Καταστρέφοντας το μοντέλο της εγωκεντρικής δραστηριότητας

Κ: Συζητούσαμε προχθές για το τέλος του χρόνου. Τόσο οι επιστήμονες μέσα από την έρευνα της ύλης όσο και οι αποκαλούμενοι "θρησκευόμενοι", προσπάθησαν ν' ανακαλύψουν - όχι μόνο λεκτικά - αν μπορεί να σταματήσει ο χρόνος. Το ερευνήσαμε κάμποσο αυτό και είπαμε ότι είναι δυνατόν, αλλά μόνο για κείνο το ανθρώπινο πλάσμα που θα ήθελε ν'ακούσει και ν' ανακαλύψει μέσα από την έμπνευση το τέλος του χρόνου. Γιατί η έμπνευση δεν είναι μνήμη. Η μνήμη είναι χρόνος, η μνήμη είναι εμπειρία, αποθηκευμένη γνώση μεσα στον εγκέφαλο κτλ. Όσο καιρό βρίσκεται αυτή σε λειτουργία δεν υπάρχει καμιά περίπτωση να έχουμε έμπνευση για οτιδήποτε. Ολική έμπνευση όχι μερική. Οι καλλιτέχνες, οι επιστήμονες, οι μουσικοί, όλοι αυτοί έχουν μερική μόνο έμπνευση και γι αυτό εξακολουθούν να παραμένουν δεμένοι στο χρόνο.
Είναι δυνατόν να έχουμε ολική έμπνευση, πράγμα που σημαίνει το τέλος του "εγώ";΄Επειδή το "εγώ" είναι συναρμολογημένο από τη σκέψη κι η σκέψη είναι χρόνος το "εγώ" είναι χρόνος. Μπορεί το "εγώ" - ο εαυτός μου, οι αντιστάσεις μου, οι πληγές μου, όλ' αυτά - μπορεί αυτό το "εγώ" να τελειώσει; Μόνο όταν αυτό τελειώνει υπάρχει ολική έμπνευση. Αυτό είναι εκείνο που βρήκαμε την προηγούμενη φορά. Κι εμβαθύναμε στο ερώτημα, αν είναι δυνατόν για ένα ανθρώπινο πλάσμα να τελειώσει ολοκληρωτικά με το σύνολο της δομής του "εγώ"; Είπαμε ναι και συνεχίσαμε γύρω απ' αυτό. Πολύ λίγοι άνθρωποι θα δέχονταν ν' ακούσουν κάτι τέτοιο αφού είναι ίσως αρκετά τρομακτικό, επειδή δημιουργείται το ερώτημα:" Αν το εγώ τελειώσει τι απομένει; Μόνο κενό; Σ' αυτό δεν υπάρχει κανένα ενδιαφέρον". Αν όμως κανείς ερευνά χωρίς κανένα φόβο τιμωρίας ή προσδοκία ανταμοιβής για ό,τι κάνει, τότε υπάρχει κάτι. Είπαμε ότι αυτό το κάτι είναι ένα ολοκληρωτικό κενό που είναι ενέργεια και σιωπή. Αυτό, βέβαια, ακούγεται όμορφα, αλλά δεν έχει κανένα νόημα για ένα σοβαρό άνθρωπο που θέλει να πάει πέρα από τον εαυτό του, πέρα απ' όλα αυτά. Και προχωρήσαμε πιο πολύ ρωτώντας αν υπάρχει κάτι πέρα απ' όλ' αυτά; Και είπαμε ότι υπάρχει.
Μπομ: Η "πηγή".
Κ: Ναι, η "πηγή". Και το τελευταίο που είπαμε ήταν: Θα ήταν διατεθιμένοι οι άνθρωποι ν' ακούσουν όλα όσα συζητάμε; Μήπως η αρχή μιας τέτοιας έρευνας βρίσκεται στο ν' ακούς; Και σ' αυτό το σημείο νομίζω ότι σταματήσαμε , αν θυμάμαι καλά. Τα είχα ξεχάσει και γι' αυτό άρχισα μ' εκείνη την ερώτηση. Ας την αφήσουμε προς το παρόν. Λοιπόν: Θα παρατούσα, εγώ, ένα ανθρώπινο πλάσμα, την εγωκεντρική μου συμπεριφορά ολοκληρωτικά;Τι θα μ' έκανε να φύγω μακριά απ' αυτή; Τι θα έκανε ένα ανθρώπινο πλάσμα να φύγει μακριά απ' αυτό τον καταστροφικό, εγωκεντρικό τρόπο δράσης; Αν φύγει εξαιτίας κάποιας ανταμοιβής ή κάποιας τιμωρίας, τότε και πάλι είναι αποτέλεσμα σκέψης, κινήτρου. Ας το απορρίψουμε, λοιπόν, αυτό. Οπότε τι θα έκανε τ' ανθρώπινα πλάσματα ν' απαρνηθούν - αν μπορώ να χρησιμοποιήσω αυτή τη λέξη - την εγωκεντρική συμπεριφορά χωρίς την αίσθηση της ανταμοιβής; Να την απαρνηθούν ολοκληρωτικά δίχως κίνητρο; Βλέπετε, ο άνθρωπος έχει προσπαθήσει τα πάντα για να το πετύχει: νηστεία, αυτοβασανισμό με διάφορους τρόπους, απάρνηση του εαυτού του μέσω κάποιας πίστης ή απόρριψη του εαυτού του με την ταύτισή του με κάτι μεγαλύτερο. Όλοι οι "θρησκευόμενοι" άνθρωποι έχουν προσπαθήσει, αλλά το "εγώ" είναι πάντα εκεί.

Κρισναμούρτι,"Το τέλος του χρόνου" συζητήσεις με τον Δρ Ντ. Μπομ, εκδ. καστανιώτη