Κάποτε γέμισε το χέρι μου με ομίχλη.
Μετά το άνοιξα, και να, η ομίχλη ήταν ένα σκουλίκι.
Και έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου ξανά, και εκεί ήταν ένα πουλί.
Και ξανά έκλεισα και άνοιξα το χέρι μου, και μέσα στην κοιλότητά του, στο κενό, είδα να στέκεται ένας άντρας με θλιμμένο πρόσωπο, αναποδογυρισμένο.
Και έκλεισα ξανά το χέρι μου, και όταν το άνοιξα υπήρχε μόνο ξανά η ομίχλη.
Αλλ' άκουσα ένα τραγούδι με ανείπωτη γλύκα...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αρχειοθήκη ιστολογίου
-
►
2014
(1)
- ► Ιανουαρίου (1)
-
►
2013
(15)
- ► Σεπτεμβρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (2)
-
►
2012
(47)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Ιανουαρίου (8)
-
►
2011
(29)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (2)
- ► Φεβρουαρίου (3)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
►
2010
(45)
- ► Δεκεμβρίου (4)
- ► Σεπτεμβρίου (6)
- ► Φεβρουαρίου (12)
- ► Ιανουαρίου (3)
-
▼
2009
(72)
- ► Δεκεμβρίου (3)
- ► Σεπτεμβρίου (10)
-
▼
Αυγούστου
(22)
- ...κάθε που πίνω απ' την πηγή σου...
- ...oh no, i 've said too much...i set it up!
- 23 Σεπτεμβρίου 1961
- Το Βιβλίο των Ηρώων του Τρόμου
- είμαστε όλοι μετανάστες...και δεν ξημερώνει!
- TΕΛΕΙΩΜΕΝΑ
- Γεννηθηκα
- 12 Σεπτεμβρίου 1961
- Ο τόπος μας είναι κλειστός
- Η Τίγρη
- οι δύο ράφτες
- ΑΜΜΟς και ΑΦΡΟς...(χαλίλ γκιμπράν)
- Χωρίς τίτλο
- Μου λένε όταν είναι ξύπνιοι, "εσύ κι ο κόσμος που ...
- Χωρίς τίτλο
- Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο που τ' αυτιά του είχαν...
- Χωρίς τίτλο
- ...μόνο μια φορά έμεινα άφωνος. Ήταν τότε που κάπο...
- Μαλαματένια λόγια -
- 18 Ιουλίου 1961
- Ο Αμλετ της σελήνης
- Πειραματίσου λοπόν...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου