Δευτέρα 4 Ιουνίου 2012

Λίγες ημέρες πριν τα χριστούγεννα



Είχε πολύ καιρό να πονέσει τόσο πολύ...δίπλωσε στα δύο από τον πόνο και ένα μακρόσυρτο αχ! έβγαινε από το στόμα.Δευτερόλεπτα πριν ένα κούτσουρο με προορισμό το τζάκι, είχε γλιστρήσει από το αριστερό χέρι και είχε προσγειωθεί στο νύχι του αντίχειρα του δεξιού χεριού που ενώ κράταγε κι αυτό ξύλα προσπάθησε αντανακλαστικά να το πιάσει.Το δάχτυλό του είχε γίνει στιγμιαία γέμιση ενός ξύλινου σάντουιτσ...κι έμεινε εκεί,έξω από το σπίτι του, στα σκαλιά να μουγκρίζει.

Η αλήθεια είναι ότι ήταν περίεργα αυτά τα δευτερόλεπτα...δεν του είχε συμβεί ξανά σε παρόμοια περίπτωση, η οθόνη του μυαλού του να προβάλλει σκηνές από άγνωστους ανθρώπους που υποφέραν την ίδια στιγμή πολύ περισσότερο από εκείνον,ψυχικά και σωματικά...και ενώ ο πόνος απομακρύνονταν αυτός έμεινε εκεί να αναρωτιέται πώς αντέχουν οι άνθρωποι τον πόνο της σωματικής βίας και τα τραύματα της ψυχής που γιατρειά δεν έχουν...γιατί δεν κάνουν κάτι να σταματήσει αυτό το κακό...κι αν δεν μπορούν τα ίδια τα θύματα,τί κάνουμε οι υπόλοιποι...ποιά είναι τελικά η θέση μας , η σχέση μας με θύμα και θύτη...γιατί λίγο πολύ όλοι έχουμε φορέσει και τις δυο μάσκες...γιατί λίγο πολύ όλοι επιθυμήσαμε να γίνουμε δυνατοί ...όλοι νιώσαμε μόνοι και αβοήθητοι...

...και τότε θυμήθηκε τα λόγια από έναν πολύ σπουδαίο Άνθρωπο...και ένιωσε σαν κάποιος να τα ψιθυρίζει εκεί πάνω απ' το κεφάλι του ,μέρα -μεσημέρι έξω από την πόρτα του σπιτιού του:

"Είναι πολύ παράξενο πόσο διψάει ο καθένας μας για δύναμη, δύναμη του πλούτου, της θέσης, της ικανότητας, των γνώσεων. Στην απόκτηση δύναμης υπάρχει σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Την ψάχνουν το ίδιο ο ερημίτης και ο πολιτικός, η νοικοκυρά κι ο επιστήμονας. Μπορούν να σκοτώσουν, να καταστρέψουν ο ένας τον άλλον για να την αποκτήσουν. Οι ασκητές αποκτούν αυτή τη δύναμη, περνώντας μέσα από την αυταπάρνηση, τον αυτοέλεγχο, την καταπίεση. Ο πολιτικός αποκομίζει αυτή την δύναμη με τα λόγια, την ικανότητα, την εξυπνάδα. Η κυριαρχία της γυναίκας πάνω στον άντρα της κι εκείνου πάνω σ' αυτή, δίνουν επίσης την αίσθηση αυτής της δύναμης. Ο παπάς που έχει αναλάβει, που έχει πάρει πάνω του την ευθύνη του θεού του, αυτή τη δύναμη γνωρίζει κι εκείνος. Όλοι ζητάνε αυτή τη δύναμη ή θέλουν να έχουν σχέσεις με την πνευματική ή την κοσμική δύναμη. Η δύναμη θρέφει την εξουσία και μαζί της έρχεται η σύγκρουση, η σύγχυση και η θλίψη. Η εξουσία διαφθείρει εκείνον που την έχει κι εκείνους που είναι κοντά της ή την ψάχνουν. Στη δύναμη του παπά και της νοικοκυράς, του ηγέτη και του ικανού οργανωτή, του άγιου και του βουλευτή, υπάρχει το κακό. Κι όση περισσότερη είναι η δύναμη τόσο μεγαλύτερο είναι το κακό. Είναι μια αρρώστια που αρπάζει κάθε άνθρωπος, τη θρέφει μέσα του και τη λατρεύει. Μαζί της, όμως, έρχεται πάντα και ατέλειωτη σύγκρουση, σύγχυση και πόνος. Αλλά κανείς δεν πρόκειται να την αρνηθεί, να τη βάλει κατά μέρος.
Μαζί της πάει παρέα η φιλοδοξία, η επιτυχία και μια ασπλαχνιά που έχει γίνει αξιοσέβαστη και εντελώς αποδεχτή. Κάθε κοινωνία, ναός και εκκλησία δίνουν τις ευλογίες τους στη δύναμη κι έτσι η αγάπη διαστρεβλώνεται και καταστρέφεται. Λατρεύεται ο φθόνος ενώ ο ανταγωνισμός θεωρείται ηθικός. Μαζί με όλα αυτά τώρα έρχεται ο φόβος, ο πόλεμος και η θλίψη κι ωστόσο κανένας άνθρωπος δεν πρόκειται να την παραμερίσει. Το να αρνηθείς τη δύναμη, σε κάθε της μορφή είναι η αρχή της αρετής. Η αρετή είναι διαύγεια, σβήνει τη σύγκρουση και τη θλίψη. Η φθοροποιός ενέργεια της δύναμης, με τις ατελείωτες πανουργίες της, κουβαλάει πάντα μαζί της αναπόφευκτη βλάβη και αθλιότητα, δεν έχει τέλος. Όσο κι αν βελτιωθεί και περιφραχτεί από το νόμο και τους κανόνες της ηθικής, θα βρει τρόπο να ξεφύγει στα σκοτεινά και από μόνη της. Γιατί βρίσκεται εκεί, κρυμμένη στις σκοτεινές γωνιές των σκέψεων και των επιθυμιών μας. Αυτές είναι που πρέπει να ερευνηθούν και να κατανοηθούν για να υπάρξει τέλος στη σύγκρουση, στη σύγχυση και στον πόνο. Ο καθένας πρέπει να το κάνει αυτό, όχι μέσω κάποιου συστήματος ανταμοιβών και τιμωριών. Ο καθένας μόνος του πρέπει να έχει επίγνωση της δομής της ίδιας του ψυχοσύνθεσης, να δει εκείνο που είναι, που σημαίνει το τέλος αυτού που υπάρχει.
Με το ολοκληρωτικό τελείωμα αυτής της δύναμης και της σύγχυσης, της σύγκρουσης και της θλίψης της, ο καθένας αντικρίζει αυτό που πράγματι είναι: ένας μπόγος με αναμνήσεις και μια μοναξιά που όλο και βαθαίνει. Η επιθυμία για δύναμη και επιτυχία είναι φυγή απ' αυτή ακριβώς τη μοναξιά και τις στάχτες, που είναι οι αναμνήσεις. Για να πάει κανείς πιο πέρα, χρειάζεται να τα δει και τα δύο, να τα αντιμετωπίσει, με κανέναν τρόπο να μην τα αποφύγει, καταδικάζοντάς τα ή από το φόβο αυτού που είναι. Ο φόβος γεννιέται ακριβώς με την πράξη της φυγής από το γεγονός, από αυτό που πράγματι συμβαίνει. Πρέπει κανείς να βάλει κατά μέρος, ολοκληρωτικά και τελειωτικά, με τη θέλησή του και χωρίς προσπάθεια, τη δύναμη και την επιτυχία και τότε, με την αντιμετώπιση, με το αντίκρισμα, με την ουδέτερη επίγνωση, χωρίς επιλογές, οι στάχτες και η μοναξιά έχουν μια εντελώς διαφορετική σημασία. Το να ζεις μαζί με κάτι σημαίνει να το αγαπάς, όχι να είσαι προσκολλημένος σ' αυτό. Για να ζεις με τις στάχτες και τη μοναξιά πρέπει να υπάρχει μεγάλη ενέργεια κι αυτή η ενέργεια έρχεται όταν δεν τα φοβάσαι πια.
Όταν θα έχεις περάσει μέσα από αυτή τη μοναξιά, έτσι όπως θα πέρναγες από μια πραγματική πόρτα, τότε θα συνειδητοποιήσεις ότι εσύ και η μοναξιά είστε ένα, ότι δεν είσαι ο παρατηρητής που κοιτάζει εκείνο το συναίσθημα που δεν περιγράφεται με λόγια. Είσαι εκείνο. Και δεν μπορείς πια να του ξεφύγεις, όπως έκανες πριν με πολλούς επιδέξιους τρόπους. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, δεν υπάρχει τρόπος να την αποφύγεις και τίποτα δεν μπορεί να την καλύψει ή να τη γεμίσει. Τότε μόνο ζεις μαζί της, είναι μέρος σου, είναι το σύνολό σου. Ούτε η ελπίδα ούτε η απελπισία δεν μπορεί να την αποβάλλει, ούτε ο κυνισμός ούτε κάποια νοητική πανουργία. Εσύ είσαι εκείνη η μοναξιά, οι στάχτες που κάποτε ήταν φωτιά. Αυτή είναι ολοκληρωτική μοναξιά, αθεράπευτη, πέρα από ότι κι αν κάνεις.Το μυαλό δεν μπορεί πια να μηχανεύεται τρόπους και μέσα φυγής, είναι ο δημιουργός της μοναξιάς μέσα από τις δικές του ακατάπαυστες δραστηριότητες αυτοαπομόνωσης, άμυνας και επιθετικότητας. Όταν έχει επίγνωση αυτού του πράγματος, με αρνητική στάση απέναντί του, χωρίς επιλογές, τότε είναι πρόθυμο να πεθάνει, να μείνει εντελώς ακίνητο.
Μέσα από αυτή τη μοναξιά, μέσα από αυτές τις στάχτες, γεννιέται μια καινούρια κίνηση. Είναι η κίνηση εκείνου που είναι μόνος. Είναι μία κατάσταση όπου κάθε επιρροή, κάθε καταναγκασμός, κάθε μορφή αναζήτησης και επιτεύγματος έχουν σταματήσει φυσιολογικά και ολοκληρωτικά. Είναι ο θάνατος του γνωστού. Τότε μόνο υπάρχει το ατέλειωτο ταξίδι στο άγνωστο. Τότε υπάρχει δύναμη που η αγνότητά της είναι δημιουργία."

...μια παιδική φωνή και ένα κρύο αεράκι τον "ξύπνησαν" από τις σκέψεις του και τον έφεραν πάλι στη πραγματικότητα:

"Έλα μπαμπά! φέρε τα ξύλα.Η φωτιά πάει να σβήσει"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Αρχειοθήκη ιστολογίου