Παρασκευή 31 Ιουλίου 2009

Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Fata Morgana

Επιστρέφοντας...

Ο Αλμουσταφά,ο διαλεχτός κι αγαπημένος, που ήταν τώρα ήλιος μεσημεριανός στη δικιά του μέρα,ξαναγύρισε στο νησί που γεννήθηκε, το μήνα του Τιχρίν, μήνα της θύμησης.
Και καθώς το καράβι του πλησίαζε στο λιμάνι, στάθηκε πάνω στην πλώρη με τους ναύτες μαζεμένους γύρω του. Κι η καρδιά του ήταν γεμάτη από τη χαρά του γυρισμού.
Και μίλησε κι είχε τη θάλασσα μες στη φωνή του,και είπε:"Κοιτάξτε, να το νησί που γεννηθήκαμε.Εδώ η γη μας γέννησε, ένα τραγούδι κι ένα αίνιγμα, τραγούδι στον ουρανό, αίνιγμα πάνω στη γη...και τί υπάρχει ανάμεσα γη και ουρανό που να μεταδώσει το τραγούδι και να λύσει το αίνιγμα, εξόν από το ίδιο μας το πάθος;
Η θάλασσα μας φέρνει άλλη μια φορά σε τούτα τ' ακρογιάλια. Δεν είμαστε παρά ένα ακόμα κύμα από τα κύματά της. Η θάλασσα μας αποστέλνει στον κόσμο για να πούμε το λόγο της, αλλά πώς μπορούμε να το κάνουμε αυτό, αν δε σπάσουμε τη συμμετρία της καρδιάς μας πάνω στο βράχο και την άμμο;
Γιατί αυτός είναι ο νόμος των θαλασσινών και της θάλασσας: αν ποθούν την ελευθερία, πρέπει να ξαναγυρίσουν στην καταχνιά.Το άμορφο γυρεύει πάντα τη μορφή, όπως και τ' αναρίθμητα νεφελώματα θα' θελαν να γίνουν ήλιοι και φεγγάρια...κι εμείς που αναζητήσαμε πολύ και ξαναγυρνάμε τώρα στο νησί, σα σκληρά καλούπια, πρέπει να γίνουμε ομίχλη ακόμα μια φορά και να μάθουμε από την αρχή. Και τί υπάρχει που μπορεί να ξαναζήσει και ν΄ανέβει στα ύψη, αν δεν κομματιαστεί σε πάθος και σ' ελευθερία;
Γιατί, παντοτινά θ' αναζητούμε τ' ακρογιάλια, για να μπορέσουμε να τραγουδήσουμε και ν' ακουστούμε. Αλλά τί να πεί κανένας για το κύμα που σπάζει εκεί που δεν υπάρχει αφτί για να τ' ακούσει; Είναι το ανάκουστο μέσα μας που τρέφει την πιο βαθιά μας θλίψη. Αλλά είναι και πάλι το ανάκουστο που σμιλεύει την ψυχή μας και της δίνει μορφή και πλάθει τη μοίρα μας".

Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Κήπος του Προφήτη"

ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ - Mal du depart

Σάββατο 25 Ιουλίου 2009

Σαν φως

Το φως να παίρνει τη ματιά, ο χώρος τα όνειρά σου και τα νερά του ποταμού να σε τραβάν μακριά, ότι κι αν ονειρεύτηκες να φεύγει από κοντά σου ν' απλώνεις μα τα χέρια σου να πέφτουνε βαριά...

και τί δε μου ΄χες ορκιστεί και τί δε μου 'χες τάξει, μα τώρα η απουσία μου σε κάνει και ξεχνάς...δέσε καλά τις μαγικές στιγμές μας με μετάξι και φώτισε τον ουρανό σχήμα της μοναξιάς.

Χωρίς πνοή χωρίς ματιά, μόνο με τα όνειρά μου, με τρόχισαν οι άνεμοι που πάντα κυνηγώ...αυτοί που με ορίζουνε, αυτοί που με πετάνε, αυτοί που με τινάζουνε στον τοίχο στο κενό...

κορμί που σκίζεται στα δυο στα βράχια του αοράτου, μνήμες θολές και μια γλυκιά λύπη της λησμονιάς, στης μοναξιάς τον κόκκινο από αίμα πίδακά του που ξεπετάγεται ΣΑΝ ΦΩΣ που φέγγει τη στεριά!

Το μαγικό στου φεγγαριού...ονειροπόλημά σου, το ΄χεις ξεχάσει κι είναι αργά, καιρός να κοιμηθείς με κάποιον που δεν τον χωρά η μαγική αγκαλιά σου, τις ώρες που περάσαμε μαζί θα μοιραστείς...

μα εγώ πονώ για 'σένα ναι και σιωπηλά υποφέρω ...μήπως τα μάτια που αγαπώ δακρύζουν στα κρυφά...τι κι αν με πούλησες φτηνά μια νύχτα και το ξέρω κάθε στιγμή σε φέρνω εδώ κοιτώντας τα νερά...

χορεύεις με τις μνήμες σου πετάς με τα όνειρά σου, αρχαίου δράματος χορός περνάς στην αγορά...πετάς τα ρούχα σου, γυμνός αγγίζεις τη χαρά σου , ΦΩΤΙΖΕΙΣ ΜΟΝΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ.

...τα τριζόνια κάποια στιγμή σταματούν το τραγούδι...εγώ, πάλι, γιατί δεν μπορώ?...








Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Πώς να σωπάσω...

Κραυγή...

"...Σήμερα ο Θεός είναι αργάτης, αγριεμένος από τον κάματο, από οργή κι από πείνα. Μυρίζει καπνό, κρασί κι ιδρώτα.Βλαστημάει, πεινάει, γεννάει παιδιά, δεν μπορεί να κοιμηθεί, φωνάζει στ' ανώγια και στα κατώγια της γης και φοβερίζει.
Ο αγέρας άλλαξε, αναπνέμε μιαν άνοιξη βαριά, γιομάτη σπόρους. Φωνές σηκώνουνται. Ποιός φωνάζει; Εμείς φωνάζουμε, οι άνθρωποι-οι ζωντανοί, οι πεθαμένοι κι οι αγέννητοι. Μα κι ευτύς μας πλακώνει ο φόβος και σωπαίνουμε.
Ξεχνούμε από τεμπελιά, από συνήθεια, από αναντρία. Μα ξάφνου πάλι η Κραυγή ξεσκίζει σαν αιτός τα σωθικά μας.
Γιατί δεν είναι απόξω, δεν έρχεται από αλάργα για να ξεφύγουμε. Μέσα στην καρδιά μας κάθεται η Κραυγή και φωνάζει.
<<Κάψε το σπίτι σου!>> φωνάζει ο Θεός.<<Έρχουμαι! Όποιος έχει σπίτι δεν μπορεί να με δεχτεί. >>Κάψε τις ιδέες σου, σύντριψε τους συλλογισμούς σου! Όποιος έχει βρει τη λύση δεν μπορεί να με βρει.
>>Αγαπώ τους πεινασμένους, τους ανήσυχους, τους αλήτες. Αυτοί αιώνια συλλογιούνται την πείνα, την ανταρσία, το δρόμο τον ατέλειωτο-Εμένα!
>>Έρχουμαι! Παράτα τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου, τις ιδέες σου κι ακλούθα μου. Είμαι ο μέγας Αλήτης.
>>Ακλούθα! Περπάτα απάνω από τη χαρά κι από τη θλίψη, από την ειρήνη, τη δικαιοσύνη, την αρετή! Εμπρός! Σύντριψε τα είδωλα τούτα, σύντριψέ τα, δε χωρώ! Συντρίψου και συ για να περάσω!>>
Φωτιά! Να το μέγα χρέος μας σήμερα, μέσα σε τόσο ανήθικο κι ανέλπιδο χάος.
Πόλεμο στους άπιστους! Άπιστοι είναι οι ευχαριστημένοι, οι χορτασμένοι, οι στείροι.
Το μίσος μας είναι χωρίς συμβιβασμό, γιατί κατέχει πως καλύτερα, βαθύτερα από τις ξέπνοες φιλάνθρωπες αγάπες, δουλεύει τον έρωτα.
Μισούμε, δε βολευόμαστε, είμαστε άδικοι, σκληροί, γιομάτοι ανησυχία και πίστη, ζητούμε το αδύνατο, σαν τους ερωτεμένους.
Φωτιά να καθαρίσει η γης!...
...Ο Θεός φωνάζει στην καρδιά μου:Σώσε με!
Ο Θεός φωνάζει στους ανθρώπους, στα ζώα, στα φυτά, στην ύλη: Σώσε με!
Άκου την καρδιά σου κι ακλούθα τον.Σύντριψε το σώμα σου κι ανάβλεψε: Όλοι είμαστε ένα!
Αγάπα τον άνθρωπο, γιατί είσαι συ.
Αγάπα τα ζώα και τα φυτά, γιατί ήσουνα συ, και τώρα σε ακλουθούν πιστοί συνεργάτες και δούλοι.
Αγάπα το σώμα σου, μονάχα με αυτό στη γης ετούτη μπορείς να παλέψεις και να πνεματώσεις την ύλη.
Αγάπα την ύλη, απάνω της πιάνεται ο Θεός και πολεμάει.Πολέμα μαζί του.
Να πεθαίνεις κάθε μέρα.Να γεννιέσαι κάθε μέρα. Ν' αρνιέσαι ό,τι έχεις κάθε μέρα. Η ανώτατη
αρετή δεν είναι να 'σαι ελεύτερος, παρά να μάχεσαι για ελευτερία.
Μην καταδέχεσαι να ρωτάς:<<Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;>>Πολέμα!..."

Ν.Καζαντζάκης από την "Ασκητική"

Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Μια φυσαρμόνικα που κλαίει

J Krishnamurti

Αλήθεια

"...Αλλά τι μπορεί να κάνει ένα ανθρώπινο ον-τι μπορούμε να κάνουμε εσείς και εγώ για να φτιάξουμε μια εντελώς διαφορετική κοινωνία; Βάζουμε στους εαυτούς μας μια πολύ σοβαρή ερώτηση: Υπάρχει κάτι που μπορούμε να κάνουμε; Τι μπορούμε να κάνουμε; Θα μας το πει κάποιος; Μερικοί μας το έχουν ήδη πει. Οι επονομαζόμενοι πνευματικοί οδηγοί που υποτίθεται ότι καταλαβαίνουν αυτά τα πράγματα καλύτερα απο μας, μας έχουν "πει" αλλά κι αυτοί δε μας έχουν οδηγήσει μακρύτερα.Μας έχουν πει ότι όλα τα μονοπάτια οδηγούν στην αλήθεια-εσύ έχεις το δικό σου μονοπάτι σαν ινδουιστής και κάποιος άλλος σαν χριστιανός και κάποιος άλλος σαν μουσουλμάνος και όλα συναντιόνται στην ίδια πόρτα-που είναι, αν το κοιτάξεις, τόσο φανερά παράλογο.Η αλήθεια δεν έχει μονοπάτι κι αυτή είναι η ομορφιά της αλήθειας, είναι ζωή. Ένα πεθαμένο πράγμα έχει μονοπάτι για να το φτάσεις γιατί είναι στατικό, αλλά μόλις δεις ότι η αλήθεια είναι κάτι ζωντανό, κάτι που κινείται, που δεν έχει σταμάτημα, που δεν είναι σε κανένα ναό, τζαμί ή εκκλησία και που καμία θρησκεία, κανένας δάσκαλος και κανένας φιλόσοφος, κανένας δε μπορεί να σε οδηγήσει σ' αυτή-τότε θα δεις ότι αυτό το ζωντανό πράγμα είναι αυτό που πραγματικά είσαι- ο θυμός σου, η βαρβαρότητά σου, η βία σου, η απόγνωσή σου, η αγωνία και η θλίψη μέσα στην οποία ζεις. Μέσα στην κατανόηση όλων αυτών βρίσκεται η αλήθεια, και μπορείς να την κατανοήσεις μόνο αν ξέρεις να βλέπεις αυτά τα πράγματα στη ζωή σου.Και δεν μπορείς να βλέπεις μέσα από μία ιδεολογία, ή ένα φίλτρο από λόγια, μέσα από ελπίδες και φόβους.
Βλέπετε λοιπόν ότι δεν μπορείτε να εξαρτιέστε από κανέναν.Δεν υπάρχει οδηγός, δάσκαλος, δεν υπάρχει αυθεντία. Υπάρχετε μόνο εσείς- η σχέση σας με τους άλλους και τον κόσμο- δεν υπάρχει τίποτε άλλο.
Μόλις το συνειδητοποιήσετε αυτό, είτε θα σας φέρει μεγάλη απελπισία, από την οποία δημιουργείται κυνισμός και πίκρα, ή αντιμετωπίζοντας το γεγονός ότι εσείς και κανένας άλλος είστε υπεύθυνος για τον κόσμο και τον εαυτό σας, για το τι σκέφτεστε, τι αισθάνεστε, τι ενέργειες κάνετε, όλη η προσήλωση στα προσωπικά σας βάσανα θα φύγει.Συνήθως βιαζόμαστε να ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους, που είναι μία από τις μορφές της προσήλωσης."

Τζίντου Κρισναμούρτι:"Η απελευθέρωση απ' το γνωστό" εκδ.καστανιώτη

Στης Πίκρας τα Ξερόνησα

το δίχτυ

μαύρος ο ήλιος σήμερα...

Σάββατο 11 Ιουλίου 2009

"χτύπα το σκυλί και το λιοντάρι θα φρονιμέψει"

....'Οταν τελείωσε ο τσαλαπετεινός το λόγο του, τα πουλιά άρχισαν να κατανοούν κάτι από τα αρχαία μυστήρια και τη σχέση αυτών και του Σίμουργκ.Αλλά μολονότι τους κυριάρχησε η επιθυμία να κάνουν αυτό το ταξίδι,δείλιαζαν να ξεκινήσουν, γιατί ο νους τους ταραζόταν ακόμα από αμφιβολίες,γι' αυτό και είπαν στον τσαλαπετεινό:"Θέλεις να εγκαταλείψουμε εμείς τώρα αμέσως τις ήσυχες ζωές μας; Εμείς τ' αδύνατα πουλιά δεν μπορούμε από μόνοι μας να περιμένουμε να βρούμε το δρόμο προς την ύψιστη κατοικία όπου έχει ο Σίμουργκ την ύπαρξή του".
Ο τσαλαπετεινός απάντησε:"Σας μιλώ σαν οδηγός σας.Αυτός που αγαπά, δε σκέφτεται τη δική του ζωή...για ν' αγαπάει αληθινά ένας άνθρωπος πρέπει να ξεχάσει τον εαυτό του, είτε είναι ασκητής είτε φιλήδονος. Αν οι επιθυμίες σας δε συμφωνούν με το πνεύμα σας , θυσιάστε τις και θα φτάσετε στο τέρμα του ταξιδιού σας. Αν το σώμα της επιθυμίας εμποδίζει το δρόμο απορρίψτε το. Μετά, στεριώστε το βλέμμα σας μπροστά και στοχαστείτε. Ένας αμαθής άνθρωπος θα ρωτήσει:"Τι σχέση υπάρχει ανάμεσα στην πίστη, τη μη πίστη και την αγάπη;". Αλλά εγώ λέω:¨Οι εραστές σκέφτονται τη ζωή τους; Ο εραστής βάζει φωτιά σε κάθε ελπίδα για σοδειά, βάζει τη λάμα στο λαιμό του, τρυπάει το σώμα του .Με την αγάπη έρχεται πόνος και το αίμα της καρδιάς. Η αγάπη αγαπά τα δύσκολα πράγματα.
Εσύ κεραστή, γεμιστή της κούπας! Γέμισε την κούπα μου με το αίμα της καρδιάς μου και αν δεν υπάρχει άλλο, δος μου τα κατακάθια.Η αγάπη είναι σκληρός πόνος που καταβροχθίζει τα πάντα. Μερικές φορές ξεσκίζει το πέπλο από την ψυχή, άλλες φορές το τραβάει και τη σκεπάζει. Ένα μόριο αγάπης είναι προτιμότερο απ' όλα όσα υπάρχουν ανάμεσα στους ορίζοντες, ένα μόριο του πόνου της καλύτερο από την ευτυχισμένη αγάπη όλων των εραστών. Η αγάπη είναι το ίδιο το μεδούλι των όντων...αλλά δεν μπορεί να υπάρχει πραγματική αγάπη χωρίς πραγματικό πόνο. Όποιος πατάει σταθερά στην αγάπη, εγκαταλείπει την πίστη, τη θρησκεία και την απιστία. Η αγάπη θ' ανοίξει την πόρτα στην πνευματική απλότητα και φτώχια και η φτώχια θα σου δείξει το δρόμο της απιστίας. Όταν δε μένει πια ούτε η απιστία ούτε η θρησκεία, το σώμα σου και η ψυχή σου θα εξαφανιστούν...τότε, θα είσαι άξιος για τα μυστήρια...αν θέλεις να τα βυθομετρήσεις, αυτός είναι ο μόνος τρόπος".
Προχωρήστε μπροστά, λοιπόν, χωρίς φόβο. Εγκαταλείψτε τα παιδιάστικα πράγματα και, πάνω απ' όλα, πάρτε θάρρος διότι πολλές-πολλές αντιξοότητες θα συναντήσετε απροσδόκητα".
...ένα πουλί είπε στον τσαλαπετεινό:" Φοβάμαι το θάνατο. Αυτή η κοιλάδα είναι πολύ βαθιά και εγώ δεν έχω τίποτα για το ταξίδι.Τόσο πολύ είμαι γεμάτος από το φόβο του θανάτου, που η ζωή μου θα μου φύγει στο πρώτο σημείο που θα κάνουμε στάση. Ακόμα κι αν ήμουν ένας ισχυρός εμίρης δε θα φοβόμουν λιγότερο...
Ο τσαλαπετεινός απάντησε:"Εσύ που είσαι τόσο άστατος και τόσο αδύναμος στη θέληση, θα ήθελες να μείνεις ένα σκέτο κάδρο από κόκαλα και μεδούλι;Δεν ξέρεις ότι η ζωή, μικρή ή μεγάλη, αποτελείτε από λίγες ανάσες;΄Δεν κατανοείς οτι όποιος έχει γεννηθεί, πρέπει κιόλας να πεθάνει; Ότι αυτός θα πάει μέσα στη γη και ο άνεμος θα διασκορπίσει τα στοιχεία που αποτελούσαν το σώμα του;
Ανατράφηκες για το θάνατο...και σ' έφεραν στον κόσμο με το σκοπό να σε πάρουν απ' αυτόν. Ο ουρανός είναι σαν ένα πιάτο αναποδογυρισμένο, που κάθε βράδυ βουλιάζει μέσα στο αίμα του ηλιοβασιλέματος. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι ο ήλιος, οπλισμένος μ' ένα γιαταγάνι, κόβει κεφάλια πάνω σ' αυτό το πιάτο.Είτε είσαι καλός είτε κακός, είσαι μια σταγόνα νερό ζυμωμένη με χώμα. Μολονότι σε όλη σου τη ζωή μπορεί να ήσουν σε θέση κυριαρχίας , στο τέλος θα παραδώσεις το φάντασμα με θλίψη".
Μετά από πολλές συζητήσεις και διαφωνίες τα πουλιά ξεκίνησαν το ταξίδι .Ο δρόμος για τον Σίμουργκ περνάει από 7 κοιλάδες:
1) η κοιλάδα της αναζήτησης
2) η κοιλάδα της Αγάπης
3) η κοιλάδα της κατανόησης
4) η κοιλάδα της ανεξαρτησίας και της απόσπασης
5) η κοιλάδα της ενότητας
6) η κοιλάδα της έκπληξης και της απορίας
7) η κοιλάδα της στέρησης και του θανάτου

απόσπασμα από το "Συνέδριο των πουλιών" του Φαρίντ Ουντίν Αμπού Χαμίντ Μωχάμετ Μπεν Ιμπραήμ γνωστός σαν Αττάρ ο Χημικός.

Πέμπτη 9 Ιουλίου 2009

Aυτή η νύχτα μένει...

με αυτό το τραγούδι που μιλάει στην ψυχή μας,
θέλω να στείλω την αγάπη μου σε όλες τις υπέροχες ψυχούλες που μου έλαχε να συναντήσω...

Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009

Zω σ'ένα σπίτι...

Ζω σ' ένα σπίτι που το κατοικήσαν
διάφοροι ανθρώποι-και τ'αφήσαν.

Ανόμοιοι και ξένοι μεταξύ τους
τη χωριστή εζήσανε ζωή τους.

Όλοι τους είναι πλέον πεθαμένοι,
η θύμησή τους όμως απομένει,

γιατί ο καθένας κάτι έχει αφήσει,
στο σπίτι έναν καιρό που είχε ζήσει.

Κ' έτσι στο σπίτι,που 'ναι πάνω κάτω
με πράματα παράταιρα γεμάτο,

με πράματα παλιά ξεθωριασμένα
και που όλα είναι άχρηστα σε μένα,

θαρρείς πως οι νεκροί εξακολουθούνε
μεσ' στη δική μου τη ζωή να ζούνε,

ενώ εγώ,απ' αυτούς τριγυρισμένος,
μοιάζω σα να ΄μαι κάπως πεθαμένος...

Κ.Ουράνης

Αρχειοθήκη ιστολογίου