Τι καλά το λέει τ αηδόνι ( παραδοσιακό της Ηπείρου )
Που σουν εψές λεβέντη μου
κι αντιπροψές καλέ μου
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Εψές ήμουν στους ουρανούς
κι αντιπροψές στους Άγιους
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Τον Άγγελό μου φίλευα
και τον Χριστό κερνούσα
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Και την κυρά την Παναγιά
την επαρακαλούσα
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Για να μου δώσει τα κλειδιά
κλειδιά του Παραδείσου
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Ν ανοίξω τον Παράδεισο
να μπω να σεργιανίσω
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Να δω που κάθονται οι φτωχοί
που κάθονται οι αρχοντάδες
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Στον ίσκιο κάθονται οι φτωχοί
στον ήλιο οι αρχοντάδες
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
και τους φτωχούς παρακαλούν
και τους παρακαλούνε
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
Δώστε φτωχοί τον ίσκιο σας
και πάρτε τα φλουριά μας
τι καλά το λέει τ αηδόνι.
"Στην ουσία ακτινοβολούμε τις σχέσεις μας"
Συνέντευξη του Δημήτρη Αποστολάκη
Τι πρόκειται να παρακολουθήσουμε σε αυτό το live στις 16/12 στο Fuzz;
Είμαστε, στην ουσία, τρεις συλλογικότητες, οι Χαΐνηδες, οι Mode Plagal και η ομάδα χορού και ακροβασίας «Κι όμως κινείται». Τρεις αδιάφθορες μακροχρόνιες συλλογικότητες, που έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν, αλλά τώρα νομίζω ότι είναι η καλύτερη στιγμή αυτή της συνύπαρξης, γιατί σε εποχές κρίσης οι άνθρωποι συνασπίζονται. Αυτό, όμως, δεν γίνεται ως δια μαγείας. Με τα παιδιά έχουμε συνεργαστεί και στην παράσταση «Η κάθοδος των σαλτιμπάγκων». Με όλα αυτά τα παιδιά. Αλλά και δισκογραφικά με τους Mode Plagal στον διπλό δίσκο από αυτή την παράσταση, τους Σαλτιμπάγκους και στον δίσκο που κυκλοφόρησε πρόσφατα, τα «Αγροτοκτηνοτροφικά και μικροπολιτικά». Η παράσταση, που θα παρουσιάσουμε στις 16 του μηνός στο Fuzz, είναι ένα σταυροδρόμι ηχοχρωμάτων, μουσικών, πολιτισμικών ρευμάτων και ρυθμών. Αιωρείται από τον κρητικό ήχο και φτάνει μέχρι τις ροκ εξάρσεις. Από το βαλκανικό πανηγύρι μέχρι τις jazz παραπομπές. Από το χορό μέχρι τα ακροβατικά εδάφους και εναέρια. Επίσης διανθίζεται όλο το πρόγραμμα με στιγμές ποίησης, από το Λόρκα έως το Σούφι. Η παράσταση που λέγεται «Θεοί και δαίμονες» ασχολείται πραγματικά με τον κατοπτρισμό Θεών και δαιμόνων πάνω στις αντιλήψεις των ανθρώπων για τη ροή του χρόνου. Αν η ζωή μας είναι μια σύνθεση αντιλήψεων του χρόνου, για παράδειγμα του κυκλικού ή του γραμμικού χρόνου, τότε αυτό αφορά στη ζωή μας. Αφορά στην ιστορική καταβολή μας μέχρι το μακρινό μας μέλλον. Οπότε λοιπόν η έρευνα αυτών των παιδιών επικεντρώθηκε σε αυτό το θέμα και αυτό το σπόρο της παράστασης παρουσιάζουμε και για αυτό προκαλούμε και προσκαλούμε τον κόσμο. Γιατί είναι μία και μοναδική η παράσταση.
Αυτή η διάκριση του χρόνου, σε κυκλικό και γραμμικό, που μόλις ανέφερες, μου θυμίζει κάτι πολύ ενδιαφέρον που είχα διαβάσει στο πρώτο έτος της σχολής για τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει τη μουσική μια φυλή κάπου στο Μπαλί. Πιο συγκεκριμένα, η φυλή αυτή δεν καταγράφει και δεν ηχογραφεί τις μουσικές της.
Μα έτσι ήταν και πριν από τον 20ο αιώνα.
Ακριβώς. Θέλω να σου πω ότι τα πράγματα δεν είναι μακριά από ό,τι συνέβαινε τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, από την προσωπική μου εμπειρία, που δεν είμαι και τόσο παλιός: στο χωριό μεγάλωσα και άρχισα να μαθαίνω μουσική ακούγοντας το λυράρη στα πανηγύρια γιατί δεν είχα ούτε ένα κασσετοφωνάκι, ούτε άλλο μέσο αναπαραγωγής. Φυσικά, λοιπόν, ο κάθε μουσικός «έπιανε» μέσα από την επιδοκιμασία μιας παρέας ανθρώπων. Ήταν διαδραστική δηλαδή η μουσική. Αλλά αν το πάρεις και παλιότερα, μια και πιάσαμε αυτό το θέμα, από την εποχή των Ομηρίδων κι ένθεν, ο κάθε μουσικός αναπαράγει ένα ολόκληρο σύμπαν, μια ολόκληρη κοσμογονία. Ακόμα και η Θεογονία του Ησιόδου είναι γραμμένη σε στίχους, είναι τραγούδι. Ή το αρχαίο δράμα είναι τραγούδι επίσης. Σε εμάς ο κυκλικός χρόνος μπλέκεται με το γραμμικό. Ο Χριστός, για παράδειγμα, και όλες οι θρησκευτικές πράξεις δεν υπακούουν σε γραμμικό χρόνο. Υπακούουν σε κυκλικό. Κάθε Δεκέμβρη ο Χριστός γεννιέται και κάθε Πάσχα πεθαίνει κ.ο.κ. Η ειδική θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν δημοσιεύτηκε πολύ αργότερα, το 1905. Αν πάμε λοιπόν στο κέντρο της λειτουργικής φύσης του καλλιτέχνη είναι αυτό που οι Λατίνοι ονομάζουν vates, που αντιστοιχεί στον ποιητή αλλά και το μάντη. Γιατί όποιος μπορεί να ιστορήσει, λογικά ή συναισθηματικά ή με οποιοδήποτε άλλο τρόπο κατανόησης, τον κόσμο, μπορεί να προβλέψει τα πάντα μετά. Και στην ουσία ο καλλιτέχνης δεν είναι αυτό που – κατά τη γνώμη μου εσφαλμένα – όρισε το σταρ σύστεμ. Το έργο του καλλιτέχνη είναι «δια χειρός» του, δεν είναι δικό του. Είναι του συλλογικού ασυνειδήτου, είναι πολλών ιστορικών στιγμών, είναι πολλών γενεών. Στην ουσία δηλαδή η υπογραφή μας κάτω από τα έργα πρέπει να είναι «δια χειρός».
Καταλαβαίνω τι εννοείς. Ένα πράγμα που θέλω να σε ρωτήσω έχει να κάνει με το επίπεδο του δημιουργού και του καλλιτέχνη. Πόσο καλλιεργημένος, μορφωμένος πρέπει να είναι ένας δημιουργός; Πόσο «ψαγμένος» πρέπει να είναι για να φιλτράρει όλες τις πληροφορίες και τα ερεθίσματα, προκειμένου να παράξει ένα καλλιτεχνικό έργο;
Στην ουσία ακτινοβολούμε τις σχέσεις μας. Καταρχήν ένας άνθρωπος πρέπει να πάει με καθαρή πρόθεση όπου κι αν πάει. Το ρήμα «πηγαίνω» με την έννοια του εξελίσσομαι, μαθαίνω και με καλή πρόθεση. Για τα υπόλοιπα δεν έχει να φροντίσει τίποτα. Η μόρφωση θα του έρθει αν δεν ξεχάσει ποτέ ότι σε οποιοδήποτε σημείο χάρηκε στη ζωή του ήταν σημείο εξέλιξης. Ότι μη εξέλιξη σημαίνει γήρας. Τότε θα του έρθει η μόρφωση. Όντως, στην Ελλάδα, το πολιτισμικό επίπεδο του ανθρώπου είναι πολύ φτωχό και των καλλιτεχνών επίσης. Φυσικά αυτό έφερε και την οικονομική κρίση. Ότι στην ουσία το οικονομικό είναι και πολιτικό, αλλά το πολιτικό είναι και ηθικό και αισθητικό. Δε με πειράζει δηλαδή που οι άνθρωποι είναι οικονομικά πτωχευμένοι. Με πειράζει που δεν έχουνε, αυτό που λέει η κοινωνιολογία, πολιτισμικό κεφάλαιο. Η ζωή λοιπόν του καλλιτέχνη αυτή είναι. Η εξέλιξη. Η μαθητεία. Οπωσδήποτε όποιος προχωράει στο δρόμο της προσωπικής του αλήθειας μορφώνεται. Γιατί δεν τον υπαγορεύει κανείς, παρά μόνο η ανάγκη. Μια μύχια βαθιά ανάγκη. Μια ιερή μανία κατανόησης. Μια ιερή μανία χαράς και δημιουργίας και συνδημιουργίας. Για αυτό χαιρόμαστε τόσο τώρα που είμαστε όλοι μαζί. Είμαστε δεκαπέντε άτομα. Ακροβάτες, χορευτές, μουσικοί, πολύς κόσμος πάνω στο πατάρι. Συνδημιουργία. Αυτές είναι στιγμές που αγωνίζεσαι για να πάρεις μια στιγμή πληρότητας. Αν και αυτή τη στιγμή πληρότητας τη δουλεύεις με το χρόνο αφοσίωσής σου. Έτσι τη φορτίζεις τη στιγμή της πληρότητας.
Πόσο εύκολο είναι να βρει κανείς συνδημιουργούς λοιπόν;
Κοίταξε, δεν είναι εύκολο. Οι σχέσεις fast food δεν είναι αποδοτικές. Βγάζουν πυροτεχνήματα που γρήγορα σβήνουν. Ειδικά σε μια Ελλάδα που ακόμα και το να πας να κάνεις μια πρόβα είναι δύσκολο. Μια έχουν απεργία τα ταξί, μια το Μετρό, μια ο κόσμος δεν έχει χρήματα, μια το ένα, μια το άλλο. Κατά πρώτον δεν υπάρχει ο θεσμός του καλλιτέχνη, για να υποστηριχθεί. Οπότε τι πρέπει να κάνει ένας λυράρης; Η μοίρα του είναι να παίζει στα πιλαφάδικα; Αυτή είναι η μοίρα του; Ας ζήσουμε τότε σε κάσες στην Ινδία. Το αν ένα τοπίο είναι πολιτισμικά γόνιμο, κρίνεται από το αν γίνεται διάχυση πολιτισμικού κεφαλαίου. Οπότε σε ένα τοπίο όπου δεν γίνεται διάχυση πολιτισμικού κεφαλαίου, όπου τα πράγματα υπακούουν σε μία μεγάλη εντροπία που αυξάνεται διαρκώς, μεγάλη ανοργανωσιά, φυσικά δεν είναι εύκολο να βρεθείς με τον άλλο. Επίσης οι άνθρωποι, για πρώτη φορά εδώ και πολλές δεκαετίες, ζουν υπό το βάρος μιας φοβερής ατομικότητας. Ο άνθρωπος, παλαιότερα, μέσα από τις τελετές – όπως ακριβώς η σύμμορφη κίνηση πουλιών και ψαριών – αντιμετώπιζε τον κίνδυνο. Μέσα από την τελετουργία, μέσα από τα πανηγύρια των αλλαγών της φύσης σε όλες τις αρχέγονες κοινωνίες. Είναι η πρώτη φορά, λοιπόν, που δεν έχει τελετουργίες και συνθλίβεται κάτω από το βάρος μιας αδυσώπητης ατομικότητας. Αυτή η ατομικότητα δεν παλεύεται. Άρα είναι δύσκολη η συνεννόηση των ανθρώπων. Δεν είναι, όμως, ακατόρθωτη. Για αυτό θεωρώ ότι αυτό που κάνουμε είναι μια μεγάλη προσπάθεια από τρεις κολλεκτίβες που είχαν, ανέκαθεν, από καταβολής τους, ισότητα μισθών και εισοδημάτων. Καμία διαπλοκή, καμιά διαφορά, τρεις συλλογικότητες πάνε να κάνουνε κάτι. Φυσικά θέλουν τη βοήθεια του κόσμου. Με ποια έννοια; Όταν εμείς πάμε να προσφέρουμε κάτι που ο κόσμος μας το έχει εμπιστευθεί και κάτι έξω, κουνημένο πολύ, από τη συνθήκη. Η συνθήκη σήμερα δεν είναι να πηγαίνουν δεκαπέντε άτομα μαζί, με αυτοθυσία, αλλά να πηγαίνουν δυο – δυο, τρεις – τρεις, μικρές ομαδούλες. Εμείς κάνουμε αυτό το πράγμα, αψηφώντας τη φοβικότητα της εποχής. Αψηφώντας τον προστατευτισμό της ατομικότητας. Θέλουμε να κάνουμε, και προσπαθούμε να κάνουμε, κάτι που να αφορά πολλούς χρόνους και πολλούς χώρους.
Είναι η έλλειψη συλλογικότητας το πρόβλημα της εποχής; Αποτελεί η έλλειψη συλλογικότητας τροχοπέδη για την αντιμετώπιση και της οικονομικής κρίσης ακόμα;
Βεβαίως, γιατί το βασικό πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχουν δημόσιοι χώροι και δημόσιοι χρόνοι. Στις κοινωνίες του 5ου αιώνα π.Χ. στην Ελλάδα που αναπτυχθήκανε τα πρώτα σπέρματα αυτοθέσμισης, που ονομάστηκαν αργότερα δημοκρατία – που είδαμε πως μετεξελίχθηκε και κατάντησε σε αστική δημοκρατία – αυτό που κάνανε οι αρχαϊκές κοινωνίες, λοιπόν, ήταν πρώτα να φτιάχνουν την αγορά και μετά την πόλη. Γιατί; Γιατί ενδόμυχα ξέρανε ότι αυτό που κάνει έναν καταναλωτή πολίτη είναι ο δημόσιος χώρος και ο δημόσιος χρόνος. Είναι βασικό αυτό το πράγμα. Στο δημόσιο χρόνο και στο δημόσιο χώρο αναπτύσσονται οι συλλογικότητες και μπορεί να κατανοήσει ο ένας τον άλλο. Μπορεί να γίνει η διάχυση πολιτισμικού κεφαλαίου. Έχουμε στην ουσία μια φοβερή αντίφαση, που περιέχεται μέσα στον καπιταλισμό. Από τη μία μεριά ομοιομορφοποίηση και από την άλλη ισχυρή ατομικότητα. Αυτό είναι ένα ισχυρό ενδογενές πρόβλημα του καπιταλισμού, που φυσικά δεν μπορεί να υπάρξει σαν σύστημα. Τα ψωμιά του είναι λίγα. Εκτός από τα υπόλοιπα, έχει αυτό το φοβερό ενδογενές πρόβλημα. Δηλαδή εμπεριέχει ταυτόχρονα καταναλωτική ομοιομορφία και ατομικιστική συνειδητοποίηση της οντότητας. Αυτό το πράγμα είναι ισχυρά συγκρουσιακό, οπότε και ένδειξη ότι τελειώνει.
Ποιος είναι λοιπόν ο ρόλος του τραγουδιού μέσα σε όλο αυτό; Τι μπορεί να προσφέρει το τραγούδι και η τέχνη γενικότερα;
Αυτό ακριβώς είναι και η λειτουργικότητα της τέχνης. Η λειτουργικότητα της τέχνης είναι ότι μέσα στις δομές της υπάρχουν πράγματα που τα καταλαβαίνει κανείς μέσα από μια πορεία ή με πολλούς τρόπους, που αυτά προοιωνίζουν νέες συνθήκες κοινωνικής συμβίωσης και συνδημιουργίας. Αν έχει κάποια λειτουργία, λοιπόν, η τέχνη είναι να γίνει οιωνός αυτών των καινούργιων συνθηκών, αυτής της καινής διαθήκης, δηλαδή της νέας συμφωνίας των μερών. Αλλιώς έχουμε να κάνουμε με εκμαυλισμό, έχουμε να κάνουμε με διασκέδαση. Και η διασκέδαση δεν είναι παρά κάτι αισχρό.
Στην περίοδο αυτή που διανύουμε, συχνά, ακούγονται διαμαρτυρίες για την απουσία των πνευματικών ανθρώπων. Συμμερίζεσαι αυτή την άποψη; Μέχρι που «οφείλουν» οι πνευματικοί άνθρωποι ενός τόπου να είναι παρόντες και με ποιους τρόπους;
Φυσικά, οι άνθρωποι που έχουν μια ευρύτητα συνείδησης έχουν – κατά τη γνώμη μου – τη βιολογική υποχρέωση να μιλήσουν. Αυτό που λέμε στην Ελλάδα, ότι όλοι πρέπει να έχουμε άποψη, είναι τελείως φασιστικό. Δεν γίνεται να πούμε όλοι τη γνώμη μας. Αν πονάει η καρδιά σου θα πει τη γνώμη του ο καρδιολόγος. Πρώτα – πρώτα πρέπει να μάθουμε να ακούμε. Δεύτερον, οι άνθρωποι οι οποίοι έχουν εκπαιδεύσει τη ζωή τους, έχουν πάρει δύσκολα μονοπάτια, είτε στην τέχνη, είτε στην επιστήμη, άρα έχουνε δει πολλές καταστάσεις και έχουν αντιμετωπίσει πυκνότητα γεγονότων μέσα από τη διαδρομή τους, αυτοί πρέπει να μιλήσουν. Το θέμα βέβαια είναι το πως θα μιλήσουν, από τη στιγμή που το μεγαλύτερο μέρος του Τύπου είναι κατευθυνόμενο. Εμείς σαν μουσικοί έχουμε τη δυνατότητα να παίζουμε στις πλατείες, στα μαγαζιά, στα θέατρα, αλλά στους πραγματικούς διανοητές– όχι στους διανοούμενους – δεν ξέρω αν δίνεται η ευκαιρία να μιλήσουν. Πρέπει να υπάρχει και ένα μέσο για να μιλήσεις.
Μέσα από το έργο τους;
Μέσα από το έργο τους μιλούν. Ακριβώς. Μα μόνο μέσα από το έργο σου μπορείς να μιλήσεις. Οτιδήποτε ανυποστήρικτο είναι ευάλωτο. Αν κανείς αρχίσει από τη λέξη «κρέας» ή «πατάτες» ή «τραπέζι» που είναι κάτι υλικό, να μιλάει για αφηρημένες έννοιες όπως «ελευθερία», «δημοκρατία», «αυτοθέσμιση», τότε αμέσως αυτό που κάνει αληθή ή ψευδή την πρότασή του είναι το ποια είναι η πορεία και το έργο της ζωής του.
Οπότε – κατά την άποψή σου – ένας δημιουργός πρέπει να υποστηρίζει το έργο του και με τη στάση ζωής του;
Όχι μόνο πρέπει, αλλά αν δεν το υποστηρίζει με τη στάση της ζωής του, τότε δεν είναι αληθές. Κατά τη γνώμη μου. Και θα σου πω και κάτι άλλο. Πιστεύω ότι είναι μαθηματικώς αδιανόητο αυτό που λένε ότι κάποιος μπορεί να έχει παρουσιάσει τρομερό έργο, χωρίς να το έχει υποστηρίξει με τη ζωή του. Εγώ αυτά δεν τα πιστεύω. Εγώ πολλές φορές εστιάζω περισσότερο στη ζωή του άλλου, παρά στο έργο του. Για ποιο λόγο; Επειδή πιστεύω ότι και το έργο και η ζωή κάποιου είναι δυο πράγματα, τα οποία ή σου κάνουν μια συγκινητική αφήγηση ή δεν σου κάνουν. Αυτό εισπράττει ο κόσμος πίσω από το οτιδήποτε θέλει να βλέπει. Ένα παράδειγμα: ένας πολιτικός θα πει σήμερα την φράση «πρέπει όλοι να είναι ελεύθεροι». Ένας πολιτικός που μόλις χθες μπορεί να ενέκρινε πενήντα θανατικές ποινές. Ένας πρόεδρος μια πολιτείας στην Αμερική, ας πούμε. Την ίδια φράση είπε και ο Σπάρτακός. Η διαφορά είναι ότι ο πολιτικός μπορεί να έχει είκοσι λιμουζίνες και τον Σπάρτακο τον σταύρωσαν. Άρα, οι λέξεις – όπως έλεγε και ο Σωκράτης – από μόνες τους δεν έχουνε νόημα. Άρα και το έργο ενός καλλιτέχνη δεν έχει νόημα. Οι λέξεις πραγματώνονται από την πορεία. Αλλιώς ακούς ανοησίες.
Υπάρχει όμως ένας μεγάλος αριθμός καλλιτεχνών που έχουν αντιφατικές ζωές. Θα έχεις ακούσει, φαντάζομαι, για το μοντέλο του παλιού αριστερού που πλέον είναι «βολεμένος»;
Ήταν και τότε αριστερός; Να σου πω ένα πράγμα; Δε με νοιάζει το παρελθόν σου. Ούτε κανενός ανθρώπου. Εγώ το πράγμα που βλέπω, με την καρδιά μου, είναι αυτό που βλέπω τώρα. Αν τώρα μου δώσεις ασχήμια πάντα άσχημος θα είσαι για μένα. Αν μου δώσεις ομορφιά, πάντοτε θα είσαι όμορφος. Δεν ξέρω το παρελθόν κανενός αριστερού. Το κάθε παρελθόν φωτίζει και είναι σκαμμένο στο πρόσωπό μας. Δεν τους πιστεύω. Αυτός που σήμερα είναι ένας αντιδραστικός άνθρωπος και μου λέει ότι κάποια στιγμή έδωσε μάχη, γιατί να μη σκεφτώ ότι και τότε ήταν ιδιοτελής; Ότι και τότε ήταν καιροσκόπος πίσω από νεανικό αυθορμητισμό του; Γιατί να μην το σκεφτώ; Όσοι άνθρωποι μού ενέπνευσαν σεβασμό, αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας ολόκληρης πορείας ζωής. Για αυτό εκτός από τις λέξεις «ελευθερία» ή «δικαιοσύνη», υπάρχουν και άλλες ιερές λέξεις που δεν είναι ουσιαστικά. Όπως η λέξη «πάντα». Εκείνοι που ήτανε πάντα στην αλήθεια τους λοιπόν. Που ήταν πάντα τέτοια η διαδρομή τους. Και αυτοί φωτίζουν. Και αυτή είναι τραγική λέξη. Το «πάντα». Τραγική λέξη.
Και δύσκολη.
Και δύσκολη. Αυτοί νομίζω ότι είναι οι πραγματικοί καλλιτέχνες. Οι καλλιτέχνες του «πάντα». Και του «ποτέ». Αυτοί είναι που δοκιμάσανε από το ιερό νερό της λίμνης ουτοπίας.
Εσύ είσαι ευχαριστημένος; Από αυτό που κάνεις, από το πως ζεις;
Απόλυτα. Κοίταξε, ποτέ δεν ήταν για μένα εύκολα. Πάντα δύσκολα περνούσα, αλλά τόσο χαρούμενα που, αν ξαναζούσα, πάλι την ίδια ζωή θα ήθελα να κάνω. Ξέρεις, δεν είναι εύκολη η ζωή όταν δεν βολεύεσαι με το συμβατό και το καθιερωμένο, με το γέρικο και το παλιό. Όταν δεν βολεύεσαι πρέπει να φτιάξεις νέο αυλάκι εκεί που δεν υπάρχει. Νέο δρόμο. Άμα δε βολεύεσαι με τους δρόμους των πολλών. Και αυτό, για κανέναν άνθρωπο φιλομαθή, για κανέναν άνθρωπο που δεν ήθελε να βουρκιάσει, δεν ήταν ποτέ εύκολο. Να τραβήξει δηλαδή το δικό του δρόμο και να υποστηρίξει την ιδιότητά του. Οπότε πάντα δύσκολα ήτανε. Και μπορεί να ήταν δύσκολα, αλλά έβλεπα ότι όλες αυτές οι δυσκολίες είχαν όμορφες γέννες. Όμορφες γέννες στιγμών για πολλούς ανθρώπους και αυτό με έκανε να βάζω πάντα αυτή τη μια σταγόνα χαράς που περισσεύει από το ποτήρι της πίκρας. Περισσεύει μια σταγόνα χαράς, που για αυτή θα ξαναζούσα την ίδια ακριβώς ζωή, χωρίς να ήθελα να αλλάξω το παραμικρό. Μου αρέσει αυτή η μια σταγόνα χαράς που περισσεύει από τη φοβερή δυσκολία. Κι είναι μια στιγμή που νομίζεις ότι γίνεται καλή σύνθεση των μερών.
Συνέντευξη: Γ.Μυζάλης
http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.proswpa&id=11016
ΥΓ η παράσταση θα παιχθεί και 3/1/2012http://www.trianon.gr/mousikoprogramma.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου