Την περίοδο 1929-1943, το μικρό νησάκι του Αϊ-Στράτη στο Βόρειο Αιγαίο αποτέλεσε τόπο εξορίας. Σε δύο κοιλάδες πάνω από τον οικισμό βρισκόταν μεταπολεμικά το στρατόπεδο, με φυλάκια ολόγυρα και σκοπιές της χωροφυλακής να το επιτηρούν νυχθημερόν. Σ’ εκείνο το στρατόπεδο “τρύπωνε” με κίνδυνο της ζωής του ο αυτοδίδακτος φωτογράφος Βασίλης Μανικάκης και απαθανάτιζε στιγμές της καθημερινότητας των εξορίστων.
“ΟΤΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΚΑΤΙ, ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ”
Επί 40 και πλέον χρόνια ο Βασίλης Μανικάκης αποτύπωνε με τον φακό του τη ζωή και την εξέλιξη ενός τόπου και των ανθρώπων του. Από το 1935 περίπου, που ένας συγχωριανός του του έφερε μια μηχανή, την έκανε κομμάτι της ζωής του. Και όταν ήρθαν οι εξόριστοι, δεν σταμάτησε να απαθανατίζει την καθημερινότητά τους στις σκηνές από καραβόπανο και στα αυτοσχέδια πλινθόκτιστα καλύβια όπου έμεναν, την κακουχία τους από την πείνα και τις αρρώστιες. Δεν ήξερε ότι με όλα αυτά τα “κλικ” δημιουργούσε ένα μοναδικό αρχείο-ντοκουμέντο. Αυτός απλά αγαπούσε πάρα πολύ τη φωτογραφία. Ακόμη και όταν πήγε να υπηρετήσει στο Αλβανικό μέτωπο, δεν τον πείραξαν τόσο οι κακουχίες του πολέμου όσο το ότι δεν τον άφησαν να πάρει μαζί του τη μηχανή. “Ας μου δίνανε τη μηχανή μου! Πόσες εικόνες πήγαν χαμένες και εγώ προσπαθώ ώρες να σου τις μεταφέρω με λόγια, αλλά πώς να τις πω;” έλεγε πάντα με καημό στον γιο του Βύρωνα, ο οποίος μοιράστηκε μαζί μας πολύ ιδιαίτερες μνήμες.
Σήμερα έχει κληρονομιά από τον πατέρα του γύρω στα 10.000 αρνητικά και τα φροντίζει όσο καλύτερα μπορεί. Χάρη στη διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης και τη γενική γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής του υπουργείου Εμπορικής Ναυτιλίας, φέρνει ένα μέρος απ’ αυτό το υλικό στη Θεσσαλονίκη σε μια έκθεση με τίτλο “Αϊ-Στράτης. Φωτογραφικά ίχνη (1940-1970)”. Αυτές οι εικόνες έχουν ταξιδέψει εντός και εκτός Ελλάδας. Η αρχή έγινε το 1995, όταν επισκέφθηκε τον Αϊ-Στράτη ο τότε πρόεδρος της Δημοκρατίας Κωστής Στεφανόπουλος. “Σκεφτόμασταν τι να του δείξουμε για να γνωρίσει την ιστορία του νησιού, γιατί ο σεισμός του ’68 κατέστρεψε τα πάντα” θυμάται ο Βύρωνας Μανικάκης. “Έτσι άρχισα να τυπώνω φωτογραφίες του πατέρα μου και βάλαμε δύο σταντ με εικόνες για να καταλάβει την ιστορία του νησιού. Ο πρόεδρος ενθουσιάστηκε και ζήτησε να δει τον φωτογράφο. Τον φωνάξαμε, ήταν γέρος πια, και ο πρόεδρος κάθισε δίπλα του και τον ρωτούσε: ‘Άνθρωπέ μου, εσύ πώς τα κατάφερες εδώ; Πού έμαθες;’. ‘Πουθενά, μόνος μου’ του λέει. ‘Τα υλικά που τα έβρισκες;’. ‘Ε, από Αθήνα, Θεσσαλονίκη, παράγγελνα με όσα λεφτά είχα και μου τα φέρνανε’. ‘Και πώς τα κατάφερες όλα αυτά;’. ‘Όταν αγαπάς κάτι, πάντα τα καταφέρνεις’ του απάντησε”.
Μολονότι το 1997 ο κ. Στεφανόπουλος και η τότε υπουργός Αιγαίου Ελισάβετ Παπαζώη διοργάνωσαν μια έκθεση με μερικές από τις φωτογραφίες, ο Βασίλης Μανικάκης ήταν ήδη καταβεβλημένος για να τις δει να εκτίθενται δημόσια. Σε προχωρημένη ηλικία -91 ετών- έφυγε από τη ζωή το 1998. Μία χρονιά αργότερα, το 1999, εκδόθηκε το λεύκωμα “Αϊ-Στράτης - Φωτογραφικά ίχνη”, στο πλαίσιο ενός ερευνητικού προγράμματος του Πανεπιστημίου Αιγαίου με υπεύθυνο τον καθηγητή Γιώργο Νικολακάκη, και το 2000 διοργανώθηκε για πρώτη φορά έκθεση στο Μουσείο Μπενάκη. Στη συνέχεια η έκθεση ταξίδεψε στη Λήμνο, το Ηράκλειο, τη Μυτιλήνη και το Σίδνεϊ της Αυστραλίας.
Η ΑΡΧΗ...
Όταν ο μπαρμπα-Βασίλης πρωτοπήρε τη μηχανή στα χέρια του, “άρχισε να καταγράφει, να μαθαίνει, να επιστρατεύει όλη την εμπειρία του. Η φύση τον είχε προικίσει να μπορεί να ‘διαβάσει’ το φως του Αιγαίου και να το χρησιμοποιήσει. Από εκεί αρχίζει πια να ερωτεύεται τη μηχανή και τραβά φωτογραφίες όχι γιατί πρέπει να ζήσει, γιατί δεν το έκανε ως επαγγελματίας, αλλά γιατί τον ευχαριστούσε, ήταν η αγάπη του. Και περισσότερο όχι για να βγάζει γεγονότα. Του άρεσε να καταγράφει κάθε στιγμή, ό,τι του έκανε εντύπωση, και αυτά τα είχε ως αρχείο, γιατί ήταν ανεπανάληπτες στιγμές για τον ίδιο. Έχουμε ένα πλούσιο αρχείο από φωτογραφίες, για τις οποίες ποτέ δεν πήρε λεφτά, απλά ήταν κομμάτια της ζωής του που ήθελε να τα κρατήσει”, λέει ο υιός Μανικάκης.
Αυτό που κάνει ακόμη πιο πολύτιμη τη δουλειά του είναι ότι “επειδή ο Αϊ-Στράτης ήταν τόπος εξορίας πιο πολλά χρόνια από κάθε άλλο νησί, του δόθηκε η ευκαιρία να καταγράψει στιγμές ανθρώπων που ήταν στην απομόνωση και δεν μπορούσε εύκολα να πλησιάσει εκεί. Με κινδύνους κατάφερε να ‘τραβάει’ εξορίστους μέσα στον οικισμό, γι’ αυτό και κρατούσε το μεγαλύτερο μέρος από τις φωτογραφίες κρυφό, ασφαλές. Δυστυχώς χιλιάδες αρνητικά που τα είχε ταξινομημένα μέσα σε ντενεκέδες και κρυμμένα μακριά από το σπίτι, σε ντουβάρια ή αλλού, διαβρώθηκαν από το χρόνο και την υγρασία και έγιναν μια μάζα. Βρήκα πολλές, ξεχωρίσαμε αρκετές φωτογραφίες που μπορούσαμε να σώσουμε και χαρακτηρίζουν τη ζωή και τις μνήμες από την περίοδο της εξορίας”.
Υπάρχει όμως και άλλη μία μοναδικότητα: “Σε μια έρευνα που έκανε ο καθηγητής Νικολακάκης, ανακάλυψε ότι πανευρωπαϊκά δεν έχει αναφερθεί ποτέ ένας άνθρωπος σε ένα μικρό απομονωμένο μέρος να καταγράφει επί 40 περίπου χρόνια αδιαλείπτως τη ζωή ενός τόπου και των προσώπων του. Να φωτογραφίζει όλες τις στιγμές τους, γάμους, βαφτίσια, κηδείες, διαδηλώσεις, εκδηλώσεις. Αυτό δεν έχει αναφερθεί ποτέ”.
ΣΤΗ ΜΑΥΡΗ ΛΙΣΤΑ
Ο Βασίλης Μανικάκης ήξερε από ένστικτο πώς να “παγιδεύει” το κατάλληλο φως, ποια οπτική γωνία ήταν καλύτερη, πώς να αναδεικνύει την έκφραση των ανθρώπων. Ήξερε από ένστικτο ότι οι στιγμές ήταν μοναδικές. “Στην περίοδο του στρατοπέδου εξορίστων, ζούσε επικίνδυνα. Για παράδειγμα, όταν ήρθαν μαζικά οι άνθρωποι με τα αρματαγωγά στην παραλία, είχε καταιγίδα. Ένας κεραυνός έπεσε σε μια σκηνή και τέσσερις εξόριστοι σκοτώθηκαν. Ο πατέρας μου πέρασε από εκεί, είδε τη φασαρία και φωτογράφισε την τραγωδία και μετά κρυφά πάλι φωτογράφισε την κηδεία τους στο λόφο του Αγίου Μηνά, όπου τους αποχαιρέτησαν με πανό και τραγούδια. Εκεί κατάφερε να πάρει τέσσερις φωτογραφίες” θυμάται ο Βύρωνας Μανικάκης.
Βέβαια όλη αυτή η δράση είχε και το τίμημά της. “Ο φάκελός του στην Ασφάλεια μεγάλωνε ολοένα και φάνηκε τυχερός που τον προειδοποίησε ένας διοικητής και του είπε να φύγει γιατί θα τον κυνηγήσουν για να τον στείλουν εξορία. Έφυγε, πήγε στη Λήμνο για δύο χρόνια, το ’50-’51, δούλεψε σε διάφορες δουλειές, αλλά η μηχανή ήταν στον ώμο του - έφερε και από εκεί καμιά 300αριά φωτογραφίες”.
Ήταν προικισμένος άνθρωπος. Επινοούσε διάφορους δικούς του τρόπους για να φωτογραφήσει. “Για να μεγεθύνει τις φωτογραφίες άνοιγε τρύπα στα κεραμίδια, έβαζε ένα τζάμι, στερέωνε το φακό ανάποδα και παγίδευε το φως. Έφτιαχνε έτσι καρτ ποστάλ. Δεν ζούσε ωστόσο ποτέ απ’ αυτά. Η χαρά του ήταν να μπορεί να αγοράζει υλικά και να πάρει μια άλλη μηχανή. Πάντοτε μια καλή μηχανή ήταν όνειρο άπιαστο” σημειώνει ο κ. Μανικάκης, ο οποίος κατόρθωσε να διασώσει και τις μηχανές που αγόρασε κατά καιρούς ο πατέρας του, και έτσι διαθέτει “καμιά δεκαριά μηχανές, από απλά κουτάκια της Κόντακ και της Άγκφα μέχρι τις παλιές μηχανές με τον τρίποδα και τις γυάλινες πλάκες”.
ΜΑΘΗΤΕΥΟΜΕΝΟΣ
Ο πατέρας μετέφερε τη σοφία του στον γιο. “Και εγώ ασχολούμαι. Φωτογραφίζω, τραβάω βίντεο εδώ και 20 χρόνια και καταγράφω τα πάντα. Δεν πήγα σχολή. Σχολή ήταν ο πατέρας μου. Θυμάμαι με έπαιρνε μικρό στο σκοτεινό θάλαμο και μου μάθαινε τα μυστικά και με πείραζε. Μου έλεγε, ‘σήμερα θα κάνουμε εμφάνιση του φιλμ’, μου έδινε τις οδηγίες και εγώ παραπονιόμουν ότι δεν έβλεπα καλά τι πρέπει να κάνω. Συνέχιζε αυτός και στο τέλος μου έλεγε: ‘αν δεν βλέπεις, δεν θα γίνεις φωτογράφος ποτέ”, και μετά γελώντας μου αποκάλυπτε ότι με πείραζε... ‘Έτσι πειράζουμε τους καινούργιους’ μου έλεγε!”.
Ο Βασίλης Μανικάκης δεν θα σταματούσε ποτέ να φωτογραφίζει. Αδυνάτισε το φως του, όμως, δεν μπορούσε πια να εστιάσει, “οπότε οι τελευταίες φωτογραφίες που τραβούσε ήταν για ταυτότητες. Δεν περιπλανιόταν όμως πλέον”. Και σίγουρα δεν ήταν ό,τι καλύτερο για έναν άνθρωπο αεικίνητο, που στη ζωή του έκανε χίλια δυο επαγγέλματα. “Αγρότης, μελισσοκόμος, κτηνοτρόφος, φούρναρης, κτίστης, έπαιζε λύρα, κατασκεύαζε λύρες και πάνω απ’ όλα η ζωή του ήταν η φωτογραφία” συμπληρώνει ο υιός Μανικάκης.
Ο Βύρωνας Μανικάκης έχει επιστρέψει στον Αϊ-Στράτη εδώ και επτά χρόνια. Βέβαια, “οι καιροί άλλαξαν άρδην. Ο σεισμός κατέστρεψε τον παραδοσιακό οικισμό, οι κουλτούρες αποτελειώσανε. Υπουργικό διάταγμα έχει ανακηρύξει τον οικισμό παραδοσιακό, αλλά οι άνθρωποι δεν εκτιμούν την ομορφιά” λέει με παράπονο.
Κύριο μέλημά του πάντως είναι να μη χαθεί αυτό το αρχείο.
από την Ελσα Σπυριδοπούλου
στο http://www.makthes.gr/index.php?name=News&file=article&sid=27899
ΥΓ1 Αναζητείστε το λεύκωμα με τίτλο "Φωτογραφικά ίχνη" του Αη Στράτη.Κοστίζει μόνο 40Ε
Είναι ένα αληθινό ταξίδι...
ΥΓ2 Αξίζει να ταξιδέψετε στον Αη Στράτη...με καράβι από το Λαύριο μέσα σε 8 ώρες βρίσκεσαι στο όμορφο και φιλόξενο νησί...
ΥΓ3 Η φωτογραφία δείχνει την τελευταία σκοπιά που απομένει όρθια για να μαρτυράει την ύπαρξη στρατοπέδου μιας άλλης εποχής.Στο βάθος διακρίνεται το λιμάνι και όλος ο οικισμός του νησιού των 300 μόνιμων κατοίκων.
ΥΓ4 Το χώμα και αυτού του νησιού είναι ποτισμένο με αίμα και ιδρώτα ανθρώπων που άντεχαν τα πάντα...εκτός από το άδικο...δε μιλάνε...
13 σχόλια:
Συγκινητικότατο κειμενάκι.
Είμαι και άνθρωπος που προτιμώ την εικόνα από το κείμενο.Εξάλου τι να το κάνεις τό κείμενο αφού μια εικόνα είναι χιλιες λέξεις από μόνη της.
Άξιος ο πατέρας,άξιος και ο γιος που την κληρονομιά που το δόθηκε την αποδέχτηκε με χαρά!
Άξιος και ο βαφτησημίος μου με τις όμορφες αναρτήσεις του.
Είδες τι ταλέντα βγάζει η Κρητή!Αν δεν ήμουν Χαλκιδαίος θα ήθελε να ήμουν Κρητικός.
Φιλιά...
O υιός Μανικάκης (όπως και ο πατέρας) είναι Αγιοστρατίτες.Τώρα αν η κατάληξη -ακης κρύβει και μια κρητική φλέβα δεν το γνωρίζω.Τον κ Βύρωνα Μανικάκη έτυχε να τον γνωρίσω σε μια από τις επισκέψεις μου στο νησί και είναι ένας σεμνός και ευγενικός άνθρωπος.Το δε λεύκωμα έπεσε τυχαία στα χέρια μου την περασμένη εβδομάδα όταν κάποιος γνωστός ζήτησε να του το αγοράσουμε από τον Αη Στράτη γιατί έχει εξαντληθεί η έκδοσή του.Επίσης ξέρω ότι κοντά στο μοναστηράκι στην Αθήνα υπάρχει ένα πολύ αξιόλογο μουσείο εξόριστων του Αη Στράτη.
να είσαι καλά φίλε μου και καλή εβδομάδα εύχομαι!
Βασικά δεν το συμπέρανα μόνο από την κατάληξη.
Καπου αναφέρεις ότι έπαιζε και λύρα...
Τα λέμε...
Α, είπα και γω για να δούμε...αυτό το ταξείδι στον Αη Στράτη τι καλά μας έφερε;
Απίστευτο μου φάνηκε πως έχει εξαντληθεί αυτό το φωτογραφικό λεύκωμα-μαρτυρία της ζωής αυτών των ανθρώπων εκεί! Όπως και απίστευτο πως υπάρχει και ένα μουσείο εξόριστων του Αη Στράτη στην Αθήνα!
Ευχαριστούμε που μοιράστηκες αυτή την ενδιαφέρουσα εμπειρία μαζί μας!
ΑΦ και καλή βδομάδα για όλους! :)
Προσπάθησα να γράψω κάτι δικό μου για τον Αη Στράτη αλλά μου φάνηκε πολύ καλό το παραπάνω κείμενο που γράφτηκε με αφορμή την παρουσίαση των φωτογραφειών στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών το Νοέμβρη του 2008 στη Θεσσαλονίκη.Ετσι περιορίστηκα μόνο στα υστερόγραφα.
Επίσης δεν ξέρω Άιναφετς αν γνωρίζεις ότι το νησί θα είναι το πρώτο πράσινο νησί της Ευρώπης!Έχει μπει σε πρόγραμμα πράσινης ανάπτυξης χρησιμοποιώντας αποκλειστικά ανανεώσιμες πηγές ενέργειας και γίνονται έργα προς αυτήν την κατεύθυνση.
Ο δήμαρχος φαίνεται να είναι δραστήριος αλλά προσωπικά παρατηρώ έντονα κάθε φορά που πηγαίνω εκεί την αγαπημένη μας συνήθεια πως δηλ. να βγάζουμε ο ένας το μάτι του άλλου...δυστυχώς έχουμε μείνει στο "Εγώ"... και το "Εμείς" μοιάζει όνειρο άπιαστο...
Να είσαι καλά αγαπημένη μας μάγισσα!
ΑΦ και καλή εβδομάδα να έχουμε!
Γιάννη, λύρα δεν έχουν μόνο οι Κρητικοί...
και μια και μιλάμε για μουσική να πούμε ότι ο παραδοσιακός χορός του νησιού λέγεται κεχαγιάδικος όπου κεχαγιάς=κτηνοτρόφος...μπορείς εσύ σαν ειδικό ψαχτήρι να βρεις κάτι και να μας ενημερώσεις :)
ΑΦ νονέ!
ο χαρακτηριστικός τύπος του Λημνιού, δεν ήταν άλλος από τον κεχαγιά, τον κτηνοτρόφο που καλλιεργούσε τα κτήματα του και διατηρούσε τα κοπάδια του συνήθως στα βουνά της περιοχής του. Μάλιστα η ονομασία αυτή αναφέρεται και σε βιβλία της Αγίας Λαύρας.
Το ντύσιμο λοιπόν των κεχαγιάδων αντρών, περιλάμβανε τα εξής:
Το κάτω μέρος, την σέλα που ήταν πολύ φαρδιά, μέχρι 18 πήχεις.
Εσωτερικά είχε το εσώρουχο, που ήταν ίδιων διαστάσεων.
Όταν είχε πολύ κρύο οι γεωργοί έβαζαν πάνω από την σέλα το πανωβράκι, δηλαδή και Τρίτη σέλα.
Στο πάνω μέρος φορούσαν την καμιζόλα ή φανελάκι, συνήθως φοριούνταν εσωτερικά.
Από πάνω έμπαινε το πουκάμισο, που ήταν υφαντό, χρώματος μπλε και άσπρο και μετά η σταυρωτή, δηλαδή το γιλέκο.
Το γιλέκο ήταν τσόχινο, μπλε, σταυρωτό και διακοσμημένο με σειρήτια.
Το ύφασμα από το οποίο κατασκευάζονταν το γιλέκο, λεγόταν μπορσοβάνικο.
Το χειμώνα πάνω από το γιλέκο φορούσαν γούνα από προβιά προβάτου.
Χρησιμοποιούσαν συνήθως 5 προβιές για να κατασκευάσουν μια γούνα.
Η γούνα ράβονταν ανάποδα, δηλαδή στο εσωτερικό είχε το μαλλί και εξωτερικά το δέρμα.
Όταν όμως έβρεχε, την έβαζαν ανάποδα με το μαλλί προς τα έξω για να μην χαλάσει η προβιά.
Από εδώ προέρχεται και η παροιμία, έβαλε τ' γούνατ' ανάποδα, όταν κάποιος ετοιμαζόταν να προστατευθεί από τον ξυλοδαρμό.
Στη μέση έμπαινε απαραίτητα το ζωνάρι, υφαντό και πολύ μακρύ περίπου 4 μέτρα, πλατύ και κατέληγε σε κρόσια.
Στο κεφάλι φορούσαν οι γεροντότεροι την σερβέτα που κατέληγε σε κρόσια.
Άλλοι συνήθιζαν να φορούν στο κεφάλι τους αντί της σερβέτας, μαύρο σκούφο αιβαλιώτικο¨, που λέγονταν κατσούλα.
Για παπούτσια χρησιμοποιούσαν τα τσερβούλια, που φτιάχνονταν από χοιρινό δέρμα.
Απαραίτητο συμπλήρωμα ήταν το πόδμα. Κατασκευάζονταν από δέρμα κατσικών και κάλυπτε το πέλμα και όλη την γάμπα.
Στη Λήμνο όπως και παντού, η κοινωνική διάκριση υπογραμμίζονταν ακόμη και από τα ρούχα.
Έτσι τα ρούχα των πλουσίων τα χειμωνιάτικα κατασκευάζονταν από ύφασμα μπορσεβάνικο και τα καλοκαιρινά από μεταξωτό.
Τα έφερναν συνήθως από την Σμύρνη. Το χειμώνα οι πλούσιοι πάνω από την φορεσιά φορούσαν γούνα μακριά.
Ενώ τα ρούχα των φτωχών ήταν από υφαντά μάλλινα το χειμώνα και βαμβακερά το καλοκαίρι.
Η στολή του γαμπρού, ήταν ίδια με αυτή που περιγράψαμε με τη διαφορά, ότι ήταν πρωτοφόρεμα, δηλαδή καινούρια.
Οι κεχαγιάδες λοιπόν των Τσιμανδρίων χόρευαν πάντα και μάλιστα ήταν τόσο αναγνωρισμένοι που μαρτυρούνται ακόμα και εμφανίσεις το 1936 στο παναθηναϊκό στάδιο.
Από τότε πέρασε πολύς καιρός και το 1979 δημιουργήθηκε σύλλογος με καταστατικό, που ονομαζόταν, ΜΟΥΣΙΚΟΧΟΡΕΥΤΙΚΟΣ-ΛΑΟΓΡΑΦΙΚΟΣ ΟΜΙΛΟΣ ΛΗΜΝΟΥ, «ΟΙ ΚΕΧΑΓΙΑΔΕΣ»
Η προσέλευση του κόσμου ήταν αθρόα, σε κάθε εκδήλωση.
Το συγκρότημα αποτελούνταν 22-26 άτομα
Η μουσική αποτελούνταν από την λύρα, το λαούτο, το σαντούρι.
Οι χοροί της Λήμνου.
1. κεχαγιάδικος χορός, που ήταν κυκλικός και αποτελούνταν από άνδρες και γυναίκες.
2. Το πάτμα, χορός ιδιαίτερα λεβέντικος, που γίνονταν πάντα στο ίδιο μέρος και με αναστροφή γίνονταν ο τελευταίος, πρώτος.
3. Τσομπάνικος -μπαλαρτός-κατσβέλικος, που ήταν ελεύθερος χορός και ιδιαίτερα δυνατός.
4. Παναγιά χορός - για την κοίμηση της Θεοτόκου.
5. Τσιμανδριανά κορίτσια, δείγμα «ανάγκης» των κορίτσιων για παντρειά
6. Μπρός -πίσω - χορός συρτός
7. Λημνιός μπάλος
8. Καρσιλαμάς - το Ελενάκι
9. Λημνιό ζειμπέκικο.
10. συμπεθερκάτος, οι συμπέθεροι έλεγαν πάντα επαινετικά στιχάκια
11. νυφικάτος
Σε κάθε εκδήλωση των κεχαγιάδων άρχισε με χαιρετισμό,
Καλώς ανταμωθήκαμε, φίλοι αγαπημένοι
να είμαστε καλά και πάντα μονοιασμένοι.
Οι παρουσιάσεις του συγκροτήματος είναι μοναδικές.
Ιδιαίτερα στην Ιταλία στο Τρεβίζο, όπου έμειναν για 12 ήμερες, μάλιστα τιμήθηκαν ιδιαίτερα από τον δήμαρχο του Τρεβίζο.
Στην Αυστραλία έμειναν για ένα μήνα, όπου έδωσαν πολλές παραστάσεις, και συγκίνησαν με την παρουσία τους, τους ομογενείς.
Στην Ελλάδα οι παραστάσεις τους ήταν πάμπολλες, από τον Πειραιά στο Κατράκειο, μέχρι την Κρήτη στο Ρέθυμνο.
Ο κ. Βασίλειος Βουτσάς, πρόεδρος του συλλόγου, έχει πολλά να θυμάται από τους χορούς και τις εκδηλώσεις των κεχαγιάδων, ο κ. Αθανάσιος Κοτσιναδέλλης που έπαιζε και παίζει λύρα, έδινε την πνοή στο συγκρότημα.
Ηταν μεγάλο και έπρεπε να το χωρίσω σε δύο σχόλια!!!
Εδώ θα βρείτε μερικά βιογραφικά στοιχεία και μερικές φωτογρφίες απο το αρχείο του!
http://gym-ag-efstr.les.sch.gr/AiStratisMiasAllisEpoxis.htm
Είχες δίκιο πάντως βαφτησημιέ μου.Ήταν βέρος Αγιοστρατίτης(Ο ίδιος τουλάχιστον)!!!
Πόσες ομορφιές και λαογραφίες κρύβει η Ελλάδα και ιδιαίτερα τα νησιά μας κι εμείς μένουμε κλεισμένοι σ'αυτήν την παράξενη πόλη...
http://www.youtube.com/watch?v=iDZVecyqz4c
Σ' ευχαριστώ πάρα πολύ Γιάννη, καλέ μου νονέ, για τα αληθινά όμορφα λαογραφικά στοιχεία που στόλισες την ανάρτηση-αφιέρωμα στον Αη Στράτη!!!
Να είσαι καλά!
Και πάλι ευχαριστώ!
"Αν δε χωράς μέσα σε μια άθλια πατρίδα...
...Αν δε χώρας σε μια αγκαλιά φυλακή...
...Τότε τι κρίμα, τι κρίμα, τι κρίμα
δεν χώρας πουθενά δεν χώρας πουθενά..."
Ενώ ήμουν έτοιμος να προσυπογράψω το σχόλιο σου Γιάννη, αυτοί οι στίχοι με προβλημάτισαν και ακόμη το ψάχνω...
Καλό βράδυ φίλε μου!
Υποχρέωσίς,φίλτατε,υποχρέωσίς μου
!!ΑΦ!!
Δημοσίευση σχολίου