Στέλνουμε τα παιδιά μας σε σχολεία όπου δεν ενδιαφέρεται κανείς αληθινά γι” αυτά· αλλά ούτε και εμείς ενδιαφερόμαστε βαθιά για τα παιδιά σας, κι έτσι μεγαλώνουν μέσα στο φόβο, στη μοναξιά και στο άγχος. Δεν υπάρχει αληθινή και βαθιά αγάπη στο σπίτι, αλλά δεν υπάρχει και στο σχολείο. Έτσι δεν είναι; Γιατί στέλνουμε τα παιδιά μας στο Σχολείο; Είναι απλώς για την απόκτηση κάποιας τεχνικής γνώσης που μ’ αυτήν θα προχωρήσουν τη ζωή τους, ασκώντας αυτή τη γνώση για να έχουν ένα κερδοφόρο επάγγελμα; Αυτό εννοούμε όταν λέμε, «Εκπαίδευση»; Να περνάμε κάποιες εξετάσεις για να αποκτήσουμε ένα δίπλωμα και να γίνουμε υπάλληλοι που θα σκαρφαλώσουν τη σκάλα της εξέλιξης και θα γίνουμε διευθυντικά στελέχη;
Δημιουργούμε, λοιπόν, μια γενιά ανθρώπων ίδιους με μας: άχρωμους, αναίσθητους, με προκαταλήψεις και δοσμένους στο να κάνουν λεφτά. Ως γονείς ενδιαφερόμαστε πώς θα πάρουν ένα δίπλωμα και πώς θα βρουν μια καλή δουλειά. Αυτό είναι που ενδιαφέρει τον κάθε γονιό στον κόσμο για το παιδί του: να βρει μια καλή δουλειά, να παντρευτεί, να κάνει παιδιά και να βολευτεί. Να βολευτεί πού; Στη μιζέρια, έτσι δεν είναι;
Δεν είμαστε προετοιμασμένοι, ως γονείς και δάσκαλοι, να φέρουμε στον κόσμο μια νέα γενιά ανθρώπων, γιατί αυτό είναι που χρειάζεται η ανθρωπότητα: μια εντελώς νέα γενιά ανθρώπων με εντελώς διαφορετικό νου και καρδιά. Είμαστε έτοιμοι γι αυτό; Πράγμα που σημαίνει: Το να μην φοβάσαι να μην είσαι κάποιος, να μην είσαι «φτασμένος», να μην είσαι επιτυχημένος, γιατί εκεί είναι η ρίζα του ανταγωνισμού, δηλαδή του φόβου μήπως δεν πετύχεις. Αλλά όταν υπάρχει φόβος, σταματάς να μαθαίνεις. Κι έτσι η αποστολή της εκπαίδευσης θα έπρεπε να είναι η εξάλειψη κάθε ψυχολογικού φόβου. Αυτό περιλαμβάνει την εξάλειψη κάθε ανταγωνισμού. Μέσα στη διαδικασία του ανταγωνισμού, συμμορφώνεσαι με τη γενική τάση και σταδιακά καταστρέφεις την ευαισθησία, τη φρεσκάδα, τη νεανικότητα του μυαλού σου. Έτσι, η εκπαίδευση μπορεί να έχει ένα εντελώς διαφορετικό νόημα, κι όχι απλώς να μεταφέρεις στο μυαλό σου αυτά που είναι τυπωμένα σε μια σελίδα. Εκπαίδευση μπορεί σημαίνει να ανοίγεις πόρτες βαθιάς άμεσης αντίληψης με την καρδιά των σχέσεων της ζωής. Σημαίνει να μαθαίνεις να ζεις ευτυχισμένα, ελεύθερα, χωρίς μίσος και σύγχυση, αλλά με χαρά. Η σύγχρονη εκπαίδευση μας τυφλώνει· μαθαίνουμε να πολεμάμε ο ένας τον άλλο όλο και πιο πολύ, να ανταγωνιζόμαστε, να μαχόμαστε ο ένας τον άλλον. Σωστή εκπαίδευση είναι σίγουρα η ανακάλυψη ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, η απελευθέρωση του νου σου από την ίδια του την διαμόρφωση. Και ίσως τότε μπορεί να υπάρξει αγάπη που με τη δράση της θα φέρει αληθινές σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους.
Το πρόβλημα στο σχολείο δεν είναι ο μαθητής, το παιδί δηλαδή, αλλά ο δάσκαλος και ο γονιός. Το επάγγελμα του δάσκαλου δεν είναι απλώς μια δουλειά ρουτίνας, αλλά μία έκφραση ομορφιάς και χαράς, που δεν μπορεί να μετρηθεί με όρους επίτευξης στόχων και επιτυχίας. Η δουλειά του δάσκαλου δεν είναι η μετάδοση απλώς πληροφοριών, αλλά η καλλιέργεια ενός ερευνητικού νου. Το να είσαι δάσκαλος είναι το πιο ευγενικό επάγγελμα – αν αυτό μπορεί να το πει κανείς, «επάγγελμα». Είναι μια τέχνη που απαιτεί, όχι μόνο γνώσεις, αλλά άπειρη υπομονή και αγάπη. Πραγματική μόρφωση σημαίνει ότι κατανοείς την σχέση σου με τα πάντα μέσα στο πεδίο της ύπαρξής μας , τη σχέση με το χρήμα, με την ιδιοκτησία, με τους ανθρώπους, με τη φύση, με τον εαυτό μας.
ΝΠιλάβιος
κείμενο από το μπλογκ του Παραμυθά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου