Η καθοριστική πορδή

Ένας πλούσιος βεδουίνος που τον έλεγαν Αμπούλ Χουσείν αποφάσισε κάποτε, μετά από προτροπή των φίλων του, να παντρευτεί.Διάλεξε μια κόρη ωραία σαν το ολόγιομο φεγγάρι.Τη μέρα του γάμου του άνοιξε τις πόρτες του σπιτιού του και έκανε μια λαμπρή γιορτή.Όλοι οι καλεσμένοι έφαγαν και ήπιαν με την ψυχή τους.Οδήγησαν τη σύζυγο σε όλο το σπίτι.Η νύφη άλλαζε φόρεμα σε κάθε δωμάτιο.Τελικά, οι γυναίκες την οδήγησαν στη γαμήλια κάμαρα και την ετοίμασαν να υποδεχτεί το σύζυγό της.
Ο Αμπούλ Χουσείν μπήκε στο δωμάτιο με συνοδεία.Κάθισε για μια στιγμή αξιοπρεπώς σε ένα ντιβάνι.Σηκώθηκε μετά από λίγο για να ευχαριστήσει τις γυναίκες και να τους δώσει άδεια να φύγουν, όταν ξαφνικά-τί ατυχία- άφησε μια πορδή που περιγράφεται στις "Χίλιες και Μία Νύχτες" σαν "τρομερή και ηχηρή".
Οι γυναίκες προσποιήθηκαν ότι μιλούσαν μεταξύ τους και ότι δεν άκουσαν τίποτα.Η σύζυγος γελώντας κουδούνισε τα βραχιόλια της.Ο Αμπούλ Χουσείν όμως, καταντροπιασμένος, βγήκε στην αυλή, σέλωσε το άλογό του και εξαφανίστηκε στα σκοτάδια της νύχτας.
Έφτασε στη θάλασσα, είδε ένα πλοίο που σαλπάριζε για την Ινδία και επιβιβάστηκε.
Είχε αποφασίσει να τον ξεχάσουν στην ίδια του την χώρα.Άφηνε πίσω του μια ολόκληρη ζωή.
Στην Ινδία, καθώς ήταν πολύ ικανός, δημιούργησε από την αρχή μια νέα ζωή,πολύ λαμπρή.Έγινε έμπιστος ενός βασιλιά και τον σέβονταν όλοι.
Αφού πέρασαν δέκα χρόνια, τον κυρίευσε νοσταλγία για την πατρίδα.Αναστέναζε αδιάκοπα και σκεφτόταν την πόλη και το σπιτικό του.Μια μέρα το έσκασε.Μεταμφιέστηκε σε δερβίση και τελικά έφτασε στο λόφο που δέσποζε πάνω από την πόλη του.Με δάκρυα στα μάτια, αναγνώρισε το δώμα του παλιού σπιτιού του, καθώς και τα γειτονικά σπίτια.
Κατέβηκε από το λόφο και ακολούθησε τα στενοσόκακα για να φτάσει στο σπίτι του.Την ώρα που περπατούσε στο δρόμο, με την καρδιά γεμάτη συγκίνηση, είδε μια γριά που ξεψείριζε ένα κοριτσάκι δέκα περίπου χρονών.Την ώρα που περνούσε, άκουσε χωρίς να το θέλει το μικρό κοριτσάκι να ρωτάει:
"Ποια χρονιά γεννήθηκα;"
"Γεννήθηκες", της απάντησε η γριά, "δύο χρόνια μετά την πορδή του Αμπούλ Χουσείν".
Ο Αμπούλ Χουσείν πάγωσε.Η πορδή του είχε γίνει σημαντική ημερομηνία στα χρονικά της πόλης.Είχε γίνει τμήμα της ιστορίας.Και ο δυστυχής σκέφτηκε:
"Η πορδή μου επέζησε τόσο χρόνο όσο χρόνο χρειάζονται τα άνθη της φοινικιάς για να μεγαλώσουν".
Έκανε μεταβολή τρέχοντας και έφυγε για να μην επιστρέψει ποτέ.Γύρισε στην Ινδία κι από τότε έζησε μέσα στη θλίψη μέχρι το θάνατό του.

ιστορία από τον "Κύκλο των σοφών" του "Jean-Claude Carriere

Ερωτικό

Ο Αρχιτραγουδιστής της Ζωής

Στις όχθες ενός ποταμού που κυλούσε ήσυχα

ήταν ένα χωριό γεμάτο από ανθρώπους,

αλλά άδειο από ζωή.

Α, τι θλίψη που είχε!



Πολλοί ήταν οι ναοί με τις ζωγραφιστές εικόνες,

Θεοί πλασμένοι από την ανθρώπινη σκέψη,

περήφανοι ιερείς, με απαλή φωνή, που έψελναν δυνατά.

Σοβαροί ομιλητές μιλούσαν για φιλοσοφία κάτω από

δροσερά δέντρα.

Κλάμα από πολλά βάρη, ο φόβος της θλίψης,

περίπλοκοι θρησκευτικοί νόμοι,

ηθική φτιαγμένη για άλλους,

ο δυνατός να τρέφεται απ’ τον αδύνατο.

Ο κουρελής και ο ντυμένος

να περπατάνε στο ίδιο το στενό δρομάκι,

όλοι σε μια σύγκρουση αναμεταξύ τους,

οι Θεοί τους, οι νόμοι τους, οι αγάπες τους.



Το χωριό το λέγανε: ο κόσμος.



Μια όμορφη μέρα, σ’ ένα σταυροδρόμι,

κάποιος φώναξε:

“Ακούστε , άνθρωποι.

Υπάρχει διαφθορά και σύγκρουση,

το τραγούδι της ζωής σας είν’ ακάθαρτο.

Ο Αρχιτραγουδιστής της Ζωής

θα επισκεφθεί αυτό το αρχαίο χωριό.

Αφουγκραστείτε την αρμονία του τραγουδιού του”.



Το γιασεμί ανοίγει την καρδιά του στη σκοτεινή νύχτα.



“Είμαι ο Αρχιτραγουδιστής της Ζωής,

υπέφερα για πολύ και ξέρω.

Κρατήστε αγνό το τραγούδι στην καρδιά σας,

ο τρόπος είναι απλός.

Αποτινάξτε τις περιπλοκότητες των Θεών,

των θρησκειών και των πιστεύω που υπάρχουν μέσα σας.

Μη δένετε τη ζωή σας με ιεροτελεστίες, με επιθυμία για

παρηγοριά.

Γίνετε οι ίδιοι φως για τον εαυτό σας.Τότε δε θα περιμένετε τίποτε από τους άλλους.

Τη ζωή δεν την κρατάνε τα δεσμά του φόβου.

Ελευθερωθείτε και τότε θα υπάρξει το θαύμα της τάξης.

Αγαπάτε τη Ζωή και τότε δε θα υπάρχει μοναξιά.

Αχ, ακούστε τη φωνή που βγαίνει

μέσα από την αγάπη μου,

υπέφερα για πολύ και ξέρω.

Είμ’ ελεύθερος, αιώνια ευτυχισμένος.

Είμαι ο Αρχιτραγουδιστής της Ζωής.”



Απαλή πέφτει βροχή στη φλογισμένη γη.



Οι λίγοι που άκουσαν αναγάλλιασαν πολύ.

Παραμερίζοντας τα πάντα

ελευθέρωσαν τη ζωή τους από κάθε σκλαβιά.

“Μάλιστα”, φώναξαν οι άλλοι , οι πολλοί, “αλλά

πώς θα συμφιλιώσουμε την ομορφιά των Θεών μας με το

τραγούδι σου;

Με ποιον τρόπο θα ταιριάξουμε τα λόγια σου

μέσα στους ναούς που εμείς δημιουργήσαμε;

Μας φέρνεις τη σύγχυση.

Δε θα δεχτούμε τίποτ’ από σένα.

Είπες πράγματα που δεν τα ξέρουμε,

όσα είπες είναι λόγια του Διαβόλου,

φύγε από δω, φύγε από δω.”



Ο Αρχιτραγουδιστής της Ζωής συνέχισε το δρόμο του

και οι άνθρωποι πάλευαν με το πρόβλημα της συμφιλίωσης.


Tζίντου Κρισναμούρτι (12/5/1895-17/2/1986)