28 Ιουλίου 2011
Ώρα μεσημέρι. Σε είκοσι λεπτά θα είμαστε εκεί. Στην Αιγείρα, το μέρος που θα πάμε διακοπές φέτος. Αιώνας μου φάνηκαν αυτά τα είκοσι λεπτά. Όταν φτάσαμε, δεν κρατιόμουν. Ήθελα να πάω στη παραλία. Αυτό και κάναμε. Χωρίς να χάσω χρόνο, έτρεξα προς αυτή. Το θέαμα που αντίκρισα με άφησε άφωνο. Έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Η τεράστια παραλία για την οποία είχα ακούσει τόσα πολλά, είχε εξαφανιστεί. Η θάλασσα την είχε κάνει μια χαψιά. Τότε, απογοητευμένος κίνησα προς ένα παγκάκι. Αργότερα ήρθαν και οι γονείς μου με τον αδερφό μου. Μπήκαμε στη θάλασσα για να κάνουμε μπάνιο. Ήταν ζεστά. Μία απέραντη γαλήνη κάλυπτε τη θάλασσα. Είμασταν μόνοι. Κατά το απογευματάκι, καθώς βγαίναμε από τη θάλασσα, είδαμε αυτό το πανέμορφο φως, αυτό, που ακόμα και οι καλύτεροι ζωγράφοι δεν μπορούν να ζωγραφίσουν. Το φως που οι απομιμήσεις του, δεν πιάνουν μία αν δε το βλέπεις από κοντά, το ηλιοβασίλεμα. Το βλέπαμε για κάμποση ώρα, ώσπου το φεγγάρι βρισκόταν στον ουρανό και έλαμπε αμυδρά πάνω από τα πολύχρωμα μαγαζιά. Κατόπιν ξεκινήσαμε για το σπίτι. Δεν ήταν μακριά. Μπορούσες, όμως, να νιώσεις το δροσερό αεράκι και να μυρίσεις την αλμύρα της θάλασσας. Με το που φτάσαμε σπίτι, πήγα αμέσως στο κρεβάτι μου. Μετά από λίγη ώρα είχα κοιμηθεί σαν πουλάκι.
Σ.Π.
1 σχόλιο:
Διαβάζοντας ΤΟ,νιώθεις πως τίποτα δεν έχει χαθεί...Με απλό,τρυφερό τρόπο,ξεδιπλώνεται τόσο άμεσα ,μια προσωπική εμπειρία..!Μπράβο σου,!!
Δημοσίευση σχολίου