Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010

Παραμυθά, Παραμυθά...

...και μέχρι να δούμε τον Παραμυθά, να επιστρέφει με νέες περιπέτειες, στην ψηφιακή τηλεόραση της ΕΡΤ...

την Κυριακή 31/1/2010
3η έκθεση παιδικού και εφηβικού βιβλίου στις εγκαταστάσεις της HELEXPO στο Μαρούσι
ώρα: 17.00-18.00
Αίθουσα 3: «Ο Παραμυθάς»
Ο Νίκος Πιλάβιος με διασκεδαστικό τρόπο, με συμμετοχή των παιδιών και με πολλές εκπλήξεις θα παρουσιάσει το ρόλο του ηθοποιού στον κινηματογράφο, το θέατρο και την τηλεόραση. Για παιδιά 7 ετών και άνω.
Οργάνωση: Εκδόσεις Ψυχογιός
Καλή αντάμωση!


Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Τώρα (σε χρόνο ενεστώτα)...


ΟΥΤΕ ΧΡΟΝΟΣ
Για τον άνθρωπο που γνωρίζει το αιώνιο δεν υπάρχει ούτε χρόνος ούτε χώρος.
Ο χώρος κι ο χρόνος είναι πραγματικότητα για τον άνθρωπο που είναι ακόμα ανολοκλήρωτος και γι' αυτόν ο χώρος είναι διαιρεμένος σε διαστάσεις κι ο χρόνος σε παρελθόν, παρόν και μέλλον. Κοιτάζει πίσω του και βλέπει τη γέννησή του, τα αποκτήματά του και όλα όσα έχει απορρίψει. Το μέλλον τροποποιεί συνέχεια το παρελθόν και πάντα προστίθεται σ' αυτό. Ο άνθρωπος στρέφει το βλέμμα του από το παρελθόν στο μέλλον όπου τον περιμένουν ο θάνατος, το άγνωστο, το σκοτάδι, το μυστήριο.
Γοητευμένος απ' αυτά δεν μπορεί πια να ξεκολήσει από πάνω τους. Το μυστήριο του μέλλοντος κρύβει γι' αυτόν την εκπλήρωση όλων των πόθων του που του έχει αρνηθεί το παρελθόν και στα όνειρά του πετάει σε εκείνον τον λαμπερό ορίζοντα όπου πρέπει να υπάρχει η ευτυχία, εκεί όπου πρέπει να την αναζητήσει.
Ολέθριο λάθος!
Ποτέ κανείς δε θα διεισδύσει στο απέραντο μυστήριο του μέλλοντος -αδιαπέραστου μέσα στο εφήμερο της ίδιας του της ψευδαίσθησης- ούτε προφήτης ούτε μάγος ούτε Θεός! Αλλά αντιθέτως θα είναι το μυστήριο που θα καταβροχθίσει τον άνθρωπο, που δε θα τον αφήσει να ξεφύγει, που θα του κομματιάσει τον πρωταρχικό λόγο της ζωής του.
Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί μέσα από το παρελθόν ούτε από τους αντικατοπτρισμούς του μέλλοντος, Η ζωή δεν μπορεί να πλησιαστεί ούτε με μεσάζοντες ούτε να κατακτηθεί για χάρη κάποιου άλλου.
Αυτή η ανακάλυψη μπορεί να γίνει μόνο στο άμεσο παρόν -από κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και όχι για τους άλλους- από τον ανθρώπινο ον που έχει γίνει το αιώνιο “Εγώ”. Αυτό το αιώνιο “Εγώ” είναι δημιουργημένο από την τελειοποίηση της αυτοτελειοποίησης στην οποία περιέχονται τα πάντα, ακόμα και οι ανθρώπινες ατέλειες. Καθώς ο άνθρωπος δεν έχει φτάσει σ' αυτή την κατάσταση, της ζωής στο παρόν, ζει στο παρελθόν για το οποίο λυπάται, ζει στο μέλλον όπου ελπίζει, αλλά δεν ζει ποτέ στο παρόν το οποίο αγνοεί. Αυτό είναι που συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους.
Το “Εγώ”, ζυγιάζεται ανάμεσα στο παρελθόν και στο μέλλον, σαν τίγρη που αιωρείται έτοιμη να πηδήξει, σαν αετός έτοιμος να πετάξει, σαν βέλος τη στιγμή που ελευθερώνεται από το τόξο.
Αυτή η στιγμή της ισορροπίας, της μεγάλης έντασης, είναι “δημιουργία”. Είναι η πληρότητα όλης της ζωής, είναι αιωνιότητα.
Ο άνεμος της ερήμου σβήνει κάθε αχνάρι του ταξιδιώτη.
Το μοναδικό αποτύπωμα είναι από το πάτημα του παρόντος. Το παρελθόν, το μέλλον..... άμμος που τη φύσηξε ο άνεμος.

Τζίντου Κρισναμούρτι(1895-1986), από το βιβλίο που έγραψε το 1927-30 "Παραβολές και Ποιήματα", εκδ Κέδρος, μεταφρ.ΝΠιλάβιος

ΥΓ.μερικές φορές η αποσπασματική ανάρτηση φιλοσοφικών και άλλων κειμένων ίσως να δυσκολεύει την προσπάθεια να κατανοήσει κανείς τον συγγραφέα.Γι αυτό και δημοσιεύω ολόκληρο το κείμενο-ποίημα.

Δευτέρα 4 Ιανουαρίου 2010

Προσοχή!!!



Άκουσα έναν Φίλο να λέει ότι αυτό που μας κάνει να κατρακυλάμε στα σκοτάδια της θλίψης και του πόνου είναι η έλλειψη Προσοχής...
Και την Είδα αυτή την Προσοχή ...με τα μάτια ενός 7χρονου παιδιού που έκανε για πρώτη του φορά βόλτα με παγοπέδιλα στην αρρένα του τεχνητού παγοδρόμιου...
Παρατηρώντας με Προσοχή το συγκεκριμένο παιδί ήταν σαν να βρισκόμουν μέσα στην παγωμένη αρρένα ...έβλεπα μαζί του και ζούσα στο πρόσωπό του την ένταση, τον αγώνα που έδινε για να κρατήσει την ισορροπία του και να μπορέσει να βαδίσει, να γλιστρήσει το βήμα του πάνω στον πάγο...Μύρισα τον κρύο αέρα που φύσαγε στο πρόσωπο του παιδιού και του ανακάτευε τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά του...Άγγιξα τον πάγο όταν έβαζε τα χέρια του για να σηκωθεί από την πρώτη τούμπα...ένιωσα να μαθαίνω και εγώ μαζί του...
Νομίζω ότι συνάντησα αυτό το παιδί που όλοι λένε ότι κρύβουμε μέσα μας...αυτό που δεν μεγάλωσε, δε σοβαρεύτηκε, δε λιγόστεψε την όρεξή του για παιχνίδι,δε νοιάστηκε να μάθει να μετράει και να μετριέται...αυτό που σε ότι εμείς κάνουμε εκείνο βγάζει τη γλώσσα και μας κλείνει πονηρά το μάτι...
Για να δω αυτό το παιδί ξανά, έπρεπε να Γευτώ αυτήν την Προσοχή που σε κάνει να είσαι εκεί...με όλο το πάθος για ζωή και όλες τις αισθήσεις σου παρόντες... καταδεκτικός και ευαίσθητος στο γεγονός που εκείνη τη στιγμή συμβαίνει μπροστά στα μάτια σου...είναι ένα θαύμα!


Αρχειοθήκη ιστολογίου