12 Σεπτεμβρίου 1961

...Οι ψυχολογικές ανάγκες είναι ένας αμυντικός μηχανισμός ενάντια σε κάτι πολύ πιο σημαντικό και πραγματικό από αυτές.Η ανάγκη για επιτυχία, για να είσαι σπουδαίος, πηγάζει από το φόβο ενός πράγματος που βρίσκεται εκεί, αλλά δεν το ζεις, δεν το γνωρίζεις.Η επιτυχία και η αλαζονεία, που κερδίθηκαν στο όνομα της πατρίδας ή του κόμματος ή κάποιας πίστης που προσφέρει παρηγοριά, είναι φυγές από το γεγονός ότι είσαι ένα τίποτα, άδειος, μόνος, απομονωμένος από τις ίδιες σου τις πράξεις. Οι εσωτερικές ανάγκες που μοιάζουν να μην έχουν τέλος, πολλαπλασιάζονται, αλλάζουν και συνεχίζουν. Αυτές είναι η πηγή των αντιφατικών και έντονων επιθυμιών.
Η επιθυμία είναι πάντα εκεί. Τα αντικείμενα της επιθυμίας αλλάζουν, λιγοστεύουν ή πολλαπλασιάζονται, αλλά εκείνη είναι πάντα εκεί. Ελεγχόμενη, βασανιστική, απαρνημένη, αποδεκτή, καταπιεσμένη, αφημένη να τρέχει ελεύθερη ή κομμένη, βρίσκεται πάντα εκεί, αδύναμη ή ισχυρή. Τι δεν πάει καλά με την επιθυμία; Γιατί αυτός ο ακατάπαυστος πόλεμος εναντίον της; Είναι ενοχλητική, οδυνηρή, οδηγεί σε σύγχυση και πόνο, αλλά παρ' όλα αυτά είναι εκεί, μικρή ή μεγάλη. Για να καταλάβει κανείς ολοκληρωτικά την επιθυμία-όχι να την καταπιέσει, όχι να την πειθαρχήσει-πέρα από την πλήρη παραδοχή της, πρέπει να κατανοήσει τι είναι ανάγκη. Η ανάγκη και η επιθυμία πάνε μαζί, όπως η ικανοποίηση και η απογοήτευση. Δεν υπάρχει ευγενική και μη ευγενική επιθυμία, αλλά μόνο επιθυμία, πάντα σε σύγκρουση με τον εαυτό της. Ο ερημίτης κι ο αρχηγός ενός κόμματος καίγονται απ' αυτή. Μπορείς να της δώσεις διαφορετικά ονόματα, αλλά εκείνη είναι εκεί, κατατρώγοντας τις καρδιές. Όταν υπάρχει ολοκληρωτική κατανόηση της ανάγκης, της εξωτερικής και της εσωτερικής, τότε η επιθυμία δεν είναι βάσανο. Τότε έχει μια εντελώς διαφορετική σημασία, πολύ μακριά από το περιεχόμενο της σκέψης και πάει πέρα από τα συναισθήματα με τις συγκινήσεις, τα παραμύθια και τις ψευδαισθήσεις τους. Με την ολική κατανόηση της ανάγκης, όχι απλώς της ποσότητας ή της ποιότητάς της, η επιθυμία είναι τότε φλόγα κι όχι βάσανο. Χωρίς αυτή τη φλόγα χάνεται η ίδια η ζωή. Αυτή η φλόγα είναι που κατακαίει την ασημαντότητα του αντικειμένου της, τα όρια, τους φράχτες που της έχουν βάλει. Τότε ονόμασέ τη όπως θέλεις, αγάπη, θάνατο, ομορφιά. Τότε βρίσκεται εκεί ατελείωτα.


Κρισναμούρτι "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη