Τον εαυτό του παιδί

-Εγώ κατά καιρούς και στα έχω "χώσει" και σου έχω πει τα παράπονά μου πατέρα...
-Τί παράπονα παιδί μου;
-Να! ότι δεν είχα τον πατέρα διπλά μου,δεν τον ένωθα κοντά μου...δούλευες πολύ και μου έλειπες...ένιωθα ότι με θεωρούσες λίγο τεμπέλη, λίγο μαλθακό...όλο μου έλεγες να μη φοβάμαι τη δουλειά...
-Α! το έκανα για να σε κάνω δυνατό...να μπορείς να αντέχεις!
-Τέλος πάντων! κάποια στιγμή κατάλαβα! όμως εσύ έχεις κάτι να μου πεις που δεν μου το έχεις πει...κάτι, οτιδήποτε το παραπονό σου...έζησες και σε δύσκολους καιρούς,από 7 χρονών δούλευες και κακοπερνούσες...
-Κοίτα ,παιδί μου.Τα παιδικά μου χρόνια αλλά και τη ζωή μου τα έχω μέσα μου τακτοποιημένα...έχω σκεφτεί ότι κοιτάμε το λουλούδι το αγαπάμε για την ομορφιά του και το άρωμά του... αλλά το λουλούδι έχει και αγκάθια.Και εμείς δεν τα θέλουμε, δεν τα αγαπάμε τα αγκάθια...γιατί;...λουλούδι και αγκάθια είναι ένα...
...και ξαφνικά,εκείνη τη στιγμή, ο μπαμπάς ξεκλείδωσε το δωμάτιο του παιδιού του και κάθισε δίπλα του,στο προσκεφάλι του,εκεί που το παιδί είχε μείνει ξάγρυπνο να περιμένει...
...και ξαφνικά,εκείνη τη στιγμή, το παιδί βαθιά μέσα του ένιωσε να μπαίνουν όλα στη θέση τους...όλα σωστά...