Land down under!!!

Μια μέρα,τον καιρό που ήμουν στη Δανία για να κινηματογραφήσω τον Βασιλιά Ληρ, βγήκα μαζί με δύο ηθοποιούς, παλιούς μου φίλους, για πρωινή ιππασία πριν αρχίσει το γύρισμα. Όταν το άλογο που πήγαινε μπροστά μου παραπάτησε, ρίχνοντας τον αναβάτη του στο έδαφος, εγώ έσφιξα δυνατά τα χαλινάρια, και μέχρι να γυρίσω στο πλάι για να κατέβω, εκείνο είχε κιόλας βουλιάξει μέχρι το λαιμό στην άμμο.Ο Μπομπ Λόιντ σηκώθηκε με δυσκολία στα πόδια του, εγώ ξεπέζεψα, και ο Μπάρυ Στάντον, που ερχόταν ακριβώς πίσω μας, γλίστρησε με προσοχή από τη σέλα του στο έδαφος, ένα έδαφος λείο και σκληρό, όπου τίποτα δε μαρτυρούσε πού κρύβονταν τα ύπουλα κομμάτια κινούμενης άμμου. Το άλογο είχε πάψει να βυθίζεται. Τώρα μόνο το κεφάλι, οι ώμοι, τα μεγάλα καπούλια και η ουρά του εξείχαν πάνω απ' την επιφάνεια του γυμνού, γκρίζου, σεληνιακού τοπίου της Γιουτλάνδης. Αναρωτιόμασταν πού να στραφούμε για βοήθεια. Ο Μπάρυ έφυγε καλπάζοντας με την ελπίδα να βρει κάποιον, ενώ ο Μπομπ κι εγώ καθίσαμε κατάχαμα, δεξιά κι αριστερά του αλόγου, χαιδεύοντας τη μουσούδα του και ψιθυρίζοντάς του ήχους ήρεμους και κατευναστικούς. Ήταν μια κοντόχοντρη, λευκή φοράδα και, όπως όλα τα νορβηγικά πόνυ, ήταν καλότροπη, σβέλτη και με σίγουρο πάτημα, χωρίς ποτέ να χάνει την ισορροπία της, ακόμη και πάνω σε πάγο όπου άλλα άλογα γλιστρούσαν. Η κινούμενη άμμος την είχε βρει απροετοίμαστη, αλλά, παρ΄όλα αυτά, η εσωτερική ισορροπία της δεν είχε κλονιστεί, γιατί, έτσι όπως ήταν ακίνητη, έμοιαζε απόλυτα ήρεμη. Ακολουθήσαμε το παράδειγμά της και περιμέναμε ήσυχα. Πέρασε μια ώρα, και δεν ακούγαμε ούτε καθησυχαστικό ήχο από οπλές, ούτε θόρυβο από το τρακτέρ που θα κουβαλούσε το σωτήριο βαρούλκο. Καθώς δε φύσαγε καθόλου, το χιόνι καθόταν απαλά πάνω στους ώμους μας και πάνω στην παχιά της χαίτη.
Ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση, ολόκληρο το σώμα του αλόγου διπλώθηκε και φούσκωσε, τα μπροστινά του πόδια σηκώθηκαν, τινάχτηκε μπροστά και βρέθηκε έξω θριαμβευτικά, πάνω σε στέρεο έδαφος, ανασαίνοντας βαριά κι εξαπολύοντας σύννεφα αχνού στον κρύο αέρα. Μια στιγμή αργότερα, σταμάτησε ένα φορτηγό με πρόθυμους αγρότες , που απογοητεύτηκαν όταν είδαν ότι δεν τους χρειαζόμαστε. Έτριψα τη μουσούδα της φοράδας και την κοίταξα με θαυμασμό στα μάτια. Με την πανάρχαια σοφία του Βορρά, είχε συγκεντρώσει υπομονετικά τις δυνάμεις της, και μόνο όταν ένιωσε απόλυτα έτοιμη, μόνο τότε έκανε τη μοναδική, επιτυχημένη της προσπάθεια. Ήξερε πώς να περιμένει την κατάλληλη ευκαιρία και πότε να ενεργήσει. Έμοιαζε σαν να μου μιλούσε, κι εγώ συλλογίστηκα το μάθημα που μου έδωσε. Ναι, κατέληξα, πρέπει κι εγώ να τιναχτώ και να απλωθώ-όφειλα στη ζωή μου μια μεγάλη αλλαγή.

Πήτερ Μπρουκ,ΝΗΜΑΤΑ ΧΡΟΝΟΥ εκδ.ΚΟΑΝ