βαδίζει στο δρόμο της αιωνιότητας είναι ασήμαντο,γελοίο και ανόητο."

"Ο ναός έβλεπε τη γαλανή Μεσόγειο.Ήταν ερειπωμένος και το μόνο που απόμενε απ' αυτόν ήταν οι μαρμάρινες κολόνες.Είχε καταστραφεί σε κάποιο πόλεμο,αλλά ήταν ακόμα ιερό καταφύγιο.Κάποιο σούρουπο,με το χρυσό ήλιο να πέφτει στα μάρμαρα,ένιωσες την ιερή ατμόσφαιρα.Ήσουν μόνος,χωρίς τους επισκέπτες και την ατέλειωτη φλυαρία τους γύρω σου.Οι κολόνες έπαιρναν ένα καθαρό χρυσαφί χρώμα και η θάλασσα κάτω μακριά ήταν έντονα γαλάζια.Υπήρχε ένα διατηρημένο άγαλμα της θεάς,αλλά ήταν κλειδωμένο.Μπορούσες να τη δεις μόνο σε ορισμένες ώρες κι έτσι έχανε την ομορφιά της ιερότητας.Η θάλασσα παρέμενε γαλάζια..."

"Όταν πας στην Ελλάδα και δεις για πρώτη φορά τον Παρθενώνα νιώθεις ότι έχουν τόσο σπάνια σπουδαιότητα: η ομορφιά του,τα χρώματά του με φόντο τον ουρανό,όλο το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού,που θέλεις να γονατίσεις μπροστά του..."

Καθώς τρώγαμε ένα μεσημέρι στην Ελβετία-κάτι που κράτησε ώρες,αφού σταματούσε να τρώει όχι μόνο όταν μιλούσε ο ίδιος,αλλά και όταν του μιλούσε κάποιος άλλος-συζητούσαμε για την αρχαία Ελλάδα και κάποια στιγμή του είπα:
"Ξέρετε,κύριε,ότι όσα λέτε μοιάζουν με όσα ξέρουμε ότι είπε ο Σωκράτης;"
"Έτσι μου έχουν πει,αλλά εγώ δεν έχω διαβάσει ποτέ τίποτα" απάντησε.
"Δε χρειάζεται,κύριε,τα ξέρετε από μόνο σας" του είπα κι εκείνος ξέσπασε σε γέλια σαν παιδί που άκουσε κάποιο αστείο,χωρίς να δώσει την παραμικρή αίσθηση ότι κολακεύτηκε.
Λίγο αργότερα θυμήθηκα κάτι που είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο με φωτογραφίες του,που μόλις είχε κυκλοφορήσει και του είπα:
"Διάβασα σε ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε τελευταία ότι την πρώτη φορά που ανεβήκατε στην ακρόπολη πέσατε στα γόνατα,είναι αλήθεια;"
"Ναι,ναι" απάντησε γελώντας με μια έκφραση σαν να είχε θυμηθεί κάποια αταξία που είχε κάνει.
Νίκος Πιλάβιος "Ο Κρισναμούρτι στην Ελλάδα" εκδ.Καστανιώτη
ΠΗΓΗ:Insite

Κυριακή 6 Μαΐου 2012

Ήταν πατριώτη ένας λαός...


Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εκτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

ΥΓ ΟΛΟΙ ξέρουμε πατριώτη τί ΔΕΝ πρέπει να ψηφίσουμε...ΟΛΟΙ ξέρουμε ότι ΠΡΕΠΕΙ να ψηφίσουμε για το σήμερα και το αύριο...
Καλό βόλι!

Παρασκευή 27 Απριλίου 2012

Ευλογία!


H προεκλογική περίοδο είναι ευλογία για τούτο τον τόπο.Ούτε νέοι φόροι,ούτε χαράτσια,ούτε χρεοκοπίες.Και όλοι αυτοί που με θυμό και περιφρόνηση σου κούναγαν το δάχτυλο(δείκτης εμπρός στην κάμερα,μέσος πίσω από αυτήν) και σε έκαναν να ξυπνάς από εφιάλτες το βράδυ,ντύθηκαν με το αγγελικό τους χαμόγελο...
Τώρα προβληματίζονται περισσότερο κι από εσένα,σε καταλαβαίνουν,ζητάνε ταπεινά συγνώμη και σου υπόσχονται...
Και εμείς ξεχνιόμαστε...ησυχάζουμε...ελπίζουμε...και ανέμελα δραπετεύουμε από τους φόβους και τις ευθύνες μας!
Θα μας ΕΞΑ(σ)ΦΑΝ(λ)ΙΣΟΜΕΝ!

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

When you 're a stranger

Να ακούσω ένα ωραίο ΜΠΑΜ...


Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες από ένα μικρό ατύχημα που μου συνέβη.Ευτυχώς δεν έπαθα τίποτα ένα μικρό "καρουμπαλάκι" ήταν...άλλοι μένουν "ανάπηροι" έτσι και πατήσουν "μπανανόφλουδα" και μάλιστα πολιτικοεπαναστατικοματική!
Πίστεψα ότι μπορούμε τώρα να συννενοηθούμε και να φτιάξουμε κάτι καλό...
Θεώρησα ότι είναι ώρα να σπάσει το απόστημα και να μπούνε οι βάσεις για ένα “άλλο” οικοδόμημα που δεν έχει σχέση με το σημερινό, που να μας ενώνει,που να είναι ανθρώπινο...
Πώς να χτίσεις όμως το καινούριο με παλιά υλικά;...πάλι ο ίδιος κύκλος θα γίνει...
Πώς να χτίσεις με νέα υλικά όταν ο καθένας από μας ακούει μόνο τον εαυτό του;...
Δεν είμαστε ικανοί(ακόμα) να συμφωνήσουμε ούτε στο πιο απλά πράγματα...
Δυστυχώς νομίζω πως η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων(και με βαθιά επίγνωση πρώτος εγώ!) παραμένουμε(ακόμα) ιδιώτες,τυφλοί,κουφοι,διαιρεμένοι!
Πόσο ακόμα;

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Shadow play


In the flinty light, it's midnight,
And stars collide.
Shadows run, in full flight,
To run, seek and hide.
I'm still not sure what part I play,
In this shadow play, this shadow play.

Well, In the half-light, on this mad night,
I hear a voice in time.
Well, I look back, see a half-smile,
Then it's gone from sight.
Tell me, why everyone have changed,
In this shadow play, this shadow play,
I have to find my way,
In this shadow play.

Sounds come crashing,
And I hear laughing,
All those lights just blaze away.
I feel a little strange inside,
A little bit of Jekyll, a little Mr. Hyde.

Sounds come crashing,
And I hear laughing,
All those lights just blaze away.
I feel a little strange inside,
A little Dr. Jekyll, a little Mr. Hyde.


Thoughts run wild, free as a child,
Into the night.
Across the screen a thin beam,
Of magic light.

Tell me why things don't look the same,
In this shadow play, this shadow play,
I have to find my way,
In this shadow play.
I have to get away,
In this shadow play,
Well help me find my way,
In this shadow play.

Ο Τραπεζίτης (ποίημα)


The Banker

Hello, my name is Montague William 3rd
And what I will tell you may well sound absurd
But the less who believe it the better for me
For you see I'm in Banking and big industry

For many a year we have controlled your lives
While you all just struggle and suffer in strife
We created the things that you don't really need
Your sports cars and Fashions and Plasma TV's

I remember it clearly how all this begun
Family secrets from Father to Son
Inherited knowledge that gives me the edge
While you peasants, people lie sleeping at night in your beds

We control the money that controls your lives
Whilst you worship false idols and wouldn't think twice
Of selling your souls for a place in the sun
These things that won't matter when your time is done

But as long as they're there to control the masses
I just sit back and consider my assets
Safe in the knowledge that I have it all
While you common people are losing your jobs

You see I just hold you in utter contempt
But the smile on my face well it makes me exempt
For I have the weapon of global TV
Which gives us connection and invites empathy

You would really believe that we look out for you
While we Bankers and Brokers are only a few
But if you saw that then you'd take back the power
Hence daily terrors to make you all cower

The Panics the crashes the wars and the illness
That keep you from finding your Spiritual Wholeness
We rig the game and we buy out both sides
To keep you enslaved in your pitiful lives




So go out and work as your body clock fades
And when it's all over a few years from the grave
You'll look back on all this and just then you'll see
That your life was nothing, a mere fantasy

There are very few things that we don't now control
To have Lawyers and Police Force was always a goal
Doing our bidding as you march on the street
But they never realise they're only just sheep

For real power resides in the hands of a few
You voted for parties what more could you do
But what you don't know is they're one and the same
Old Gordon has passed good old David the reigns

And you'll follow the leader who was put there by you
But your blood it runs red while our blood runs blue
But you simply don't see its all part of the game
Another distraction like money and fame

Get ready for wars in the name of the free
Vaccinations for illness that will never be
The assault on your children's impressionable minds
And a micro chipped world, you'll put up no fight

Information suppression will keep you in toe
Depopulation of peasants was always our goal
But eugenics was not what we hoped it would be
Oh yes it was us that funded Nazis!

But as long as we own all the media too
What's really happening does not concern you
So just go on watching your plasma TV
And the world will be run by the ones you can't see

Written By Craig-James Moncur
16/10/2009

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

"Σημειώσεις"





Όλη η ζωή είναι επιλογές,μόνο στη μοναχικότητα δεν υπάρχει επιλογή.
Επιλογή,οποιουδήποτε είδους,σημαίνει σύγκρουση.Στην επιλογή υπάρχουν αναπόφευκτα αντιθέσεις.Αυτές οι αντιθέσεις,εσωτερικές και εξωτερικές,γεννάνε σύγχιση και δυστυχία.Για να ξεφύγει κανείς από αυτή τη δυστυχία,κάνει να μοιάζουν οι θεοί,τα πιστεύω,ο εθνικισμός και η αφοσίωση σε διάφορα μοντέλα δραστηριότητας,σαν πραγματικές ανάγκες.
Ξεφεύγοντας με αυτές τις κάνεις να αποκτήσουν πολύ μεγάλη σημασία,αλλά η φυγή είναι ο δρόμος της ψευδαίσθησης και τότε εμφανίζονται ο φόβος κι η ανησυχία.Ο δρόμος της επιλογής είναι ο δρόμος της θλίψης όπου ο πόνος δεν έχει τέλος.Η επιλογή,η εκλογή,θα υπάρχει πάντα όσο υπάρχει εκείνος που επιλέγει-που είναι η συσσωρευμένη μνήμη πόνου και ευχαρίστησης-και κάθε εμπειρία επιλογής,το μόνο που κάνει είναι να δυναμώνει τη μνήμη,που η αντίδρασή της γίνεται σκέψη και συναίσθημα.
Η μνήμη έχει μόνο μερική σημασία,καθώς είναι φτιαγμένη για να αντιδρά μηχανικά κι αυτή η αντίδραση είναι η επιλογή.Δεν υπάρχει ελευθερία στην επιλογή.Διαλέγεις σύμφωνα με τον τρόπο που έχεις ανατραφεί,σύμφωνα με την κοινωνική,οικονομική και θρησκευτική διαμόρφωσή σου.Η επιλογή δυναμώνει,χωρίς εξαίρεση,αυτή τη διαμόρφωση.Δεν υπάρχει φυγή από αυτή τη διαμόρφωση που μόνο γεννάει όλο και περισσότερα βάσανα.
Υπήρχαν μόνο μερικά σύννεφα μαζεμένα γύρω από τον ήλιο,ήταν πολύ χαμηλά στον ορίζοντα και φλογισμένα.Οι φοίνικες ήταν σκοτεινοί κόντρα στο φλεγόμενο ουρανό.Στέκονταν στα χρυσοπράσινα ρυζοχώραφα απλωμένοι μέχρι τον ορίζοντα.Υπήρχε κι ένας που ήταν κλεισμένος στον εαυτό του,μέσα στο κιτρινωπό πράσινο του ρυζιού.Δεν ήταν μόνος παρόλο που έμοιαζε εγκατελειμμένος και μακρινός.Φυσούσε ένα απαλό αεράκι από τη θάλασσα και μερικά σύννεφα κυνηγούσαν το ένα το άλλο,τρέχοντας γρηγορότερα από το αεράκι.Οι φλόγες έσβηναν και το φεγγάρι δυνάμωνε τις σκιές.Παντού υπήρχαν σκιές που σιγοψυθίριζαν η μια την άλλη.Το φεγγάρι ήταν ακριβώς από πάνω και οι σκιές απέναντι στο δρόμο ήταν σκοτεινές και απατηλές.Ένα νερόφιδο διέσχιζε το δρόμο,γλιστρούσε ήσυχα απέναντι κυνηγώντας ένα βάτραχο.Στα ρυζοχώραφα υπήρχε νερό και τα βατράχια κόαζαν σχεδόν ρυθμικά.Εκεί στη μακριά λωρίδα νερού δίπλα στο δρόμο,κυνηγούσαν το ένα το άλλο με τα κεφάλια τους ψηλά,έξω από το νερό.Βουτούσαν,ξανάβγαιναν για να εξαφανιστούν και πάλι.Το νερό ήταν λαμπερά ασημένιο,αστραφτερό,ζεστό όταν το άγγιζες και γεμάτο μυστηριώδεις ήχους.Περνούσαν βοιδάμαξες που μετέφεραν ξύλα για τη φωτιά στην πόλη.Ένα κουδούνι ποδηλάτου άρχισε να χτυπάει,ένα φορτηγό με δυνατά εκτυφλωτικά φώτα κορνάρισε για να του ανοίξουν δρόμο,ενώ οι σκιές έμεναν ακίνητες.
Ήταν ένα υπέροχο βράδυ κι εκεί,σε εκείνο το δρόμο που ήταν πολύ κοντά στην πόλη,υπήρχε μια βαθιά σιωπή που δεν τη διέκοπτε ο παραμικρός ήχος,ούτε καν το φεγγάρι και το φορτηγό.Ήταν μια σιωπή που καμμιά σκέψη,καμμιά λέξη δεν μπορούσε να την αγγίξει,μια σιωπή που ταίριαζε με τα βατράχια και τα ποδήλατα,μια σιωπή που σε ακολουθούσε.Περπατούσες μέσα της,την ανέπνεες,την έβλεπες.Δεν ήταν δειλή,ήταν εκεί επίμονη και σε καλωσόριζε.Πήγε πέρα από σένα,στην αχανή απεραντοσύνη,και μπορούσες να την ακολουθήσειςε αν ησύχαζαν εντελώς οι σκέψεις σου και τα συναισθήματά σου,ξεχνώντας τον εαυτό τους και χάνοντάς τον μαζί με τα βατράχια στο νερ,δεν είχαν καμιά σημασία και μπορούσαν εύκολα να αποξεχαστούν,για να ξαναχρησιμοποιηθούν όταν ήθελες.Ήταν ένα μαγευτικό βράδυ,γεμάτο από διαύγεια και φευγαλέα χαμόγελα.
Η επιλογή γεννάει πάντα δυστυχία.Παρακολούθησέ την και θα δεις να καραδοκεί,να απαιτεί,να επιμένει,να εκλιπαρει και πριν το καταλάβεις,θα βρίσκεσαι πιασμένος στο δίχτυ των αναπόφευκτων υποχρεώσεων,ευθυνών και απογνώσεων που φέρνει.Παρακολούθησέ την και θα έχεις επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει.
Έχε επίγνωση αυτού που συμβαίνει,δεν μπορείς να αλλάξεις αυτό που συμβαίνει,μπορείς να το κουκουλώσεις,να το βάλλεις στα πόδια,αλλά δεν μπορείς να το αλλάξεις.Είναι εκεί.Αν το αφήσεις ήσυχο χωρίς να παρεμβαίνεις με τις απόψεις σου και τις ελπίδες σου,τους φόβους σου και τις απελπισίες σου,με τις υστερόβουλες και πανούργες κρίσεις σου,θα ανθίσει και θα φανερώσει όλη τη δαιδαλώδη μορφή του,όλες τις λεπτές κινήσεις του-και υπάρχουν πολλές-τη φαινομενική σημασία και ηθική του,τα κρυμμένα του κίνητρα και τις κρυμμένες φαντασιώσεις του.
Αν αφήσεις εκείνο που πραγματικά συμβαίνει ήσυχο,θα σου δείξει όλα αυτά και περισσότερα.Αλλά πρέπει να έχεις μια χωρίς επιλογές επίγνωσή του,περπατώντας ήσυχα.Τότε θα δεις ότι η επιλογή,έχοντας ανθίσει,πεθαίνει και μένει η ελευθερία,όχι ότι είσαι ελεύθερος,αλλά υπάρχει ελευθερία.Εσύ είσαι εκείνος που κάνει τις επιλογές,εσύ είσαι εκείνος που σταμάτησε να τις κάνει.Δεν υπάρχει τίποτα να επιλέξεις.Μέσα από αυτήν την χωρίς επιλογές κατάσταση ανθίζει η μοναχικότητα.
Ο θάνατος της επιλογής δεν είναι ποτέ το τέλος της.Πάντοτε ανθίζει και πάντοτε είναι καινούρια.Το να πεθαίνεις για το γνωστό σημαίνει να είσαι μόνος.Κάθε επιλογή βρίσκεται στο πεδίο του γνωστού.Η δράση σε αυτό το πεδίο φέρνει πάντα θλίψη.Τέλος της θλίψης υπάρχει στη μοναχικότητα.
"Σημειώσεις" Κρισναμούρτι

Αρχειοθήκη ιστολογίου