Άνθρωποι μονάχοι.

...από τον φίλο Δ στο:
http://inreparabile.blogspot.com/

Για τον μοναχικό άνθρωπο

Μέχρι κάποια περίοδο στη ζωή μου δεν μπορούσα να κατανοήσω γιατί -εδώ και λίγες δεκαετίες- υπάρχει η τάση να συγχέεται ο μοναχικός άνθρωπος, με τον αντικοινωνικό άνθρωπο.

Ο μοναχικός άνθρωπος δεν είναι εφεύρημα ή δημιούργημα της εποχής μου, τον συναντώ σε όλες τις εποχές και σε όλες τις παραδόσεις, είτε ως Ήρωα των μυθολογικών αφηγήσεων και της αρχαίας ελληνικής Τραγωδίας, ως Ήρωα του Shakespeare (Σαίξπηρ) και του Goethe (Γκαίτε) είτε ως καλλιτέχνη, περιηγητή, ασκητή, τυχοδιώκτη ή φιλόσοφο, ακόμα και ως επιστήμονα. Βέβαια στις μέρες μου ο μοναχικός άνθρωπος δεν είναι τόσο θελκτικός, οι εποχές των Ηρώων έχουν διάγει έναν…μεταμοντέρνο θάνατο.

Ο μοναχικός άνθρωπος ως αντίποδας του κοινωνικού ανθρώπου λοιπόν…αφού έτσι επιθυμούν.

Πόσο μοναχικός ή κοινωνικός είναι ένας άνθρωπος;

Για ποιο λόγο ο μοναχικός άνθρωπος να αποτιμάται από την οπτική γωνιά του κοινωνικού ανθρώπου και ο κοινωνικός άνθρωπος από την οπτική γωνία του μοναχικού;
Στη περίπτωση του κοινωνικού ανθρώπου, η αξία του -εφόσον μας απασχολεί τόσο πολύ να αξιολογούμε, δηλαδή να ιεραρχούμε- προκύπτει από τις αξίες της κοινωνίας, στη περίπτωση του μοναχικού ανθρώπου, η αξία του προκύπτει από το τι είναι αυτό που τον διακρίνει, τον απομονώνει από αυτό που καθιστά δυνατή τη μοναχικότητα του και όχι από τις αξίες της κοινωνίας .

Γιατί πρέπει να εφαρμοσθεί το κοινωνικά ποθούμενο, να γίνουν όλοι οι άνθρωποι κοινωνικοί;
Γιατί να υπερισχύει το τυπικό;
Ομοιομορφία…ως προς τι;

Το κοινωνικό νομιμοποιεί και αναπαράγει τη νόρμα -την οποία παλιότερα σε κάποιες περιπτώσεις την δημιουργούσε κιόλας, πλέον αυτή κατασκευάζεται-, το μοναχικό την αμφισβητεί.
Αποτυγχάνει ισχυρίζονται, ο μοναχικός άνθρωπος να προσαρμοστεί στις νόρμες και τις νόμιμες συμπεριφορές. Δεν αποτυγχάνει κ.κ. ψυχονόμοι…επιλέγει να αμφισβητεί.
Και εάν γίνει κοινωνικός ο μοναχικός άνθρωπος…
Ποιος θα αμφισβητεί;

Οι μοναχικοί άνθρωποι έχουν τα ένστικτα, τις αξίες των κοινωνικών ανθρώπων εναντίον τους.
Ο μοναχικός άνθρωπος επιτηρείται, επιβλέπεται, είναι υπό παρακολούθηση από τον κοινωνικό άνθρωπο και όχι μόνο…
Πως μπορεί; πως μπορεί;...Και κυρίως, πως τολμά…
Ο αφανισμός του μοναχικού ανθρώπου;

Ως προς τι;

Το να αποτιμά ο κοινωνικός άνθρωπος την αξία των ανθρώπων σύμφωνα με το πόσο χρήσιμος είναι σε αυτόν καθένας από αυτούς, πόσο κοστίζει. Ένα γεγονός.
Η ηθική αξιολόγηση στο βαθμό που είναι κοινωνική αξιολόγηση μετρά τους ανθρώπους σχεδόν αποκλειστικά σύμφωνα με τα αποτελέσματα που προσφέρουν, πόσο πρακτικά, ωφέλιμα και εκμεταλλεύσιμα είναι, για τη κοινωνία βέβαια…

Ένας άνθρωπος με ιδιαίτερο γούστο, μη αναλώσιμος, που χρειάζεται προσπάθεια για να τον γνωρίσεις, να τον ανακαλύψεις, να τον καταναλώσεις -μιας και οι άνθρωποι μεταλλαχθήκαμε σε προϊόντα…ένας κουραστικός άνθρωπος.

Πως θα μπορούσατε να τον αξιολογήσετε όταν δεν μπορείτε να τον γνωρίσετε και κυρίως γιατί;

Η ηθική αξιολόγηση, η αξία ενός ανθρώπου υποτιμημένη, σχεδόν αγνοημένη, η αξία ενός ανθρώπου μόνο σε σχέση με άλλους ανθρώπους -και δη κοινωνικούς.

Ο κοινωνικός άνθρωπος δεν επιθυμεί το επιζήμιο, το επικίνδυνο, το αμφισβητήσιμο και καλώς πράττει εφόσον είναι επιλογή του, επιδοκιμάζει μόνο ένα μέρος από όσα χαρακτηρίζουν τον άνθρωπο γενικά, αυτά που χαρακτηρίζουν τον ίδιον, το αξιοπερίεργο είναι πως θέλει να εξαλείψει οποιαδήποτε ιδιότητα δεν τον χαρακτηρίζει και έχει και συμπαράσταση σε αυτή του τη προσπάθεια, ''επιστημονική''…εδώ και λίγες δεκαετίες.

Αφομοιώνει…και εάν δεν τα καταφέρει, εξοβελίζει, απομονώνει - ευτυχώς…

Ο κοινωνικός άνθρωπος ως ''καλός'' άνθρωπος.
Ο ''καλός'' άνθρωπος, ο μη έχων δηλαδή τη δύναμη να είναι ''κακός'', να αντιστέκεται, να προκαλεί, να λέει όχι, να διεκδικεί την διαφορετικοτητά του. Να είναι ικανός να είναι διαφορετικός.
Διεκδικώ την επιλογή μου να είμαι ''κακός'' -κατά τις αξίες του κοινωνικού ανθρώπου- , ανήθικος και διαφθορέας ανθρώπων, των κορμιών τους, των αισθημάτων και των σκέψεών τους.
Είπατε τίποτα;...
Δεν έχω κανένα λόγο να συγκινηθώ και να ενστερνιστώ τις επιλογές του κοινωνικού ανθρώπου, τη πίστη του.
Η πίστη ως μορφή αποποίησης, απόρριψης του εαυτού..
Όχι, ευχαριστώ.

Το κοινωνικό καθήκον είναι να γίνει ο άνθρωπος όσο το δυνατόν πιο χρήσιμος και να μοιάζει…να μοιάζει όσο το δυνατόν περισσότερο με αλάθητη μηχανή, γι’αυτό και αποκτά τις ιδιότητες -αποκαλούμενες και αρετές- της μηχανής.
Αισθάνεται μηχανικά, με χρήσιμο τρόπο, ως μια ύψιστη αξία .
Οτιδήποτε άλλο είναι επικίνδυνο, πέφτει σε ανυποληψία. Τα συναισθήματα γενικά πρέπει να κατέβουν σε μια χαμηλότερη βαθμίδα από κάποιο αλάθητο δικαστήριο.

Ως προς τι;

Αποτέλεσμα…
Ανάμεσα σε πολλά άλλα, η ανία, η μονοτονία που κάθε μηχανική δραστηριότητα συνοδεύει. Η εργασία ως μέσο και σκοπός συγχρόνως. Είμαστε πολύ κοντά στο να μάθουμε να γοητευόμαστε από την ανία.

Δεν αγγίζουμε πλέον ανθρώπους…μηχανές και πράγματα αγγίζουμε.

Ο μοναχικός άνθρωπος είναι πάντα στη δική του παρέα, είτε ασχολείται με ανθρώπους, είτε με τη φύση, είτε με τις τέχνες, είτε με βιβλία. Τιμά επιλέγοντας, δεχόμενος, ένας άνθρωπος που λέει όχι επιβεβαιώνοντας την ύπαρξη ενός ορίου, που λέει ναι από την πρώτη του κίνηση μόλις αποφασίσει να την κάνει εμπιστευόμενος, που πράττει ενεργητικά, που δεν υπομένει.
Ο μοναχικός άνθρωπος δεν θέλει να είναι μόνος, είναι κάποιος που δεν βρίσκει ανθρώπους του γούστου του.
Σε αύτο το σημείο θα θυμηθώ μια φράση που ειπώθηκε από έναν άνθρωπο που δεν είναι εν ζωή και τον οποίο ''γνώρισα'' μόνο μέσα από τα γραπτά του:

''Όταν προσδοκούμε από τους άλλους να μας ''καταλάβουν'', στην ουσία τους ζητούμε να συμμεριστούν την αυτοκατανόηση μας. Φιλία είναι η (σιωπηρή) συμφωνία ότι η μια πλευρά συμμερίζεται την αυτοκατανόηση της άλλης.''

Συμμεριζόμαστε, αποδεχόμαστε άραγε την αυτοκατανόηση των ανθρώπων γύρω μας;...ή μονάχα την (εγ)κρίνουμε ως αυτόκλητοι δικαστές;

Οι κοινωνικοί άνθρωποι δεν τιμούν και δεν να κατανοούν αυτή τη μοναχικότητα, τιμούν και κατανοούν τις δικές τους κοινωνικές συμπεριφορές.

Ο μοναχικός άνθρωπος γνωρίζει το στενόμυαλο οίκτο που νιώθουν οι κοινωνικοί άνθρωποι, το συναίσθημα αυτουπέρβασης, καλοσύνης και προσφοράς που νιώθουν όταν προσπαθούν να τον σώσουν…από τον εαυτό του! μέσω πιο…βολικών καταστάσεων και ανάλαφρων συμπεριφορών.
Μάλιστα θα πρέπει να εκτιμήσει ο μοναχικός άνθρωπος το ένστικτο και τη συμπεριφορά τους αυτή, που απορρέει από την πλήρη πίστη στο δικαίωμα τους να το κάνουν αυτό, να βοηθήσουν…

Μόνο να προσέξει ο μοναχικός άνθρωπος μήπως και δείξει αχαριστία…μπορεί να το μετανιώσουν και να εκδικηθούν...

Έφτασαν στο σημείο οι κ.κ. νέο-ιεράρχες (εδώ και λίγες δεκαετίες οι ιεράρχες δεν προέρχονται μόνο από τον θρησκευτικό χώρο, αλλά από τον κοσμικό-πολιτικό και επιστημονικό χώρο), οι ψυχονόμοι με τις παρωχημένες κεκαλυμμένες ψευτοθρησκευτικού τύπου αιτιοκρατίες τους και τα φανταστικά τους δημιουργήματα…να ισχυρίζονται πως ο μοναχικός άνθρωπος είχε ανύπαρκτες ή άσχημες οικογενειακές σχέσεις, ότι είναι ένας άνθρωπος που υποβαθμίζει τα συναισθήματα του!
Αυτοί που ορίζουν το πρέπον και το μη πρέπον των συναισθημάτων και των συμπεριφορών.

Αυτοί οι συμπεριφοριστές…

Γνωρίζουν, ισχυρίζονται, ότι ο μοναχικός άνθρωπος δυσκολεύεται να επικοινωνήσει και να εμπιστευτεί –ποιους; εσάς; Ορθά πράττει ο…μοναχικός άνθρωπος, προφανώς ακόμα τα ένστικτα του δεν έχετε καταφέρει να τα απονεκρώσετε, δεν έχετε προλάβει να τα ενοχοποιήσετε…ιεράρχες.

Ένας άνθρωπος που δεν μιλά σε έναν ανθρωπομέτρη, σε έναν ψυχονόμο, σε έναν συμπεριφοριστή, ένας υγιείς άνθρωπος.

Ποια αφελής ηθικιστικού τύπου ψυχοθεώρηση συμπέρανε πως ο μοναχικός άνθρωπος δεν επικοινωνεί; δεν επιζητά τη συντροφιά των άλλων; πολύ συγκεκριμένων άλλων όμως…

Ο μοναχικός άνθρωπος, ένας επαναστατημένος άνθρωπος κατά Camus (καμύ), αρνείται, αλλά δεν παραιτείται, δεν σωπαίνει μπροστά στη παραδοχή μιας κατάστασης αν την κρίνει άδικη, αν την κρίνει…γιατί κάποιες φορές οι κοινωνικοί άνθρωποι πιστεύουν πως εάν σωπαίνεις και δεν κατά-κρίνεις δεν έχεις ούτε κρίση ούτε επιθυμία.

Ο μοναχικός άνθρωπος θέλει να αντιτάξει κάτι που προτιμά σε κάτι που δεν είναι του γούστου του, όχι μέσα από την επιβολή, αλλά μέσα από τις επιλογές του. Κάθε αξία δεν συνεπάγεται και επανάσταση, αλλά κάθε προσωπική επιλογή διαφορετικότητας συνεπάγεται μια σιωπηλή αξία…για τον μοναχικό άνθρωπο.

Απασχολεί των μοναχικό άνθρωπο η γνώμη άλλων;
Ο μοναχικός άνθρωπος φοβάται να χάσει τον έλεγχο;
Τα εγχειρίδια τι λένε γι’αυτά; –Για να δω σε ποια κατηγορία ανήκεις…
Σελ. 239 κατηγορία δ) κάτι…dis-order (έχει ενδιαφέρον το δεύτερο συστατικό της λέξης)
προσέξτε μονό να είναι αξιόπιστη η μετάφραση…

Παρεπιμπτόντως…στο αγγλοσαξονικό εγχειρίδιο των κ.κ. ψυχο-επιστημόνων υπάρχει αναφορά στον όρο μοναχικότητα στη περιγραφή της antisocial personality dis-order;…μιας και ο μοναχικός άνθρωπος ταυτίζεται με τον αντικοινωνικό.
Θα ασχοληθώ εκτενώς μαζί τους -και με άλλους ''βελτιωτές'' της ανθρωπότητας- κάποια άλλη στιγμή.
Μία τελευταία δήλωση προς αυτούς :

Κατασκευάζετε νόρμες με τις οποίες ζουν κοινωνίες και κατόπιν εορτής έρχεστε και επιβεβαιώνεται συμπτώματα μιας ασθένειας που οι ίδιοι είσαστε αιτία.
Παίρνετε μια επιθυμία, σε σχέση με το πώς θέλετε να είναι η κοινωνία και την μετατρέπεται σε νόρμα, πάνω στην οποία τοποθετείτε ένα σκοπό.

Ως προς τι;…

Υπάρχουν άραγε τόσο πολλοί κοινωνικοί άνθρωποι ή τόσο αδύναμοι μοναχικοί άνθρωποι;
Τη μάσκα! Τη μάσκα γρήγορα...
Εάν υπάρχει ελευθερία η μοναχικότητα είναι ελευθερία.
Η μοναχικότητα είναι επιλογή.

Ο μοναχικός Άνθρωπος ο ίδιος, είναι επιλογή.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Η έρημος ολοένα μεγαλώνει… Αλίμονο τους, σε εκείνους που κουβαλάνε ερημιές…

Ο τελευταίος μαθητής του φιλοσόφου Διονύσου, ο δάσκαλος της αιώνιας επιστροφής...
http://inreparabile.blogspot.com/