18 Ιουλίου 1961

Η διαδικασία είχε τέτοια οξύτητα που δεν τον άφηνε να κοιμηθεί. Ακόμα και μέσα στο πρωί και στ' απόγευμα φώναζε και βογγούσε. Ο πόνος ήταν μάλλον αφόρητος.
Το πρωί ξύπνησε πονώντας πάρα πολύ, αλλά την ίδια στιγμή είδε αστραπιαία κάτι που ήταν αποκαλυπτικό.Τα μάτια μας και το μυαλό μας καταγράφουν τα εξωτερικά πράγματα,δέντρα, βουνά, το γρήγορο κύλισμα των ποταμών.Συσσωρεύουν γνώσεις ,τεχνικές κ.τ.λ. Με τα ίδια αυτά μάτια και μυαλό, που είναι εξασκημένα να παρατηρούν, να διαλέγουν, να καταδικάζουν και να δικαιολογούν, στρεφόμαστε προς τα μέσα, κοιτάμε μέσα, αναγνωρίζουμε στόχους, χτίζουμε ιδέες, πράγμα που σχηματίζει μια λογική. Αυτό το εσωτερικό κοίταγμα δεν πάει πολύ μακριά, γιατί βρίσκεται πάντα μέσα στα όρια της δικής του παρατήρησης και λογικής. Αυτή η ματιά προς τα μέσα εξακολουθεί να είναι το εξωτερικό κοίταγμα, κι έτσι δεν υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο. Ό,τι μπορεί να εμφανίζεται σαν διαφορετικό μπορεί να είναι το ίδιο.
Υπάρχει, όμως, μια εσωτερική παρατήρηση που δεν είναι απλώς η εξωτερική παρατήρηση στραμμένη προς τα μέσα. Το μυαλό και το μάτι που παρατηρούν μόνο κομμάτι κομμάτι, δεν κατανοούν το συνολικό κοίταγμα. Πρέπει να είναι εντελώς ζωντανά, αλλά ακίνητα. Πρέπει να πάψουν να επιλέγουν και να κρίνουν, αλλά να έχουν παθητική επίγνωση. Τότε το εσωτερικό κοίταγμα είναι πέρα από τα όρια χρόνου-χώρου. Σ' αυτή την αστραπιαία στιγμή γεννιέται μια νέα αντίληψη.

Τ.Κρισναμούρτι, "Σημειώσεις" εκδ.καστανιώτη